ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 51: โทษที นายเลือกข้างผิดแล้วแหละ (2) 2

บทที่ 51: โทษที นายเลือกข้างผิดแล้วแหละ (2)

 

ถึงกระนั้น…

 

‘แต่พวกเขาเหมือนจะเข้าใจผิดเรื่องฤทธิ์ผลของมัน’

 

ต้นอายุวัฒนะคือโบราณวัตถุแห่งการรักษา ไม่ใช่ตัวช่วยเพิ่มสมรรถภาพทางเพศ

 

‘เดาว่าถ้าเรียกใช้งานไม่ได้ ก็คงไม่ต่างอะไรกับตัวช่วยเพิ่มสมรรถภาพทางเพศสินะ’

 

“พวกนายคงเหนื่อยกันมากเลยสินะกว่าจะออกดอก ทำดีมาก ดีจริง!”

 

[ใช่แล้ว! เราคิดไว้ว่าจะได้พบกับน้องสะใภ้เสียอีก! เฮือก!]

 

“ดีมาก ฉันจะจ่ายเงินให้พวกแกเอง ไม่สิ ลูกน้องเบอร์สอง”

 

[ขอบใจมาก แต่เมื่อไหร่น้องสะใภ้เราจะกลับมา…]

 

จูฮอนไม่เชื่อพวกโอซังอูทันทีที่ได้ยินเสียงเศร้าสร้อยอีกครั้ง

 

“เหมือนพวกแกจะเข้าใจผิดด้วยการเรียกไอรีนว่าน้องสะใภ้นะ!”

 

[เข้าใจผิด? นายรู้ไหมว่าโอกาสเช่นนี้จะเกิดขึ้นได้ยากเพียงใดสำหรับคนที่เป็นโสดมาทั้งชีวิต?!]

 

[เรารู้ว่าการอยู่คนเดียวเป็นอย่างไร อยู่กับผู้หญิงสองต่อสอง คงทำอะไรไม่ถูกสินะ!]

 

[นั่นคือเหตุผลที่พวกเราจะคอยสนับสนุนแก และ…!]

 

การได้ยินเช่นนั้นทำให้จูฮอนใจเย็นลงเพราะว่าเขาเหนื่อย

 

‘ไอ้พวกบ้านี่ บอกไปแล้วว่า ตอนนี้เรามีแฟนแล้ว’

 

“พอก่อน ทำงานแล้วก็ปลูกต้นไม้ต่อไป ถ้าประธานควอนโทรมา บอกเขาไปว่าเตรียมตัวไว้ได้เลย แล้วก็ไม่ต้องส่งสายโทรศัพท์มาให้ด้วย”

 

[ฮึ ฉันเข้าใจแล้ว]

 

การโทรสิ้นสุดลงแล้ว

 

‘ดูเหมือนว่าต้นอายุวัฒนะตอนนี้คงไม่มีปัญหาอะไร”

 

จูฮอนมองออกไปยังทิวทัศน์ทันทีที่การโทรสิ้นสุดลง

 

มันแปลกมากที่จะต้องเห็นชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดและนั่งตัวตรงราวกับเป็นนายแบบที่กำลังรับประทานสายไหม

 

สิ่งสำคัญในตอนนี้คือเหยื่อของจูฮอนที่หวังฮุบมาเก๊า

 

‘ดูเหมือนว่าสองในสามของมาเก๊าได้ลงเอยด้วยการปรากฏตัวของสุสาน’

 

มาเก๊ามีขนาดใหญ่เท่ากับย่านชงโนในกรุงโซล ถึงกระนั้น การที่มีสองในสามนั้นหมายความว่าสุสานที่ปรากฎต้องมีขนาดใหญ่ยักษ์

 

สถานที่เดียวที่ปลอดภัยในมาเก๊าคือมาเก๊าทาวเวอร์ที่จูฮอนอยู่ ซ้ำยังอยู่แถวถนนใกล้เคียง

 

ผู้คนเรียกมันว่านี่คือหายนะและการเขย่าขวัญ แต่จูฮอนกลับยิ้มตลก

 

‘มันก็มีเหตุผลที่จีนจะนำหน้า เพราะพวกเขามีสุสานที่ยิ่งใหญ่อยู่’

 

พวกเขากล่าวว่าจีนกำลังรวบรวมทีมขุดค้นสุสาน แต่มันจะไปได้อย่างไร?

 

คนส่วนมากไม่รู้วิธีการใช้โบราณวัตถุให้เหมาะสม

 

‘ก็ยังดีที่เราไม่ต้องไปแต่ละสุสานด้วยตัวคนเดียว แล้ว…’

 

จูฮอนมองดูสุสานด้วยกล้องส่องทางไกลที่จุดสังเกตการณ์

 

เขาเห็นไม่ชัดนักเพราะมีหมอกมาปกคลุม แต่มันก็อยู่เหนือสุสาน เขามองเห็นอักษรสุสานโบราณทั่วสุสานทันทีที่เพ่งเล็ง

 

จูฮอนที่ถอดความหมายได้กำลังยิ้มเยาะ

 

‘อย่างที่คิด แค่สภาพทางเข้า ก็เข้าไปคนเดียวไม่ได้แล้ว’

 

เขาคิดเอาไว้แล้ว ว่าสาบสิบคน

 

‘เราไม่มีทางเลือก นอกจากจะต้องเข้าไปข้างในกับทีมขุดค้น’

 

หลังจากนั้นเขาก็เพียงแค่ต้องใช้ความสามารถของตนเอง

 

หลังจากที่จูฮอนตรวจค้นข้อมูลของสุสานที่จีนเสร็จ เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมกับทีมขุดค้น แต่…

 

เรื่องแปลกประหลาดพลันเกิดขึ้น

 

“อ๊าก! วัตถุ!”

 

“อะไร? โบราณวัตถุมันทำไม?!”

ผู้คนที่อยู่บนหอสังเกตการณ์เริ่มกรีดร้อง

 

‘หือ? เกิดอะไรขึ้นกัน?’

 

จูฮอนมองไปทั่วทันทีที่สัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่แปลกประหลาด

 

ผู้คนมากมายรวมตัวกันอยู่บนหอสังเกตการณ์เพื่อเข้าสุสาน ซ้ำยังมารวมตัวกันก็เพราะต้องการรางวัล นอกจากนี้ยังมีผู้ใช้โบราณวัตถุระดับสูงอยู่ด้วย

 

จำนวนผู้คนที่มีโบราณวัตถุระดับต่ำนั้นเพิ่มขึ้นอย่างมากตั้งแต่การปรากฎของสุสานครั้งใหญ่ ด้วยเหตุนั้น ทำให้มีผู้คนจำนวนมหาศาลต้องการเข้ามาที่สุสานมาเก๊า

 

ผู้คนเหล่านั้นต่างยืดเส้นยืดสาย โบกสะบัดไปมาและตรวจสอบข้าวของของตน

 

จำนวนคนเริ่มจากหนึ่ง แล้วก็สอง…

 

และมันก็เพิ่มขึ้นเป็นสิบอย่างรวดเร็ว!

 

“กะ-เกิดอะไรขึ้น?!”

 

ความรู้สึกที่เป็นลางร้ายถาโถมเข้ามาหาพวกจูฮอน

 

มันเริ่มต้นจากยูแจฮา

 

“หือ? โบราณวัตถุ!”

 

ยูแจฮารีบค้นกระเป๋าอย่างรวดเร็วทันทีที่รู้สึกว่าออร่าของโบราณวัตถุหายไป และไม่ว่าจะตั้งใจหาเท่าไหร่ เขาก็หาไม่เจอ โบราณวัตถุแห่งการซ่อมแซมหายไปแล้ว

 

“อะไรกัน?”

 

“ไม่นะ โบราณวัตถุ!”

 

ยูแจฮาเผยสีหน้าซีดเซียวเพราะโบราณวัตถุของเขาหายไปในทันใด คนต่อไปที่สีหน้าแปรเปลี่ยนไปก็คือจูฮอน ออร่าของโบราณวัตถุที่น่ากลัวพัดผ่านขนาบข้างของจูออนไป

 

จูฮอนรู้สึกถึงฝ่ามือที่พุ่งผ่านตัวเองไป

‘นี่มัน…?’

 

หน้าต่างข้อความปรากฏขึ้นทันทีเพื่อยืนยันความรู้สึกของจูฮอน

 

[โบราณวัตถุแห่งจอมโจรต้องการที่จะขโมยโบราณวัตถุของคุณ]

 

‘ฮ่า ว่าแล้วเชียว!’

 

เขาสูญเสียโบราณวัตถุไปสามชิ้น

 

เรื่องราวเกิดขึ้นใน ทันใดนี้ ยูแจฮาเริ่มถามด้วยท่าทีที่เป็นกังวล

 

“ลูกพี่จูฮอน! ไม่มีอะไรหายไปเลยเหรอ?”

 

จูฮอนกลับเผยยิ้ม ซึ่งต่างจากยูแจฮาที่กำลังรู้สึกสิ้นหวัง

 

“มีคนขโมยโบราณวัตถุฉันไป”

 

ยูแจฮาถึงกับอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยินคำตอบที่ธรรมดาของจูฮอน

 

“นายยังคงใจเย็นอยู่ได้ไงกัน?! นายโอเคงั้นเหรอ?!”

 

ทันใดนั้นเอง…

 

ผู้คนที่ถูกขโมยโบราณวัตถุไปเริ่มบ่นพึมพำไปทั่วทุกหนแห่ง มีบางคนล่วงรู้ว่าผู้ใช้โบราณวัตถุจำนวนมากจะต้องมารวมกันที่นี่ บุคคนนั้นจึงวางแผนเพื่อที่จะขโมยมัน

 

ด้วยเหตุนั้น ทั้งหอคอยกำลังตกอยู่ในความโกลาหล

 

“ไอ้บัดซบ! มันเป็นใครกัน?! แกเอาไปงั้นเหรอ?!”

 

“ส่งมาเดี๋ยวนี้นะ! ไอ้หน้าโง่!”

 

ทั้งกวางตุ้ง อังกฤษ โปรตุเกส หลายภาษาปะปนกันจนทำให้เกิดความวุ่นวายบนหอคอยสังเกตการณ์ ทว่า จูฮอนกลับไม่ได้สนใจคนเหล่านั้นเลยแม้แต่น้อย เขากำลังเดินมุ่งหน้าตรงไปตามทาง

 

“จะ-จูฮอน?”

“ชู่! ตามมา!”

 

จูฮอนเดินลุยผ่านผู้คนก่อนที่จะมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ แต่แล้ว ยูแจฮาก็ต้องอ้าปากค้างทันทีที่รู้ว่าจูฮอนต้องการไปที่ไหน

 

“ดะ-เดี๋ยวก่อน! นั่นมันห้องน้ำผู้หญิงนะเว้ย!”

 

ยูแจฮาถามจูฮอนที่จู่ ๆ ก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำหญิงราวกับเป็นบ้า แต่เขาก็ยังเดินตามจูฮอนไปอยู่

 

ทันในนี้ พวกเขาได้ยินเสียงสองเสียงในห้องน้ำ

 

[#($#@@&@$*!]

 

“ฮื้ม ฮื้ม! ฮื้ม!”

 

มันเป็นเสียงซุกซนของโบราณวัตถุและคนที่กำลังเจ็บปวด ยูแจฮาถึงกับตกใจไม่น้อยทันทีที่ได้ยินเสียงเช่นนั้น

 

“มีคนอยู่ข้างในใช่ไหม?”

 

“ไม่ลองแอบดูหน่อยล่ะ?”

 

ทันทีที่พวกเขาเปิดประตู…

 

พวกเขาเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด

 

เด็กสาวผมบลอนด์คนหนึ่งถูกมัดห้อยอยู่กลางอากาศพร้อมกับโบราณวัตถุที่เธอขโมยมาบนพื้น

 

“ฮื้ม!”

 

เด็กสาวคนนั้นดิ้นรนราวกับกำลังบอกให้เชือกปล่อยตัวเธอ และเธอก็มองฮอน

 

ในทางกลับกัน เชือกเส้นนั้นกำลังบอกว่า ‘เจ้านาย ทางนี้ ทางนี้!’ มันดิ้นพล่านราวกับต้องการให้จูฮอนชื่นชม

 

ทว่า ยูแจฮารู้สึกเป็นกังวลทันทีที่มองไปยังเด็กสาว

 

“เด็กคนนี้เป็นใครกัน?”

 

จูฮอนหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำถาม

 

‘จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ?’

 

“โจรขโมยโบราณวัตถุของรัฐบาลสหรัฐฯไง”