ราชาโลกเบื้องหลัง - ตอนที่ 16

( เกะกะขวางทางเดินกันซะจริง ทำอย่างกับพึ่งเห็นคนหยุดเรียนครั้งแรกงั้นแหละ… )

 

ฉันบ่นขึ้นในใจขณะพยายามเดินแหวกฝ่าคลื่นเด็กนักเรียนที่แห่เข้ามาเบียดเสียดกันหน้าทางเข้าห้อง และเด็กนักเรียนห้องข้างๆที่รู้ว่าแก้วมาโรงเรียนแล้วก็ร้องตะโกนประกาศบอกให้ห้องอื่นทราบจนเกิดความชุลมุนครั้งใหญ่

อิทธิพลของแก้วภายในโรงเรียนนี้นั้นมีมากจนเกินไป ภายในระยะเวลา2ปีเธอก็ถูกบูชาราวกับเทพเจ้าแล้ว ถ้าหากเธอบอกว่าหญ้าเป็นสีฟ้าทุกคนก็คงจะเชื่อแบบเดียวกันว่าหญ้าเป็นสีฟ้า มันฟังดูบ้ามากเลยใช่ไหมล่ะที่เด็กผู้หญิงคนนึงจะทำได้ขนาดนี้

แต่มันคือเรื่องจริงที่เกิดขึ้นแล้ว และเหตุผลที่ไม่มีใครติดใจกับอำนาจเกินจริงของเธอก็เพราะเธอนั้นรู้วิธีการจัดการกับอำนาจที่ครอบครองอยู่ได้ถูกวิธี ‘ใช้อย่างมีเหตุผลและเป็นที่ยอมรับได้’ ภายใต้หลักการนี้เธอจึงสามารถดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนมาได้ถึง2ปีพร้อมกับสร้างผลงานมากมายไว้…

 

“ ที่นี่มันใช่โรงเรียนแน่รึเปล่าเนี่ย…? ”

 

ฉันใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะเข้าห้องเรียนมาได้ ฉันมองไปรอบๆห้องเพื่อจะหาที่นั่งที่ยังว่างอยู่

 

“ อะ เจอแล้ว ”

 

ฉันรีบเดินไปหาโต๊ะตัวหนึ่งที่ดูแล้วเหมือนจะไม่มีคนนั่ง และพอฉันว่างกระเป๋าเสร็จฉันก็ทิ้งศีรษะฟุบหลับคาโต๊ะทันที ถึงไอ้พวกที่อยู่หน้าห้องจะยังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวหน้ารำคาญ แต่ในเวลานี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้นแล้ว…

และเมื่อผ่านไปประมาณ20นาที ร่างของฉันก็ถูกสกิดไหล่ปลุกให้ตื่น ฉันได้เงยหน้าขึ้นพร้อมกับมองไปที่หญิงสาวผมสีแดงในชุดวอร์มเบื้องหน้า 

 

“ ใกล้จะเริ่มคาบโฮมรูมแล้วนะ นี่เธอยังคิดจะนอนต่ออยู่อีกเหรอ… ”

 

หญิงสาวตรงหน้ามองมาที่ฉันเหมือนกำลังมองมดแมลง น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกของเธอทะลุไปถึงขั่วหัวใจของฉันจนขนตามร่างกายมันลุกชูชันขึ้นมาเอง

ฉันพยายามต่อต้านอาการงัวเงียและเอ่ยปากถามออกไป

 

“ ใครอ่ะ? ”

“ ช่วยเช็ดน้ำลายก่อนได้ไหม มันน่าขยะแขยงน่ะ… ”

“ เอ๊ะ? เอ่อ…ครับ? ”

 

หลังจากที่หญิงสาวตรงหน้าเห็นฉันตื่นดีแล้ว เธอก็เดินไปที่หน้าชั้นเรียนก่อนที่จะหยิบปากกาเมจิกขึ้นมาเขียนชื่อตัวเองลงบนกระดานด้วยความคล่องแคล่ว

ฉันเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจสถาณการณ์สักเท่าไรเพราะพึ่งตื่น…แต่ลายมือของเธออย่างสวยเลย 

 

“ ขอแนะนำตัวสำหรับคนที่ขาดเรียนเมื่อวานนี้ ฉันเป็นอาจารณ์ประจำชั้นของพวกเธอห้อง5 และยังเป็นอาจารย์สอนพลศึกษาด้วย… ” 

 

[บันทึกรักของชายเงอะงะกับสาวสุดคูล] ไลท์โนเวลเเนวเลิฟคอมเมดี้ที่ฉันเคยอ่านเมื่อนานมาเเล้ว เรื่องราวจะกล่าวถึง สุงิโมโตะ ฟุรุยะ ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นผู้เเสนซุ่มซ่ามที่ทั้งชีวิตของเขามักจะพบกับเรื่องร้ายๆอยู่เสมอ

ฟุรุยะเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยชื่อดังในโตเกียว อยู่มาวันหนึ่งเขาได้รับการขอร้องให้ย้ายไปสอนที่ประเทศไทย ซึ่งเขาก็ได้ตอบตกลงทันทีแบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะแทบทุกอย่างเขาจะไม่ต้องออกเงินส่วนตัวเลยสักบาท ได้กินฟรี ได้อยู่ฟรี ได้เที่ยวฟรี ใครจะปฏิเสธขอเสนอนี้กันได้ลง 

ฟุรุยะคิดว่านี่คือโชคลาภที่ลอยเข้ามาหาโดยที่ลืมนึกไปเลยว่าตัวเองโชคร้ายแค่ไหน

ในวันที่ต้องเดินทางขึ้นเครื่องบิน สายการบินที่เขาต้องขึ้นนั้นเกิดปัญหาขัดคล่องจนต้องดีเลย์ไป5ชั่วโมง แต่เขาก็ยังรออย่างมีความหวังจนในที่สุดเขาก็ได้ขึ้นเครื่องมาสักที แต่ทว่าขณะที่เครื่องกำลังบินอยู่บนอากาศนั้น ท้องฟ้าก็ไม่เป็นใจเพราะจู่ๆก็เกิดพายุขึ้นกระทันหันจนตัวเครื่องมีปัญหาวุ่นวายตามมา

และเมื่อเครื่องลงถึงประเทศไทยแล้ว เขาก็พึ่งรู้สึกตัวว่ากระเป๋าตังค์ของตัวเองหายไปและพอลองค้นหาทั่วทั้งตัวดูแล้วก็ยังไม่เจอ แถมแบตสมาร์ทโฟนของเขาก็ยังมาหมดตอนนั้นอีกด้วย เขารู้สึกสิ้นหวังกับความอับโชคของตัวเองและได้แต่นั่งท้อใจ 

และในขณะที่ฟุรุยะหมดหนทาง ความช่วยเหลือจากหญิงสาวแปลกหน้าก็ถูกหยิบยื่นมาให้เขาโดยไม่คาดคิด เธอสามารถพูดภาษาญี่ปุ่นคุยกับเขารู้เรื่องและเธอก็ให้เงินเล็กน้อยพอที่จะเป็นค่ารถโดยสารไปส่งเขาที่พักได้

และในวันนั้นฟุรุยะก็รอดมาถึงที่พักได้อย่างปาฏิหาริย์ ถึงระหว่างทางเขาก็เกือบถูกพวกนักเลงที่นั่งอยู่บนรถโดยสารหาเรื่องก็เถอะ ในวันถัดมาที่ต้องเริ่มไปทำงานเขาก็พบกับหญิงสาวที่เคยให้ความช่วยเหลือเขาเมื่อคืนก่อน แต่เขาก็ไม่กล้าเข้าไปทักเธอตรงๆเพราะเมื่อตอนนั้นมองเห็นเธอไม่ค่อยชัด แต่ตอนนี้เขาได้เห็นหน้าตาเธอชัดแจ๋วเลย

ผมสีเเดงฉานเเละเเววตาที่ไม่สนใจใครเเต่ลึกเเล้วกลับเเฝงไปด้วยความเมตตา บรรยากาศที่เธอแผร่ออกมาเหมือนไม่ต้องการให้ใครเข้ามาคุยด้วย ความคิดเเรกที่เข้ามาในหัวฟุรุยะไม่ใช่คำขอบคุณเเต่มันคือคำว่า ‘โคตรคูล’ เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าในขณะนั้นหัวใจเขาเต้นเเรงจนเกือบจะทะลุออกมาจากอกเเล้ว ปณิธานอันเเน่วเเน่ต่อความรักของเขาจะทำให้พบกับเรื่องสุดซวยอีกมากมายในอนาคต…

 

( และนางเอกของเรื่องนี้ก็มีชื่อว่า… )

 

“ มิยาโมโตะ อากาเนะ มิยาโมโตะเป็นนามสกุล ก็อย่างที่หลายคนรู้ ฉันไม่ใช่คนไทย…หมดแล้วล่ะ ”

“ เอ๋? แค่นี้เองเหรอ?! ”

“ ก็แค่นี้แหละ มีปัญหาอะไรรึเปล่าล่ะนักเรียนที่หลับในห้อง…? ”

“ ป—เปล่าครับ ”

 

เป็นเพราะการแนะนำตัวที่แสนสั้นของอาจารย์อากาเนะเลยทำให้ฉันพลั้งปากเผลอพูดออกไปซะเสียงดังเลย…

อาจจะบอกช้าไปสักหน่อย ฉันคือคนที่เกิดใหม่ในนิยายที่ชื่นชอบที่สุด [บันทึกรักของชายเงอะงะกับสาวสุดคูล] พล็อตนิยายเเนวความรักที่หาได้ทั่วไป ไม่มีอะไรที่เเฟนตาซีเลยสักอย่าง ไม่มีสงคราม ไม่มีเรื่องผิดกฏหมาย ไม่มีการฆ่าฟัน นั่นคือสิ่งแรกที่ทุกคนจะคิดเมื่อได้อ่านนิยายเรื่องนี้

แต่ฉันคือผู้ที่ได้เกิดใหม่และใช้ชีวิตมานานสักระยะหนึ่งก่อนจะรู้ตัวซะอีกว่าที่นี่คือโลกแห่งนิยาย ในตอนที่รู้ว่านี่คือโลกนิยายฉันก็ได้เข้าใจทันทีว่านิยายที่เคยอ่านมันไม่ใช่มุมมองที่จะเข้าใจคนทั้งโลก เเต่มันคือมุมมองที่เสนอเรื่องราวของคนสองคน ซึ่งทำให้ผู้อ่านอย่างฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าคนอื่นเป็นอย่างไร 

โลกใบนี้น่ะมีเวทมนตร์ที่น่าอัศจรรย์เหมือนในนิทาน สามารถสร้างน้ำสร้างไฟขึ้นจากความว่างเปล่าได้ตามต้องการ 

แต่ถึงอย่างมันก็ไม่ใช่สิ่งที่ถูกเผยแพร่ในที่สาธารณะจนคนทั่วไปรับรู้การมีอยู่ ผู้คนทั่วไปก็ยังคงเชื่อว่าโลกนี้นั้นไม่มีเวทมนตร์และคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ

ที่นี่น่ะแตกต่างกับโลกเก่าของฉันอย่างสิ้นเชิง โลกที่ไม่มีเวทมนตร์ ไม่มีเทคโนโลยี แต่กลับมีสัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งมากมายหลายเผ่าพันธ์ และเผ่าพันธุ์ที่น่าหวาดกลัวที่สุดบนโลกก็คือเผ่าพันธุ์มนุษย์ เผ่าพันธุ์ที่มีจำนวนมากล้นและเห็นแก่ตัวที่สุด สามารถเอาเปรียบได้กระทั่งกับเผ่าพันธ์ุเดียวกันเอง…

 

( ช่างเรื่องเก่าๆมันเถอะ แต่ในตอนนี้ฉันก็ได้เจอกับมิยาโมโตะ อากาเนะสักที เสียเวลาไปนานเลย อีกไม่นานสุงิโมโตะ ฟุรุยะก็น่าจะมาถึง )

 

จากข้อมูลในนิยาย พระเอกหรือในชื่อสุงิโมโตะ ฟุรุยะ จะมาถึงสนามบินในช่วงเทอม2ของปีนี้ ฉันคงต้องรอไปอีกสักพักเรื่องราวถึงจะได้เริ่มสินะ…

เมื่ออาจารย์อากาเนะเเนะนำตัวเสร็จก็เดินออกไปจากห้องทันทีเเละดูเหมือนนักเรียนคนอื่นๆในห้องจะรู้จักกันอยู่เเล้วจึงเริ่มหันหน้าคุยกันอย่างสนุกสนาน 

อาจารย์ได้ออกไปก่อนที่คาบโฮมรูมจะหมดเวลาซะอีก นี่ใช่ที่เขาเรียกกันว่าอู้งานรึเปล่านะ? 

ถึงอาจารย์อากาเนะจะเหมือนที่นิยายอธิบายไว้ แต่เธอก็ให้ความรู้สึกเหมือนยังขาดอะไรบางอย่างไป บางทีสิ่งที่ขาดไปนั้นอาจจะถูกเติมเต็มเข้ามาในช่วงเทอม1ก็ได้ แต่ตอนนี้ก็ช่างมันก่อนเถอะ…

 

( ในที่สุดก็จะได้นอนสักที! )

 

ความง่วงมันกำลังกัดกินพลังงานของฉันมากซะจนในตอนนี้ไม่เหลือเเรงที่จะเรียนเเล้ว 

แต่ก่อนที่ฉันจะฟุบหน้าหลับต่ออีกครั้ง จู่ๆก็พลันมีเสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกนเรียกฉันด้วยขนาดเสียงที่ไร้การควบคุมประหนึ่งกับเป็นโทรโข่งเคลื่อนที่

 

“ อ้า! ไม่ได้เจอกันนานเลยนะเมฆ! ตอนที่ฉันเห็นชื่อนายในใบรายชื่อ ฉันดีใจมากเลยนะที่ได้อยู่ห้องเดียวกันอีกน่ะ แต่ทำไมเมื่อวานนายถึงไม่มาโรงเรียนเหรอ? ”

“ ฉันเคยบอกเเล้วไงว่ามันน่ารำคาญน่ะ ช่วยเบาเสียงลงหน่อยหรือหุบปากไปเลยก็ได้ ”

“ เอาน่า~เรื่องเล็กน้อยเเบบนั้นอย่าไปใส่ใจเลย ”

 

คนที่เดินเข้ามาหาฉันนั้นเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่ฉันคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี ไอ้หมอนี่ชื่อ ‘กิต’ เป็นเพื่อนของฉันที่มักได้อยู่ห้องเดียวกันหลายครั้งเลยทำให้มีโอกาสได้คุยกันบ่อยๆในตอนที่มีงานกลุ่ม

ถึงมันจะเป็นคนที่ไม่มีหัวด้านการเรียนเลย แถมฐานะทางบ้านก็ไม่มั่นคงด้วย แต่ทั้งหมดก็ถูกทดแทนด้วยการเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายคนเนื่องจากมันเป็นคนที่มีบุคลิกจริงใจต่อคนอื่นเสมอ…และหน้าตาดี 

 

“ แล้วสรุปทำไมนายถึงไม่มาเมื่อวานล่ะ? ”

“ ก็แค่ติดธุระนิดหน่อยน่ะ… ”

“ อืม งั้นเหรอ เเต่ก็คิดไม่ถึงเลยนะว่าพวกเราทั้งสามคนจะโชคดีได้อยู่ห้องเดียวกันอีกครั้งน่ะ ”

“ ทั้งสาม? ”

 

ฉันหันหน้ามองไปยังปลายทางที่นิ้วของกิตชี้อยู่ ทันใดนั้นฉันถึงกับต้องแปลกใจ นักเรียนชายคนที่ฉันมองอยู่สวมหูฟังและกำลังก้มหน้ากดนิ้วไปที่สมาร์ทโฟนรัวๆด้วยท่าทีจริงจัง 

มันสวมหูฟังก็จริง แต่มันยังไม่ได้เสียบเข้ากับตัวสมาร์ทโฟนจึงมีเสียงแปลกๆดังลอดออกมา

ฉันกับกิตพยายามเงียบและตั้งใจฟังว่าเสียงเหล่านั้นคืออะไร ‘อู้ววว~~อิ๊อ๊างงงงง❤️’ เสียงนั้นเป็นเสียงร้องของหญิงสาว…ไม่สิ คงเป็นเสียงร้องของเด็กผู้หญิงซะมากกว่า เธอส่งเสียงออกมาราวกับว่าเธอกำลังมีความสุขมากที่สุดในชีวิต

เมื่อกิตได้ยินเสียงเหล่านี้อย่างชัดเจนก็เข้าใจได้ทันที มันรีบร้องตะโกนเตือนอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน 

แต่เพราะกิตเสียงดังเกินไปนักเรียนคนอื่นจึงหันมามองทางพวกเราด้วยความสงสัย แก้วที่นั่งอยู่บริเวณหน้าห้องเองก็หันมาด้วยความสนใจเหมือนกัน

 

“ เห้ยเเม็ก!? เอ็งไม่ได้เสียบหูฟังเว้ย! เสียงเกมโป๊มันดังออกมาเเล้วนะ! ”

“ ห้ะ!? พลาดซะได้…ขอโทษๆ ”

 

นักเรียนชายคนนั้น———เเม็กได้รีบเสียบหูฟังให้ถูกต้องทันที ก่อนจะหันมากล่าวขอโทษโดยมีท่าทีไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด…

แม็กเองก็เป็นเพื่อนของฉันอีกคนที่มักจะอยู่ห้องเดียวกันบ่อยๆไม่ต่างจากกิตเลยสักนิด เป็นพวกตัวปัญหาเหมือนกัน

ไอ้หมอนี่เป็นคนเรียนเก่งซึ่งตรงข้ามกับกิตอย่างสิ้นเชิง ถึงจะมีนิสัยที่เเปลกประหลาดเเต่ก็นับว่าเป็นคนดีคนนึงที่ไว้ใจได้…ล่ะมั้งนะ?

 

( ทำไมคนรอบตัวฉันถึงมีคนสติไม่ดีเยอะจังฟะ? )

 

ความประทับใจแรกเป็นสิ่งที่สำคัญมากหากต้องการสร้างสายสัมพันธ์กับอีกฝ่าย แต่ต้องทำแบบไหนล่ะอีกฝ่ายที่เป็นใครไม่รู้ถึงจะประทับใจได้? 

คำถามนี้เคยถูกพูดมาโดยอาจารย์สอนวิชาแนะแนวเมื่อไม่กี่ปีก่อน นักเรียนในห้องที่ถูกถามก็ได้แต่เงียบเพราะไม่มีใครตอบได้ คำตอบของคำถามนี้มันไม่ตายตัวหรือไม่มีเลยด้วยซ้ำ

แน่นอนว่าอาจารย์เองก็รู้เรื่องนี้ดี และสิ่งที่อาจารย์พูดต่อมาก็ทำให้นักเรียนในห้องทุกคนถึงกับต้องเปลี่ยนมุมมอง…

 

‘ แสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาให้มากที่สุด เพราะต่อให้ตัวเราปฏิบัติกับอีกฝ่ายด้วยมารยาทหรือดีแค่ไหน แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่ชอบก็คือไม่ชอบอยู่ดีนั่นแหละ ’

 

และเหมือนอาจารย์ต้องการแสดงตัวอย่างให้ดู จึงสั่งให้นักเรียนทุกคนจับคู่กับคนข้างๆและให้ทำความรู้จักกันในขณะที่แสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาให้มากที่สุด

คนที่ฉันได้จับคู่ด้วยตอนนั้นคือเด็กผู้ชายแปลกๆคนนึง มันเอาแต่ก้มหน้าเล่นสมาร์ทโฟนอยู่เงียบๆโดยไม่ได้สนใจฉันเลย ด้วยความอยากรู้จึงเหลือบมองดู

และทันใดนั้นมันก็เงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันมีท่าทีสนใจ มันจึงยื่นสมาร์ทโฟนที่เปิดอยู่มาให้ฉัน 

 

‘ ลองเล่นดูสิสหาย… ’

 

เอ๊ะ?

ภาพบนหน้าจอสมาร์ทโฟนที่เปิดอยู่เป็นภาพของตัวละครหญิงคนหนึ่งกำลังนอนอ้าขาเป็นตัวเอ็มขณะมีเชือกมัดทั่วทั้งตัว ปากของเธอถูกลูกบอลสีชมพูเล็กๆอุดเอาไว้พร้อมสายรัด บริเวณขอบหน้าจอมีอุปกรณ์ทางเพศจำลองมากมายให้เลือกใช้

ฉับพลันฉันถึงกับต้องรีบเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย มันเองก็มองหน้าฉันพร้อมกับส่งยิ้ม 

 

‘ ฉันชื่อแม็ก ส่วนนายก็ชื่อเมฆสินะ? ’

‘ อ—อืม… ’ 

 

ในห้องที่มีนักเรียนเกือบ30คนและอาจารย์1คน คนตรงหน้ากลับกล้าหาญชาญชัยเล่นเกมโป๊กลางห้องเรียน ภายในชั่วพริบตานั้นฉันเกิดคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนที่น่าสะพรึงที่สุดเท่าที่เคยเจอมา…