ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 58: การประกาศสงคราม (2) 2

บทที่ 58: การประกาศสงคราม (2) 2

 

‘เราจะทำยังไงต่อดี?’

 

ไคร่าเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เย่อหยิ่งราวกับเป็นราชินี

 

[ซอจูฮอนใช่ไหม? ขอถามอะไรหน่อยสิ]

 

“ได้สิ”

 

[นายแอบจำลองโบราณวัตถุปลอมมาให้ฉันงั้นเหรอ?]

 

คนที่รู้สึกว่าหัวใจกำลังตกไปอยู่ที่ตาตุ่มคือยูแจฮา นักออกแบบของปลอม ทว่า จูฮอนกลับเผยยิ้มอันเยือกเย็นออกมา

 

“จำลองโบราณวัตถุปลอม? มันเป็นไปได้ด้วยงั้นเหรอ?”

 

‘ใช่สิ มันเป็นไปได้!’

 

ยูแจฮาถึงกับสะอึก

 

จูฮอนเริ่มกล่าวคำพูดออกมา

 

“ท่านนายพล ถ้าโบราณวัตถุมันทำปลอมขึ้นมาได้จริงตามที่กล่าวอ้าง อย่างนั้นจะไม่ถือเป็นการฉ้อโกงกันหรอกหรือ?”

 

‘ไอ้สารเลวหน้า’

 

เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันทีที่ยูแจฮากระเดาะลิ้น

 

ไคร่าเผยเสียงหัวเราะอันเหี้ยมโหดและขู่ขวัญจูฮอน

 

[ถ้าโกหก นายตายแน่ บอกความจริงมา! นายทำอะไรกับโบราณวัตถุ?]

 

นายพลไคร่าดูเหมือนอยากจะฆ่าจูฮอนขึ้นมาจริง ๆ แต่ทั้งหมดก็ขึ้นอยู่กับคำตอบของจูฮอน เขาหรี่ตาทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

เรื่องราวแปลกประหลาดพลันเกิดขึ้น

 

หากสถานการณ์เป็นเช่นนี้ ไคร่าคงจะไม่มีทางได้มาพบกับจูฮอนเป็นแน่ เธอควรยุ่งอยู่กับข่าวเรื่องนายกรัฐมนตรีอังกฤษที่หายตัวไป

 

แต่เธอกลับโทรมาคุยกับจูฮอนและถามเรื่องโบราณวัตถุปลอม?

 

การลำดับความสำคัญของเธอนั้นอยู่ในระดับต่ำมากทีเดียว

 

แต่สหรัฐฯก็ไม่ได้โง่

 

จูฮอนตระหนักรู้ถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นและเผยยิ้มออกมา

 

‘พวกโง่นั่น บางทีพวกมัน…’

 

ไม่ว่ายังไง อีกฝ่ายคงไม่ตอบคำถามจูฮอนเป็นแน่

 

ทว่าในตอนนั้นเอง จูฮอนสังเกตเห็นเด็กคนหนึ่งกำลังแอบมองเขาจากอีกห้อง

 

เด็กคนนั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจากวิเวียน ผู้ใช้โบราณวัตถุเมดูซ่า

 

วิเวียนกระโดดดีดตัวขึ้นด้วยความตกใจและวิ่งไปซ่อนตัวทันทีที่สบตากับจูฮอน

 

จูฮอนที่สังเกตเห็นเธอเผยยิ้มราวกับล่วงรู้แผนการของอีกฝ่าย

 

***

“ห๊า! เขาเคียดแค้นอะไรฉันเนี่ย?!”

 

วิเวียนแอบร้องไห้อยู่อีกห้อง เป็นเพราะมีคนส่งข้อความไปหาเธอ

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

 

วิเวียนได้รับข้อความจากหมายเลขที่ไม่รู้จัก วิเวียนพยายามไม่สนใจ แต่เธอก็อดใจไม่ได้

 

[(บุคคลนิรนาม): ถ้าเธอไม่สนใจฉัน ฉันจะบอกพวกเขาทุกอย่าง ฉันจะบอกพวกเขาว่าเธอขายข้อมูลของสหรัฐฯให้กับฉัน]

 

นั่นคือข้อความที่ขู่ขวัญวิเวียนได้รับ

 

ทันในนั้นเอง วิเวียนก็นึกขึ้นมาได้ว่ามันเป็นเบอร์ของจูฮอน นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้วิเวียนรู้สึกหวาดกลัว

 

‘หมอนี่รู้เบอร์เราได้ยังไงกัน?’

 

อีกข้อความหนึ่งโผล่ขึ้นมาราวกับจูฮอนอ่านใจวิเวียนได้

 

[ไม่สำคัญหรอกว่าฉันรู้เบอร์เธอได้ยังไง]

 

‘บ้าจริง!’

 

อีกข้อความเด้งขึ้นมาในทันใด วิเวียนมองไปยังโทรศัพท์และเริ่มสั่นกลัว

 

[(บุคคลนิรนาม): นายกรัฐมนตรีอังกฤษหายตัวไปทันทีที่ใช้โบราณวัตถุใช่ไหม?]

 

[วิเวียน: ฉันไม่รู้]

 

[(บุคคลนิรนาม): ฉันจะบอกทุกอย่างกับนายพล!]

 

วิเวียนลังเลก่อนที่จะหรี่ตาและตอบกลับ

 

[วิเวียน: ทั้งหมดเป็นความผิดของนาย! นายกรัฐมนตรีอังกฤษหายตัวไปก็เพราะนายขายโบราณวัตถุประหลาดให้กับเรา!]

 

***

จูฮอนเผยยิ้มทันทีที่เห็นข้อความ

 

เขากำลังตรวจดูข้อความของวิเวียนระหว่างที่คุยกับไคร่า พร้อมบอกเธอว่าขอเวลาคุยธุระสักครู่

 

นี่คือเรื่องราวที่เกิดขึ้น

 

สหรัฐฯต้องการให้อังกฤษมีส่วนร่วมกับองค์กรแพนโดรา ถือเป็นเรื่องดีที่นายกรัฐมนตรีของอังกฤษมาเยือนยังเมืองมาเก๊าเพื่อตรวจดูสุสานจีนและได้พบกับเทพีแห่งสงคราม

 

ทว่า ความโชคร้ายกลับเกิดขึ้นในตอนนั้น

 

ปัญหาน่าจะเกิดจากการที่นายพลไคร่ายื่นโบราณวัตถุที่ซื้อมาจากเอ็ดเวิร์ดให้นายกรัฐมนตรีและบอกให้เขาลองใช้ดู

 

[วิเวียน: นายกรัฐมนตรีหายตัวไปทันทีที่สัมผัสกับโบราณวัตถุ! แล้วโบราณวัตถุแผนที่นั่นก็หายไปพร้อมกัน! ครั้งนี้นายจะทำยังไง?! เราจะช่วยนายกรัฐมนตรีได้ก็ต่อเมื่อมีโบราณวัตถุแผนที่! นายพลไคร่าอาจถูกตั้งข้อหาว่าเป็นฆาตกรได้!]

 

จูฮอนแอบหัวเราะทันทีที่เห็นข้อความ และคิดว่านี่คงจะกลายเป็นผลงานชิ้นเอก

 

เขาไม่เคยคิดว่าของปลอมที่ตนขายจะส่งผลพวงมากมายขนาดนี้!

 

‘แม้ว่ามันจะเป็นผลงานชิ้นเอกที่สร้างโดยยูแจฮาก็เถอะ…’

 

แม้มันจะเป็นของปลอมที่ยังคงมีความสามารถดั้งเดิมอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่มันก็ดูเหมือนจะสร้างเรื่องได้ไม่น้อย

 

แน่นอน เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะนายกรัฐมนตรีอังกฤษใช้โบราณวัตถุของเจิ้งเหออย่างประมาทโดยไม่รู้วิธีใช้ที่ถูกต้อง

 

ทำไมกัน?

 

คนอื่นอาจจะยังไม่รู้เรื่องนี้ แต่โบราณวัตถุของเจิ้งเหอนั้นมีความเสี่ยงสูง

 

มันแสดงให้เห็นถึงข้อมูลที่เป็นประโยชน์ต่อผู้ใช้ได้ก็จริง เพราะมันเป็นถึงโบราณวัตถุแผนที่เกรด A ซ้ำมันก็ไม่ใช่โบราณวัตถุที่ควรใช้หากบุคคลนั้นมีค่าการยึดครองต่ำ

 

โบราณวัตถุในยุคแห่งการค้นพบที่น่ากลัวนี้สามารถสุ่มส่งตัวผู้ใช้ไปยังสถานที่อื่นได้ หากผู้ใช้คนนั้นไม่มีคุณสมบัติที่ดีพอ มันอาจจะส่งบุคคลนั้นไปยังทะเลทราย มหาสมุทรหรือแม้แต่สุสานอื่น

 

และมีเพียงโบราณวัตถุของเจิ้งเหอเท่านั้นที่จะระบุตำแหน่งของบุคคลที่หายตัวไปได้ แต่มันกลับหายไปเพราะเป็นของปลอม นั่นทำให้อีกฝ่ายหาตัวนายกรัฐมนตรีไม่พบ

 

อเมริกาอาจจะกำลังวุ่นวายอยู่เป็นแน่

 

ทันใดนั้นเอง… จูฮอนเผยยิ้มและเริ่มกล่าวคำถาม

 

“นายกรัฐมนตรีอังกฤษหายไปทันทีที่ใช้โบราณวัตถุแผนที่ใช่ไหม?”

 

ทั้งสมาชิกของซีไอเอและไคร่าต่างตกใจกับคำถามนั้น

 

“นายรู้ได้ยังไง?!”

 

“นั่นไม่ใช่สาระ ท่านนายพล! บอกมาว่ามันเป็นเรื่องจริงหรือไม่ใช่?”

 

[…..]

 

ไคร่าเผยยิ้มชั่วร้ายต่อน้ำเสียงที่ไร้ยางอายของจูฮอน

 

[ถ้าฉันบอกว่ามันเป็นเรื่องจริง นายวางแผนอะไรเอาไว้อีกล่ะ?]

 

จูฮอนเผยยิ้มพร้อมคิดว่านี่คงเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินที่เขาต้องระวังคำพูดของตนต่อเทพีแห่งสงครามให้มาก

 

‘ดีล่ะ’

 

จูฮอนพบว่านี่คือโอกาส เดิมทีเขาจะใช้วิธีการที่รุนแรงในการทำลายโบราณวัตถุ

 

ทว่า เขาเพิ่งค้นพบวิธีที่ง่ายกว่านั้นในการทำลายโบราณวัตถุแผนที่

 

นั่นคือเหตุผลที่เขาคิดที่จะใช้ ‘เล่ห์กล’

 

“ถ้านายกรัฐมนตรีหายตัวไปเพราะโบราณวัตถุอย่างที่บอกไป ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง และเสนอข้อตกลงกับเธอ”

 

[ข้อตกลง?]

 

“ฉันจะตามหานายกรัฐมนตรีอังกฤษให้จนพบ”

 

“ว่าไงนะ?!”

 

ทุกคนที่ได้ยินเช่นนั้นต่างตกใจ ทันใดนี้ ไคร่าถามต่อด้วยความสงสัย

 

[นายจะช่วยเราตามหาตัวของนายกรัฐมนตรีอังกฤษงั้นเหรอ? แสดงว่านายก็ต้องมีโบราณวัตถุของเจิ้งเหอ…]

 

“ไม่ใช่ ฉันจะใช้วิธีอื่น”

 

“วิธีอื่นบ้าบออะไรกัน พวกเราลองมาหมดทุกอย่างแล้ว…!”

 

[วิธีอื่น? มีด้วยงั้นเหรอ?]

 

“ใช่แล้ว อายเหมือนกันที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ถ้าพูดถึงการใช้โบราณวัตถุ ฉันเก่งกว่าคนส่วนใหญ่หลายเท่าตัวเลยล่ะ! โทษทีนะ ซ้ำฉันยังใช้มันเก่งกว่าเธอเสียอีก”

 

[โห! งั้นพูดต่อสิ]

 

“ถ้าฉันทำพลาด ฆ่าฉันได้เลย แล้วก็… ฉันมีเงื่อนไขในการตามหาตัวนายกรัฐมนตรีีอยู่ข้อหนึ่ง”

 

[เงื่อนไข?]

 

“ฉันจะหานายกรัฐมนตรีก็ต่อเมื่อใช้โบราณวัตถุแผนที่ แต่ปัญหาคือฉันไม่มีเลยสักแผ่น และเหมือนได้ยินมาว่าเธอมีมันอยู่ ให้ฉันยืมใช้สักเดี๋ยวได้ไหมล่ะ?”

 

ในตอนนั้นเอง… จูฮอนเผยยิ้มออกมา