ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 54: ฝีมือคนละระดับ (1) 2

บทที่ 54: ฝีมือคนละระดับ (1)  2

 

ดูจากพฤติกรรมนักล่าของมันแล้ว…

 

‘น่าจะเป็นอีกาสามขา นกที่ถูกกล่าวว่าเคยล่มมังกรยักษ์ลงได้’

 

ถึงกระนั้น ตัวตนของมันก็ยังมีความเป็นไปได้หลายอย่าง ซึ่งอยู่กับพื้นฐานของความรุนแรง ความสามารถในการได้รับทักษะอื่น (การแปลงกาย) และเรื่องของอีกาที่ตกหลุมรักมนุษย์

 

‘มอริแกน เทพธิดาแห่งการทำลายล้าง’

 

ทั้งคู่เป็นตัวเลือกที่น่าเชื่อถือ เพราะจูฮอนไม่เคยเห็นโบราณวัตถุเหล่านั้นมาก่อน แต่ทว่า เหตุผลที่เจ้าอีกาใช้พลังของเทพราได้อาจเป็นเพราะมันกลืนกินเทพราเข้าไป หรือไม่ก็ดูดซับพลังของเทพแห่งพระอาทิตย์มาใช้

 

ไม่ว่าจะเป็นอะไร มันก็ดูจะมีประโยชน์ไม่น้อยสำหรับจูฮอนเพราะมันดูเหมือนจะมีคุณสมบัติของจอมโจรอยู่

 

“ยังไงก็เถอะ ขอบใจที่บอกข้อมูลที่เป็นประโยชน์ขนาดนี้ ไอ้โบราณวัตถุปากมากหน้าโง่”

 

[?!]

 

โบราณวัตถุตระหนักถึงความผิดพลาดและตกอยู่ในสภาวะหวาดกลัว แต่จะแก้ไขอะไรได้? มันเผลอพูดทุกอย่างออกไปหมดแล้ว

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[ไอ้เจ้ามนุษย์น่าสังเวช! ข้าจะเป็นตัวแทนของโบราณวัตถุทั้งหมด และจะไม่ปล่อยให้เจ้าหนีรอดไปได้! ตายเสียเถอะ!]

 

จูฮอนดูเหมือนจะยั่วยุโบราณวัตถุจนมันปลดปล่อยโทสะ

 

ตู้ม!

 

งูยักษ์สีขาวโผล่ขึ้นมาจากน้ำ แต่ทว่า จูฮอนกลับหัวเราะขึ้นมา

 

ทำไมกัน?

 

วิธีที่จะพิชิตสุสานแห่งนี้น่าจะเป็นการค้นหาโบราณวัตถุที่ซ่อนอยู่ (แผนที่) ขณะแล่นเรือให้พบ แต่โบราณวัตถุหน้าโง่ตรงหน้ากลับเดือดดาลและปล่อยออร่าออกมา

 

‘ไอ้โง่เอ้ย ถึงกับบอกตำแหน่งของตัวเอง ปัญญาอ่อนจริง!’

 

คนอื่นอาจจะหามันไม่พบ แต่ผู้ที่มีประสบการณ์โชกโชนอย่างจูฮอนนั้นระบุทิศทางของโบราณวัตถุได้อย่างง่ายดาย

 

ถ้าจูฮอนรู้ว่ามันอยู่ที่ไหน ส่วนที่เหลือก็ไม่ยากที่จะจัดการ

 

นั่นคือสาเหตุที่จูฮอนยิ้มเยาะและหยิบมีดของนักบวชชาวอียิปต์ขึ้นมา

 

“นี่ เบอร์หนึ่ง มีเรือยนต์อยู่ข้างหลัง ไปเปิดเครื่องเลย”

 

“ว่าไงนะ? เอ้อ… ได้ แต่เดี๋ยวก่อน! จูฮอน! ข้างหลังนาย! ข้างหลัง! งู!”

 

“ใครสนล่ะ? งูพวกนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลยตราบใดที่นายมีโบราณวัตถุ…”

 

ทว่า เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันทีที่จูฮอนเหวี่ยงดาบของนักบวช

 

ฟิ้ว!

 

เรื่องราวที่ไม่คาดคิดพลันเกิดขึ้น

 

“หือ?”

 

มันฟังดูเหมือนเสียงก้อนหินกำลังแตก มีดนักบวชที่จูฮอนเพิ่งจะฟาดฟันไปแตกเป็นเสี่ยง

 

ทั้งจูฮอนและยูแจฮาสะดุ้งทันทีที่เห็น

 

โบราณวัตถุถูกทำลาย!

 

ใครเห็นก็บอกได้ว่าโบราณวัตถุได้แหลกสลายไปเสียแล้ว!

 

ยูแจฮาที่กำลังวิ่งไปขึ้นเรือยนต์กรีดร้องทันทีที่เห็น

 

“เฮ้ย! โบราณวัตถุที่ฉันเพิ่งจะซ่อมเสร็จ!”

 

เขาสงสัยว่าจูฮอนใช้มันอย่างไรถึงทำให้มันถูกทำลายได้ภายในครึ่งวัน แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาพูดกันเรื่องนี้แล้ว

 

“จูฮอน! ข้างนาย! ข้างนาย!”

 

จูฮอนเดาะลิ้นพร้อมกับใช้ค้อนทุบไปที่หัวงู

 

พัวะ!

 

ทักษะของจูฮอนมีประสิทธิภาพและคล่องตัวจนสมควรได้รับคำชม แต่แน่นอนว่ามันก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับโบราณวัตถุ

 

ทว่า จูฮอนโจมตีไปที่โบราณวัตถุหลายร้อยครั้งราวกับกำลังทุบลูกมะพร้าวให้แตก

 

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนขว้างมีดนักบวชไปให้ยูแจฮาอย่างรวดเร็ว

 

“ฉันจะเปิดเครื่องเอง นายรีบซ่อมมีดนั่นซะ!”

 

“ระ-เราจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ?!”

 

งูยักษ์เลื้อยขึ้นมาบนเรือด้วยท่าทีที่ดุร้าย พวกมันเลื้อยอยู่รอบตัวจูฮอนและยูแจฮาโดยไม่สนใจผู้คนที่ล้มลงรอบข้างแม้แต่น้อย

 

‘เรารู้แล้วว่าโบราณวัตถุอยู่ไหน แต่สถานการณ์ตอนนี้กำลังเป็นปัญหา’

 

จูฮอนไม่มีโบราณวัตถุเพื่อใช้ในการต่อสู้แม้แต่ชิ้นเดียว โบราณวัตถุที่เขาใช้บ่อยที่สุดก็คือมีดของนักบวชชาวอียิปต์

 

ปากกาของเช็กสเปียร์มีข้อจำกัดมากมาย และเป็นการยากที่จะใช้ประมวลกฎหมายฮัมมูราบีกับพวกงูยักษ์เหล่านี้

 

ลูกศิษย์ของจูฮอนเริ่มเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว

 

‘ใครมีโบราณวัตถุต่อสู้ที่ใช้ประโยชน์ได้บ้างนะ? โบราณวัตถุต่อสู้! โบราณวัตถุต่อสู้!’

 

เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันทีที่จูฮอนกำลังปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ สิ่งที่เขาทำก็คือกระทืบงู

 

“ทุกคนบนเรือหมดสติ!”

 

เขาได้ยินเสียงบางอย่างผ่านม่านหมอก

 

ผู้คนที่อยู่บนเรืออีกลำอยู่ในม่านหมอกควรจะเป็นคนกลุ่มสุดท้าย พวกเขากำลังกังวลว่าเรือทุกลำที่แล่นผ่านไปนั้นเต็มไปด้วยผู้คนที่หมดสติ พวกเขาต้องอยู่ให้ห่างเสียงเรียกจากสุสานเพราะว่าสถานการณ์ในตอนนี้ค่อนข้างแปลก

 

ถึงกระนั้น อีกฝ่ายสังเกตเห็นจูฮอนและยูแจฮาทันทีที่แล่นผ่าน

 

“หือ? มีคนที่ยังมีสติอยู่ที่นี่!”

 

พวกจูฮอนเคลื่อนไหวช้ามากจนยากที่จะมองเห็น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ

 

จูฮอนมองเห็นคนสามคน

 

‘คนพวกนั้นคือ…?’

 

พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากซีไอเอและวิเวียน ลินดาที่เคยร่วมงานกับอาเบะครั้งอดีตแล่นเรือมาพร้อมกับวิเวียนที่จูฮอนเคยพบที่หอคอย

 

ทันใดนั้นเอง…

 

“ไอ้หัวขโมยบ้านั่น!”

 

วิเวียนตะโกนทันทีที่สบตาจูฮอน โทมัสและลินดาที่ยืนอยู่ข้างเธอเริ่มสับสน

 

“หัวขโมย?”

 

วิเวียนดูเหมือนจะตระหนักถึงความผิดพลาดของตนทันทีที่เอามือปิดปาก จากนั้น เธอจึงส่ายหัวราวกับไม่มีอะไร

 

หากดูจากท่าทางเช่นนั้น มันเป็นเรื่องง่ายที่คนอื่นจะจับผิดได้ ทันใดนี้ โทมัสตระหนักได้ทันทีและรู้ว่าศัตรูเป็นใคร

 

โทมัสจึงเริ่มจ้องมอง

 

“นี่ วิเวียน ตอนที่เธอบอกว่าหัวขโมย ไอ้หมอนั่นใช่ไอ้บัดซบที่ขโมยโบราณวัตถุไปไหม?”

 

“มะ-ไม่ใช่! ไม่ใช่นะ!”

 

ถึงกระนั้น โทมัสได้นำเรือเข้าไปใกล้พร้อมทั้งมองไปที่จูฮอนและยูแจฮา สายตาของโทมัสดูชั่วร้ายทันทีที่มองไปยังทั้งคู่

 

ดวงตาที่แหลมคมของโทมัสตระหนักรู้ถึงบางสิ่ง

 

‘พวกเขาเป็นผู้ใช้โบราณวัตถุ แถมมีโบราณวัตถุติดตัวมาเยอะด้วย’

 

โทมัสที่คิดเช่นนั้นเผยเสียงตะโกนออกมาด้วยความมั่นใจ

 

“วิเวียน! ไอ้พวกนั้นใช่ไหม? คนที่ขโมยโบราณวัตถุไป!”

 

“อะไรนะ? มะ-ไม่ใช่ ไม่ใช่คนพวกนั้น!”

 

“ไม่ใช่บ้าบออะไรกัน!”

 

โทมัสกัดฟันพร้อมทั้งหยิบอาวุธออกมาจากกระเป๋า

 

มันดูเป็นเหมือนท่อน้ำในตอนแรก แต่มันคือโบราณวัตถุประเภทต่อสู้รูปใบมีด

 

“เจอตัวแล้ว ไอ้พวกหัวขโมยบัดซบ!”

 

ทว่า จูฮอนกลับยิ้มราวกับทุกอย่างนั้นประจวบเหมาะ

 

ทำไมกัน?

 

สายตาของจูฮอนจับจ้องไปยังท่อน้ำที่โทมัสหยิบขึ้นมา

 

เขาพบว่ามันเป็นการยากที่จะไปหาโบราณวัตถุประเภทต่อสู้แถวนี้ เพราะเขาไม่มีติดตัวเลยสักชิ้น แต่ทว่า ท่อน้ำนั่นดูเหมือนจะเป็นโบราณวัตถุระดับสูง

 

นั่นเป็นสาเหตุที่จูฮอนเผยยิ้ม

 

เพราะว่ามีโบราณวัตถุชั้นดีอยู่ที่นี่