ราชาโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 3: เด็กสาวแรงข้าง(3)

คุณแม่ได้กลับออกมาพร้อมกับฟ้าที่ทำแผลเสร็จแล้ว ก่อนจะเจอใบหน้าโง่ๆของคุณพ่อที่พึ่งกลับมา

 

“ คุณคะ กลับมาถึงแล้วก็รีบไปเปลี่ยนชุดสิ ยังจะมายืนไร้ประโยชน์อีก ทุกคนจะได้กินข้าวเย็นสักที ”

“ จ้า~ที่รัก❤️ ”

 

คุณแม่น่ะเป็นคนจิตใจดีจริงๆนะ แต่ที่พูดจาแบบนี้ก็เพราะเธอรู้รสนิยมของคุณพ่อดี ไอรสนิยมที่ฉันเห็นกี่ครั้งก็ไม่เคยชินเลย

 

( เมื่อไรพ่อจะเลิกไอนิสัยมาโซคิสม์สักทีเนี่ย เดี๋ยวแม่ก็ได้กลายเป็นสายซาดิสต์เข้าเต็มตัวหรอกนะเฟ้ย! )

 

แต่ถึงจะไม่เคยชินตา ฉันก็ไม่เคยเอ่ยห้ามพวกเขาออกไปเลยสักครั้ง ตราบใดที่ทั้งคู่ยังรักกันอยู่มันก็ไม่ได้ส่งผลกระทบถึงฉันมากนัก 

 

“ พี่คะ…แมว…. ”

 

ฟ้าที่ได้รับการทำแผลแล้วมาดึงชายเสื้อของฉันเพื่อเตือนความจำเรื่องที่ขอให้ช่วยก่อนหน้านี้

ฉันส่งสัญญาณมือทำเป็นรูปโอเคเพื่อให้ฟ้าสบายใจและแน่นอนว่าฉันรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์มันจะเป็นอย่างไร…

 

“ แม่ครับผมอยากเลี้ยงแมวครับ พอดีก่อนหน้านี้ไปเจอแมวตัวนึงที่ถูกใจเข้าครับ ”

“ ห้ะ! ม—เเมว! เเมวอยู่ไหน!? ”

 

คุณพ่อพลันเเผดเสียงร้องดังออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปหลบข้างหลังของคุณเเม่ทันที

นี่คือปัญหาใหญ่สุดที่ทำให้พวกเราทั้งครอบครัวไม่เคยเลี้ยงแมว เพราะคุณพ่อนั้นเเพ้ขนเเมวเเละส่วนตัวก็ไม่ชอบเเมวเอาสุดๆ จึงช่วยไม่ได้ที่จะเเสดงปฏิกิริยาเเบบนี้ออกมาตลอดเมื่อพูดถึงเรื่องเเมว

 

“ พวกลูกก็น่าจะรู้นิว่าพ่อเค้าไม่ถูกกับเเมวน่ะ ”

“ เเต่เเมวน่ารักมากเล— ”

“ —ไม่ได้เด็ดขาด! พ่อไม่อนุญาต! ”

 

และนี่ก็เป็นอีกเหตุผลนึงที่ฉันเลือกจะขอคุณแม่แทนคุณพ่อ ถ้าเป็นคุณแม่ยังพอจะมีความหวัง ส่วนคุณพ่อน่ะตัดทิ้งไปเลย โอกาสที่จะตอบตกลงคือ0%

คุณแม่แสดงท่าทางอึดอัดใจออกมาผ่านสีหน้า…ซึ่งฉันเองก็เข้าใจ

 

“ ไม่เป็นไรก็ได้ค่ะพี่ ”

“ งั้นเหรอ…. ”

 

ฟ้าได้ดึงชายเสื้อของฉันอีกครั้งก่อนจะแสดงรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความผิดหวัง และในเมื่อฟ้าไม่ได้ต้องการแล้ว ฉันก็ไม่ได้ตื้อคุณเเม่อีกต่อไป

แต่พอฉันจะหันไปหาไอเจ้าแมว ฉันก็พบว่ามันไม่อยู่แล้ว

 

( มันก็คงมีสถานที่ที่ถูกเรียกว่าบ้านล่ะนะ… )

 

ถ้ามีคนถามฉันว่าเสียดายไหม ฉันก็คงตอบได้เต็มปากว่าเสียดาย เพราะส่วนตัวฉันรู้สึกชื่นชอบไอเจ้าแมวตัวนั้นเป็นพิเศษ แต่ในเมื่อมันเป็นอย่างงี้แล้วก็คงช่วยไม่ได้….

เมื่อความวุ่นวายจบลง พวกเราทุกคนก็ได้มานั่งกินข้าวเย็นกันเหมือนเรื่องเมื่อกี้นี้ไม่เคยเกิดขึ้น

และเมนูของวันนี้ก็คือสิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจจนเผลอส่งเสียงคำว่า ‘เค้ก!?’ ออกมากลางโต๊ะกินข้าว

 

“ ถูกต้อง ดูเหมือนลูกจะลืมวันเกิดของตัวเองนะเมฆ ”

“ ฮึ วันนี้เองก็เป็นวันเกิดของหนูด้วยนะคะพ่อ! ”

“ อา…ใช่ๆ พ่อยังจำได้น่า แค่แกล้งลืมเฉยๆน่ะ ”

“ คุณคะ ถ้าฉันไม่ได้โทรไปบอกคุณ พวกเราก็คงไม่ได้ฉลองวันเกิดกันแล้ว อย่ามาหน้าด้านแก้ตัวน้ำขุ่นๆจะได้ไหม ”

“ ขอโทษจ้า~ที่รัก❤️ ”

 

นี่คงจะเป็นสัญลักษณ์ว่าพวกเขายังรักกันล่ะนะ…เอ๊ะ? เดี๋ยวนะ งั้นคุณพ่อก็…..

 

“ นี่พ่อ ได้เตรียมของขวัญของฟ้าไว้ยัง ”

“ แล้วลูกล่ะเตรียมยัง ดูท่าแล้วจะลืมด้วยซ้ำว่าวันนี้คือวันเกิด ”

“ ของผมเตรียมไว้ตั้งแต่ปีก่อนแล้ว โชคดีที่ป้องกันไว้ก่อนน่ะ ”

“ ของพ่อเองก็หายห่วง ”

 

พวกเราทั้งคู่ออกมากระซิบคุยกันอยู่ตรงมุมห้อง ซึ่งถ้ามองดูจากภายนอกแล้วมันน่าสงสัยสุดๆเลย

 

“ นี่สองคนตรงนั้นกำลังทำอะไรอยู่น่ะ ฟ้าจะได้เริ่มเป่าเทียนแล้วนะ ลูกเองก็มาเป่าด้วยสิเมฆ วันนี้เองก็คือวันเกิดของลูกเหมือนกันนะ ”

“ ค้าบบบบ ”

 

ไฟห้องปิดลงพร้อมกับแสงเทียนที่สว่างขึ้น งานฉลองวันเกิดก็เป็นเหมือนปกติทุกๆปี ซึ่งปีนี้เองก็เหมือนกัน 

หลังจากที่กินเค้กที่คุณพ่อซื้อมาหมดแล้ว จู่ๆคุณพ่อก็ยกกล่องบางอย่างขึ้นมาสองกล่องวางบนโต๊ะและดันมาให้พวกเราทั้งคู่

 

“ นี่ขวัญฉลอง9ขวบของฟ้า! และนี่ของขวัญฉลอง15ปีของเมฆ! ”

“ นี่คุณคะ! ของบนโต๊ะยังรกอยู่เลย ยังจะเอากล่องขึ้นมาวางบนนี้อีก คุณอยากให้ถ้วยจานตกแตกรึยังไงกัน ”

“ จะเอาออกเดี๋ยวนี้แหละจ้า~❤️ ” 

 

พวกเรายังไม่ทันได้แตะของขวัญมันก็ถูกเอากลับไปซะแล้ว ฉันเข้าใจที่คุณแม่พูดเพราะถ้าเมื่อกี้คุณพ่อดันกล่องของขวัญมาอีกนิดเดียว จานเค้กของพวกเราทั้งคู่คงได้ล่วงตกจากโต๊ะแน่

หลังจากที่เคลียร์ทุกอย่างแล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกลับห้องของตัวเองไป

 

ก็อกก็อก!

 

ระหว่างที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับการอ่านหนังสือบางอย่างอยู่ในห้อง อยู่ๆก็พลันมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

 

“ นี่พ่อเองนะ ”

 

คนที่เคาะประตูคือคุณพ่อของฉันเอง ฉันรีบเก็บหนังสือที่อ่านอยู่เเละรีบเดินไปเปิดประตูให้คุณพ่อทันที คุณพ่อที่ยืนอยู่หน้าห้องในขณะกำลังถือกล่องของขวัญก่อนหน้านี้…..