บทที่ 59: ประกาศสงคราม (3) 1

สีหน้าของตัวแทนจากซีไอเอและยูแจฮาดูประหลาดใจทันที่ที่เห็นจูฮอนเผยยิ้มทว่า 

 

จูฮอนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยต่อท่าที่ของพวกเขาเขาถามขึ้นอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยัน

 

“จะให้ฉันยืมโบราณวัตถุแผนที่ของเธอไหมล่ะ?”

 

“แก!”

 

โทมัสเหมือนจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่เทพีแห่งสงคราม กลับหัวเราะอยู่ที่ปลายสาย เสียงหัวเราะของเธอฟังดูราวกับกําลังคิดฮอนว่าไอ้คนไร้ยางอาย หรือไอ้คนไร้สาระดี

 

[อยากยืมโบราณวัตถุแผนที่ของฉันงั้นเหรอ? แล้วนายก็จะหา นายกรัฐมนตรีให้]

 

“ใช่แล้ว”

 

เทพีแห่งสงครามเล่นตามน้ำพร้อมคิดว่าทัศนคติที่มั่น ใจของจูฮอนนั้นดูน่ารักไม่น้อย

 

[ก็ได้ ฉันจะให้นายยืมก็ได้ แต่ว่า…]

 

[นายรู้ได้ยังไงว่าฉันมีโบราณวัตถุแผนที่]

 

ถึงน้ําเสียงของเธอจะฟังดูเหมือนคนกําลังหัวเราะอยู่ แต่ความ จริงแล้ว เธอกําลังโกรธ

 

ในตอนนั้น จูฮอนยิ้มให้กับคําถามที่ได้ยิน มันเป็นสิ่งที่คนทั้งโลก จะต้องล่วงรู้ในอนาคต แต่ยังไม่ใช้ในช่วงเวลานี้

 

นั่นคือเหตุผลที่เขาอ้างชื่อของคนบางคนออกมาอย่างใจเย็น

 

“ฉันรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ? ก็ตาแก่เอ็ดเวิร์ดเผลอหลุดพูดออกมานะ

 

“หือ!”

 

ยูแจฮามองไปยังจูฮอนด้วยความตกใจ

 

“บอกเธอไปแบบนั้นเลย?”

 

เอ็ดเวิร์ดอาจจะบอกข้อมูลลับนี้กับจูฮอนเพราะเขาไว้ใจ แท้จริง แล้ว 

คนที่บอกจูฮอนว่าใคร่าครอบครองโบราณวัตถุแผนที่อยู่ไม่ใช่ 

เอ็ดเวิร์ด แต่เป็นวิเวียนต่างหาก

 

จะดีกว่าไหมหากเขาอ้างชื่อเด็กคนนั้นแทน?”

 

ยูแจฮาคิดว่าจูฮอนควรจะอ้างชื่อของเด็กสาวเมดูซ่านั้นแทนที่จะ เป็นเอ็ดเวิร์ด เพราะเขาค่อนข้างสนิทกับเอ็ดเวิร์ดไม่น้อย

 

แต่จูฮอนมีความคิดที่ต่างออกไป

 

ทําไมกัน?

 

“ตาแก่นั่น มันรีบเผ่นหนีไปทันทีที่โอ้อวดว่าจะจัดตารางนัดพบกับไคร่าให้

 

สิ่งที่เขาทํามันอวดดีเกินไป

 

ตาแก่ที่ไม่แม้แต่จะโผล่หัวมาที่นี่สมควรที่จะโดนดี

 

นั่นไม่ใช่สิ่งเดียว

 

นอกจากนี้ เอ็ดเวิร์ดยังพยายามอย่างหนักที่จะสานความสัมพันธ์ของตนกับสหรัฐฯเพื่อที่เขาจะได้ทําให้จูฮอนมา เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจแต่เพียงผู้เดียว

 

ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นไปตามแผน ตัวแทนของซีไอเอเริ่มโม โหขึ้นมาทันที่ที่ได้ยินคําตอบของจูฮอน

 

“ตาแก่นั่น! ปากมากเสียจริง ทําไมฉันไม่…”

 

เอ็ดเวิร์ดดูเหมือนจะกลายเป็นผู้เคราะห์ร้ายในทันใด แต่จูฮอนก็ ไม่ได้สนใจอะไร 

สิ่งสําคัญคือใคร่าจะยอมรับข้อเสนอของเขาหรือไม่

 

ไคร่าหัวเราะเสียงดังทันที่ที่ได้ยินสิ่งที่จูฮอนกล่าว

 

ก็ได้ ฉันเชื่อนาย แต่ฉันว่ามันน่าขันเกินไป ช่วยชีวิตนายกรัฐ มนตรีด้วยโบราณวัตถุเนี่ยนะ? ทําไมไม่พูดความจริงออกมาล่ะ? 

นายต้องการที่จะชิงโบราณวัตถุของฉันใช่ไหม?

 

จูฮอนเผยยิ้ม

“คงจะไม่ง่ายอย่างที่คิดแล้วสินะ

 

เทพีแห่งสงครามจะกลายเป็นหนึ่งในสี่จักรพรรดิในอนาคต

 

เธอคงจะไปถึงจุดนั้นไม่ได้หากเธอเชื่อคําพูดที่หลอกลวงของจู ฮอนอย่างสนิทใจในตอนนี้ และสหรัฐฯคงไม่ออกคําสั่งที่เกี่ยวข้อง กับโบราณวัตถุออกมา หากปัญหาทั้งหมดมาจากเธอ

 

เธอไม่ใช่คนจะทําอะไรสะเพร่าแน่นอน

 

ทันใดนั้นเอง ใคร่ากล่าวคําขู่ขวัญจูฮอนและเริ่มพูดต่อไป

 

[ฉันจะถือว่านายเป็นศัตรูของสหรัฐอเมริกา และจะให้นายเข้า บัญชีรายชื่อที่ทั้งโลกต้องการตัวถ้ายังไม่หยุดพล่ามไร้สาระ]

น้ําเสียงของเธอฟังดูเจ้ากี้เจ้าการและน่ากลัว

 

ถึงกระนั้น จูฮอนก็ไม่ใช่คนที่จะก้มหัวให้ใครง่าย ๆ

 

“ถ้าเธอไม่อยากให้ ก็ไม่เป็นไร มันไม่ใช่กงการอะไรของฉันอยู่แล้ว ฉันไม่สนหรอกว่านายกรัฐมนตรีจะตายหรือไม่”

 

[เหอะ ไม่สนงั้นเหรอ?]

 

“จริงไหมล่ะ?”

[หากเราป่าวประกาศออกไปว่านายติดตั้งวัสดุแปลกปลอมเข้า ไปในโบราณวัตถุก่อนที่จะขายให้เรา นายหนีไม่รอดแน่]

 

“ถ้างั้นก็อย่ามัวพล่ามให้เสียเวลา

 

“ถ้ามีหลักฐาน ก็เอาเลย”

 

จูฮอนเย้ยหยันและพูดต่อ

 

“ฉันเองก็เป็นพวกพูดจาขวานผ่าซากนะ แล้วฉันเองก็ไม่มีปัญหา อะไรที่จะกลับไปทั้งแบบนี้ด้วย ฉันไม่ได้เป็นคนขายโบราณวัตถุให้ เธอสักหน่อย เอ็ดเวิร์ดต่างหาก ฉันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยด้วย ซ้ํานอกจากนี้ ถ้าฉันขายของปลอมจริง ฉันก็คงไม่โผล่หัวมาที่นี่ หรอก”

 

นั่นเป็นเรื่องจริง

 

เอ็ดเวิร์ดเป็นคนทําข้อตกลงกับสหรัฐฯ และไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่แสดงว่าจูฮอน

ขายของปลอม

 

“เธอแค่อยากให้ฉันเป็นแพะรับบาป ทั้งที่เธอเป็นคนทําพลาด เองสินะ”

 

จูฮอนกล่าวเช่นนั้นพร้อมหัวเราะ

 

“ไม่สิ เธอต้องการที่จะโยนความผิดเรื่องที่นายกรัฐมนตรีหาย ตัวไปให้กับฉันต่างหาก”

 

นี่นายกําลังยั่วโมโหฉันอยู่งั้นเหรอ?

 

“มันไม่สําคัญหรอก เธอก็น่าจะรู้นี่ว่าตอนนี้ใครกันแน่ที่ กําลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่

ยากลําบาก ฉันบอกไปแล้ว นะว่าจะช่วยชีวิตนายกรัฐมนตรีเอง ถ้าทําตามที่ฉันขอ”

 

ไม่ว่ายังไง จูฮอนก็เป็นคนรักษาคําพูด

 

ทัศนคติของจูฮอนทําให้แม้แต่ยูแจฮาซึ่งเป็นนักต้มตุ้นมืออาชีพ ถึงกับอ้าปากค้าง

 

ในตอนนั้นเอง

 

หน้าต่างข้อความที่ไม่คาดคิดปรากฏขึ้นมาราวกับมันชื่นชอบใน วิธีการที่ไร้ยางอายของจูฮอน

 

คุณได้รับฉายา <นักต้มตุ้นที่หยุดไม่อยู่ และข้อมูลระดับของผู้ ใช้มีการเปลี่ยนแปลง

 

โจอมโจรปล้นสุสาน ซอจูฮอน]

 

ระดับ 3

 

“อะไรกัน?”

 

จูฮอนหัวเราะราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่เห็น

 

แต่ทั้งหมดนี้มันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียเช่นกัน

 

[ความน่าละอายของคุณเพิ่มขึ้นจากการได้รับฉายานักต้ม ตันที่น่ารังเกียจ

 

ค่าความเป็นมิตรของคุณลดลงเล็กน้อย

 

คุณมีโบราณวัตถุเป็นศัตรูมากขึ้น แต่เสน่ห์ของคุณอาจจะดึงดูด โบราณวัตถุได้เช่นกัน

 

โบราณวัตถุเกรด C และต่ํากว่านั้นจะถูกหลอกได้ง่ายเพียงแค่ คุณใช้คําพูด]

 

โอกาสของโบราณวัตถุที่จะถูกคุณหลอกเพิ่มขึ้น

 

“เดี๋ยวก่อนนะ อะไรคือการใช้เสน่ห์ดึงดูดโบราณวัตถุกัน??

 

เขารู้สึกตกใจ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

นี่เป็นช่วงเวลาที่จูฮอนยุติการโต้เถียงกับไคร่า

 

จูฮอนได้ปล่อยหมัดเด็ดออกอย่างดุดัน

 

“ฉันไม่สนใจหรอกว่านายกรัฐมนตรีของอังกฤษจะหายไปไหน นั่นมันเรื่องของเธอคงไม่ต้องให้บอกหรอกนะว่าเธอควรจะตัดสิน ใจยังไง”

 

จูฮอนรู้จักไคร่าดี เธอเป็นนายพลหญิงที่มีความทะนงตนสูง เธอ ไม่ยอมปล่อยให้สหรัฐฯตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลําบากแน่

 

“นั่นคือเหตุผลที่เธอต้องเลือกที่จะช่วยชีวิตนายกรัฐมนตรีอังกฤษ เธอเป็นผู้หญิงประเภทนั้น”

จากข้อมูลที่จูฮอนได้รับจากวิเวียนเรื่องโบราณวัตถุของผู้หญิง คนนี้ เธอไม่มีทางที่จะหาตัวนายกรัฐมนตรีพบแน่ เธออาจจะต้อง หาเบาะแสอื่นเพิ่มเติมหากต้องทํา