รุ่นพี่สาวเปิ่นสุดน่ารัก มามิยะซัง (LN) - ตอนที่ 2.2 หลักการทำงานข้อที่ 2: ระวังลูกน้องที่ไม่รักษาระยะห่าง!

พอเรากลับมาถึงโต๊ะทำงาน ก็เจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โซนของฝ่ายพัฒนา เธอใส่ชุดนักเรียนของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ดูน่ารัก แถมยังแต่งตัวมีสไตล์อีกต่างหาก

แต่…โรงเรียนเอกชน เขาอนุญาตให้แต่งชุดนักเรียนแบบนี้ด้วยเหรอ?

[เธอคือยูกิมูระคุงสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ]

หัวหน้ามิชิมะทักทายเธอ เธอลุกขึ้นยืน โค้งคำนับ แล้วหันมาทางเรา ก้มหัวเล็กน้อย

[ฉัน ยูกิมูระ ฮินะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก…ค่ะ]

หัวหน้ามิชิมะชี้มาที่ผม แล้วพูดว่า

[ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ถามพี่คนนี้ได้เลยนะ]

ยูกิมูระ ฮินะ ยิ้ม แล้วตอบว่า [ค่ะ]

อืม… ตอนแรกดูเหมือนเธอจะเป็นเด็กขี้วีน แต่จริงๆ แล้วก็น่ารักดีนี่นา

แต่ผมคิดผิด… ยูกิมูระ ฮินะ เดินเข้ามาใกล้ผม ในทันที

[พี่ชายเป็นคนสอนงานหนูเหรอ? จะสอนอะไรหนูบ้างคะ?]

ยูกิมูระ ฮินะ จ้องมองผมจากด้านล่าง แล้วยื่นนิ้วมาจิ้มที่หน้าอกของผม

[หนูเห็นโค้ดที่พี่เขียนแล้วล่ะ เจ๋งมากเลย หนูอยากให้พี่สอนอะไรหลายๆ อย่างเลย]

เธอยื่นมือมาดึงชายเสื้อของผมเบาๆ พร้อมพูดจาออดอ้อน

แย่แล้ว ผมทำตัวไม่ถูก แบบนี้ไม่ได้ ต้องตั้งสติไว้

[ฮะๆๆ… เอ่อ ยูกิมูระซัง งั้น ไปนั่งที่โต๊ะกันก่อนนะครับ]

[ค่ะ อ๊ะ พี่ชาย หนูไม่ชอบให้เรียกนามสกุล เรียกหนูว่า ฮินะจัง ก็ได้ค่ะ]

ยูกิมูระ ฮินะ พูดพร้อมกับทำแก้มป่องข้างเดียว เหมือนรู้ตัวว่าตัวเองน่ารัก

แต่ทำไมเธอถึงไม่ชอบให้เรียกนามสกุลนะ?

 

ผมว่า “ยูกิมูระ” เป็นนามสกุลที่น่ารักดีนะ…?

แต่…เธอดูเป็นคุณหนู ไม่น่าจะมีปัญหาครอบครัว หรือปมในอดีตอะไร ช่างเถอะ อย่าไปเซ้าซี้เลย

[อะ เอ่อ งั้น อย่าเรียกผมว่าพี่ชายนะครับ]

ผมเพิ่งจะได้คุยกับผู้หญิงเป็นครั้งแรก ก็ตอนที่คุยกับมามิยะซัง เด็กม.ปลายแบบนี้ ยิ่งเป็นโลกที่ผมไม่รู้จัก

ถึงจะมีคนที่มาคอมเมนต์ในบัญชีนิเซโมโนซัง ที่ดูเหมือนจะเป็นเด็กม.ปลาย แต่ผมก็ไม่เคยเจอตัวจริง

[เอ๋~ ฮินะอยากมีพี่ชาย ทำไมเรียกพี่ชายไม่ได้ล่ะคะ?]

[ไม่ได้ครับ ที่นี่ที่ทำงาน…]

[งั้น เรียกว่า รุ่นพี่ ได้มั้ยคะ?]

[ไม่ได้ครับ ที่ทำงานเหมือนกัน…]

[งั้น ตั้งแต่วันนี้ จะเรียกฟุจิชิโระคุงว่า ฟุจิดะคุง ส่วนมามิยะรุ่นพี่ จะเรียกว่า ยูริจัง แล้วก็ หัวหน้า ก็เรียกหัวหน้าเหมือนเดิม]

เด็กเอาแต่ใจจริงๆ

เด็กม.ปลายเป็นแบบนี้กันหมดเหรอ?

[ยูริ…จัง]

มามิยะซัง ที่ผมคิดว่าจะโกรธ กลับดูดีใจ ทำไมกัน?

ฮินะจัง ที่เหมือนจะพอใจ เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง ผมมองเห็นขาเรียวสวย กับถุงน่องสีขาว ใต้กระโปรงสั้นๆ ของเธอ

ลูกไม้…

ผมไม่ได้มองอะไรเลยนะ!

[ฟุจิชิโระซัง ฉันมีเรื่องอยากให้ช่วยสอนค่ะ]

เยี่ยมมาก มามิยะซัง!

ผมรีบหันไปหามามิยะซัง เพื่อลบภาพเมื่อกี้ออกไปจากหัว

มามิยะซังสะดุ้งเล็กน้อย ที่ผมหันไปหาเธอแบบกะทันหัน

[เอ่อ… คือว่า ฉันอยากทำเอกสารสำหรับแผนอินสตาแกรมอันใหม่ แต่…ไม่รู้จะเขียนยังไง… ช่วยสอนหน่อยได้มั้ยคะ?]

มามิยะซังพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เธอเอานิ้วชี้จิ้มกัน ก้มหน้า แกว่งตัวไปมา ดูเขินอาย

[งั้น เดี๋ยวสอนยูกิมูระซังเสร็จแล้ว ค่อยมาทำด้วยกันนะครับ]

[ไม่เอา ฮินะรอได้ ยังไม่ได้กินข้าวเลย แล้วก็ เรียกฮินะจังด้วยนะคะ]

ฮินะจังพูดจบ ก็วางกล่องข้าวที่ห่อด้วยผ้าฟุโรชิกิ ลงบนโต๊ะ แล้วพนมมือ พร้อมกับพูดว่า

[จะทานละนะคะ!]

กล่องข้าวข้างใน ดูน่ารักมาก พอเปิดฝาออก ก็เจอกับข้าวแบบญี่ปุ่นโบราณ และข้าวสวยโรยหน้าด้วยผงปลาสีชมพู

[ข้าวกล่องน่ารักจังเลยนะ]

มามิยะซังโน้มตัวไปดูข้าวกล่องของฮินะจัง ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จริงสิ วันนี้ผมกับมามิยะซัง กินข้าวกล่องจากร้านสะดวกซื้อ

[ฮิๆ ฉันทำเองทุกวันเลยล่ะ น่ารักใช่มั้ยล่ะ?]

ผมหันไปหามามิยะซัง แล้วพูดว่า

[มามิยะซัง ลองถ่ายรูปมั้ยครับ?]

[อ๊ะ ฮินะจัง ขอถ่ายรูปข้าวกล่องกับฮินะจังหน่อยได้มั้ย?]

[ทำไมเหรอคะ?]

ฮินะจังเอียงคอ ทำหน้างง

[เอ่อ คือ… จะเอาไปลงในอินสตาแกรมของบริษัทน่ะ]

มามิยะซังพูดตะกุกตะกัก จริงๆ แล้ว ผมควรจะให้เธอเป็นคนอธิบายเอง แต่ผมสงสารฮินะจัง ที่ต้องมารอ เลยอธิบายให้ฟัง

[หืม~ ก็จริง เด็กนักเรียนหญิงน่ารักๆ กับข้าวกล่องน่ารักๆ ลงอินสตาแกรมแล้วต้องสวยแน่ๆ เลย]

ฮินะจัง ทำหน้าทะเล้น แล้วตอบตกลง เธอโพสท่าให้ถ่ายรูปหลายแบบ แล้วก็พูดว่า [จะทานละนะคะ!] แล้วเริ่มกินข้าว

[น่ากินจัง หิวเลย~]

ท้องของมามิยะซังร้อง “โครกคราก”

มามิยะซัง เมื่อกี้คุณเพิ่งกินข้าวปั้นไปตั้ง 3 อันนะครับ…

[แต่ เธอเก่งจังเลยนะ ทำข้าวกล่องมากินเอง แล้วตอนเย็นก็ไปทำงานพิเศษ แสดงว่าเธอชอบเขียนโปรแกรมมากสินะ]

ฮินะจังยืดอก เชิดหน้า เหมือนมีเสาอากาศงอกออกมา เมื่อได้ยินคำชมของผม

แต่…มามิยะซังกลับทำหน้าเศร้า เม้มปากแน่น

[ฟุจิดะคุงชอบผู้หญิงที่ทำอาหารเก่ง…เหรอ? ฮินะ แอบชอบพี่ชายแบบผู้ใหญ่ๆ แบบฟุจิดะคุงนะเนี่ย~]

ยัยนี่… แกล้งผมเหรอเนี่ย? ฮินะจังยักคิ้ว ทำท่าทางภูมิใจ

[ผะ ผมชอบผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่น่ะครับ]

ผมตอบแบบกำกวม ไม่น่าจะเข้าข่ายคุกคามทางเพศ ไม่ชวนให้สงสัย และไม่เสียมารยาทกับมามิยะซัง เพอร์เฟกต์!

แต่…ฮินะจังกลับหน้าแดงก่ำ ทำตะเกียบหล่น เธอเอามือกุมอก แล้วพูดเบาๆ ว่า

[ฮินะ… จะโตขึ้นอีกเยอะเลย]

เอ่อ… ไม่ใช่แบบนั้น ผมไม่ได้หมายถึง…

[เอ่อ… มะ ไม่ใช่อย่างนั้น คือ ผมหมายถึง อายุ… อะไรแบบนั้น…]

[ฮิ ฮินะจัง! ฟุจิชิโระซัง ชอบผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่กว่านะ!]

มามิยะซัง! อย่าพูดแทรกสิ! เธอยืดอก ทำท่าทางภูมิใจ ทำไมกัน?

[งั้น ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ]

ผมรีบเผ่น สมาชิกใหม่นี่ วุ่นวายจริงๆ

[งั้น เจอกันกะพรุ่งนี้นะคะ]

ผมต้องไปส่งฮินะจังที่หน้าออฟฟิศ เพราะเธอยังไม่คุ้นเคย

[คะ ครับ]

ฮินะจังวิ่งเข้ามาหาผม แล้วพูดเบาๆ ว่า

[ที่บอกว่าชอบคนแบบฟุจิดะคุง น่ะ เรื่องจริงนะ อ๊ะ แต่…ฮินะยังเด็กอยู่… คือ ฮินะจะโตขึ้นอีกเยอะเลยนะ? …ตอนนี้ ขอคิดว่าฟุจิดะคุงเป็นเหมือนพี่ชายไปก่อนนะคะ!]

[คะ ครับ]

ฮินะจังหน้าแดง พูดจบก็วิ่งหนีไป

ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่… ผม เป็นที่ชื่นชอบ?