ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 54: ฝีมือคนละระดับ (1) 1

บทที่ 54: ฝีมือคนละระดับ (1)  1

 

“บอกตัวตนที่แท้จริงของไอ้เจ้าอีกานั้นมาซะ”

 

นั่นคือสิ่งที่จูฮอนถาม

 

เดิมที เขาไม่ได้สนใจในสิ่งที่โบราณวัตถุทำเลยแม้แต่น้อย การอยู่ร่วมกับโบราณวัตถุคือสิ่งที่ทำให้ผู้คนตกอยู่ในความโกลาหล

 

แต่มันกลับต่างออกไปแล้วในตอนนี้ โบราณวัตถุชิ้นอื่นอาจจะแตกต่าง แต่จูฮอนก็ต้องการที่จะล่วงรู้ตัวตนของเจ้าอีกา

 

แม้ว่าจูฮอนจะไม่สนใจในความจริงที่ว่าเขาได้รับชีวิตใหม่กลับคืนมาเพราะอีกา โบราณวัตถุอื่นก็จ้องที่จะจัดการเขาอยู่แล้ว

 

นั่นคือเหตุผลที่เขาเอ่ยคำถาม

 

“ไอ้บ้านั่นเป็นตัวอะไรกัน?”

 

เจ้าของสุสานเผยเสียงหัวเราะราวกับกำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่

 

[เจ้าคิดว่าข้าจะบอกมนุษย์หน้าโง่อย่างเจ้าเหรอ?! ฮ่าฮ่าฮ่า ลองหาเอาเองละกัน เจ้ามนุษย์หน้าโง่!]

 

‘หือ?’

 

ถึงกระนั้น น้ำเสียงของโบราณวัตถุฟังดูมีชัย ท้ายที่สุดแล้ว มันก็สามารถแก้แค้นมนุษย์ที่เหยียดหยามมันได้

 

[ข้าไม่มีอะไรต้องบอกเจ้า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการดำรงอยู่ของโบราณวัตถุหรืออะไรก็ตาม ฮ่าฮ่าฮ่า!]

 

เสียงหัวเราะของมันฟังดูน่ารำคาญจนยูแจฮาถึงกับสาปแช่ง

 

“หือ ไอ้โบราณวัตถุบัดซบนี่มันพูดพล่ามอะไรอยู่กัน? ทำตัวน่ารำคาญชะมัด!

 

ทว่า จูฮอนกลับเผยยิ้ม ต่างจากยูแจฮาที่กำลังถูกยั่วยุ

 

เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะถูกยั่วยุได้ง่าย

 

“หื้ม จริงเหรอ? น่าผิดหวังเสียจริง ฉันคิดว่าโบราณวัตถุจะฉลาดกว่ามนุษย์เสียอีก เดาว่าแกคงจำไม่ได้สินะ”

 

[ว่าไงนะ?]

 

โบราณวัตถุรู้สึกกังวลชั่วครู่ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

[เจ้ามนุษย์ เมื่อกี้ว่าอย่างไรนะ?]

 

“เป็นอะไรไป? ฉันคิดว่าโบราณวัตถุเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ก็แค่เรื่องในอดีต จำไม่ได้เลยหรือไง? ฉันคิดว่าโบราณวัตถุเป็นสิ่งที่สมควรได้รับความเคารพจากมนุษย์เสียอีก งั้นฉันคงคิดผิดแหละ”

 

จูฮอนถอนหายใจและทำให้โบราณวัตถุเป็นกังวล

 

[วะ-ว่าไงนะ? พวกเรายิ่งใหญ่กว่ามนุษย์เสียอีก!]

 

“แต่จำเรื่องราวในอดีตไม่ได้เลยเนี่ยนะ?”

 

[พูดอะไรของเจ้า! ข้าต้องจำได้สิ?!]

 

“แกบอกฉันไม่ได้ ก็เพราะว่าแกจำไม่ได้ยังไงล่ะ”

 

เจ้าของสุสานทนไม่ได้อีกต่อไปจากการยั่วยุเช่นนั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่โบราณวัตถุจะชิงมาจากมนุษย์ผู้ที่เหยียดหยามมันได้

 

โบราณวัตถุตะโกนด้วยโทสะ

 

[งั้นข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าได้รู้! เจ้าจะได้รู้ว่าโบราณวัตถุนั้นยิ่งใหญ่กว่ามนุษย์เพียงใด!]

 

“จริงเหรอ? ก็บอกมาสิ ฉันจะได้ยอมรับว่าโบราณวัตถุนั้นยิ่งใหญ่กว่ามนุษย์”

 

[จริงหรือ?]

 

โบราณวัตถุดูเหมือนจะลังเลชั่วครู่

 

‘เจ้ามนุษย์จอมโอหังพวกนี้จะไม่รู้ว่าเราพูดอะไร ถึงแม้ว่าจะบอกพวกมันไปแล้ว’

 

[งั้นข้าจะบอกเจ้า ไอ้เจ้าอีกาตัวนั้นเคยจ้องเล่นงานโบราณวัตถุที่เป็นสหายของมัน…]

 

“เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว พูดต่อเลย”

 

โบราณวัตถุรู้สึกกระวนกระวายใจทันท่ีที่ได้ยินจูฮอนพูดเช่นนั้น ไม่ช้ามันก็เลือกที่จะพูดต่อ

 

[แล้วเรื่องนี้ล่ะ? โบราณวัตถุอีกานั้นเป็นโบราณวัตถุที่มีความสามารถของนักล่า]

 

[ไอ้เจ้าอีกา

 

‘มันทำสัญญากับมนุษย์งั้นเหรอ?’

 

“บอกมาอีกสิ”

 

[แน่นอน ไอ้เจ้าอีกานั่นจ้องจะเล่นงานพวกเดียวกันเองเพื่อช่วยเหลือมนุษย์!]

 

“หือ? เพื่อมนุษย์?”

 

[ถูกต้อง! ข้าไม่รู้ว่ามันโกรธแค้นอะไรโบราณวัตถุพวกเดียวกันเอง หรือเกิดตกหลุมรักมนุษย์ที่ทำสัญญาด้วยขึ้นมา ยังไงก็เถอะ พวกโบราณวัตถุทั้งหลายกลับต้องถูกทำให้ตกอยู่ในเงื้อมมือของมนุษย์อย่างพวกเจ้า แม้ว่าจะเป็นโบราณวัตถุระดับเทพก็เถอะ]

 

“แล้วไงต่อ?”

 

[พวกเราปล่อยให้เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นไม่ได้อีกต่อไป พวกโบราณวัตถุจึงต้องปิดผนึกเจ้าอีกานั่นเอาไว้ ทว่า สหายโบราณวัตถุบางตัวกลับปกป้องพร้อมทั้งช่วยเหลือมัน!]

 

จูฮอนคิดว่าไอ้โบราณวัตถุตนนี้ช่างพูด ซึ่งทำให้เขาหวนนึกถึงสุสานที่ตนเคยเข้าไปตายครั้นอดีต ตามที่โบราณวัตถุตนนี้บอกกล่าว สุสานนั่นคงจะเป็นสุสานที่มีวิญญาณชั่วร้ายถูกปิดผนึกเอาไว้

 

‘ไม่แปลกใจที่มันไม่เหมือนสุสานปกติ’

 

วิญญาณชั่วร้ายและผู้ปกป้องต้องเป็นสาเหตุที่ทำให้เขานึกถึงรูปแบบของสุสานไม่ออก เจ้างูยักษ์ที่กินเขาและเพื่อนเข้าไปต้องเป็นหนึ่งในโบราณวัตถุที่คอยคุ้มกันเจ้าอีกาอยู่

 

‘ทั้งหมดนี้เป็นเพราะควอนประธานบัดซบนั่นที่บังคับให้พวกเราเข้าไปข้างใน’

 

จูฮอนรู้สึกโกรธทันทีที่คิดเช่นนั้น ทว่า เขากลับสงบสติอารมร์และเอ่ยคำถาม

 

ยังมีบางสิ่งที่เขายังไม่เข้าใจ

 

“แล้วพวกแกปิดผนึกสัตว์ประหลาดเช่นนั้นไว้ในสุสานได้อย่างไร? เจ้าอีกามันจ้องที่จะเล่นงานโบราณวัตถุแห่งเทพเจ้าเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

 

โบราณวัตถุตะโกนออกมาอย่างภูมิใจราวกับจะโอ้อวด ทว่า จูฮอนถามก็เพื่อเจาะลึกถึงข้อมูลของอีกาตัวนั้นว่ามันมีจุดอ่อนหรือไม่

 

[หือ เจ้าว่าอย่างไรนะ? ที่พวกโบราณวัตถุเอาชนะเจ้าอีกาได้ ก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากผู้ทำสัญญาของมันต่างหาก!]

 

“ได้รับความช่วยเหลือจากผู้ทำสัญญา?”

 

[ใช่แล้ว! มนุษย์มักจะไม่มีความซับซ้อนอะไรมาก! เขาคนนั้นหักหลังเจ้าอีกา แม้ว่าจะได้รับข้อเสนอที่ดีกว่า! แน่นอนว่าเราฆ่าเจ้ามนุษย์หน้าโง่คนนั้นไปแล้วทันทีที่มันปิดผนึกเจ้าอีกา! ฮ่าฮ่าฮ่า]

 

โบราณวัตถุเผยเสียงหัวเราะดังราวกับมนุษย์เป็นเพียงสัตว์ชั้นต่ำ

 

[ยังไงก็เถอะ เจ้าก็แค่มนุษย์หน้าโง่ที่ถูกเจ้าอีกาเลือก คิดเหรอว่าพวกเราจะปล่อยให้เจ้ากับมันทำสัญญากัน และทำให้สหายโบราณวัตถุถูกหลอกใช้อีกครั้ง? เจ้าจะต้องถูกโบราณวัตถุกลืนกินจนลมหายใจสุดท้าย เอาล่ะ จงยอมรับซะ ว่าโบราณวัตถุนั้นยิ่งใหญ่กว่ามนุษย์!]

 

โบราณวัตถุตะโกนราวกับกำลังบอกให้จูฮอนรักษาสัญญา แต่จูฮอนกลับเผยเสียงหัวเราะขึ้นมา

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า รู้แล้ว มันเป็นแบบนี้นี่เอง”

 

โบราณวัตถุดูมึนงงทันทีที่เห็นจูฮอนเผยเสียงหัวเราะอย่างสดใส ทำไมมนุษย์บัดซบเช่นนี้ยังคงหัวเราะอยู่ได้กัน?

 

[หือ? นี่ ไอ้มนุษย์จอมโอหัง! รีบยอมรับมาเสียว่าโบราณวัตถุนั้นยิ่งใหญ่! จงกลัวพวกเรา! เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าพูดงั้นหรือ?!]

 

หากได้ยินถูกต้อง เขาไม่ควรตอบสนองเช่นนี้

 

ทว่า จูฮอนกลับเผยยิ้มที่ชั่วร้าย

 

“เหอะ ไอ้หน้าโง่ ฉันได้ยินแกพล่ามชัดเลยล่ะ แกกำลังจะบอกว่าฉันจะได้รับพลังที่แม้แต่โบราณวัตถุระดับเทพยังกลัว หากทำสัญญากับเจ้าอีกานั่นงั้นสินะ?”

 

[?!]

 

ดูเหมือนว่าโบราณวัตถุจะช่วยให้จูฮอนได้ตระหนักถึงบางสิ่งต่างจากที่ตั้งใจไว้ ทันใดนั้นเอง จูฮอนเผยเสียงหัวเราะออกมา

 

“แล้วฉันก็ยังรู้อีกว่า ตราบใดที่ฉันไม่หักหลังเจ้าอีกานั่น พวกแกก็คงทำอะไรไม่ได้!”

 

โบราณวัตถุรู้สึกตกตะลึง

 

[บ้าฉิบ! ไม่ใช่แบบนั้นนะ!]

 

‘นี่ไม่ใช่ความตั้งใจของเราแต่แรก!’

 

โบราณวัตถุตระหนักได้ว่าทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ ถึงกระนั้น จูฮอนกลับหัวเราะราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร จูฮอนเป็นมนุษย์เพียงคนเดียวที่พูดคุยกับโบราณวัตถุได้

 

ด้วยเหตุนั้น เขาจึงระบุประเภทและบุคลิกภาพของโบราณวัตถุออกได้ และยังหลอกใช้โบราณวัตถุได้อีกด้วย

 

“ขอบคุณสำหรับข้อมูล! ตอนนี้ฉันต้องการทำสัญญากับเจ้าอีกาเลย!”

 

จูฮอนทำเป็นไม่สนใจโบราณวัตถุตรงหน้า แต่กลับมาสนใจในตัวเจ้าอีกาแทน

 

ในทางกลับกัน โบราณวัตถุกลับเป็นกังวล เหมือนว่ามันได้ทำในสิ่งที่ไม่ควร นั่นเป็นสาเหตุว่าทำไมมันรีบตะโกนขึ้นมา

 

[ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร เจ้าก็ไม่มีวันล่วงรู้ถึงข้อมูลที่ข้าบอกไปหรอก ไม่ว่าเจ้าจะอยากทำสัญญากับอีกานั่นแค่ไหน เจ้าก็ไม่รู้ว่าตัวตนของมันคืออะไร และไม่รู้แม้แต่มันสิงสถิตอยู่ที่ไหน แล้วเจ้าจะไปทำสัญญาได้อย่างไรกัน?!]

 

จูฮอนแอบหัวเราะ

 

“แกพล่ามออกมาเยอะแล้ว ฉันได้ข้อมูลมาพอแล้ว”

 

[?!]

 

‘อะไรกัน? แค่นั้นพอแล้วเหรอ?’

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง และมันก็เพียงพอแล้ว

 

ก่อนอื่น จูฮอนต้องรู้ให้ได้ว่าสุสานของอีกาอยู่ที่ไหน ตัวตนของอีกาคืออะไร? โบราณวัตถุตรงหน้าบอกใบ้ในสิ่งที่เขาต้องการไปแล้ว

 

‘มีเพียงโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าไม่กี่ตัวที่คู่ควรแก่การถูกเรียกว่าอีกา’