ราชาโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 5: เด็กสาวแรงช้าง(4)

หลังจากผ่านไปเป็นเวลา15นาทีแก้วก็เดินกลับออกมา

ร่างกายที่ผอมเพรียวได้รูปบวกกับชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์และเส้นผมสีดำอมเขียวที่ถูกรวบไว้ด้านหลังเป็นทรงโพนี่เทล ทุกสิ่งนี้ช่วยส่งเสริมให้เสน่ห์ดั้งเดิมแผ่ขยายออกมาจนฉันเกือบจะต้องยกแขนขึ้นมาปกป้องดวงตาไว้

แก้วเหล่ตามองมาที่ฉันก่อนจะแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย สายตาที่ส่งมานั้นอาจจะสามารถดูดกลืนวิญญาณของผู้ที่ถูกมองเลยก็เป็นได้

 

“ ขอโทษที่ให้รอนะฟ้า พอดีพึ่งจะตื่นไม่นานนี้เองเลยยังไม่ได้ล้างหน้าน่ะ ”

“ ไม่เป็นไรค่ะ หนูรอได้อยู่แล้ว ”

“ เป็นเด็กดีจังน้า~❤️ ”

 

เธอยื่นมือออกมาลูบหัวของฟ้าด้วยความเอ็นดูต่างกับเวลาคุยกับฉันโดยสิ้นเชิง

อื้ม ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอตอนนี้ดี ไอความรู้สึกที่ว่า ‘ถ้าได้มีน้องสาวแบบนี้สักคนทั้งชีวิตนี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไปแล้ว’ เป็นความรู้สึกที่สามารถยอมรับได้และสมควรจะถูกบันทึกลงในประวัติศาสตร์น้องสาว

 

“ จะรีบไปกันได้ยัง ฉันยืนรอมานานจนเหน็บกินขาไปหมดแล้วเนี่ย ”

“ ห๋า? นายว่าไงนะ! ”

 

อยู่ๆแก้วก็หันมาตะโกนใส่ฉันอย่างไร้เหตุผลซะงั้น

 

“ รอแค่นี้ก็รอไม่ได้! นายยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหมเนี่ย! ”

“ แล้วมันเกี่ยวกับความเป็นลูกผู้ชายตรงไหนฟะ! ”

 

แก้วเดินตรงปลีกเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางฉุนเฉียวก่อนจะยื่นหน้าผากที่เรียบเนียนของเธอมาชนกับหน้าผากของฉันเหมือนพวกอันธพาลที่กำลังจะหาเรื่อง

ฉันก็ไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้ดูถูกสักหน่อยจึงได้ออกแรงดันสวนกลับไปด้วยกำลังทั้งหมดที่มี

ใบหน้าของพวกเรานั้นอยู่ใกล้กันมากจนสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจอีกฝ่ายเลย

แต่เมื่อผ่านไปไม่ถึงสิบวินาที ฉันก็รู้สึกได้ว่ายังไงตัวเองก็แพ้ด้านการใช้กำลังเข้าชนกับเธออยู่ดี ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ตาม…

 

( ถึงจะรู้ว่าทำไม แต่คุณเธอจะแรงเยอะเกินไปแล้วนะเฟ้ย! )

 

ฉันตัดสินใจเบี่ยงตัวถอยออกด้านข้างโดยไม่ให้ธอได้ทันตั้งตัว

ด้วยแรงปริมาณมหาศาลที่เธอมุ่งใช้แต่การดันตัวไปข้างหน้าอย่างเดียว นั้นจึงทำให้เธอไม่สามารถหลีกเลี่ยงที่จะต้องพุ่งตรงไปโดยไม่มีเบรคได้

และด้วยความกระทันหันนี้เธอจึงเสียการทรงตัวแล้วล้มลงจากบรรไดหน้าบ้านที่สูงกว่าพื้นนิดหน่อย และยังโชคดีที่หน้าผากของเธอไม่ได้ปะทะเข้ากับบรรได แต่……

 

ตึง! ครึนนน!!

 

แต่ในตอนที่เธอล้มลงไป หน้าผากของเธอได้บังเอิญปะทะเข้ากับก้อนหินที่ใช้เป็นทางเดินเข้าอย่างจัง เสียงแตกของหินดังสนั่นไปทั่ว

เมื่อฉันมองไปที่ก้อนหินที่แตกเป็นเสี่ยงๆก็พลันมีเหงื่อเย็นๆไหลออกมาเต็มแผ่นหลัง แต่ฉันก็ไม่สามารถแสดงความตกใจออกมาได้นอกจากจะต้องทำทีเป็นฝ่ายเหนือกว่าแล้วได้แต่หวังให้เธอยอมแพ้ไป

แก้วได้ลุกขึ้นมาพร้อมกับลูบไปตรงหน้าผากของเธอที่ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของอาการบาดเจ็บ มันยังคงเรียบเนียนเหมือนเดิม 

ทุกอย่างควรจะจบลงได้แล้วถ้าหากฉันไม่ได้เผลอแสดงรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา…

 

“ พอกันทั้งคู่เลยค่ะ! ”

 

ในขณะที่แก้วกำลังจะพุ่งเข้ามาหาฉันอีกครั้ง ฟ้าก็ได้ปรากฏตัวเข้ามายืนขวางระหว่างพวกเราไว้ เธอแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายราวกับเธอต้องทำสิ่งนี้บ่อยๆ

 

“ โธ่! ทำไมถึงชอบทะเลาะกันตลอดเลยคะเนี่ย หนูขี้เกียจจะเข้ามาห้ามแล้วนะคะ ถ้าครั้งหน้ายังทะเลาะกันอีกหนูจะไม่ยุ่งด้วยแล้ว! ”

“ ขอประทานอภัยเป็นอย่างสูงครับ! ได้โปรดอย่าทิ้งพี่ชายคนนี้ไปเลยนะครับ! ”

“ อ—เอ๊ะ?! ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะพี่ ”

 

ฉันรีบหยุดสิ่งที่ทำอยู่ทั้งหมดแล้วคุกเข่าสไลด์ไปเกาะขาของฟ้าทันที

แก้วที่เห็นฉันเป็นแบบนี้ก็พลันถอนหายใจออกมาพร้อมกับเริ่มใจเย็นลง

 

“ เรากลับมาคุยกันเรื่องเล่นก่อนดีไหม ”

“ ก็ดีค่ะ วันนี้หนูอยากเล่นอะไรก็ได้ที่น่าจดจำในวันหยุดวันสุดท้ายนี้ แต่หนูไม่รู้จะเล่นอะไรดี พี่แก้วช่วยคิดหน่อยได้ไหมคะ? ”

“ อื้ม…. ”

 

แก้วได้เงยหน้ามองสำรวจไปรอบๆจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าของฉัน

 

“ เอาเป็นเกมครอบครัวที่ฟ้าชอบเล่นดีไหม ”

“ โอเคค่ะ แต่พี่เห็นด้วยไหม? ”

“ เอ๊ะ? เออ…ขอคิดแป๊ปนะ ”

 

เอาตามจริงแล้วฉันจะเล่นอะไรก็ได้อยู่แล้วตราบใดที่ยังมีฟ้าเล่นด้วย แต่เพราะฉันไม่เก่งเกมนี้เท่าทั้งสองคนจึงได้ใช้เวลาคิดนานสักหน่อย

 

“ คิดนานจังเลยนะคะพี่ ”

“ อา ก็เกมนี้มีบทลงโทษด้วยนี่หน่า ”

“ คงกลัวแพ้ล่ะสิท่า แต่ไม่เป็นไรนะเพราะถ้าเกิดนายแพ้ขึ้นมาฉันจะดูแลนายอย่างดีเลยล่ะ ”

“ คนที่กำลังจะแพ้มักจะพูดมากก่อนเริ่มเกมเสมอนั่นแหละ ”

 

เมื่อพวกเราทุกคนตกลงกันเรียบร้อยแล้วก็ได้เดินเข้าไปภายในบ้านของแก้วทันที….