รุ่นพี่สาวเปิ่นสุดน่ารัก มามิยะซัง (LN) - ตอนที่ 1.3 มุมมองของมามิยะ ยูริกะ

[โอ้~ หนูน้อยน่ารักน่าเอ็นดูจังเลยนะ!]

[ยูริกะจังเนี่ย เหมือนตุ๊กตาเลยเนอะ!]

[นี่ๆ มามิยะ หน้าตาน่ารักจังเลย!]

[นั่งข้างๆ คนสวยนี่มันดีจริงๆ เลยนะเนี่ย!]

[มามิยะซัง หน้าตาดี งั้นให้ทำงานประชาสัมพันธ์ก็แล้วกัน แค่ถ่ายรูปก็พอ]

ตั้งแต่เด็กๆ ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ทุกคนที่เข้ามาหาฉัน ก็พูดแต่ว่า [หน้าตาน่ารัก] ไม่มีใครสนใจตัวตนของฉันเลยสักนิด ฮือๆ หัวใจของฉัน เหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลังตลอด ไม่มีใครมองเห็น ฉันเลยรู้สึกโดดเดี่ยวมาตลอดเลยล่ะ…

ถึงจะชนะการประกวดมิส ได้ทำงานเป็นผู้ใหญ่ แต่ข้างในฉันก็ยังเหมือนเดิม ฉันเลย…ชอบ [นิเซโมโนซัง] มากๆ เลย

อินสตาแกรมเนี่ย ต้องหน้าตาดีถึงจะปังอะ แต่ [นิเซโมโนซัง] กลับดังได้ ทั้งๆ ที่ไม่เปิดเผยหน้าตา หรือแม้แต่เสียง เขาใช้ความสามารถล้วนๆ เลย สุดยอดไปเลย!

[อ่า นิเซโมโนซัง วันนี้ยังไม่ลงรูปอีกเหรอเนี่ย]

ฉันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ยกโทรศัพท์ขึ้นมาบังหน้า ไม่ให้เห็นห้องรกๆ แล้วก็เลื่อนดูอินสตาแกรมไปพลางๆ

ทุกครั้งที่โทรศัพท์สั่น หน้าจอก็สะท้อนให้เห็นหน้าตาที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของฉัน ก็แหม ฉันมีความสุขมากนี่นา อดไม่ได้ที่จะยิ้มเลย 

วันนี้ฉันได้คุยกับคนที่แอบชอบ เป็นครั้งแรกด้วยล่ะ! ในบริษัท ฉันเป็นเหมือน “ตัวเรียกลูกค้า” ที่มีชื่อเสียง แต่มีผู้ชายคนหนึ่ง ที่ไม่เคยสนใจฉันเลย ตั้งแต่ฉันเข้ามาทำงาน แง…

ตอนที่เราคุยกันครั้งแรก ฟุจิชิโระซังไม่แม้แต่จะสบตาฉัน ฉันไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน รู้สึกดีแปลกๆ

ฟุจิชิโระซังไม่ได้มองฉันแบบ [นั้น] ที่ผู้ชายคนอื่นชอบมอง

เขาดูไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาของฉัน แถมยังทำท่าทางอึกอัก ตอนที่ฉันชวนไปกินข้าว…

เขาเป็นคนแรก ที่ถามถึงความรู้สึกของฉัน

ฟุจิชิโระซัง เป็นผู้ชายที่วิเศษ เขาต้องมองเห็นตัวตนของฉันแน่ๆ

พอฉันนึกถึงใบหน้าด้านข้างของฟุจิชิโระซัง ที่นั่งอยู่ข้างๆ ใจก็เต้นแรง 

แต่…เขาคงตกใจมาก ที่รู้ว่าฉันไม่ได้เรื่อง ฮือออ

ก็ฉันไม่เคยพยายามทำอะไรด้วยตัวเองเลยนี่นา มีแต่คนทำให้ตลอด ฉันเลยกลายเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ได้ความ

ต้องพยายามแล้วสิ…! ฉันจะทำให้ได้!