ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 55: ฝีมือคนละระดับ (2) 2
บทที่ 55: ฝีมือคนละระดับ (2) 2
‘ก็นะ ได้มาก็ใช่ว่าใช้ได้ เราตอนนี้ยังใช้โบราณวัตถุระดับ S ไม่ไหว’
ทันใดนี้ จูฮอนได้ยินเสียงลูกน้องของตนในเวลาที่ประจวบเหมาะ
“จูฮอน! เครื่องติดแล้ว!”
“โห… ตรงเวลาเป๊ะะ!”
เรือยนต์ลำเล็กมุ่งหน้าเข้าไปหาจูฮอน และเสียงเครื่องยนต์ก็เริ่มปลุกผู้คนบนเรือทีละคน ทว่า ยูแจฮากลับเป็นกังวลด้วยเหตุผลบางอย่าง จูฮอนสงสัยว่าทำไม ทว่า เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันทีที่ลินดาพุ่งเข้าไปขัดขวางยูแจฮาที่กำลังขับเรืออยู่
จูฮอนถอนหายใจออกมา
‘โง่จริง’
ลินดาติดกุญแจมือไว้ที่ยูแจฮา เอาไว้กันยูแจฮาวิ่งหนี
“หยุดนะ! ฉันมีเรื่องอยากจะถามเยอะเลย!”
จูฮอนเรียกใช้งานโบราณวัตถุเชือก สร้อยข้อมือของจูฮอนกระพริบก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเชือกและมัดลินดาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“ว๊าย! นี่มัน…!”
โบราณวัตถุเชือกดูจะตื่นเต้นไม่น้อยที่ได้ผูกมัดลินดา มันเหมือนจะพูดออกมาว่า ‘เจ้ามนุษย์ เจ้าจะมายุ่งกับคนของข้าหรือไง? หือ?’ ราวกับมันกำลังแยกเขี้ยวขู่
จูฮอนหลบหนีขึ้นเรือและขับออกไป
โทมัสที่กำลังกุมระหว่างขาตะโกนขึ้นมา
“เฮ้ย ลินดา! ทำบ้าอะไรอยู่กัน?! เลี้ยวหัวเรือกลับไป! เร็ว!”
ลินดาอ้าปากค้างทันทีที่เห็นโทมัสเข้ามาใกล้
“ไอ้บ้าเอ้ย ทำไมนายถึงล่อนจ้อน? โดนข่นขืนมาหรือไง? หือ…”
“หุบปากสักทีได้ไหม?”
“ไอ้สองคนนั่นมันเป็นหัวขโมย! พวกมันไม่ใช่คนธรรมดา! ถ้าเข้าใกล้กว่านี้ก็แทงมันได้เลย!”
‘แทง? มันคิดว่าตัวเองเป็นใคร? กล้าดียังไงจะมาแทงลูกน้องของเรา?’
จูฮอนกล่าวตอบอย่างเยือกเย็น
“ถ้าแกพูดพล่ามออกมาแบบนั้น ก็คงไม่ต้องเตือนอะไรกันแล้วสินะ “
“อะไรนะ?”
“แกอาจจะตายเพราะเรือคว่ำก็ได้”
จูฮอนกระโดดออกจากเรือทันทีที่พูดจบ ทำให้เรือเริ่มโคลงเคลง
ตู้ม!
เรื่องราวพลันเกิดขึ้นเพียงแค่กระพริบตา เจ้าของสุสานที่ต้องการจะกำจัดมนุษย์สั่งให้งูยักษ์มาโจมตีและจมเรือ
“อ๊าก!”
ผู้คนบนเรือต่างกรีดร้องพร้อมจมลงไปในมหาสมุทร ผู้คนส่วนใหญ่เป็นทหารที่ได้รับการฝึกฝน พวกเขาไม่ตายง่าย ๆ แต่นี่ก็เรียกได้ว่าเป็นหายนะครั้งใหญ่
“เฮ้ย! เกิดบ้าอะไรขึ้นกัน?!”
โทมัสอยู่ในสภาพทุรนทุรายจากการทะลักของน้ำที่เข้ามาอย่างกะทันหัน ทว่า จูฮอนไม่โดนน้ำแม้แต่หยดเดียว โบราณวัตถุเชือกยึดร่างของจูฮอนเอาไว้ พร้อมทำให้ลอยอยู่กลางอากาศ
ผู้คนกรีดร้องรอบตัวจูฮอน เหล่าฝูงปลาดุร้ายในมหาสมุทรที่มีฟันแหลมคมเริ่มพุ่งเข้าหาผู้คน ฝูงปลาเหล่านี้ได้รับคำสั่งมาราวกับอยากกินเนื้อมนุษย์
ผู้คนรีบแหวกว่ายไปยังเรือชูชีพและรีบตะโกน
“เฮือก! ขึ้นไป! เร็ว!”
“บ้าฉิบ!”
เจ้าของสุสานต้องการให้ษย์จมน้ำตายอยู่ที่นี่ มันน่าจะโกรธมากกว่าเดิมเพราะเรื่องที่ถูกจูฮอนยั่วยุ แต่จูฮอนกลับไม่ได้สนใจอะไร
จูฮอนรู้ว่ายังไงพวกเขาก็ไม่ตาย
ยูแจฮาที่กำลังขับเรือชี้นิ้วไปที่จูฮอนพร้อมเอ่ยคำถาม
“แล้วผู้หญิงคนนี้ล่ะ? เราต้องส่งตัวเธอให้ชายอีกคนไหม?”
“ไม่ต้อง เราไม่มีเวลามากขนาดนั้น”
“หรือ?”
ยูแจฮาอ้าปากค้างทันทีที่ถาม ทันใดนี้ จูฮอนชี้นิ้วออกไปพร้อมกับออกคำสั่ง
“ขับต่อไป เห็นต้นไม้ที่อยู่บนพื้นไหม? นั่นแหละคือโบราณวัตถุแผนที่ มันอยู่ตรงนั้น!”
“ตะ-ต้นไม้ต้นนั้นเหรอ?”
“ใช่”
จูฮอนมองไปที่ลินดาผู้ซึ่งกำลังคร่ำครวญเพราะถูกมัดด้วยเชือก ลินดาจ้องมองไปที่จูฮอนพร้อมทำท่าทีให้ปล่อยเธอไป
“ฮื้มมมมมมมมมม! (ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้โรคจิต!)”
ถึงกระนั้น จูฮอนกลับลูบไล้ร่างกายทุกส่วนของเธอพร้อมขโมยโบราณวัตถุมา ไม่นานนัก เขาจึงจับโยนเธอไปไว้หลังเรือ ราวกับขว้างถุงพลาสติก
“ฮื้ม!”
จูฮอนกล่าวคำพูดอย่างจริงจังระหว่างที่ลินดากำลังเจ็บปวด
“ถ้าไม่อยากตาย ก็อยู่เงียบ ๆ”
เธอเป็นเหมือนเหยื่อตามธรรมชาติของจูฮอน เธอจะต้องทำอย่างไร? นี่คือชะตากรรมของเธองั้นหรือ?
ยูแจฮาเริ่มหัวเราะด้วยท่าทีที่ดูเหมือนจะตกใจ
“นายจะออมมือให้เธอเพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่”
ทันใดนี้ จูฮอนเดินลงไปนั่งข้างลินดาพร้อมมองดู
“ใกล้จะถึงเวลาที่พวกเขาจะปรากฏตัวแล้ว”
ทันใดนั้น…
มีเรือยนต์ไล่ตามจูฮอนมาอีกลำมัสที่กำลังโกรธและวิเวียนกำลังตามหาตัวลินดาและจูฮอน
“เฮ้ย ไอ้หัวขโมยบัดซบ!”
วิเวียนกอดเสาเรือไว้แน่นเพราะกลัวว่าจะตกเรือ ส่วนโทมัสสวมชุดของทหารจีน ที่ดูเหมือนว่าเขาขโมยมาจากใครบางคน
เรือแล่นตามหลังพวกจูฮอนไปอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้เห็นถึงความตั้งใจของอีกฝ่ายที่จะจับหัวขโมยอย่างจูฮอน
“ลินดา! ทนอีกหน่อยนะ! ฉันมาช่วยแล้ว!”
จูฮอนเผยยิ้มราวกับกำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่
“ถึงเวลาโยนเหยื่อให้ปลากินแล้ว”
จูฮอนอุ้มลินดาขึ้นมาพาดไว้บนไหล่ราวกับยกถุงข้าวสาร ลินดาถึงกับสะดุ้งและเริ่มหน้าซีด
‘ไม่มีทางที่ไอ้หมอนี่คิดจะ…?’
จูฮอนอุ้มลินดาขึ้นมาพร้อมมัดไว้กลางอากาศ ลินดาทนไม่ไหวจนต้องกรีดร้องออกมา
“ฮื้ม! ฮื้ม!”
ลินดาลอยอยู่เหนือจูฮอน ทว่าไม่นานนัก จูฮอนกลับโยนเธอลงจากเรืออย่างโหดเหี้ยม
“เอาคนของพวกแกคืนไป! ไอ้พวกหน้าโง่!”
ตู้ม!
“ฮื้ม!”
“ละ-ลินดา! ไอ้บัดซบ!”
โทมัสและวิเวียนถึงกับอ้าปากค้างทันทีที่มองไปยังลินดาที่กำลังจมน้ำ เธอจะไม่จมน้ำตายได้อย่างไร ทั้งที่ถูกมัดและโยนลงน้ำเช่นนั้น?!
โทมัสที่กำลังกระวนกระวายรีบกระโดดลงน้ำและว่ายตรงไปหาลินดา
โทมัสแก้มัดเชือกออกและพยายามพาเธอขึ้นฝั่ง แต่เชือกก็กลับขวางทาง
‘ไอ้เชือกนรก!’
ท้ายที่สุดแล้ว เชือกที่เอาแต่สร้างความน่ารำคาญให้ทั้งคู่ลอยกลับไปหาจูฮอน
โทมัสรีบผายปอดให้ลินดา นั่นทำให้เธอรอดชีวิตมาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ลินดาที่เพิ่งจะได้สติตะโกนใส่โทมัสทันที
“แค๊ก แค๊ก! ฉันไม่เป็นไร รีบตามพวกมันไปเถอะ!”
“หือ!”
พวกเขาวิ่งกลับไปที่เรือยนต์อย่างรวดเร็ว แต่กลับสายเกินไป เรือยนต์ของจูฮอนได้หายไปแล้ว
จูฮอนที่มองดูเริ่มเผยเสียงหัวเราะ
“หลายอย่างคงยุ่งยากไม่น้อยหากพวกมันตาย เพราะพวกมันเป็นถึงลูกน้องของเทพีแห่งสงคราม หวังว่าคงจะรอดกันนะ”
ยังมีอีกหลายสิ่งอย่างที่จูฮอนต้องการหลอกใช้อีกฝ่าย
“จูฮอน! ใกล้ถึงแล้ว! มันอยู่ตรงนั้น!”
“โอเค ขับต่อไป ฉันจะตัดมันเองระหว่างที่เรายังแล่นเรืออยู่”
“หือ? ตัดมัน? จะตัดอะไรของนาย? เดี๋ยวนะ! นี่นายจะตัดเจ้าสิ่งนั้นงั้นเหรอ?!”
ต้นไม้ยักษ์ที่ดูเหมือนจะอยู่ที่นี่มาหลายร้อยปีนั้นมีขนาดใหญ่พอกับอาคารบ้านเรือน และมันดูยากที่จะโค่นลง
‘เขาจะตัดต้นไม้เช่นนั้นได้อย่างไร?!’
จูฮอนไม่สนใจว่ายูแจฮาจะตกใจหรือไม่ ในไม่ช้า เขาจึงได้ใช้การยึดครองมหาศาลกับโบราณวัตถุท่อน้ำที่ขโมยมาจากโทมัส
ท่อน้ำส่องสว่างก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นดาบแห่งราชวงศ์ซิลลา
เครื่องหมายสีแดงปรากฏขึ้นรอบดวงตาของจูฮอน โบราณวัตถุเริ่มแผดเสียงทันทีที่จูฮอนดึงดาบออกมา
ในไม่ช้า จูฮอนก็ดึงดาบขึ้นมา
“นี่ไง เหยื่อของแก!”
ทันทีที่เรือแล่นผ่าน ต้นไม้ใหญ่ที่ซ่อนโบราณวัตถุประเภทแผนที่อยู่ภายในได้ถูกเชือดเฉือนอย่างไร้ความปรานี
YOU MAY ALSO LIKE
