ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2

บทที่ 8: รักษาสิ่งที่ดีไว้เพื่อตัวเอง 2

 

ฉึก!

[อ๊าก!]

ปีศาจงูเริ่มกรีดร้องทันทีพร้อมกับไอกระอักเลือด จูฮอนแทงมีดของนักบวชชาวอียิปต์ไปที่ร่างของมันโดยไม่ต้องกระพริบตาด้วยซ้ำ

มีดตัดผ่านหนังและเกล็ดลื่นราวกับกำลังหั่นซาซิมิและผ่าอวัยวะอยู่

ฉึบ! จูฮอนไม่สนใจแม้เลือดจะสาดกระเซ็น เขารู้สึกถึงกระดูกบางส่วนที่ปลายมีด

ชิ้ง!

ท้ายสุดแล้ว ร่างอันใหญ่เทอะทะของปีศาจงูก็กระแทกลงกับพื้น มันทั้งไอกระอักเลือด และมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ

[ทำไมเจ้าถึง…

“

[ถ้าเจ้าตอบความจริงแต่แรก ขวานทองคำและขวานเงินก็จะเป็นของเจ้าอยู่แล้ว!]

วิญญาณแห่งภูเขาส่งเสียงราวใกล้ตาย แต่จูฮอนที่รู้เรื่องโบราณวัตถุกลับหัวเราะเยาะเย้ย

“หุบปากไปเลย หลักปรัชญาของฉันคืออย่าไว้ใจโบราณวัตถุ”

[อะไรนะ?]

“จะไปรู้ได้ไงว่ามันใช่โบราณวัตถุต้องสาปหรือเปล่า?”

[… !]

ปีศาจงูเริ่มสั่นราวกับรู้สึกผิด โบราณวัตถุทองคำและเงินสามารถเห็นได้ในสายตาอันสั่นคลอนของปีศาจงู

จูฮอนเยาะเย้ยว่าราวกับว่าเขาคาดหวังสิ่งนี้ไว้

‘ก็คิดแล้วว่าเป็นแบบนี้

และมันก็เป็นเช่นนั้น

ขวานทองคำและขวานเงินพรากชีวิตผู้คนกว่าหมื่นในสหรัฐอเมริกาครั้นอดีต คนธรรมดาถูกเปลี่ยนให้กลายเป็นเจสัน และฆ่าคนเพราะความสนุก

นั่นเป็นเรื่องตลกที่น่ากลัวจากขวานทองคำและขวานเงิน

โบราณวัตถุต้องสาปปลอมถูกส่งมอบให้เป็นของขวัญแก่ผู้ใช้เพื่อให้ทำสิ่งที่น่ากลัวเช่นนั้น

เหมือนกันกับไอ้สิ่งที่อยู่ตรงนี้

“จะไปรู้ได้ยังไงว่ารางวัลที่แกมอบให้ฉัน จะไม่ทำให้ฉันกลายเป็นฆาตกรโรคจิต”

ดวงตาของงูเบิกกว้างราวกับถูกคำพูดของจูฮอนแทงเข้าสู่หัวใจ

[เฮอะ! มนุษย์อย่างแกรู้เรื่องนี้ได้ยังไง… !]

“ได้ยังไงน่ะเหรอ?”

จูฮอนที่กำลังยิ้มอยู่เดินเข้าไปพร้อมกับมีดอียิปต์โบราณในมือ

จากนั้น…

ฉึก!

[อ๊าก!]

เขาแทงไปที่ร่างของงูอีกครั้ง

ปีศาจงูที่ถูกเลาะเนื้อหนังออกไปเริ่มสั่นกลัว พร้อมกับหลุมแผลบนตัวที่เพิ่มขึ้นมา

“โบราณวัตถุถูกสร้างขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ใช้ แต่ทว่า มันจะสมเหตุสมผลได้ยังไงหากมนุษย์อ่านจิตใจของโบราณวัตถุพวกนั้นไม่ได้?”

จูฮอน ผู้ซึ่งมีประสบการณ์จากอนาคตรู้ดีถึงธรรมชาติแท้จริงที่น่ารังเกียจของโบราณวัตถุเหล่านี้

ในช่วงแรก ผู้คนคิดว่าโบราณวัตถุคือสิ่งที่นำพาความมั่งคั่งและโชคดีมาให้ แต่สุดท้ายแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้น

‘อย่าคิดที่จะเปิดใจให้กับโบราณวัตถุที่น่ารังเกียจพวกนี้เชียว’

โบราณวัตถุมอบความสามารถและความมั่งคั่งมากมายแก่ผู้คนก็จริง แต่ธรรมชาติที่แท้จริงแล้ว พวกมันคือปรสิต

หากสามความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมนุษย์คืออาหาร การร่วมเพศและการนอนหลับ ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโบราณวัตถุพวกนี้ก็คือดูถูกดูแคลนมนุษย์ เย้ยหยันมนุษย์และฆ่ามนุษย์

มันเป็นสิ่งที่เราต้องสูญเสียเพื่อแลกมากับความสามารถและความมั่งคั่งที่จะได้รับ โบราณวัตถุเหล่านี้ล่อลวงมนุษย์ด้วยความสามารถที่น่าอัศจรรย์ก่อนที่จะทำให้หมดพลังอำนาจ และพยายามฆ่าเจ้านายของตัวเอง

‘นั่นคือสาเหตุที่ต้องมีการสอนบทเรียนเรื่องโบราณวัตถุขึ้นมา’

มนุษย์เริ่มกำราบพวกโบราณวัตถุนี้ด้วยความสามารถพิเศษที่ได้ครอบครอง

พวกเขาใช้สิ่งที่เรียกว่า การยึดครอง

“นี่ ไอ้เจ้าโบราณวัตถุหน้าโง่ ทำตัวให้ดีแล้วยอมจำนนซะ”

จูฮอนตวัดมีดที่อยู่ในตัวปีศาจงูทันทีที่พูดขึ้น

[อ๊าก!]

ชิ้ง!

ปีศาจงูสีขาวพ่นเลือดออกมาทันทีที่ล้มลง ดูเหมือนมันจะเจ็บปวดเพราะการยึดครองของจูฮอนมากกว่ามีดเสียอีก

ตู้ม ตู้ม!

[แก ไอ้มนุษย์จอมโง่เขลา!]

การยึดครองเป็นความสามารถที่ใช้ในการกำราบโบราณวัตถุ หรือรู้จักกันในฐานะความสามารถพิเศษ ซึ่งเป็นสิ่งที่ทุกคนมี แต่ถ้าการยึดครองก็ลืมเรื่องที่จะแตะต้องโบราณวัตถุไปได้เลย คนพวกนั้นจะกลายเป็นเป็นผู้ใช้ระดับต่ำที่ถูกโบราณวัตถุควบคุมแทน

‘ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าที่ทั้งโลกจะรู้เรื่องการยึดครอง’

เจ้างูที่กำลังความเจ็บปวดจากการยึดครองล้มลงอย่างแรงทันทีที่คำราม

“คิดว่าจะทำกับข้าแบบนี้ได้งั้นเหรอ?!”

โดยปกติแล้ว มนุษย์จำเป็นต้องผ่านบททดสอบของโบราณวัตถุและต้องถูกยอมรับก่อน มนุษย์ที่เป็นมิตรโบราณวัตถุได้ ก็จะได้รับการยอมรับ

อย่างไรก็ตาม

‘ฉันไม่ยอมกลับไปป่วยอีกรอบ เพียงเพราะให้โบราณวัตถุโง่เง่าอย่างแกมายอมรับอีกแล้ว’

โบราณวัตถุมอบพลังที่เป็นภัยแก่ผู้ครอบครอง ยิ่งใช้ ยิ่งอ่อนแอลง มันคล้ายกับการวางยาพิษในอาหาร จากนั้นโบราณวัตถุก็จะพยายามควบคุมบุคคลนั้นเมื่ออ่อนแอลง

ในขณะที่มนุษย์ได้เรียนรู้เกี่ยวกับธรรมชาติแท้จริงของโบราณวัตถุ ผู้คนกว่าสองในสามของโลกกำลังทุกข์ทรมานจากความเจ็บป่วยที่รักษาไม่หายด้วยอัตราการเสียชีวิตถึง 90% และนั่นคือเหตุผลที่จูฮอนเลือกที่จะรับใช้ประธานควอน เขาต้องการโบราณวัตถุแห่งรักษา

นั่นคือเหตุผลที่เขากำลังทำให้ทุกอย่างแตกต่างจากตอนเริ่มต้น

“ฉันไม่ต้องการที่จะผ่านบททดสอบและเป็นมิตรกับแก ไอ้เจ้าโง่”

[เจ้าพูดอะไรออกมา?]

ดวงตาของปีศาจงูเบิกกว้างทันทีที่ถูกเย้ยหยัน

เขาเพียงต้องการปล้นโบราณวัตถุจากสุสานโดยใช้กำลังเท่านั้น

“สิ่งที่ไร้ประโยชน์หากปราศจากมนุษย์ก็ควรจะถูกปิดผนึกและควบคุมไปซะ”

[แก!]

“ไม่ต้องยอมจำนนก็ได้ถ้าแกไม่อยาก ฉันไม่มีปัญหาอะไรกับการทำลายโบราณวัตถุที่ไม่เชื่อฟังอย่างแกอยู่แล้ว”

คำพูดเหล่านั้นทำให้ปีศาจงูรู้สึกกลัวไม่น้อย โบราณวัตถุนี้ไม่เข้าใจจูฮอนเลย จากการที่ได้มองจูฮอนเพียงชั่วครู่ มนุษย์คนนี้เป็นบุคคลที่หิวกระหายในโบราณวัตถุอย่างมาก และดูเหมือนจะต้องการโบราณวัตถุมากกว่ามนุษย์ส่วนใหญ่

แต่แล้วมนุษย์ตรงหน้ากลับพูดถึงการทำลายโบราณวัตถุงั้นหรือ? นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไร?!

[

กระนั้นจูฮอนก็จ้องมองด้วยสายตาที่เย็นชา

“หุบปากซะ ไอ้โบราณวัตถุหน้าโง่”

ในตอนนั้นเอง

[โฮก!]

ดูเหมือนมันจะยอมจำนนต่อความกดดัน หรืออาจจะคิดว่าจูฮอนเป็นไอ้คนชาติชั่วที่คิดจะทำลายโบราณวัตถุ แต่แล้วปีศาจงูและบ่อน้ำก็เริ่มเรืองแสง