ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 58: การประกาศสงคราม (2) 1
บทที่ 58: การประกาศสงคราม (2) 1
ณ ห้องสวีทบนชั้นยี่สิบของโรงแรมธุรกิจชั้นนำในมาเก๊า
จูฮอนและยูแจฮามาถึงจุดนัดพบแล้ว
แม้แต่เอ็ดเวิร์ดผู้ยิ่งใหญ่ก็ไม่อยากถูกจับในข้อหาฉ้อโกง เขาจึงรีบจัดการนัดพบเทพีแห่งสงครามอย่างเร็วที่สุด พวกเขาควรจะพบกับเธอที่โรงแรมแห่งนี้
จูฮอนแอบหัวเราะพร้อมรอคอยที่จะพบหน้าเทพีแห่งสงคราม
‘เอ็ดเวิร์ดก็ดูจะมีประโยชน์ดี ไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะทำการนัดพบให้เรา’
ในตอนนั้นเอง…
ยูแจฮาที่กำลังเลื่อนดูข่าวบนโทรศัพท์เริ่มตะโกนขึ้นมา
“จูฮอน ข่าวใหญ่เลย! ข่าวใหญ่! นายกรัฐมนตรีของอังกฤษที่มาเก๊ามาหายตัวไป!”
“แล้วไง?”
“หือ? แล้วไงงั้นเหรอ?! นี่มันข่าวใหญ่มากเลยนะ!”
“ใครสนล่ะ? เขาอาจจะไปเที่ยวพักผ่อนก็ได้ ฉันไม่สนใจหรอก เขาอาจโดนสุสานดูดไปแล้วก็ได้”
ผู้คนที่หายตัวไปถือเป็นเรื่องธรรมดาในยุคของโบราณวัตถุ
สิ่งที่สำคัญตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนั้น แต่คือการทำลายโบราณวัตถุของเทพีแห่งสงคราม
‘ไม่มีทางที่ผู้หญิงคนนั้นจะไม่พกโบราณวัตถุแผนที่ติดตัว เรามันใจว่าเธอต้องเอามันมาด้วย’
จูฮอนเผยยิ้มอย่างชั่วร้าย
ในตอนนั้นเอง ยูแจฮาเดินเล่นไปทั่วห้องประชุม
“โห “
“โอ้ว! บ้าน่า! ทางมาเก๊าเริ่มทำการค้นหาแล้ว เราอาจจะพบกับทีมค้นหาระหว่างเดินทางกลับไปที่โรงแรมก็ได้”
จูฮอนเริ่มขมวดคิ้ว
“เฮ้ย นี่นายยังดูอยู่อีกเหรอ? เลิกดูได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ?! เราอาจจะถูกลากไปพัวพันด้วยก็ได้นะ เรื่องมันเกิดใกล้กับโรงแรมเราเลย”
‘ทำไมเขาถึงต้องสนใจเรื่องไร้สาระด้วย?’
เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันใด
“แก! แกมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน!”
เงาของชายร่างสูงและน้ำเสียงที่คุ้นเคยพุ่งตรงเข้ามาหาจูฮอน มีกำปั้นพุ่งมาทางด้านหลังของเขาเช่นกัน แต่จูฮอนก็หลบได้อย่างง่ายดาย
ไม่เพียงเท่านั้น จูฮอนคว้าแขนของชายคนนั้นเอาไว้พร้อมดึงเข้าหาตัว พร้อมต่อยเข้าไปที่คางจนทำให้เขาทรงตัวไม่อยู่
พัวะ!
เสียงดังขึ้นราวกับกระดูกหัก ชายคนนั้นเริ่มร้องครวญคราง
“เฮือก บัดซบ!”
จูฮอนไม่หยุดเพียงแค่นั้น เขาบีบแขนชายคนนั้นก่อนที่จะต่อยเข้าไปที่ท้อง จนทำให้ชายคนนั้นล้มลงพร้อมกับกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
“เฮือก! เฮือก!”
“โทมัส!”
ลินดาตะโกนด้วยความตกใจ ชายคนนั้นคือโทมัส
จูฮอนสงสัยว่าทำไมซีไอเอถึงมาแทนที่เอ็ดเวิร์ด แต่มันก็ไม่แปลก
ทีมขุดค้นของซีไอเอนั้นเป็นลูกน้องของไคร่า
ในตอนนั้น โทมัสที่ถูกต่อยจนล้มลงกลับพูดไม่ออก
“แก ไอ้บัดซบ!”
จูฮอนหัวเราะใส่โทมัสที่กำลังล้มลงไปกับพื้นและกุมมือไว้ที่หน้าอก
“ขอเตือนไว้ก่อนเลย อย่าเข้ามาทางข้างหลัง นายอาจจะตายได้”
“ว่าไงนะ?!”
เห็นได้ชัดว่าจูฮอนนั้นแกล้งพูด แต่มันก็คือความจริง จูฮอยังมีความรู้สึกและความสามารถที่ค่อนข้างไวต่อการถูกซุ่มโจมตี เพราะเขาเคยอยู่ในสุสานมาเกือบครึ่งชีวิต
หากที่นี่เป็นสุสาน ความรู้สึกไวต่อสิ่งเร้าของจูฮอนคงตื่นขึ้น และโทมัสอาจจะถูกฆ่าตายไปแล้ว
โทมัสที่รู้สึกว่ากำลังถูกหยอกล้อตะโกนออกมาด้วยความโกรธ
“บัดซบ! แกเป็นคนหลอกเราเรื่องโบราณวัตถุ! แกทั้งขโมย ทั้งปล้น ตอนนี้กลับมาหลอกพวกเรา!”
จูฮอนแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับแก ว่าแต่… ไคร่า คลาร์กอยู่ที่ไหน?”
“ว่าไงนะ?!”
จูฮอนไม่ได้สนใจเรื่องทีมขุดค้นของซีไอเอเลยแม้แต่น้อย เหตุผลที่เขามาที่นี่คือต้องการพบกับไคร่าเพื่อทำลายโบราณวัตถุแผนที่ของเธอ
“ไคร่า คลาร์กจะมาที่นี่ใช่ไหม?”
เรื่องราวที่ไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้นทันใด
[มองหาฉันอยู่เหรอ?]
จูฮอนได้ยินเสียงบางคนพูดขึ้น เสียงนั้นดังมาจากโทรศัพท์ของลินดา
“!”
[มาดูกันว่าพวกแกจะมีข้ออ้างที่น่าสมเพชอะไรอีก]
‘เวรล่ะ’
จูฮอนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด
นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง
ไคร่าไม่ได้มาด้วยตัวเอง แต่เธอกำลังพูดกับจูฮอนผ่านทางโทรศัพท์ จูฮอนที่ตระหนักถึงสถานการณ์ในตอนนี้เผยยิ้มออกมา
‘เอ็ดเวิร์ด ตาแก่นั่น ว่าแล้วทำไมมันถึงไม่โผล่หัวมา?’
เอ็ดเวิร์ดไม่โผล่มาในการนัดพบกับไคร่าครั้งนี้ ตามที่เขาเคยพูดไว้
‘นี่คงเป็นสาเหตุที่เขาเผ่นหนีสินะ’
เรื่องนี้ต้องชดใช้เป็นร้อยเท่า
จูฮอนดูจะไม่ชอบสถานการณ์ในตอนนี้เลยแม้แต่น้อย
‘เราไม่คิดว่าเธอเป็นคนที่จะเจอตัวได้ง่ายอยู่แล้ว แต่ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ ต้องมีปัญหาตามมาแน่’
จูฮอนไม่สามารถทำลายโบราณวัตถุของไคร่าผ่านทางโทรศัพท์ได้
ถึงกระนั้น จูฮอนเผยหน้านิ่งราวกับไม่ได้คิดอะไร เขาจึงเริ่มกล่าวคำพูด
“ไม่เหมือนที่ได้ยินมาเลย คิดว่าเธอจะมาด้วยตัวเองเสียอีก”
น้ำเสียงของจูฮอนอาจจะฟังดูเหน็บแนมเล็กน้อย
โทมัสเริ่มเย้ยหยัน
“นายพลไคร่าไม่มีเวลามาเสวนากับคนอย่างแกหรอก ไอ้โง่!”
“ฉันไม่ได้คุยกับแก ไอ้บัดซบ!”
“ว่าไงนะ?!”
บางทีโทมัสอาจพูดถูก แต่จูฮอนกลับคิดต่างออกไป ไคร่าที่เขารู้จักจะต้องโผล่มาที่นี่แน่นอน
ไคร่าชื่นชอบผู้ใช้โบราณวัตถุที่มีความแข็งแกร่ง และเธอต้องการเห็นพละกำลังและความแข็งแกร่งนั้นด้วยตาตัวเอง จากนั้นเธอก็จะลากเขาเข้าทีมขุดค้น นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมหลังจากที่ได้ยินเรื่องราวของสมาชิกในกลุ่มซีไอเอแล้ว เธอควรจะปรากฏตัวต่อหน้าจูฮอน
‘แต่ทำไมเธอถึงไม่มากัน? เธอไม่ได้มาที่มาเก๊างั้นเหรอ?’
ไม่ มันต้องไม่ใช่แบบนั้น
เอ็ดเวิร์ดเคยบอกว่าเขาส่งมอบโบราณวัตถุให้เธอที่มาเก๊า เธอต้องอยู่ที่นี่แน่
‘ทำไมกัน?’
‘มีเรื่องเกิดขึ้นหรือยังไงกัน? ทำไมเธอถึงมาหาเราไม่ได้?’
จากนั้น จูฮอนจึงมองไปที่ยูแจฮาที่ทำท่าทีอยู่ไม่สุข ในไม่ช้า เขาก็นึกบางสิ่งออก
‘หรือว่า…?’
จูฮอนแสร้งทำเป็นมองผ่านโทรศัพท์ในมือของยูแจฮาเพื่อตรวจดูสิ่งที่ถูกค้นหาล่าสุด ทันใดนั้นเอง… บทความสองเรื่องดึงดูดความสนใจของจูฮอน
[นายกรัฐมนตรีอังกฤษ อัลเบิร์ตได้หายตัวไประหว่างการประชุมลับกับนายพลชาวอเมริกัน]
[สหรัฐอเมริกา – “เขาหายตัวไปทันทีที่เดินออกจากห้อง” ทั้งปัดความรับผิดชอบ ทั้งปฏิเสธการลักพาตัวนายกรัฐมนตรี และไม่เต็มใจที่จะพูดถึงรายละเอียดของการสนทนาลับเลยแม้แต่น้อย]
‘หือ…?’
นี่ดูเหมือนจะเป็นเหตุผลที่ไคร่าไม่ได้มาหาจูฮอนด้วยตัวเอง นี่เป็นสิ่งที่จูฮอนนึกคิดขึ้นมา
รัฐมนตรีของสหรัฐฯและอังกฤษกำลังประชุมกันว่าจะให้อังกฤษเข้าร่วมกับองค์กรแพนโดราหรือไม่ แต่ท้ายที่สุดแล้ว นายกรัฐมนตรีอังกฤษกลับหายตัวไปอย่างลึกลับ
นั่นทำให้สหรัฐฯอยู่ในสถานการณ์ที่ค่อนข้างลำบาก
จูฮอนทำได้เพียงขมวดคิ้วทันทีที่ตระหนักถึงความจริงเรื่องนั้น
‘เริ่มจะยากขึ้นทุกทีแล้วสิ หากสหรัฐฯอยู่ในสภาพยุ่งเหยิงอย่างนี้ เราคงไม่มีทางได้พบเจอกับไคร่าแน่’
โอกาสที่จูฮอนจะได้ใกล้ชิดกับโบราณวัตถุประเภทแผนที่ของเธอแทบไม่เหลือ
YOU MAY ALSO LIKE
