นิยาย ราชาเหนือราชันตอนที่ 147 : ครอบครัวของเจ้าก็เป็นพวกข้ามเพศ!

เปรี้ยง!

เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น ขณะมังกรและพยัคฆ์คํารามการฟันด้วยด้วยการโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของเซี่ยงเส้าหยุนทําให้เกิดพลังทําลายล้างที่น่ากลัวการโจมตีที่เหมาะสมกับช่วงท้ายของผู้ฝึกยุทธ์ระ ดับแปรสภาพขั้นสูงสุด

การโจมตีอันน่าพรั่นพรึงของกระบี่ได้ทําลายกําแพงเบื้องหน้าเศษหินกระเด็นไปทั่วทุกหนแห่งเกิดเสียงดังกึกก้องทําให้หูของทั้งสองอื้อเซี่ยงเส้าหยุนยังโจมตีไม่หยุดเขายกกระบี่ขึ้นและกระแทกมันลงครั้งแล้วครั้งเล่าจนสร้างเป็นอุโมงค์

เซี่ยงเส้าหยุนกําลังขุดอุโมงค์ภายในถ้ำกําแพงหนาได้พังทลาย เผยให้เห็น ถ้ำอีกฝั่งของกําแพงขณะเดียวกันตงจื่อซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเซี่ยงเส้าหยุ นรู้สึกมึนงงด้วยไม่คาดคิดว่าเซี่ยงเส้าหยุนจะปลดปล่อยการโจมตีที่น่ากลัวเช่นนี้ได้

สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นคือถ้ำที่ถูกซ่อนอยู่หลังกําแพงทําไมเซี่ยงเส้าหยุนจึง ทราบว่ามีเส้นทางลับซ่อนอยู่ในถ้ำ หรือนี่จะเป็นโชคช่วยกัน? เซี่ยงเส้าหยุนเองก็ตกใจเช่นกัน
ในตอนนั้นเอง ภาพอันคลุมเครือปรากฏขึ้นภายในหัวอย่างไม่มีเหตุผลภาพที่เขาเห็นคืออีกถ้ำที่ถูกซ่อนอยู่หลังกําแพงนั่นคือเหตุผลที่เด็กหนุ่มเลือกจะโจมตีใส่กําแพง

เขาไม่ได้คิดไปเอง ด้วยเห็นภาพภายในหัวหลังจากมึนงงไปชั่วขณะเซี่ยงเส้หยุนก้าวเข้าไปยังถ้ำที่สองพร้อมตงจื่อที่ยังคงอยู่ในอ้อมแขน

ถ้ำที่สองดูราวกับห้องลับมากกว่าถ้ำและไร้ซึ่งพิษศพทมิฬทั้งสองจึงพักผ่อนอยู่ที่นั่นได้เพียงครู่ด้วยพิษที่ค่อยแพร่ในอากาศได้กระจายเข้ามาอย่างเชื่องช้า

ในถ้ำที่สอง เซี่ยงเส้าหยุนสูดหายใจเฮือกใหญ่เขาละลายผลึกวิญญาณระดับต่ำในทะเลจักรวาลดวงดาวเพื่อฟื้นฟูพลังงานที่อ่อนล้า

“นะ-นี่! ปล่อยข้าได้แล้ว!” ในที่สุดเขาก็กล่าวออกมา

นั่นทําให้เซี่ยงเส้าหยุนเพิ่มรู้ตัวว่ายังอุ้มผู้ชายไว้ในอ้อมแขน แท้จริงแล้วเขาเพียงสัมผัสได้ถึงสิ่งที่นุ่มนวลในฝ่ามือสร้างความสงสัยว่ามันคือสิ่งใด? เหตุใดจึงนุ่มนวลเพียงนี้?

“จะ เจ้าคนลามก! ปล่อยข้านะ!” ตงจือยังคงอ่อนแอน และทําได้เพียงตะโกน ใส่เซี่ยงเส้าหยุน

ในตอนนี้ เซี่ยงเส้าหยุนดูเหมือนจะเพิ่งรู้ตัวเขาทิ้งตงลื่อในทันที

“อ๊กกก!”

เซี่ยงเส้าหยุนร้องด้วยความเจ็บปวดที่ตกลงสู่พื้นดิน

“บ้าฉิบ! นี่เจ้าเป็นพวกข้ามเพศจริง!”เซี่ยงเส้าหยุนเริ่มสบถออก
ครั้งหนึ่งเขาเคยได้อ่านคัมภีร์โบราณว่าด้วยมนุษย์กลุ่มหนึ่งที่มีเพศสภาพอันคลุมเครือและพวกเขาถูกเรียกว่าพวกข้ามเพศตงลื่อนั้นดูมีรูปร่างราวกับหญิงสาวแต่มีลูกกระเดือกเช่นกันจะเป็นไปได้ไหมที่เขาจะเป็นผู้ที่ถูกเรียกว่า“พวกข้ามเพศ

“บ้าเอ้ย! เจ้าสิพวกข้ามเพศ!ครอบครัวของเจ้าก็เป็นพวกข้ามเพศ!” ตงจ่อฟูมฟายเช่นกัน

ยิ่งตะโกนมากเท่าไหร่ เสียงของเขาก็ดูคล้ายผู้หญิงขึ้นเท่านั้น

“เดียวนะ เหตุใดเสียงของเจ้าจึงเปลี่ยน?” เซี่ยงเส้ายุนขัดจังหวะเสียงตะโกนนั่น

ตงลื่อกลับมายืนได้ด้วยความยากลํายาก ด้วยยัดยาสองเม็ดเข้าปากก่อนจะมองไปที่เซี่ยงเส้าหยุน “เจ้าคนลามก!”

เขาตะโกนใส่ และกระทืบเท้าของเซียยงเส้าหยุน

ในตอนนี้ แม้เซี่ยงเส้าหยุนจะเป็นคนโง่เขลาแต่ก็ตระหนักว่าตงลื่ออาจเป็นผู้หญิงจริง“เหตุใดกัน? เมื่อได้เห็นลูกกระเดือกที่คอของตงลื่อได้หายไปแล้ว

รอยยิ้มขมขึ้นเผยบนใบหน้าของเซี่ยงเส้หยุนขณะกล่าว “ตกลง ข้าแพ้เจ้ามีทักษะในการโกหกมากเหลือเกิน

“เจ้าหมายความเช่นไรกัน! นี่มันยังไม่จบ!”ตงจอจ้องไปที่เซี่ยงเส้าหยุน

ในตอนนั้นเอง นางเพิ่งนึกถึงฝ่ามือของเซี่ยงเส้าหยุนที่อยู่บนส่วนสงวนนางโกรธมากแต่เวลาเดียวกันเกิดอารมณ์ที่ไม่อาจเข้าใจได้เพิ่มขึ้นในหัวใจทําให้นางหน้าแดง

หากเป็นผู้อื่น นางจะไม่หยุดจนกว่าจะสังหารคนผู้นั้นนางทราบดีว่าเซี่ยงเส้หยุนไม่ทําเช่นนั้นทุกสิ่งที่ทําก็เพื่อช่วยชีวิตตนด้วยเหตุผลนั่นนางจึงไม่มีเจตนาหมายเอาชีวิตของเซียงเส้าหยุนแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจคืออารมณ์แปลกประหลาดที่รู้สึกภายในหัวใจขณะนี้

ในขณะเดียวกัน เซี่ยงเส้าหยุนพึมพํากับตนเองเป็นสิ่งยากที่จะเป็นคนดีแต่ก็เป็นอีกครั้ง…ที่รู้สึกดีที่ได้สัมผัส

หากตงจื่อได้ยินความคิดนั่นนางคงสังหารเขาทันทีเซี่ยงเส้าหยุนเพิกเฉยต่อตงจื่อด้วยทราบว่านางต้องการเวลาในการระงับความโกรธเวลาใกล้จะหมดแล้วจะต้องสํารวจรอบข้างโดยเร็ว

และพบว่าภายในถ้ำนั้นว่างเปล่ามันมีเพียงเตียงโครงกระดูกชิ้นส่วนหนังมนุษย์และกองสิ่งของเซี่ยงเส้หยุนวิ่งไปข้างหน้าและคันกองสิ่งของนั้นกองสิ่งของสลายกลายเป็นฝุ่นแต่โชคดีที่พบสิ่งที่ทนทาน

“สิ่งของระดับราชาหรือ?”เซี่ยงเส้าหยุนกล่าวคําเบาอย่างผิดหวัง

มันคือแร่โลหะทมิฬคุณภาพสูงสุดแก่นปีศาจ อาวุธระดับราชา ผลุกวิญญาณและสิ่งอื่นสําหรับผู้อื่นสิ่งของพวกนี้คงเป็นสมบัติล้ําค่า ซึ่งแม้แต่ผู้ฝึกยุทธ์ระดับราชาเองก็คงปิติเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบกับสมบัติเหล่านี้ แต่พวกมันไม่มีประโยชน์กับเซี่ยงเส้าหยุน

ขณะเดียวกัน ตงจื่อได้มาถึงข้างเคียงเซี่ยงเส้าหยุนนางไม่สนใจสมบัติตรงหน้าเช่นกันเห็นได้ชัดดว่านางมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา

“เจ้าต้องการสิ่งเหล่านี้ไหม? หากไม่ข้าจะเอาไปทั้งหมด”เซี่ยงเส้าหยุนถามแม้ว่าสิ่งเหล่านี้จะไร้ประโยชน์ต่อเขาแต่ด้วยกระทําสิ่งไม่ถูกต้องเมื่อครู่ดังนั้นเขาจึงต้องถามก่อน

ตงลื่อมองดูสิ่งของเหล่านั้น ก่อนจะโบกมือ“เอาไปเลยหากเจ้าต้องการข้าไม่อยากได้พวกมัน”

เซี่ยงเส้าหยุนไม่รอช้าและเก็บทุกสิ่งไปเขาไม่ได้เก็บมันไว้ในทะเลจักรวาลดวงดาวด้วยไม่เหลือพื้นที่เก็บของมากนักจึงใช้เศษผ้าห่อสิ่งของก่อนจะผูกมันไว้ที่หลัง

ตงฟื่องเดินตรงไปที่เตียงและหยิบบางสิ่งขึ้นใบหน้าเผยความดีใจ

เซี่ยงเส้าหยุนมองเห็นสิ่งที่อยู่ในมือตงจื่อก่อนจะตะโกนเสียงดัง “นะนี่มัน…เมล็ดแก่นชีวิตหรือ?”

ที่ถูกเรียกว่าเมล็ดแก่นชีวิดเพราะมันเป็นผลึกแห่งชีวิตที่ก่อตัวในรูปแก่นชีวิตของพืชหรือสิ่งมีชีวิตอื่นเซี่ยงเส้าหยุนสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงพลังที่โอบล้อมเมล็ดนั่น

ตงจื่อเก็บเมล็ดนั่นอย่างรวดเร็วขณะกล่าว“เนื่องจากเจ้าเก็บของมากมายแล้วคงไม่มาแย่งสิ่งนี้กับข้าหรอกนะ”

“ข้าไม่แย่งเจ้าไปหรอกแต่ขอแนะนําให้กลืนมันลงไปทันที ร่างกายของเจ้ายังเต็มไปด้วยพิษเมล็ดแก่นชีวิตจะช่วยให้รักษาพิษภายในร่างกายได้”เซี่ยงเส้าหยุนกล่าว

เขาเดินตรงไปที่เตียงและจ้องมองไปที่โครงกระดูกสายตาไปหยุดที่หนึ่งของมนุษย์เขาเดินตรงไปที่หนังนั่นแต่มันเคลื่อนไหวและพยายามโอบล้อมทั้งคู่ไว้