นิยาย ราชาเหนือราชั้น ตอนที่ 148 : แมลงกินสมอง

ผิวหนังมนุษย์เคลื่อนไหวได้เองสร้างความตกใจให้แก่ทั้งสองขณะมันพันไปรอบตัวแสงสีเขียวพุ่งผ่านอากาศ

พี่บ!

พลังงานดาบสีเขียวได้ชะลอการเคลื่อนที่ของผิวหนังสร้างโอกาสให้แก่เซี่ยงเส้าหยุน

“นี่มันอะไรกัน?” เซี่ยงเส้าหยุนตะโกนหลังจากสร้างระยะห่างระหว่างตนเองและผิวหนังนั่นผิวหนังยังคงลอยไปมาบ นอากาศไม่ไกลมันเผยใบหน้าและเขี้ยวขณะพุ่งไปมาในอากาศด้วยความเร็วสูงซึ่งยากต่อการจับ

การโจมตีของตงจ่อไม่อาจสร้างรอยขีดข่วนให้แก่ผิวหนังนั่นได้ ในตอนนั้นเองตงจ่อได้ตกเป็นเป้าหมายของมันผิวหนังพุ่งหาตงลื่อขณะทําเสียงแปลกประหลาดและน่ากลัวซึ่งสามารถทําให้ผมตั้งตรงได้

ตงลื่อกวาดดาบโดยรอบแล้วฟันซ้ําไป ซ้ํามาที่หนังสําหรับเซี่ยงเส้าหยุนเขาได้สติและตะโกนก่อนจะฟันกระบี่เข้าที่หนังแต่โชคไม่ดีหนังมนุษย์เคลื่อนที่เร็วกว่าทั้งสองมากทําให้ฟันพลาด
มันเคลื่อนที่อย่างลื่นไหลไปมาระหว่างที่ตงลื่อโจมตีและยิงบางสิ่งที่เหมือนกับคมมีดเข้าใส่นางปลดปล่อยพลังงานภายนอกจํานวนมหาศาลออกมาด้วยคิดว่าจะสามารถป้องกันการโจมตีนั่นได้
เครั้ง!

โชคดีที่ตงจื่อสวมใส่เสื้อเกราะราชาซึ่งสามารถป้องกันการโจมตีนั่นได้มิเช่นนั้นนางอาจถูกสังหารด้วยการโจมตีนั่นไปแล้วแต่กระนั้นการโจมตีก็ยังส่งนางลอยไปเห็นได้ชัดว่าเป็นการโจมตีที่ แข็งแกร่งมาก

ขณะเดียวกันเซี่ยงเส้าหยุนได้เข้าร่วมด้วยการต่อสู้นั้น ด้วยการเผยตัวของมังกรและพยัคฆ์ที่ทะยานรอบตัวพลังงานสีม่วงห่อหุ้มและปล่อยออกจากกระ

ในการฟัน การโจมตีด้วยพลังสายฟ้านั้นรวดเร็วและน่าหวาดหวั่นได้พุ่งกระแทกผิวหนังนั่นในทันที

ขณะที่โจมตีด้วยพลังจากสายฟ้าสีม่วงโดยกําเนิดมันทําลายล้างโดยรอบแม้แต่หนังก็ไม่อาจต้านทานได้ และมันร่วงลงกับพื้นดิน เซี่ยงเส้าหยุนคิดว่าผิวหนังนั่นจะไร้พิษสงแล้วแต่ทันที่ที่มันตกลงสู่ พื้นมันก็พุ่งผ่านขาไป

แทนที่จะหลบเลี่ยงเซี่ยงเส้หยุนจองมองผิวหนังและกระบี่ไว้แน่นก่อนจะแทงลงไปด้วยสายตาอันเฉียบคมเด็กหนุ่มเห็นวิถีของมันโดยชัดเจน

ผิวหนังถูกตรึงไว้กับพื้นตอนนั้นเองเซี่ยงเส้าหยุนคิดว่าทุกอย่างคงจะจบลงแต่มีบางสิ่งพุ่งเข้ามาจากใต้ผิวนั่นมันมีสีดําสนิทและขนาดเล็กเท่าแมลงวันทั้งยังบินด้วยความเร็วเข้าสู่รูจมูกของเด็กหนุ่มในชั่วพริบตาทําให้เขาตื่นตระหนกอย่างหนัก

เขาจึงใช้พลังทั้งหมดสั่งจมูกพยายามจะเอาสิ่งนั้นออกแต่โชคร้ายที่สิ่งนี้ดูจะคุ้นเคยกับร่างกายมนุษย์เป็นอย่างดีมันบินอย่างรวดเร็วเข้าไปยังพื้นที่ว่างภายในหัวของเซี่ยงเส้าหยุน

ด้วยไม่อาจโจมตีส่วนนั้นในหัวได้อย่างแน่นอนด้วยเป็นที่ซึ่งวิญญาณตนเองสถิตอยู่เมื่อมองไปยังช่องว่างภายในหัวด้วยการมองภายในเขาเห็นแมลงสีดําพยายามกัดที่ด้านในหัวถ้าหาก ปล่อยแมลงตัวนั้นไปจะเท่ากับจุดจบ

“แข็ง!” ระหว่างช่วงเวลาวิกฤติเซี่ยงเส้าหยุนได้สั่งเขตแดนวิญญาณภายในหัว

เซี่ยงเส้าหยุนได้ยินเรื่องของเขตแดนวิญญาณจากพยัคฆ์ขาวในความจริงแล้วด้วยไม่ทราบว่ามันคืออะไรสิ่งเดียวที่ทราบคือมันเป็นความสามารถที่พิเศษมากและเป็นอีกครั้งที่ถูกช่วยเขตแดนวิญญาณช่วยไว้

คุกความมืดได้จับแมลงตัวนั้นไว้หยุดการกลืนกินภายในหัวแมลงตัวนั้นเผยความตื่นตระหนกทันทีมันร้องซ้ําแล้วซ้ําเล่าและกัดความมืดโดยรอบเมื่อเห็นว่ามันไม่อาจทําสิ่งใดได้ในที่สุดเซี่ยงเส้าหยุนจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“นี่มันตัวบ้าอะไรกัน?”เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคําเบาขณะจ้องมองไปยังแมลงนั่น

จากการสังเกต แมลงนี่มีลักษณะที่น่ากลัวมันมีเขี้ยวเล็กสองอันที่มีรูปร่างราวกับปากนกแก้วดวงตาทั้งสี่เรียงกันและทั้งตัวเต็มไปด้วยแผลพุพองน่าขยะแขยง

“เดี๋ยวนะ นี่คือแมลงกินสมองหรือเปล่า?” เซี่ยงเส้าหยุนตัวสั่นเทา

ที่ถูกเรียกว่าแมลงกินสมองเพราะมันมีพิษที่น่ากลัว อาหารอันโปรดปราณคือสมองและวิญญาณของมนุษย์ทันทีที่มันจ้องมองใครบางคนมันจะไม่หยุดจนกว่าจะกลืนกินสมองของเป้าหมาย นหมดโดยปกติมันจะอาศัยอยู่ในสถานที่ซึ่งมีพลังหยินหนาแน่น ซึ่งปกติจะมีซากศพมากมายและเพราะที่แห่งนี้มีซากศพมากมายจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะพบเจอแมลงชนิดนี้

“ตาย!” เซี่ยงเส้าหยุนบี้แมลงตัวนั้นภายในเขตแดนวิญญาณอย่างไม่ลังเล

พื้นที่เริ่มปิดเข้าหาแมลงพยายามจะมันให้ตายแต่ชั่วขณะที่มันกําลังจะถูกฆ่ามีพลังงานสีเขียวเข้มแผ่ออกมาจากมันสิ่งที่แปลกกว่านั้นคือเขตแดนวิญญาณดูดซับมันโดยอัตโนมัติ

หลังจากดูดซับพลังงานสีเขียวเข้มเขตแดนวิญญาณจึงเปลี่ยนไปโดยพลันพื้นที่ของมันขยายใหญ่ขึ้นขณะเดียวกันมันก็เริ่มแบ่งปัน และทําให้วิญญาณของเซี่ยงเส้าหยุนเติบโตขึ้น

มนุษย์มีวิญญาณไร้ตัวตนสามดวงและวิญญาณเจ็ดดวงการเติบโตของจิตวิญญาณเทียบเท่ากับการเติบโตของวิญญาณและการขยายตัวองปัญญาณซึ่งมีความสําคัญอย่างยิ่ง

มีคํากล่าว หากผู้ที่มีสมองใหญ่เป็นคนฉลาดมีบางความจริงบางอย่างอยู่ด้านในขณะที่วิญญาณอาศัยอยู่ในหัวของคนผู้นั้นยิ่งจิตวิญญาณแข็งแกร่งมากเพียงใดความคิดของคนผู้นั้นจะยิ่งชัดเจนเท่านั้น

เซี่ยงเส้าหยุนค่อนข้างประหลาดใจที่พบว่าทั้งเขตแดนวิญญาณ และวิญญาณของตนเองได้รับประโยชน์จากสิ่งนี้ด้วยยังรู้สึกคลุมเครือต่อสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปบ้างแม้จะไม่สามารถระบุได้ว่าสิ่งใดเปลี่ยนแปลงแต่ไม่ว่าอย่างไรมันเขาสัมผัสได้ว่ามันคือการเปลี่ยนแปลงที่ดี

“เจ้าเป็นอะไรไหม?” เสียงของตงอดังขึ้นด้านหลังเซี่ยงเส้หยุน
เซี่ยงเส้าหยุนยิ้ม“เหะ เหะข้าสบายดีข้าทําดีที่สุดแล้ว”

“ก็ดี มาเถอะ เราเข้าไปผิวหนังนั่นกัน”ตงจอกล่าว

เซี่ยงเส้าหยุนพยักหน้า และยกผิวหนังด้วยกระบี่ตงจื่อก้าวออกจากหนังอย่างเบาบางด้วยหวาดกลัวว่ามันจะจู่โจมอีกครั้งเซี่ยงเส้าหยุนทราบดีว่าแมลงได้ถูกฆ่าไปแล้วผิวหนังนั่นจะไม่จู่โจมอีก

เขาถือผิวหนังไว้ในมือ สัมผัสได้ถึงความทนทานของมัน และยังทิ้งกับงานเขียนโบราณบนผิวหนังนั่นในตอนนั้นเองกลุ่มคนได้มาถึงด้านนอกถ้ําแล้ว