รุ่นพี่สาวเปิ่นสุดน่ารัก มามิยะซัง (LN) - ตอนที่ 2.3 หลักการทำงานข้อที่ 2: ระวังลูกน้องที่ไม่รักษาระยะห่าง!

ผมมัวแต่วุ่นวายกับการดูแลฮินะจัง จนงานเอกสารที่ต้องสอนมามิยะซัง และงานของตัวเอง ก็ยังไม่เสร็จ เลยต้องอยู่ทำงานล่วงเวลา

ในออฟฟิศเหลือคนไม่มาก ผมเหนื่อยจนแทบจะหาวแล้ว

[มามิยะซัง กลับบ้านเถอะครับ ไม่ไหวแล้ว]

[ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันจะทำแผนงานที่คุณสอน ให้เสร็จก่อน]

[แต่นี่มันดึกแล้วนะครับ]

[อีกนิดเดียว…]

ผมให้มามิยะซัง [ทำแผนงานเพื่อเพิ่มยอดผู้ติดตามในอินสตาแกรม] ถึงผมจะเป็นคนตัดสินใจขั้นสุดท้าย แต่ก็ต้องให้พนักงานคนอื่นๆ ช่วยด้วย เลยต้องทำเป็นแผนงานขึ้นมา

[ผม ไปชงกาแฟมาให้มั้ยครับ?]

ผมถาม เมื่อเห็นว่ามามิยะซังดูง่วงนอน

[ค่ะ! เดี๋ยวฉันทำให้!]

มามิยะซังพูด พร้อมกับลุกขึ้นยืน

[เครื่องชงกาแฟใหม่ของบริษัท ทำคาปูชิโนได้ด้วยนะครับ… มามิยะซัง อยากดื่มมั้ยครับ?]

[ทำคาปูชิโนได้ด้วยเหรอคะ? ไม่เคยรู้มาก่อนเลย ช่วยสอนวิธีใช้หน่อยสิคะ]

ในบริษัทมีมุมพักผ่อน มีเครื่องชงกาแฟ และขนมฟรี เครื่องชงกาแฟที่เพิ่งเปลี่ยนใหม่ ใช้งานได้หลากหลายมาก แต่ไม่มีคู่มือ เลยดูยากนิดหน่อย

ไม่ใช่แค่เอสเพรสโซ่ กับคาปูชิโน แต่ยังทำกาแฟรสหวาน เช่น คาราเมล ได้ด้วย แค่เปลี่ยนชิป

ปกติ ผมไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เพราะมีคนจากแผนกอื่นอยู่เยอะ แต่ตอนนี้คนน้อยลงแล้ว ผมเลยอยากลองใช้ดู

[มามิยะซัง จะดื่มอะไรครับ?]

[อืม… ฉันอยากลองทำเองค่ะ]

เธอทำหน้าเหมือนงอนๆ มามิยะซังเป็นถึงสาวสวย คงถูกเลี้ยงดูมาแบบไข่ในหิน เลยไม่รู้สึกดีใจ เวลาที่มีคนทำให้?

หรือว่า…เธอไม่อยากให้คนอย่างผมทำให้? 

[งั้น เชิญเลยครับ]

ผมหลีกทางให้ แล้วผายมือเชิญมามิยะซัง เธอยิ้มกว้าง

ถึงจะเพิ่งรู้จักกันแค่ อาทิตย์เดียว แต่มามิยะซังเป็นคนที่ แสดงสีหน้าชัดเจนมาก ผู้หญิงทุกคนเป็นแบบนี้รึเปล่านะ?

[ขอบคุณค่ะ! ฉันอยากดื่มคาปูชิโน… กดปุ่มนี้ใช่มั้ยคะ?]

มามิยะซังมองเครื่องชงกาแฟกับผมสลับไปมา ด้วยสีหน้าลังเล ผมเลยบอกวิธีใช้ และลำดับการกดปุ่มให้เธอ

[ฮิๆ เวลาที่เหนื่อยๆ ต้องคาปูชิโนเลยนะคะ ฟุจิชิโระซังล่ะคะ?]

[ผม เอากาแฟธรรมดาก็ได้ครับ]

[หา ไม่เอาแบบเดียวกันเหรอคะ?]

[อ๊ะ เอาแบบเดียวกันก็ได้ครับ]

[งั้น เดี๋ยวฉันทำให้คุณด้วยนะคะ]

มามิยะซังยิ้ม แล้วยื่นคาปูชิโนแก้วแรกที่เธอทำ ให้ผม อ๋อ เธออยากทำให้ผมเหรอเนี่ย รู้สึกดีจัง

[มานั่งตรงนี้กันเถอะค่ะ! ฟุจิชิโระซัง วิวสวยจังเลยนะคะ]

เราไม่ได้กลับไปที่โต๊ะทำงาน แต่เดินมานั่งที่มุมพักผ่อน ที่ปกติพนักงานจะมานั่งกินข้าว หรือพักผ่อน ตรงนี้มีหน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นวิวเมืองยามค่ำคืน

[จริงสิ ฟุจิชิโระซัง แผนงานที่ฉันให้ไป เป็นยังไงบ้างคะ?]

[ครับ แผนงานที่ผมได้วันนี้ ก็น่าสนใจดีนะครับ]

ถึงมามิยะซังจะดูซุ่มซ่าม แต่ไอเดียของเธอก็เจ๋งมาก ผมมัวแต่เขิน ที่เธอทำตัวน่ารักใส่ แต่…ผมต้องจริงจังกับงานมากกว่านี้ และให้ความสำคัญกับเธอในฐานะเพื่อนร่วมงาน

[ดีใจจัง เมื่อคืนฉันหาข้อมูลเยอะเลย ตอนแช่น้ำ อยากให้คุณชมบ้างจัง]

มามิยะซังยิ้มแห้งๆ แล้วจิบคาปูชิโน ผมไม่รู้จะตอบยังไง เลยจิบคาปูชิโนบ้าง รสชาติหวานละมุน กำลังดี อุณหภูมิก็พอเหมาะ เหมาะกับการดื่มตอนทำงานล่วงเวลาที่สุด

[ฟุจิชิโระซัง ฉัน… อยากพัฒนาตัวเองค่ะ!]

ผมรู้สึกว่ามามิยะซังขยับเข้ามาใกล้ เลยหันไปมอง เธอกำลังมองผมจากด้านล่าง แถมยังมีฟองนมติดอยู่บนริมฝีปาก มือทั้งสองข้าง จับแก้วคาปูชิโนไว้ น่ารักมาก เหมือนหลุดออกมาจากนิยายเลย! ถ้าถ่ายรูปลงอินสตาแกรม ต้องดังระเบิด มีงานติดต่อเข้ามาเพียบแน่ๆ

 

[คะ ครับ]

ถึงจะคิดแบบนั้น แต่มามิยะซังก็กำลังพูดเรื่องงานอย่างจริงจัง ผมเลยหลบสายตา แล้วตอบกลับไป

[อุ๊ย! ร้อน!]

มามิยะซังวางแก้วลงบนโต๊ะ

[ไม่เป็นไรนะครับ?]

[คะ ค่ะ เอ่อ ฟุจิชิโระซัง]

มามิยะซังจ้องมองผม ฟองนมยังคงติดอยู่ที่ริมฝีปาก

[เอ่อ มีอะไรเหรอครับ?]

[แก้วมัค…]

มามิยะซังพูดว่า [แก้วมัค…]

แก้วมัค?

[ถ้าไม่รังเกียจ คราวหน้าไปซื้อด้วยกันมั้ยคะ?]

[กับผมเหรอครับ?]

[ค่ะ คือว่า…ที่บ้านฉัน…ไม่มีแก้วมัคเลยน่ะค่ะ]

(แบบนั้นก็มีด้วยเหรอ?)

[ฉันคิดว่า ถ้ามีแก้วเก็บไว้ที่บริษัท ก็จะใช้เครื่องชงกาแฟ ชงเครื่องดื่มอุ่นๆ ดื่มได้ตลอดเลย]

[ก็จริงนะครับ มีแก้วมัคเป็นของตัวเองก็ดีเหมือนกัน]

แต่…ทำไมต้องชวนผมไปด้วย?

[จริงสิ! คราวหน้า ฉันจะถ่ายรูปลงอินสตาแกรม ไปด้วยกันนะคะ… เอ่อ…]

[แถวๆ สถานี มีร้านขายของกระจุกกระจิกอยู่นะครับ… จะไปซื้อที่นั่นก็ได้ ฮินะจังน่าจะรู้จักร้านดีนะครับ…]

[งื้อออ… ฟุจิชิโระซัง ไม่ไปกับฉันเหรอคะ?]

มามิยะซัง ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

[งั้น… ไปด้วยกันนะครับ…]

 มามิยะซังยิ้มกว้าง แล้วพูดว่า

[จริงสิ! รูปของฮินะจังที่ถ่ายไปวันนี้ มียอดไลก์เยอะเลยนะคะ]

ตอนนี้มียอดผู้ติดตามประมาณ 100 คน ถ้ามีคนไลค์ 30% ก็ถือว่าดีแล้ว

[ยอดไลก์ตั้ง 200! ชุดนักเรียนของฮินะจัง… หรือว่า… ยอดผู้ติดตามก็เพิ่มขึ้นเป็น 500 คนแล้วค่ะ!]

มามิยะซัง! ทำไมไม่รีบบอกเรื่องสำคัญแบบนี้!

ผมอยากจะพูดแบบนั้น แต่ก็กลั้นไว้ แล้วพูดว่า

[โห คงเป็นเพราะแคปชั่นที่มามิยะซังเขียนด้วยนะครับ]

ผมชมเธอ เพื่อให้เธอมีกำลังใจ

มามิยะซัง ที่ยังมีฟองนมติดอยู่บนริมฝีปาก จับมือผม แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ จนหน้าอกของเธอแทบจะชนกับผม เธอจ้องมองผม ด้วยแววตาออดอ้อน

ในออฟฟิศที่ไม่มีใคร มีแค่เราสองคน

[มะ มามิยะซัง?]

อย่าเข้าใจผิดนะ มามิยะซังแค่ดีใจที่โดนชม ไม่ได้ชอบผม หรืออะไรแบบนั้น…

[ฉันจะพยายามค่ะ! ฉะ ฉันอยากให้ฟุจิชิโระซัง ดีใจค่ะ]

[เอ่อ… งั้น ที่เหลือ ไว้ทำพรุ่งนี้เถอะครับ วันนี้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อน ผมก็ ตั้งตารออ่านนะครับ]

ผมคิดว่ามามิยะซังคงเหนื่อย เลยพูดแบบนั้นออกไป

ไม่มีทางที่มามิยะซังจะพยายามเพื่อผมหรอก… เธอคงเหนื่อยมาก ที่ต้องเรียนรู้อะไรใหม่ๆ ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา

มามิยะซังปล่อยมือผม แล้วขยี้ตา

[ถึงจะดื่มกาแฟแล้ว แต่ฉันก็ยังง่วง… วันนี้ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ อ๊ะ จริงสิ พรุ่งนี้ฉันจะมาเร็วหน่อย แล้วตั้งใจทำงาน รอติดตามด้วยนะคะ!]

ยอดผู้ติดตาม 500 คน…

หลังจากมามิยะซังกลับไปแล้ว ผมก็เคลียร์งานของตัวเองต่อ เอาจริงๆ มามิยะซังเป็นคนขยัน ส่วนฮินะจัง ผมก็ต้องดูแลเธอให้ดี

ไม่คิดเลยว่า พนักงานธรรมดาๆ อย่างผม จะต้องมารับผิดชอบอะไรมากมายขนาดนี้

[ออฟฟิศที่ไม่มีใคร แบบนี้ก็ครั้งแรกเลยแฮะ ต้องปิดยังไงนะ?]

กุญแจต้องใส่ไว้ในตู้ หรือว่า เอาติดตัวกลับไปนะ?

[อ่า ต้องล็อกประตู แล้วก็เช็คไฟด้วย]

ผมเปิดคู่มือ แล้วเริ่มตรวจเช็คไฟ

ห้องครัว ห้องน้ำ ห้องประชุม ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้ชาย เรียบร้อย ปิดไฟหมดแล้ว

[เอ๊ะ?]

ไฟในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้หญิงยังเปิดอยู่ มามิยะซังน่าจะเป็นคนสุดท้ายที่ใช้ห้องนี้ มามิยะซัง…ลืมปิดไฟสินะ

เธอก็เป็นคนขี้ลืม แถมยังดูเหนื่อยๆ คงจะลืมจริงๆ หรือว่า…ผมน่าจะไปส่งเธอที่สถานีนะ? ไม่สิ เธอคงไม่อยากกลับบ้านพร้อมกับคนอย่างผมหรอก

ผมเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าผู้หญิง มุ่งหน้าไปที่สวิตช์ไฟ

[ฮึก…]

เสียงนี้…

ผมหันหลังกลับไป ด้วยสัญชาตญาณ

[กรี๊ดดด!]

ภาพที่ปรากฏตรงหน้า คือ ผู้หญิงในชุดชั้นในสีชมพู ผมยาวสีดำ หน้าอกที่ดูอวบอิ่ม รูปร่างแบบสาวตะวันตก

เธอหน้าแดงก่ำ ยกมือขึ้นมาปิดหน้าอก

[คราวหน้า…เดี๋ยวฉันแนะนำร้านให้ค่ะ]

ผมนึกถึงตอนที่คิอุจิซังแอบบอกมามิยะซัง ที่หาเสื้อเชิ้ตไซส์ตัวเองไม่เจอ เพราะหน้าอกใหญ่

ตอนนั้นผมยังสงสัยว่า [ทำไมคิอุจิซังถึง…] แต่พอเห็นคิอุจิซังแบบนี้ ผมก็เข้าใจแล้ว

แบบนี้นี่เอง!

แต่…ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย!

[ขะ ขอโทษครับ!]

ผมหน้าแดงก่ำ รีบหันหน้าหนี แล้ววิ่งออกจากห้อง แย่แล้ว แย่แน่ๆ!

ผมกลับไปที่โต๊ะ คว้ากระเป๋า แล้ววิ่งลงบันไดไปที่ประตูทางเข้า ผมจะโดนไล่ออก ข้อหาคุกคามทางเพศมั้ยเนี่ย?

หรือว่าจะโดนจับ ข้อหาบุกรุก?

งานกับมามิยะซัง สาวประชาสัมพันธ์สุดสวย ก็กำลังจะไปได้สวย แต่ผม…อาจจะตกงาน…

ทันใดนั้น เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู ขณะที่นั่งอยู่บนม้านั่งในสถานี

เป็นข้อความจากแชทภายในบริษัท

แถมผู้ส่ง คือ คิอุจิ มิโกะ ซะด้วย

[ฟุจิชิโระซัง เหนื่อยหน่อยนะคะ ขออภัยในความเสียมารยาทเมื่อครู่ค่ะ คุณทำของหล่นไว้ เลยจะติดต่อ… ตอนนี้ยังอยู่แถวนี้มั้ยคะ?]

รูปภาพที่แนบมาด้วย คือ กุญแจบ้านของผม ผมคงทำหล่นตอนที่ตกใจ ที่เห็นคิอุจิซังในชุดชั้นใน

แต่ดูเหมือนคิอุจิซังจะไม่ได้โกรธมาก… ผมรีบขอโทษดีกว่า

[คิอุจิซัง ขอโทษครับ ผมไม่น่าเข้าไปในห้องแต่งตัวโดยไม่เคาะประตู… ผมเสียใจจริงๆ ตอนนี้ผมอยู่ที่สถานี จะรีบกลับไปที่ออฟฟิศเดี๋ยวนี้ครับ]

ผมพิมพ์ตอบกลับไป ไม่นาน ก็มีข้อความตอบกลับมา

[ค่ะ ฉันมีเรื่องอยากคุยด้วย รบกวนเวลาสักครู่ได้มั้ยคะ?]

เฮ้อ… โดนประหารแน่ๆ

ผมคงต้องคุกเข่า แล้วขอโทษเธอ ถึงจะไม่โดนไล่ออก แต่ก็คงโดนตำรวจเรียกตัวแน่ๆ

[ผมกำลังรีบไปครับ]

คิอุจิซังตอบกลับมาด้วยสติกเกอร์น่ารักๆ ผมตัดสินใจ ลุกขึ้นจากม้านั่ง แล้วเดินกลับไปที่ออฟฟิศ

 

เพจผู้เเปล Suraの夜  -เร็วๆนี้จะเปิดโหวตเรื่องใหม่อีก1 ทางเพจผู้เเปลเข้าไปติดตามรอร่วมโหวตกันได้นะครับ –