บทที่ 52: โทษที นายเลือกข้างผิดแล้วแหละ (3)

“ฮื้ม!”

เด็กสาวเริ่มสติแตกทันทีที่รู้สึกถึงใบมีดเย็นเฉียบแตะที่คอ ทว่า จูฮอนกลับหัวเราะออกมา

“เห็นไหมล่ะ! ไม่ว่าเราควรจะปฏิบัติตัวดีต่อเด็ก แต่ผู้ใช้โบราณวัตถุถือเป็นข้อยกเว้น ถ้าเธอคิดไม่ซื่อ ฉันไม่ปล่อยเอาไว้แน่”

‘ไอ้บัดซบนี่!’

จูฮอนจึงพูดต่อไป

“ฉันมั่นใจว่าแค่เดทเธอยังไม่เคยเลยสินะ มีหลายสิ่งอย่างที่เธอยังไม่เคยทำเลยด้วยซ้ำ ยังไงก็เถอะ เธอคงไม่อยากจะเป็นศพอยู่ในข่าวหน้าหนึ่งหรอกใช่ไหม?”

‘หือ… ดูวิธีที่หมอนี่พูดกับเด็กสิ’

ยูแจฮาที่กำลังมองดูทั้งคู่อยู่เริ่มเดาะลิ้น แต่เขาก็ไม่ได้พยายามที่จะหยุดจูฮอนไว้ การดูถูกผู้ใช้โบราณวัตถุเพียงเพราะแค่ว่าพวกเขาแก่กว่าหรือเด็กกว่าอาจจะทำให้เราเจ็บตัวได้

จูฮอนบอกให้เธอเป็นเด็กดีและปลดเชือกที่ปากออกทันทีที่เห็นว่าวิเวียนกำลังสั่นกลัว

“เธอแค่ตอบคำถามฉันมาตรง ๆ เข้าใจไหม?”

เธอพยักหน้า

“คำถามแรก… รัฐบาลสหรัฐฯสั่งให้เธอมาขโมยโบราณวัตถุใช่ไหม?”

เธอพยักหน้าตอบ

“คำถามต่อไป… พวกเขาบอกให้เธอเข้าไปในสุสานจีนด้วยใช่ไหม?”

เธอพยักหน้าตอบ

“ดีมากสาวน้อย ต่อไปคำถามสุดท้าย บอกมาว่าตอนนี้รัฐบาลสหรัฐฯครอบครองโบราณวัตถุอะไรอยู่บ้าง?!”

“!”

คำถามอื่นดูจะไม่มีปัญหา แต่ข้อมูลในส่วนนี้เป็นสิ่งที่มีเพียงแค่สหรัฐอเมริกาและพันธมิตรเท่านั้นที่รู้ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอจะตอบได้หากเขาถาม

ทันใดนั้นเอง…

“ฉันบอกเธอไปแล้วใช่ไหม? ฉันจะไม่ออมมือให้ผู้ใช้โบราณวัตถุหรอกนะ ถึงแม้ว่าจะเป็นเด็กก็เถอะ”

สายตาของจูฮอนเยือกเย็นทันทีที่เผยยิ้ม

วิเวียนเริ่มสั่นกลัวเพราะเธอรู้ว่าจูฮอนต้องการจะสื่ออะไร

‘บ้าจริง เราจะมาถูกฆ่าเพราะไอ้โง่เง่าคนนี้เนี่ยนะ!’                          อ่านโดจิน doujinza.com

วิเวียนที่กำลังหวาดกลัวไม่มีทางเลือก นอกเสียจากจะต้องบอกชื่อโบราณวัตถุแต่ละชิ้นให้กับจูฮอน เธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้จักวางแผนเอาตัวรอดในสถานการณ์เช่นนี้ ซ้ำเธอยังมีความอดทนทางจิตใจไม่พอที่จะต่อต้านราชาปีศาจเช่นจูฮอน

จูฮอนยิ้มขึ้นทันทีที่ล่วงรู้ข้อมูล

เธอดูเหมือนจะไม่โกหกเพราะโบราณวัตถุส่วนใหญ่ตรงกับข้อมูลที่เขาจะจำได้ในอดีต

แต่ยังมีความแตกต่างอยู่อย่างหนึ่ง…

‘อนาคตเปลี่ยนไปตั้งแต่ผู้คนเริ่มที่จะมีโบราณวัตถุที่ตนไม่ควรจะมี’

มีโบราณวัตถุที่จูฮอนกำลังตามหาอยู่ในการครอบครองของรัฐบาลสหรัฐฯ

ยูแจฮาที่กำลังหันมองออกไปด้านนอกเริ่มตะโกนออกมา

“จูฮอน! มีใครบางคนกำลังตรงมาที่ห้องน้ำ!”

จูฮอนรีบตัดบทราวกับเข้าใจทุกอย่างแล้ว

“ก็ดี งั้นก็เก็บโบราณวัตถุมาให้หมดเลย”

“!”

นั่นทำให้วิเวียนกลัวว่าเธอจะถูกฆ่า แต่ยูแจฮาที่เข้าใจความตั้งใจของจูฮอนรีบตะโกนขึ้น

“เฮ้ย จูฮอน! ฉันรู้ว่านายอยากจัดการทุกสิ่งอย่าง แต่โบราณวัตถุชิ้นนั้นยังซ่อมไม่เสร็จเลย! อย่าเร่งไปหน่อยเลย!”

‘รู้น่า ไอ้หน้าโง่’

จูฮอนถึงกับเดาะลิ้น

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง ยูแจฮากำลังพูดถึงประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี เขารู้ว่าจูฮอนต้องการใช้สิ่งนั้น

ถึงกระนั้น ความเสียหายและการเสื่อมสภาพของโบราณวัตถุอยู่ในระดับสูง สูงมากเสียจนมันมีข้อจำกัด โบราณวัตถุจะไม่ถูกซ่อมแซมได้อย่างสมบูรณ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ หากถูกทำลายหรืออ่อนแอลง

แน่นอนว่า จูฮอนไม่ได้วางแผนที่จะกำหนดขอบเขตขนาดใหญ่หรือจริงจัง

‘เพราะเธอยังเด็กก็เลยมีวิธีหนึ่ง’

จูฮอนเรียกใช้ประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี กระดานชนวนขนาดเล็กเท่าไอแพดปรากฏอยู่บนมือของจูฮอน

ดวงตาของวิเวียนเบิกกว้างทันทีที่มองดู

‘โบราณวัตถุอะไรกัน?’

จูฮอนสั่นประมวลกฎหมายของฮัมมูราบีเพื่อขู่เธอ

“เธอเข้าใจไหม? หากเธอเอาเรื่องของฉันและไอ้หมอนั่นไปเล่าให้คนอื่นฟัง เธอจะต้องรู้สึกเจ็บปวดยิ่งกว่าตาย”

กระดานชนวนตอบสนองต่อคำพูดของจูฮอนและกระพริบ ทว่า มันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

แน่นอน วิเวียนสั่นกลัวเพราะเธอไม่รู้ถึงพลังที่แท้จริงของโบราณวัตถุ สิ่งเดียวที่เธอมั่นใจคือ ถ้าเธอไปเล่าเรื่องของทั้งคู่ให้คนอื่นฟัง เธอจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าตาย

ทุกอย่างจบลง จูฮอนเดินออกไปจากห้องน้ำอย่างสุภาพพร้อมโบกมือให้

“แต่ฉันชื่นชมเธอนะ เธอทำได้ดีมากในการรวบรวมโบราณวัตถุมาให้ฉัน เป็นเด็กดีเสียจริง”

“!”

วิเวียนที่กำลังตกใจมองไปทั่วทุกพื้นที่ ทว่า โบราณวัตถุที่เธอขโมยมากลับหายไปแล้ว

โบราณวัตถุเชือกที่มัดตัวเธอไว้ลอยตามจูฮอนไป

เรื่องนี้ทำให้วิเวียนโกรธอย่างมาก

‘บ้าจริง ทำไมเขาต้องขโมยมันไปด้วย!’

***

“ว่ายังไงนะ?! มีบางคนขโมยโบราณวัตถุไปหมดเลยงั้นเหรอ?!”

โทมัสถึงกับอ้าปากค้างราวกับกำลังตกใจเรื่องราวของวิเวียน ลินดาที่นั่งอยู่ถัดจากเขาตกตะลึงเช่นกัน

ใช่แล้ว นี่คือลินดา วอล์คเกอร์ คนเดียวกันกับที่เคยอยู่ในสุสานของขวานทองและเงินกับอาเบะ

โทมัสเป็นเพื่อนร่วมงานของลินดาจากซีไอเอที่รับผิดชอบเรื่องการขุดค้นโบราณวัตถุ เขาได้รับคำสั่งให้ไปที่สุสาน

แต่แล้วก็มีคนชิงโบราณวัตถุเหล่านั้นไปอีกที รวมถึงโบราณวัตถุแห่งจอมโจรของเธอด้วย

“ทำบ้าอะไรอยู่กัน?! ไอ้โง่เอ้ย!”

ลินดาสงบสติอารมณ์โทมัส

“ถึงจะตะโกนไป ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกโทมัส”

เธอกล่าวคำถามกับวิเวียน

“เธอจำอะไรที่เกี่ยวข้องกับชายคนนี้ไม่ได้เลยเหรอ?”

“ใช่คะ จำอะไรไม่ได้เลย”

วิเวียนบอกกล่าวพร้อมกัดริมฝีปาก เธอบอกความจริงเรื่องที่ว่าเธอถูกขโมยโบราณวัตถุ แต่เธอบอกต่อว่าเธอจำหน้าคนที่ชิงไปไม่ได้เพราะเธอล้มลงไปก่อน

เธอไม่กล้าบอกพวกเขาแม้จะต้องการมากขนาดไหน เพราะเธอไม่รู้ว่าจูฮอนใช้โบราณวัตถุแบบไหนใส่เธอ

วิเวียนรู้ดีว่าโลกที่ถือครองโบราณวัตถุเป็นเช่นไร

ในตอนนั้นเอง…

“เธอรู้ใช่ไหม? สิ่งเดียวที่ทำให้เธอยังรอดชีวิต แม้ว่าไม่อาจใช้โบราณวัตถุแห่งเมดูซ่า ก็เพราะแม่ทัพไคร่าผู้สูงศักดิ์”

“!”

“ถ้าโบราณวัตถุบนหัวของเธอเป็นของคนอื่น เธอคงถูกฆ่าตายไปแล้ว”

“โทมัส อย่าพูดแบบนั้นสิ”

ทว่า วิเวียนถึงกับหลับตา

วิเวียนเชื่อว่าเทพีแห่งสงคราม ไม่สิ แม่ทัพไคร่าช่วยชีวิตเธอเอาไว้ นั่นเป็นสาเหตุที่เธออาสาที่จะขโมยโบราณวัตถุให้

นั่นคือสาเหตุที่วิเวียนนึกคิดขึ้นมาเอง

“ฉันต้องบอกพวกเขา”

“เฮือก!”

ในช่วงเวลาที่เธอกำลังจะกล่าวคำพูด…

ความเจ็บปวดที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายถาโถมเข้าหาวิเวียน

“ว๊าย! ฮ่าฮ่า”

ความรู้สึกจั๊กจี้ที่เจ็บปวดยิ่งกว่าความตายถาโถมเข้าหาวิเวียน

“ว๊าย! ฮ่าฮ่า”

สีหน้าของโทมัสเริ่มแดงก่ำ เขาตะโกนออกมาเพราะโมโหที่วิเวียนเอาแต่ชักดิ้นชักงออยู่บนพื้น ทำตัวราวกับโทมัสเป็นพวกโง่เขล่า

“นี่! วิเวียน! คิดว่ามันตลกมาหรือไง?!”

“ไม่คะ ไม่ใช่… ฮ่าฮ่าฮ่า! ฮ่าฮ่าฮ่า!”

‘เขาบอกว่ามันจะต้องเจ็บปวดมากกว่าความตาย! บ้าจริง ไอ้บัดซบนั่น!’

ท้ายสุดแล้ว จูฮอนได้มุ่งหน้าไปยังสุสานจีนทันทีโดยไม่สนใจเลยว่าเธอจะขำจนเป็นบ้าไปแล้วหรือไม่