( รู้สึกเหมือนถูกรังเกียจเลยแฮะ หรือจะเป็นเพราะฉันยังไม่ได้อาบน้ำกันนะ? )

 

ฉันลองก้มดมสำรวจร่างกายตัวเองดู แต่ก็ไม่ได้พบกลิ่นผิดปกติอะไร จึงเงยหน้ากลับมามองจัสมินอีกครั้ง

เธอยังคงแสดงสีหน้านิ่งเฉยออกมาโดยไม่ได้สนใจสายตาของฉันเลย จากนั้นเธอก็เปิดปากกล่าวขึ้น 

 

“ นายหญิงตัดสินใจเลือกคุณหนูให้เป็นร่างทรงคนถัดไปเร็วกว่าที่กำหนดเอาไว้เลยทำให้ญาติคนอื่น ๆ รู้สึกไม่พอใจ แล้วเรื่องก็กลายเป็นอย่างที่เห็นค่ะ… ”

“ ….เอ๊ะ? หมดแล้วเหรอ? ”

“ ค่ะ ”

“ สั้นดีแฮะ? ”

 

ฉันแสดงสีหน้าประหลาดใจพลางหันมองไปที่โต๊ะอาหาร

 

“ เเล้วทำไมยัยเเก่ถึงรีบตัดสินใจเร็วนักล่ะ ไม่ใช่ว่ายังเหลือเวลาอีกหลายปีหรอกเหรอ? ”

“ เรื่องนั้นไม่ทราบค่ะ ถ้าอยากรู้ก็เชิญไปถามเอาจากปากนายหญิงเองสิคะ เห็นสนิทกันดีนิ…นอนกอดกันทั้งคืนเลย ”

“ อ—อา? ”

 

ฉันจำไม่เห็นได้เลยนะว่าเคยไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจไว้ ทำไมถึงถูกพูดประชดใส่ได้ล่ะเนี่ย?

ฉันกับจัสมิน พวกเรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว น่าจะพอ ๆ กับช่วงที่ฉันรู้จักแก้วเลยมั้ง…ตั้งแต่เด็ก เธอนั้นมีหน้าที่เป็นเมดส่วนตัวของแก้ว เพราะงั้นฉันจึงจะเห็นเธออยู่กับแก้วเสมอ แถมเมื่อก่อนก็คือเธอนี่แหละที่มาช่วยเข็นรถเข็นให้ฉันเวลาจะออกไปเล่นกับแก้วข้างนอก

นิสัยของเธอค่อนข้างแปลก เธอมักจะแสดงสีหน้านิ่งเฉยอยู่ตลอดเวลา และเมื่อพูดก็จะพูดแค่เวลาที่ถูกถามหรือไม่ก็มีเรื่องสำคัญจริง ๆ เท่านั้นถึงจะเปิดปากได้ เพราะงั้นเลยมีหลายครั้งเลยที่ฉันไม่รู้จะไปต่อยังไงเวลาได้คุยกับเธอส่วนตัว

แต่เธอก็ไม่ใช่คนไร้ความรู้สึกเหมือนภายนอกหรอกนะ เธอเป็นคนที่ดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกคนอื่นเก่งมากเลยล่ะ เวลาที่ฉันต้องการความช่วยเหลือบางอย่าง เธอก็มักจะทำให้โดยที่ฉันยังไม่ได้ร้องขอเลยด้วยซ้ำ และนั่นแหละคือจัสมินที่ฉันจำได้ก่อนหน้านี้…

 

( เอ่อ…ฉันคิดว่าฉันเริ่มเข้าใจแล้วนะว่าทำไมเธอถึงโกรธ ก็ถ้าอยู่ ๆ ถูกยัดเยียดให้เป็นนักลอบสังหาร แล้วใครที่ไหนมันจะไปดีใจกัน )

 

หลังจากที่ฉันกับแก้วย้ายออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลไคม์แล้ว งานที่ฉันทำอย่างการจัดการยอร์มุงกันเดอร์ก็ไม่ได้ทำต่ออีกเลย ซึ่งคนที่ถูกปั้นมาเพื่อรับหน้าที่แทนฉันก็คือจัสมินนี่แหละ มีหลายสาเหตุที่เธอถูกเลือกมารับหน้าที่นี้ ส่วนหนึ่งก็คงเป็นเพราะเธอนั้นมีพรสวรรค์ทางด้านเวทมนตร์และด้านศิลปะการต่อสู้สูงมาก สูงจนน่ากลัวเลย

แถมเทคนิคที่เธอถนัดมากที่สุดก็คือการซ่อนเร้นอำพรางกาย เหมาะสำหรับการเป็นนักลอบสังหารสุด ๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างงั้น จัสมินก็ยังคงหาโอกาสแวะเวียนเข้าไปหาแก้วในหมู่บ้านชาทองบ่อย ๆ อยู่เหมือนกัน…

 

“ อาใช่ ฉันพึ่งนึกได้…เป็นเธอใช่ไหมที่ปล่อยข่าวลือเกี่ยวกับฉันออกไปน่ะ ”

“ ……?! ”

 

เมื่อฉันถามขึ้นอย่างฉับพลัน หางคิ้วของจัสมินก็กระตุกทันที นัยน์ตาของเธอหดเล็กลงคล้ายกำลังพยายามปิดซ่อนความกังวลในใจ แต่มันก็ซ่อนไม่ทันสายตาของฉันน่ะสิ 

 

“ โอ้ เดาถูกตั้งแต่คนแรกเลยแฮะ ”

“ ….คุณรู้มาจากท่านแอนนาสินะคะ? ”

“ อืม ก็ส่วนนึงละนะ ”

 

หลังจากได้ยินอย่างนั้นแล้ว จัสมินก็ก้มหน้าลงมองพื้นพลางครุ่นคิดอะไรหลายอย่าง

ข่าวลือของฉันที่มันถูกปล่อยออกไปจนพวกยอร์มุงกันเดอร์หรือร่างทรงคนอื่น ๆ รู้แล้วนั้นก็ย่อมต้องมาจากคนรู้จักของฉันอยู่แล้ว ซึ่งถ้าคิดอย่างนี้ขอบเขตการค้นหาก็จะลดลงมาก

ถึงจะน่าอายที่ต้องยอมรับเองก็เถอะ แต่ฉันมีคนรู้จักในชีวิตนี้น้อยจนน่าอนาถใจเลยล่ะ แต่นี่ก็ไม่ได้นับรวมพวกเด็กที่เคยเรียนโรงเรียนประถมที่เดียวกันหรอกนะ เพราะฉันกับพวกนั้นได้คุยกันน้อยมากจนไม่น่าเรียกว่ารู้จักกันเลยจะดีกว่า

และก็อย่างที่บอกไปว่าฉัน ‘เดา’ เอาน่ะ ตามจริงก็กะว่าจะไล่ถามเรียงคนไปเรื่อย ๆ เลยอยู่หรอก แต่ก็คิดไม่ถึงว่าจะแจ็กพอตแตกตั้งแต่คนแรกแบบนี้

 

“ แล้วคุณคิดจะทำอะไรฉันละคะ…ฆ่าฉันเหรอ…? ”

 

จัสมินเงยหน้ากลับขึ้นมาพร้อมเอ่ยถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย ฉันแสดงท่าทีแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะชูมือขึ้นทั้งสองข้างในแนวอกแสดงความต้องการสันติ

 

“ ไม่ ๆ เหตุผลที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อชดใช้บุญคุณเท่านั้น เธอเองก็นับว่าเป็นหนึ่งในผู้มีพระคุณของฉันเหมือนกัน เผลอ ๆ อาจจะสำคัญสุดด้วยนะ ”

“ สำคัญสุด? ”

“ ก็ในตอนที่ฟ้าโดนลักพาตัวไปแล้วฉันไม่สนใจ เป็นเธอไม่ใช่เหรอที่ช่วยฟ้าออกมาพร้อมกับจัดการคนพวกนั้นน่ะ ”

“ ….อ๋อ ค่ะ ”

 

เป็นการตอบสนองที่สมกับเป็นจัสมิน ปฏิกิริยาเรียบง่าย แต่เข้าใจได้ยาก นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่ดูสดใสแต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ คู่นั้นได้เบนมองไปที่พี่ทรายชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะมีความรู้สึกบางอย่างปรากฏขึ้น…

 

( อืม ตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่เห็นไอ้เจ้าแมวสักครั้งเลยแฮะ…กลับไปแล้วเหรอ? )

 

พอนึกขึ้นได้ ฉันก็เริ่มหันศีรษะมองสำรวจรอบห้องเพื่อหาตัวไอ้เจ้าแมวทันที แต่ต่อให้จะมองหาสักกี่ครั้งก็ไม่เห็นวี่แววมันเลย ฉันยังมีเรื่องเรื่องหนึ่งที่ต้องยืนยันจากปากมันให้ได้ก่อน

ถ้าเกิดฉันลองเข้าไปถามหากับยัยแก่ดู เธอก็อาจจะรู้ก็ได้ ยังไงทั้งคู่ก็เป็นร่างทรงเหมือนกันอยู่แล้ว แต่สถานการณ์ตรงนั้นมันไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไรน่ะสิ ถ้าอยู่ ๆ ฉันก็โผล่เข้าไปคุยกับเธอดื้อ ๆ ขณะที่กำลังพูดเรื่องจริงจังกันอยู่มันคงจะมีปัญหาใช่ไหมล่ะ

แล้วยังไงซะ มันก็เป็นแค่ความต้องการของฉันคนเดียวด้วย ทางที่ดีฉันไม่ควรไปรบกวนอีกฝ่ายมากนักจะดีกว่า

 

“ นี่จัสมิน ถ้ามีคนถามหาฉันก็ช่วยบอกไปทีนะว่าฉันไปเดินเล่นที่สวน ”

“ เข้าใจแล้วค่ะ… ”

 

จัสมินโค้งตัวให้ก่อนที่ฉันจะหันหลังเดินออกมาจากห้อง

สถานที่ที่ฉันกำลังมุ่งหน้าไปคือสวนที่มีชื่อว่า ‘หลงยาว’ ซึ่งเป็นชื่อที่เหมาะสุด ๆ กับไอ้สวนบ้าบอคอแตกนี่ พุ่มไม้ทรงสี่เหลี่ยมสูงสองเมตรหนาหนึ่งเมตรวางติดกันเป็นแนวยาวแยกหลายเส้นทางคล้ายเขาวงกต

เนื่องจากสวนนี้มีพื่นที่ที่กว้าง และมากกว่าครึ่งนึงนั้นก็ถูกนำไปทำเป็นเขาวงกตของเล่นด้วย นี่คือเหตุผลหลัก ๆ เลยที่ตระกูลไคม์ทำการจ้างคนดูแลสวนมาเป็นจำนวนมาก แถมทุกคนจะต้องติดตั้งเครื่องติดตามก่อนจะเริ่มทำงานทุกครั้งด้วย

ถ้าจำไม่ผิดเคยมีคนงานที่มักง่ายไม่ได้ติดเครื่องติดตามก่อนเข้าไปในสวนแล้วหายตัวไปหนี่งสัปดาห์เต็ม ยังโชคดีที่ยัยแก่ตัดสินใจลงมือค้นหาด้วยตัวเอง สุดท้ายก็เลยพบอีกฝ่ายในสภาพใกล้ตายเพราะขาดน้ำอยู่ในมุม ๆ หนึ่ง

และที่ฉันเรียกว่า ‘เขาวงกตของเล่น’ นั้นก็ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย เพราะจุดประสงค์ของการสร้างไอ้เจ้าสวนบ้านี่ก็เพื่อตอบสนองความเบื่อหน่ายของคนรวยเมื่อหลายร้อยปีก่อนก็เท่านั้นเอง…

 

“ อา พอจำได้เเล้วรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หน้าเลย… ”

 

ฉันใช้มือลูบคลำที่ดั้งจมูกเบา ๆ พลางมองภาพของสวนหลงยาวจากบรรไดหน้าคฤหาสน์

 

“ ถ้างั้นเจ้าอยากเผามันทิ้งไหมล่ะ ข้าอนุญาตนะ ข้าเองก็อยากลองเผาสวนสุดรักของบรรพบุรุษดูเหมือนกัน ภาพน่าจะออกมาสวยแน่…เจ้าว่างั้นไหม? ”

“ ไม่อ่ะ เดี๋ยวคนดูเเลสวนตกงานกันพอดีสิ…เเต่พวกเธอคุยกันเสร็จแล้วเหรอถึงได้มาโผล่ข้างหลังฉันเนี่ย? ”

“ ไม่รู้เหมือนกัน ”

“ หะ? ”

 

ฉันเบนสายตาสุดคลางแคลงใจมองไปยังยัยแก่ที่เดินตรงเข้ามาหา  เธอนั้นไม่ได้มีสีหน้าไม่พอใจอะไรและกล่าวตอบ

 

“ ข้าก็เป็นแค่ร่างแยกที่ถูกส่งมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าเฉย ๆ น่ะ ไม่ได้รู้หรอกว่าฝั่งนั้นทำอะไรกันอยู่ ”

“ ร่างแยก? นี่เธอทำอะไรแบบนั้นได้ด้วยจริงดิ…? ”

“ ก็ต้องได้สิ เจ้าโง่รึไง คิดว่าข้าเป็นใครกัน ก่อนจะมีเจ้าก็ข้าเองนี่แหละที่ไล่เชือดพวกยอร์มุงกันเดอร์นะ เวทย์แบบนี้มันสามารถใช้ประโยชน์ได้หลายอย่างเลยนะจะบอกให้ ”

“ จ้า ๆ แม่คนเก่ง~ ”

 

ยัยแก่ใช้มือข้างนึงเท้าเอว ขณะที่อีกข้างทุบหน้าอกเบา ๆ แล้วคลี่ยิ้มอย่างมั่นใจ ฉันยิ้มเจื่อนพลางมองดูเธอที่เป็นแบบนั้น

แพน ไคม์ หัวหน้าตระกูลไคม์คนปัจจุบันหรือที่หลายคนเรียกเธอว่า ‘อีกาพันปีก’ เธอเป็นคนที่มีชื่อเสียงในโลกเวทมนตร์มาก เรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของนักเวทหลาย ๆ คนเลยล่ะ 

ซึ่งชื่ออีกาพันปีกของเธอนั้นจะถูกเหล่ายอร์มุงกันเดอร์ทุกคนจดจำได้ดีที่สุด…นั่นก็เป็นเพราะเธอเคยสร้างวีรกรรมครั้งใหญ่เอาไว้อย่างการสังหารยอร์มุงกันเดอร์ที่มีความแค้นส่วนตัวต่อหน้าเหล่าร่างทรงทุกคนที่มาร่วมงานประชุมกัน โดยผลสุดท้ายคือเธอไม่ได้รับการลงโทษใด ๆ ทั้งที่งานประชุมที่ว่ามีกฎเหล็กคือห้ามฆ่ากันเด็ดขาด

แต่เรื่องนั้นจะเป็นไงก็ช่าง งานของฉันกับเธอนั่นก็คือการสังหารยอร์มุงกันเดอร์เหมือนกัน ส่วนที่แตกต่างกันก็คงจะเป็นเรื่องที่งานของเธอต้องโฟกัสการช่วยชีวิตคนเป็นหลัก ในขณะที่งานของฉันคือต้องโฟกัสการฆ่าศัตรูเป็นหลัก เพราะงั้นเลยมีหลายเหตุการณ์ที่ฉันเลือกจะปล่อยให้ตัวประกันทุกคนตายต่อหน้าต่อตา…

 

“ อา~ แบบนี้รู้สึกดีจัง ”

 

ฉันสูดหายใจเข้าลึก แล้วระบายรอยยิ้มออกมา ใจจริงก็อยากลองกลางแขนออกแล้วตะโกนดัง ๆ ว่า ‘สดชื่น!’ เหมือนพวกตัวละครในนิยายดูสักครั้ง แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันคงโดนยัยคนข้าง ๆ แซวแน่ 

 

“ หืม? นี่เจ้ากำลังคิดถึงครั้งแรกที่พวกเราเจอกันสุดประทับใจนั่นเหรอ? ”

“ ประทับใจ?…ไอ้นั่นน่ะนะ? พูดจริงดิ?? ”

“ หืม? ตอนนั้นมันมีปัญหาด้วยเหรอ? ”

“ มีสิฟะ! แถมมีเยอะเลยด้วย! ”

 

ฉันเอ่ยคำพูดตอกกลับอย่างไร้ความปราณีใส่ยัยแก่ที่เอียงคอเล็กน้อยและกระพริบปริบให้ โดยอาศัยรูปร่างเด็กน้อยของตัวเอง พยายามทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์ 

ถ้าเป็นคนปกติคงโดนตกไปตั้งนานแล้ว แต่เพราะเธอมักใช้ไม้นี้บ่อย ๆ กับฉัน ค่าความต้านทานทางจิตใจของฉันจึงแข็งแกร่งไม่แพ้กัน

 

“ ไอ้การที่เธอมากระโดดถีบใส่คนพิการนั่งรถเข็นมันน่าประทับใจตรงไหนของคุณเธอกันฟะ!? ”

“ ….ก็ตอนนั้นเจ้าหลงเข้ามาในสวนของข้าเองนี่นา แถมตอนนั้นเจ้าก็ยังบ่นถึงเจ้าของสวนอย่างข้าด้วย ถ้าโดนแบบนั้นไปแล้วจะไม่ให้ข้าโมโหได้ยังไงกัน! ”

 

ยัยแก่พยายามเถียงฉันกลับโดยอ้างเรื่องความเป็นเจ้าของมาสู้ ซึ่งมันก็ทำฉันชะงักไปชั่วครู่หนึ่ง

ในตอนที่ฉันถูกส่งมาอยู่กับตระกูลไคม์ครั้งแรก รถที่มาส่งฉันจอดแค่ที่หน้ารั่วทางเข้าเท่านั้น และหลังจากทิ้งฉันเสร็จก็ขับหนีหายไปเลยโดยไม่มีคำอธิบายอะไร สุดท้าย หลังจากผ่านการยืนยันตัวตนทุกอย่างแล้ว ประตูรั่วก็เปิดต้อนรับฉันสักที

แต่เมื่อเข้าไป ฉันก็คงจะเรียกตัวเองว่า ‘คนรู้ทาง’ ได้ไม่เต็มปากนัก เอาจริง ๆ ก็คือไม่รู้ทางที่จะไปเลย คนเข็นรถเข็นก็ไม่มี แถมยังหลงทางอีก ลำบากสุด ๆ ตอนนั้น และหลังจากเดาทางมั่วไปเรื่อย ฉันก็ดันแจ็กพอตแตกได้หลงเข้าไปในสวนเขาวงกตแบบงง ๆ 

ในระหว่างที่ฉันพร่ำบ่นต่าง ๆ นา ๆ ถึงเจ้าของสวนบ้านี่ ยัยแก่ที่น่าจะบังเอิญเข้ามาเดินเล่นอยู่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดพอดี เธอไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรตัดสินใจวิ่งตรงดิ่งเข้าหาฉันแล้วกระโดดบาทาคู่ใส่เบ้าหน้าฉันจนต้องปลิวกระเด็นตกจากรถเข็นทันที

ฉันพอจะจำได้ว่าหมอบอกกระดูกฉันหักไปหลายซี่เลย…

 

“ แล้วจะไม่ให้ฉันบ่นได้ไงฟะ! ติดอยู่ในสวนบ้านั่นตั้งหลายชั่วโมง เธอรู้บ้างไหมว่าการขาดน้ำในวันที่แดดจ้ามันทรมานขนาดไหน! ”

“ ….แต่สุดท้ายเจ้าก็รอดมาได้นี่? ”

“ …… ”

 

เมื่อฉันได้ยินประโยคไม่รู้ร้อนรู้หนาวของคุณเธอ คิ้วที่ย่นเข้าหากันก่อนหน้านี้ก็ค่อย ๆ คลายออก จากนั้นจึงแหงนหน้ามองฟ้าแล้วระบายลมหายใจ ทำสีหน้าปลงกับชีวิต 

 

( อา~ นี่ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยว่าเธอเป็นคนแบบไหน… )

 

รู้สึกเหมือนได้บรรลุสัจธรรม ถ้ามีคนเอามีดมาแทงตอนนี้ฉันก็คงจะทำแค่ส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้

 

“ เอาล่ะ เรื่องพูดเล่นก็พอแค่นี้กันก่อน เข้าเรื่องหลักกันเลยดีกว่า ”

“ เรื่องหลัก? ”

“ ….เมฆ เจ้าช่วยอยู่ห่างจากเเอนนาได้ไหม เธอคนนั้นอันตรายมากกว่าที่เจ้าคิดซะอีกนะ ”

“ อา ฉันรู้อยู่แล้วน่า ”

“ ไม่! เธออันตรายจริง ๆ นะ! ”

“ ก็ได้…ฉันจะระวังตัวให้ก็แล้วกัน ”

 

จู่ ๆ ยัยแก่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นขึงขังจ้องมองฉัน เธอยู่คิ้วลงแสดงความจริงจังกับสิ่งที่พูดออกมา

ฉันใช้มือข้างนึงลูบหลังคอพลางเอ่ยตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ แต่ก็ถูกเธอขึ้นเสียงใส่จนต้องกลับมาตอบแบบจริงจัง ยัยแก่พยักหน้ารับรู้แล้วก็เผยรอยยิ้มโล่งใจ

ฉันเองก็ไม่ได้เชื่อใจไอ้เจ้าเเมวนั่นอยู่เเล้ว เเต่ฉันก็คิดไม่ออกเลยว่าเเมวปัญญาอ่อนเเบบนั้นจะทำอะไรฉันได้ เเต่ในเมื่อถูกเตือนมาอย่างนี้เเล้ว ระวังตัวสักหน่อยก็ไม่ได้เสียหายอะไร 

 

“ ขอบคุณนะ ”

 

เธอกล่าวขอบคุณฉันก่อนจะมองไปข้างหลัง 

 

“ ดูเหมือนตัวข้าร่างหลักจะต้องการให้ตัวข้าตอนนี้หายไปแล้วล่ะ…งั้นข้า…หายไปก่อนนะ ”

“ อา… ”

 

พรึบ

เธอโบกมือลาด้วยรอยยิ้ม และทันใดนั้นร่างของเธอก็หายวับไปต่อหน้าต่อตาทันที เหลือไว้แค่ขนนกสีดำที่กำลังล่วงหล่น ฉันยืนนิ่งเฝ้ามองขนนกนั้นที่ค่อย ๆ สลายหายไป…

 

( หมายความว่าคำตัดสินได้รับการยืนยันแล้วสินะ )

 

ฉันคิดอยู่เงียบ ๆ ตัดสินใจหันหลังกลับเตรียมตัวจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์ แต่ตอนนั้นเองที่เห็นไอ้เจ้าแมวยืนดักรออยู่

 

“ …… ”

 

ฉันไม่คิดจะสนใจมันและเดินอ้อมไปด้านข้างแทน แต่มันก็รีบวิ่งมาขวางหน้าไว้ทันที 

 

“ ดูเหมือนแพนจะเป็นห่วงเป็นใยนายมากเลยนะเมี๊ยว ”

“ มาขวางทางเพราะเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ? ”

“ เฮ้อ~ ผิดแล้วเมี๊ยว ฉันมาขอใช้สิทธิ์ต่างหาก… ”

 

ไอ้เจ้าแมวถอนหายใจหน่ายแล้วต่อมาก็เผยรอยยิ้มเยาะเย้ย ดวงตาของมันเหล่มองไปทางประตูคฤหาสนคล้ายจะมองทะลุไปถึงด้านในโดยแฝงความเวทนาไว้

 

“ เอาตามจริงฉันก็อยากจะพูดมากกว่านี้แหละ แต่ดูเหมือนนายจะเริ่มทิ้งระยะห่างจากฉันน่ะเมี๊ยว เพราะงั้นฉันขอใช้สิทธิ์อย่างที่เคยตกลงกันไว้ โดยให้นายปฏิบัติตัวกับฉันเป็นเหมือนปกติ ทำราวกับไม่เคยได้ยินคำเตือนของเธอ…ฉันหวังว่านายจะทำตามนะเมี๊ยว ”

 

ก่อนหน้านี้ฉันกับไอ้เจ้าแมวได้ทำข้อตกลงกันไว้คือฉันต้องการสมุดโน็ต「บันทึกโลกไร้ราชา」โดยแลกกับคำขอหนึ่งอย่างเท่าที่ฉันทำให้ได้

อาจจะฟังดูจองหองไปหน่อยก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่คาดคิดเลยว่ามันจะยอมใช้คำขอกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้

 

“ ….นี่แกแน่ใจนะ? ”

“ อื้ม…ยังไงซะ หลังจากนายอ่านเล่มนั้นจบแล้ว นายก็ต้องมาขอยืมเล่มต่อไปอีกอยู่ดีเมี๊ยว เชื่อฉันสิ…แล้วเมื่อถึงตอนนั้นสัญญาณทุกอย่างก็จะถูกทำขึ้นใหม่อีกครั้งนึง โดยที่เงื่อนไขฝั่งฉันก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่างแหละเมี๊ยว~ ”