บทที่ 56: ฝีมือคนละระดับ (3)

 

 

ในตอนนั้นเอง…

 

โบราณวัตถุที่กำลังเจ็บปวดส่องแสงสว่างวาบก่อนที่จะเปลี่ยนกลับไปอยู่ในร่างจริง

 

[แผนที่นำทางไข่มุกแห่งตะวันตกของเจิ้งเหอ (ขุมทรัพย์แห่งตะวันตก) (เกรด A: ระดับล้ำค่า/โบราณวัตถุใช้งานทั่วไป)]

 

 

มันดูเหมือนพรมที่มีแผนที่แปะอยู่

 

‘แผนที่เจิ้งเหอ’

 

เขาหวังว่าคงจะได้รู้ตัวตนของโบราณวัตถุทันทีที่ออกไปจากสุสาน แต่แล้ว โบราณวัตถุที่อยู่ตรงหน้าก็คือแผนที่ของเจิ้งเหอ เจิ้งเหอเป็นชายที่รู้จักกันในชื่อโคลัมบัสตะวันออก

 

เจิ้งเหอเป็นนักสำรวจชาวจีนที่มีชื่อเสียง ซึ่งเขาได้นำทัพทีมลูกเรือราวสองหมื่นคนและเรือใหญ่หกลำออกเดินทาง ซึ่งแตกต่างจากโคลัมบัสที่ออกเดินทางด้วยเรือแค่สามลำ

 

น่าเสียดายที่เจิ้งเหอไม่ได้เป็นบุคคลที่ถูกพูดถึงมากนักในประวัติศาสตร์ เพราะจีนหยุดทำการสำรวจมหาสมุทรไปเสียก่อน และประวัติศาสตร์โลกมีแนวโน้มที่จะสนับสนุนไปทางฝั่งตะวันตก จึงทำให้ทั่วทั้งโลกตกตะลึงกับนักสำรวจชาวยุโรปมากกว่า

 

ทว่า จูฮอนสงสัยในตัวตนของโบราณวัตถุชิ้นนี้ จีนเก็บรักษาความลับของมันไว้อย่างดีในช่วงเวลาที่ผ่านมา ทำให้จูฮอนไม่มีความรู้ในเรื่องความสามารถหรือวิธีการใช้โบราณวัตถุชิ้นนี้เลยแม้แต่น้อย

 

มันช่วยให้จีนกลับมารุ่งโรจน์ได้ในอดีต เพราะฉะนั้น มันต้องไม่ใช่โบราณวัตถุธรรมดาแน่

 

‘จีนคงใช้มันเพื่อหาโบราณวัตถุฝั่งตะวันตกครั้นอดีต’

โบราณวัตถุแผนที่แสดงให้เห็นถึงตำแหน่งของสุสาน สมบัติ กลุ่มทหาร พื้นที่ปลอดภัยและเสี่ยงภัย รวมถึงตำแหน่งของคนดีและคนชั่ว

 

‘เราต้องใช้เจ้านี่เพื่อที่จะได้รู้ว่ามันเป็นโบราณวัตถุแผนที่ประเภทไหนกัน’

 

ทว่า จูฮอนได้ยินเสียงเรือแล่นมาแต่ไกล ทันในนี้ ยูแจฮาตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

 

“ไอ้พวกชาวอเมริกันก่อนหน้านี้น่ะเหรอ?”

 

“ไม่รู้สิ แต่ดูเหมือนมันเอาพวกมาด้วยนะ”

 

ทันใดนั้นเอง… ทั้งซีไอเอและกองกำลังทหารต่างพุ่งตรงเข้ามาหาจูฮอน เรือยนต์หลายสิบลำที่แล่นเข้ามาดูเหมือนจะเป็นปรากฏการณ์ที่น่าตื่นเต้นไม่น้อย แต่สถานการณ์กลับต่างออกไป

 

ยูแจฮาเริ่มสั่นกลัว

 

“สุดท้ายแล้ว เราก็ต้องส่งมอบโบราณวัตถุให้กับทีมขุดค้นของจีนอยู่ดี นี่นายกำลังวางแผนทำอะไรอยู่กัน?”

 

จูฮอนหยิบโบราณวัตถุของปลอมขึ้นมาพร้อมเผยยิ้มชั่วร้าย

 

***

 

“บัดซบ!”

 

สายลับซีไอเอกำลังสั่นกลัวทันทีที่ได้ยินเสียงตะคอกของผู้บริหาร

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ในตอนนี้ พวกเขากำลังถูกดุด่าอยู่ในโรงแรมใกล้กับสุสานมาเก๊าหลังจากที่ออกมาจากสุสาน

 

ความจริงคือมันไม่ใช่เรื่องยากที่จะออกมาจากสุสาน สุสานถูกพิชิตทันทีที่มีคนสัมผัสกับโบราณวัตถุ และหมอกหนาที่ปกคลุมสุสานมาเก๊าอยู่ก็กลับหายไป การจราจรภายนอกก็กลับสู่ปกติเช่นกัน

 

มาเก๊ากลับคืนสู่ความสงบสุขทันทีที่การยึดครองของสุสานสิ้นสุดลง ทว่า ปัญญาคือ…

 

‘ลืมเรื่องสุสานไปก่อน เราไม่ได้โบราณวัตถุมาเลยด้วยซ้ำ’

 

ทันใดนั้นเอง…

 

“ฉันอุตส่าห์ส่งพวกแกสองคนออกไป แต่พวกแกกลับมามือเปล่าเนี่ยนะ?”

 

“ขะ-ขอโทษครับหัวหน้า”

 

โทมัสและลินดาก้มโค้งลงทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงอันเดือดดาลของผู้บริหาร หัวหน้าของพวกเขาคือมอร์แกน ตอนนี้มอร์แกนกำลังเอามือกุบขมับเพราะรู้สึกปวดหัวไม่น้อย

 

“นายพลไคร่าตั้งความหวังกับพวกแกไว้สูงมาก”

 

“พวกเราก็รู้สึกละอายใจเช่นกัน แต่ว่า มันกลับมีผู้ใช้โบราณวัตถุที่เราไม่คาดคิดโผล่มา…”

 

“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมนายถึงโดนชิงโบราณวัตถุไปใช่ไหม? แล้วผู้ใช้โบราณวัตถุคนนั้นเป็นใครกัน?!”

 

“เอ่อ…! มันคือ…!”

“มันคงเป็นตัวปัญหามากสินะ พวกแกสองคนไม่รู้เลยเหรอว่าจะถูกชิงโบราณวัตถุไป?

 

“ขอโทษครับท่าน!”

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[ไม่เป็นไรหรอกเรื่องแผนที่ เอ็ดเวิร์ดบอกว่าเขาจัดการได้]

 

ทั้งคู่ได้ยินเสียงดังมาจากโทรศัพท์ มันเป็นเสียงของหญิงสาวหัวรั้น ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครนอกจากเทพีแห่งสงคราม ไคร่า คลาร์ก นายพลของสหรัฐอเมริกา ผู้ที่ส่งทีมขุดค้นเข้าไปในสุสานครั้งนี้

 

เสียงของเธอนั้นฟังดูเด็กมาก แต่ผู้คนที่เคยได้ยินเสียงของเธอจะรู้ได้ทันทีว่าแท้จริงแล้วเธอเป็นคนเช่นไร

 

มอร์แกนดูมึนงงกับคำพูดของเธอ

 

“หือ เมื้อกี้เธอพูดว่าเอ็ดเวิร์ดจะเป็นคนจัดการเรื่องแผนที่งั้นเหรอ? เขาทำได้จริงเหรอ?”

 

โทมัสและลินดาไม่เชื่อในสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินไป

 

“ฉันคิดว่าจีนชิงไปแล้วเสียอีก!”

 

[ดูเหมือนว่าคนของเอ็ดเวิร์ดจะสลับโบราณวัตถุของจริงและของปลอมไปก่อนหน้านั้นแล้ว และเราจะทำข้อตกลงกันวันนี้]

 

“คนของเอ็ดเวิร์ด… ใครกัน?!”

 

[พวกแกสองคนรู้จักเขาดีเลยแหละ]

 

“ว่าไงนะ?”

 

[ฉันแน่ใจว่าคนของเอ็ดเวิร์ดต้องเป็นคนที่ชิงโบราณวัตถุไป]

 

โทมัสและลินดาถึงกับอ้าปากค้าง

 

‘ไม่มีทางที่จะเป็นไอ้หนุ่มเอเชียนั่นหรอก ใช่ไหม?!’

 

‘ไอ้หมอนั่นเป็นคนของเอ็ดเวิร์ดงั้นเหรอ?!’

 

“เดี๋ยวนะ ไอ้หมอนั่น!”

 

[เขาทำได้แม้กระทั่งชิงโบราณวัตถุมาจากพวกแกทั้งสองคนมาได้ ก็คงจะเป็นผู้ใช้โบราณวัตถุที่มีความสามารถไม่น้อย ฉันเริ่มสนใจในตัวหมอนี่แล้วสิ]

 

โทมัสและลินดาถึงกับอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

‘สนใจในตัวหมอนั่น? ทำไมต้องเป็นมันกัน?!’

 

***

 

ไม่ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ กลับมีอยู่คนหนึ่งที่กำลังสั่นคลอนด้วยความกลัว

 

เป็นใครไปไม่ได้นอกจากยูแจฮา ศิลปินจอมหลอกลวงที่เป็นผู้เล่นหลักในสถานการณ์เช่นนี้

 

“จูฮอน! แบบนี้จะไม่เป็นไรแน่นะ?”

 

“ใช่ ทำไมล่ะ?”

 

พวกเขาส่งมอบโบราณวัตถุของปลอมให้กับทีมขุดค้นของจีน และได้รับเงินรางวัลมาแล้ว ทุกอย่างดูจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ปัญหาคือ…

 

“นายจะเอาโบราณวัตถุปลอมให้เอ็ดเวิร์ดงั้นเหรอ? ฉันจะไม่เป็นอะไรแน่นะ? นายจะไม่ยอมแพ้จริงเหรอ?”

 

จูฮอนเริ่มหัวเราะให้กับคำถาม

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

 

จูฮอนสั่งให้ยูแจฮาเป็นคนส่งมอบโบราณวัตถุแผนที่เจิ้งเหอให้แก่เอ็ดเวิร์ด

 

แน่นอนว่ามันเป็นของปลอมเหมือนกัน

 

ยูแจฮาใช้ความสามารถของตนในการสร้างของปลอมที่สมบูรณ์แบบขึ้นมา นั่นเป็นสาเหตุที่ยูแจฮาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ แม้ว่าเขาจะเป็นคนทำของปลอมตั้งแต่แรก

 

เขาสงสัยว่ามันจะมีปัญหาตามมาหรือไม่ และเขาจะรู้ได้ไงว่าแผนของจูฮอนจะไม่ผิดพลาด?!

 

‘ตอนนี้เอ็ดเวิร์ดและผู้พันไคร่าน่าจะกำลังทำข้อตกลงกันอยู่’

 

‘เขากำลังคิดอะไรอยู่กัน?’

 

จูฮอนตอบกลับราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

“ฉันมีแผนน่า หุบปากแล้วก็ทำตามที่สั่งไปเถอะ”

 

ยูแจฮาตัดสินใจที่จะไม่ถามต่อและพยักหน้า ยูแจฮามองไปที่ไอรีนและรู้สึกเป็นกังวล

 

“เธอจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?”

 

จูฮอนเผยยิ้ม

 

“ไม่ต้องห่วง ฉันสัญญา”

 

‘ไม่สิ นั่นไม่ใช่ปัญหา!’

 

จูฮอนมองดูโทรศัพท์ราวกับกำลังรอสายใครสักคน

 

“เอ็ดเวิร์ดควรจะโทรมาได้แล้ว “

 

ไม่นานนัก สายด่วนจากเอ็ดเวิร์ดก็โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ตามที่จูฮอนคาดไว้