ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 57: การประกาศสงคราม (1) 1
บทที่ 57: การประกาศสงคราม (1)
จูฮอนได้ยินเสียงที่มีความสุขของเอ็ดเวิร์ดทันทีที่รับสาย
[นายทำได้ดีมาก!]
เสียงของเอ็ดเวิร์ดดังมากเสียจนยูแจฮาและไอรีนที่ยืนอยู่ข้างจูฮอนได้ยิน
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนเผยเสียงหัวเราะและตอบกลับ
“ข้อตกลงคงไปได้สวยสินะ?”
หากข้อตกลงไปได้ไม่ดี ไม่มีทางที่เขาจะตื่นเต้นขนาดนี้
ตามที่คาดคิด เอ็ดเวิร์ดตะโกนด้วยความดีใจ
[ฟังนะ! สหรัฐฯเพิ่มเงินให้เราตั้งสามร้อยล้านดอลลาร์! พวกเขายังตกลงที่จะลงทุนในธุรกิจโบราณวัตถุที่ฉันกำลังสร้างในตะวันออกกลางอีกด้วย! ประธานาธิบดีถึงกับรับประกันเลย!]
“ว่าไงนะ? สามร้อยล้านดอลลาร์?”
[ใช่แล้ว! นายพลไคร่าบอกว่านี้เป็นโบราณวัตถุที่ดีที่สุดที่เธอเคยมี! เธอดูจะมีความสุขไม่น้อย! เพราะฉะนั้น ฉันจะจ่ายเพิ่มให้นายเช่นกัน!]
จูฮอนเผยยิ้มทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
‘ไอ้โง่เอ้ย! นั่นมันของปลอมต่างหาก!’
ถึงกระนั้น จูฮอนอดไม่ได้ที่จะก้มหัวลงและกลั้นขำ เขาพยายามอย่างหนักที่จะไม่หลุดขำออกมา ในทางกลับกัน สีหน้าของยูแจฮากลับแปรเปลี่ยน
พวกเขาเพิ่มเงินตั้งสามร้อยล้านดอลลาร์ แถมจะลงทุนในธุรกิจของเอ็ดเวิร์ดเพื่อเป็นของปลอมงั้นเหรอ? ซ้ำยังมีประธานาธิบดีเข้ามาเกี่ยวอีกด้วย
ยูแจฮาเริ่มกลัวขึ้นมา เพราะมันดูจะเป็นเรื่องใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้
ยูแจฮาหวนนึกถึงบัญชีรายชื่อที่ตำรวจสากลต้องการมากที่สุด ทันใดนี้ เขาพยายามดึงโทรศัพท์ออกมาจากมือจูฮอนด้วยความกลัว
เขาจะปลอดภัยหรือไม่หากโทรกลับไปหาเอ็ดเวิร์ดและบอกความจริงทั้งหมด?
ทว่า วิธีการเช่นนั้นกลับไม่ได้ผล เพราะเขาถูกจูฮอนเตะกระเด็นออกไป
“ตาแก่ อย่าลืมที่จะจ่ายฉันเพิ่มเชียว นายพูดออกมาเองนะ”
[แน่นอน! เชื่อฉันสิ!]
‘เฮ้อ ตาแก่โง่เอ้ย นั่นมันของปลอมต่างหาก’
ยูแจฮาทำได้เพียงแสดงท่าทีฮึดฮัดเพราะทำอะไรไม่ได้
[ครั้งหน้าฉันจะเอาเหล้าดี ๆ มาฝาก!]
ลืมเรื่องแอลกอฮอล์ไปก่อน เอ็ดเวิร์ดคงจะต้องถือปืนไล่ตามหาตัวคนหลอกลวงในไม่ช้านี้แน่
***
“แจฮา ลูกพี่แกอยู่ไหนกัน?! มันขายอะไรให้ฉัน? บอกให้มันโผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!”
“มะ-ไม่ใช่แบบนั้นนะ ผมเข้าใจ!”
พวกเขาอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งในมาเก๊า
เอ็ดเวิร์ดที่เดินทางมาถึงจุดนัดพบเกิดบ้าคลั่ง เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นพ่อค้าอาวุธเพราะเขาถือปืนไรเฟิลมาด้วย
เอ็ดเวิร์ดเกิดโมโหขึ้นทันทีที่ยูแจฮาพาเขาไปยังห้องของจูฮอน
“ซอจูฮอน! ไอ้คนหลอกลวง!”
เสียงของเอ็ดเวิร์ดดังมากเสียจนยูแจฮาอ้าปากค้างและอยากจะพูดว่า ‘ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ฉันแค่ทำตามคำสั่ง’ ก่อนที่จะหนีไปซ่อนตัวอีกห้องพร้อมกับไอรีน
ในตอนนั้นเอง จูฮอนทักทายเอ็ดเวิร์ดอย่างใจเย็นทันทีที่เปิดประตู
“ว่าไงเอ็ดเวิร์ด ครั้งแรกเลยนะที่เราได้พบกัน”
ลืมเรื่องทักทายไปก่อน เอ็ดเวิร์ดพร้อมที่จะลั่นไกใส่จูฮอนแล้ว ทว่า เขากลับทำไม่ได้หลังจากได้เห็นสีหน้าและท่าทางของจูฮอน
‘ไอ้หมอนี่คือซอจูฮอนงั้นเหรอ?’
เขารู้สึกตกใจเพราะจูฮอนดูจะอายุน้อยกว่าที่เขาคาดคิดไว้มาก ในตอนแรก เขาคิดว่าจูฮอนน่าจะเป็นเหมือนนักธุรกิจหนุ่มหากฟังดูจากน้ำเสียง และเขาเดาว่าจูฮอนน่าจะอายุราวสามสิบกว่า
แต่เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมาเจอเด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะเป็นคนด้อยประสบการณ์เช่นนี้
“เดี๋ยวก่อนนะ แจฮา! ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้คือซอจูฮอนงั้นเหรอ?”
“ใช่ ทำไมล่ะ?”
“บ่าน่า…!”
‘นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ประธานควอนโมโหมากงั้นสินะ?’
แจฮาเคยบอกเอ็ดเวิร์ดว่าจูฮอนอายุน้อยกว่าเขา แต่กลับตกตะลึงเพราะจูฮอนดูเด็กเกินไป และดูไม่ต่างอะไรกับคนที่ไม่มีประสบการณ์!
‘เราจ้างเด็กให้ทำงานงั้นเหรอ?’
ความจริงที่ว่าจูฮอนดูเหมือนเด็กนักเรียนมัธยมฝั่งตะวันตกอาจมีส่วนเกี่ยวข้อง ในไม่ช้า เอ็ดเวิร์ดก็ส่ายหัว
‘ไม่สิ มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว’
“ฉันถามว่านายขายอะไรให้กับฉัน?!”
จูฮอนเผยยิ้มอย่างสดใสทันทีที่เห็นเส้นเลือดที่คอของเอ็ดเวิร์ดโผล่ขึ้นมา
“ขายอะไรให้งั้นเหรอ? ก็โบราณวัตถุแผนที่จากสุสานจีนตามที่นายขอไง”
“แผนที่บ้าบอ! นี่นายคิดจะโกงฉันงั้นเหรอ?”
‘มันเพิ่งจะนึกออกหรือไงกัน?’
ในตอนนั้นเอง จูฮอนกลับยิ้มให้เอ็ดเวิร์ด
“ใจเย็นน่า ไม่มีทางที่ฉันจะโกงคู่ค้าในอนาคตอยู่แล้ว เกิดอะไรขึ้นล่ะ?”
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ? โบราณวัตถุที่นายให้มามันกลับหายไปน่ะสิ! แถมฉันถูกสหรัฐฯฟ้องร้องข้อหาฉ้อโกงด้วย!”
จูฮอนแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
“หมายความว่ายังไงกัน? ฉ้อโกง? แน่ใจเหรอว่านายไม่ได้ใช้ผิด จนเผลอทำลายมันไปแล้ว?”
“เรื่องบ้าบอ! พวกนั้นอ้างว่าใช้งานได้ดี แต่สุดท้ายมันกลับหายไป! ฉันต้องเผ่นหนีไปตลอดชีวิตเพราะอยู่ในบัญชีรายชื่อที่ทั้งโลกต้องการตัว! ฉันมาที่นี่เพราะนายสมควรรู้เรื่อง!”
“แล้ว… จะมาสอนให้ฉันหนีหรือยังไง?”
“เฮ้ย!”
“ล้อเล่นน่า”
จูฮอนเผยยิ้มอย่างใจเย็น ทั้งหมดเป็นไปตามแผนที่จูฮอนวางไว้
“นี่เอ็ดเวิร์ด ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะไปบอกพวกเขาด้วยตัวเอง ฉันจะไปบอกพวกเขาว่าโบราณวัตถุไม่ได้มีปัญหาอะไร”
“ว่าไงนะ? นายจะไปบอกนายพลไคร่าด้วยตัวเองงั้นเหรอ?”
ยูแจฮายืนอยู่ข้างเอ็ดเวิร์ด ไอรีนซ่อนตัวอยู่อีกห้อง ทั้งคู่ต่างตกใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น ทว่า จูฮอนกล่าวคำพูดต่อไปราวกับนี่เป็นเป้าหมายของเขา
“ใช่ ฉันจะไปบอกเธอด้วยตัวเอง”
เอ็ดเวิร์ดรู้สึกตกใจทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
“เอ่อ… นายพลไคร่ามักจะนัดพบผู้คนแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ฉันเคยลองตีสนิทกับเธอดูแล้ว แต่… ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการที่จะพบนายไหม”
ความจริงคือเอ็ดเวิร์ดไม่ต้องการที่จะแนะนำจูฮอนให้นายพลไคร่ารู้จัก เพราะเขาเป็นพ่อค้าคนกลางและต้องการให้ผู้ใช้โบราณวัตถุทั้งหมดแลกเปลี่ยนโบราณวัตถุกันผ่านเขาหากเป็นไปได้ เขาจะกลายเป็นบุคคลไร้ประโยชน์ทันที หากผู้ใช้โบราณวัตถุทำการแลกเปลี่ยนกันโดยตรง
จูฮอนเผยยิ้มทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
“งั้นขอเดานะ นายคงโดนฟ้องข้อหาฉ้อโกงและถูกจับกุม ทำไมถึงไม่ตระหนักสถานภาพตัวเองดูหน่อยล่ะ?”
เอ็ดเวิร์ดผู้สิ้นหวังเกือบจะสติแตก
“บ้าฉิบ! ก็ได้ ฉันจะโทรไปบอกเธอเอง! นายต้องบอกเธอด้วยว่าโบราณวัตถุนั้นไม่มีปัญหาอะไร! และบอกเธอด้วยว่านายจะรับผิดชอบเรื่องทั้งหมด!”
“บอกแล้วไงว่าอย่ากังวลไป”
“มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่นายพลไคร่าจะนัดพบกับนาย”
นายพลไคร่าเป็นคนที่เข้าถึงยากและเจ้ากี้เจ้าการ เธอไม่ใช่คนที่จูฮอนจะนัดพบได้อย่างง่ายดายแน่
แต่สถานการณ์ในครั้งนี้แตกต่างออกไป
“สหรัฐฯใช้เงินจำนวนมากเพื่อซื้อโบราณวัตถุชิ้นนี้ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาต้องการที่จะแจ้งจับใครสักคน”
นั่นไม่ใช่สิ่งเดียว จูฮอนปล่อยให้สมาชิกของซีไอเอมีชีวิตรอดกลับไปเพราะเขามีจุดประสงค์เพื่อที่จะให้ทั้งลินดาและโทมัสกระจายข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับตน ไม่มีทางที่เทพีแห่งสงครามจะไม่ยอมตะครุบเหยื่อ ไคร่าต้องอดใจไม่ไหวและเธอต้องสนใจในตัวจูฮอนเป็นแน่
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นและจากไป
“ฉันจะจัดประชุมให้ในวันพรุ่งนี้ก็แล้วกัน!”
ยูแจฮาและไอรีนมองไปที่จูฮอนราวกับไม่เข้าใจว่าเขาคิดจะทำอะไร มันเป็นท่าทีที่ชัดเจน เขาหลอกลวงเอ็ดเวิร์ดได้อย่างไร้ยางอาย และเขาก็ยินดีที่จะนัดพบกับไคร่าเป็นการส่วนตัว
หากเป็นคนอื่น คงจะหนีไปไกลแล้ว!
***
YOU MAY ALSO LIKE
