นิยาย รุ่งอรุณแห่งโลกาวินาศ ตอนที่ 64 : ดันเจี้ยนพิเศษโคลเวอร์การ์เด้น’ (5)

“นี่มันอะไรกันวะเนี้ยยยยยยย !!”

เสียงร้องโหยหวนของลู่หมิงดังก้อง ภายในป่าขณะที่กําลังวิ่งหนีฝูงเอนท์นับร้อยอย่างเต็มกําลัง

“นี่มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นทําไมจู่ๆก็มีเอนท์จํานวนมากขนาดนี้โผล่มากัน !?”

ลู่หมิงพูดออกมาขณะที่กําลังป้องกันการโจมตีของเอนท์พร้อมกับวิ่งหนีไปพร้อมๆกัน ในขณะเดียวกันก็พยายามโจมตี สวนกลับไปด้วยเวทย์ไฟอย่างสุดกําลัง

ลู่หมิงวิ่งผ่านป่าไปเรื่อยๆจนกระทั้งมีลูกไฟปริศนาพุ่งเข้ามาหาเขา ลู่หมิงตกใจพร้อมกับกลิ้งตัวหลบอย่างรวดเร็วเมื่อลุกขึ้นมาเขาก็พบเห็นตัวคนร้ายที่ลอบโจมตีเขา

มันคือ แมงป่องเปลวเพลิง ซึ่งเป็นมอนสเตอร์ที่วิวัฒนาการมาจากแมงป่องไฟร่างกายของมันมีขนาดใหญ่กว่าแมงป่องไฟนิดหน่อยแต่ตามรอยแตก บริเวณผิวหนังของมันเต็มไปด้วยลาวาอันร้อนระอุและสิ่งที่อันตรายที่สุดของเลยก็คือมันสามารถยิงลูกไฟออกมาจาก หางของมันได้

ลู่หมิงจ้องมองแมงป่องเปลวเพลิงอยู่ สักพักระยะก่อนจะตัดสินใจเลี่ยงที่จะ ปะทะกับมัน แม้ลู่หมิงจะมั่นใจว่าสามารถชนะมันได้แต่ในตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะสู้กับมันเนื่องจากมีเอนท์ นับร้อยไล่ตามหลังเขาอยู่

แมงป่องเปลวเพลิงเมื่อเห็นลู่หมิงกําลังจะวิ่งหนีมันก็ปล่อยลูกไฟใส่ลู่หมิงทันทีลู่หมิงตกใจเล็กน้อยก่อนจะพุ่งตัวหลบไปอีกทางและปล่อให้ลูกไฟนั้นพุ่งเข้าใส่พวกเอนท์ที่ตามหลังมา

ตูม!!

สู้ววววว

เสียงเอนท์ร้องโหยหวนทําเอาลู่หมิงถึงกับยิ้มออกมาลู่หมิงวิ่งลึกเข้าไปในป่ามากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงพวกเอนท์แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ไล่สังหารพวกเอนท์ที่โผล่มาขวางทางด้วย เนื่องจากบัพสองร้อยเปอร์ทําให้คริสตัลค่าสถานะส่วนใหญ่ดรอป

ออกมาเป็นระดับสูง

“ป่านี่มันจะลึกไปถึงไหนกันแน่ ?”

ลู่หมิงรู้สึกสงสัยเพราะตอนนี้เขาน่าจะวิ่งมานานกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วเขายังไม่ พบเจอจุดสิ้นสุดของป่าแห่งนี้เลยลู่หมิงตัดสินใจหยุดวิ่งก่อนมองหาต้นไม้ที่ คิดว่ายอดสูงที่สุดก่อนจะโดดขึ้นไป

เมื่อลู่หมิงขึ้นมาถึงยอดด้านบนพร้อมกับมองไปรอบๆลู่หมิงก็ถึงกับตกตะลึง เพราะว่าจากจุดที่เขาอยู่ตอนนี้มันไม่ใกล้เคียงกับคําว่าใจกลางเลยแม้แต่น้อยมันควรจะเรียกว่าขอบชายป่าเสีย มากกว่า

อาณาเขตของป่าเขาวงกตแห่งนี้กว้างขวางกว่าที่ตาเห็นหลายเท่า ในตอนแรกลู่หมิงคิดว่ามันคงขนาดใหญ่พอๆกับเมืองเล็กๆแต่นี้มันใหญ่กว่านั้นมาก

ลู่หมิงถอนหายใจก่อนจะกลับมานั่งลงบนกิ่งไม้ใหญ่

“มันใหญ่เกินไป กว่าจะค้นหาแท่นบูชาเจอคงคาดว่าใช้เวลาเป็นสัปดาห์”

ลู่หมิงนั่งเหม่ออยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากกิ่งไม้ใหญ่

“ถ้าหากจะต้องอยู่ที่นี้เป็นเวลานานฉันจะต้องหาพื้นที่ปลอดภัยสําหรับพักผ่ อน”

เมื่อพูดจบลู่หมิงก็เดินลึกเข้าไปในป่าลู่หมิงเดินตรงมาเรื่อยๆพร้อมกับหันมองซ้ายขวาก่อนที่จะยิ้มออกมาและเหตุผ ลที่เขายิ้มออกมานั้นก็เพราะเขาได้ยินเสียงของน้ํา

ลู่หมิงวิ่งตามเสียงของสายน้ําไปอย่างรวดเร็วไม่นานนักเขาก็พบกับลําธารสายหนึ่งลู่หมิงนั่งลงตรงริมลําธารก่อน จะลองตักน้ําขึ้นและชิมมันเข้าไปนิดหน่อยก่อนจะพยักหน้า

“อืม… ดื่มได้ไม่มีปัญหา”

เมื่อเจอแหล่งน้ําที่สามารถดื่มได้แล้วลู่หมิงก็ตัดสินใจจะเดินย้อนกลับขึ้นไปยังต้นน้ําเพื่อหวังว่าจะเจอถ้ําที่ปลอยภัยเอาไว้สําหรับพักผ่อนและซ่อนตัว

ในป่าที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์แบบนี้การจะนอนกลางป่าเป็นอะไรที่โง่เง่า และหากคิดว่านอนบนต้นไม้จะรอดละก็คุณคิดผิดแน่นอนเพราะเอนท์สามารถใช้รากของมันลากคุณลงมาจากต้นไม้ได้อย่างสบายๆขอเพียงแค่มันเห็นคุณเท่านั้น

กว่าสามชั่วโมง ในที่สุดก็เดินมาถึงต้นน้ําเมื่อมาถึงลู่หมิงก็ต้องแปลกใจอีกครั้งเนื่องจากบริเวณน้ําตกนั้นเต็มไปด้วยต้นไม่ใบหญ้าที่เขียวชอุ่มแตกต่างจากด้าน ในป่าที่เต็มไปด้วยบรรยากาศน่าสยอง ขวัญ

แต่จากประสบการณ์ของเขา สถานที่แบบนี้มันอันตรายไม่แพ้กับในป่าเลยลู่หมิงหยิบดาบขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆสํารว จบริเวณรอบๆน้ําตก

ในระหว่างนั้นลู่หมิงก็พบว่าด้านหลังน้ําตกนั้นมีถ้ําขนาดใหญ่อยู่ ซึ่งน่าจะพอเป็นสถานที่หลบซ่อนและพักผ่อนได้หลังจากการสํารวจอยู่นานพอสมควรลู่หมิงก็ตัดสินใจว่าสถานที่แห่งนี้น่าจะปล อดภัย

เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้าคู่หมิงก็พบว่าท้องฟ้าเริ่มที่จะเปลี่ยนสีแล้ว

“วันเวลามักหมดไปเร็วเสมอ”

ลู่หมิงพูดออกมาก่อนจะเดินเข้าไปใน