ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 50: โทษที นายเลือกข้างผิดแล้วแหละ 2

บทที่ 50: โทษที นายเลือกข้างผิดแล้วแหละ

 

ทว่า…

 

“เหมือนว่าจะดูถูกกันไปหน่อยนะ”

 

[ว่าไงนะ?]

 

“คิดจะซื้อต่อจากฉันในราคายี่สิบล้านดอลลาร์ แล้วเอาไปขายต่อให้อเมริการ้อยล้านดอลลาร์สินะ?”

 

[วะ-ว่าไงนะ?]

 

“ฉันรู้ว่าพ่อค้าคนกลางมีแนวโน้มที่จะเพิ่มราคาขึ้น ถ้าพวกเขาต้องการขายสินค้า แต่นั่นมันก็มากเกินไป”

 

แม้แต่เอ็ดเวิร์ดจอมเจ้าเล่ห์ก็ยังรู้สึกอับอาย เขาไม่เคยบอกใครเรื่องนี้ แต่จูฮอนกลับรู้ว่าเขาจะขายให้ใครและตั้งราคาไว้เท่าไหร่

‘กะ-เกิดอะไรขึ้นกัน?!’

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

 

ทุกอย่างที่จูออนกล่าวคือความจริง เอ็ดเวิร์ดกำลังติดต่อกับรัฐบาลสหรัฐฯและจะได้รับค่าจ้างวานจากเทพีแห่งสงคราม

 

สหรัฐฯระแวดระวังประเทศจีนมาโดยตลอด และพวกเขาไม่ชอบเรื่องที่จีนพยายามสร้างทีมขุดค้นสุสานตั้งแต่การปรากฏของสุสานครั้งใหญ่

 

ทำไมกัน?

 

‘จีนปฏิเสธเข้าร่วมแพนโดร่า’

 

ธุรกิจแพนดอร่าเป็นสิ่งที่รัฐบาลและบุคคลที่ร่ำรวยต่างสร้างกันขึ้นมาอย่างเป็นความลับ ธุรกิจดังกล่าวจะไม่อนุญาตให้คนทั่วไปใช้โบราณวัตถุและจะผลักดันให้ทุกคนในสมาชิกร่วมแบ่งปันโบราณวัตถุกัน

 

กล่าวคือสุสานและโบราณวัตถุทั้งหมดจะจำกัดใช้เฉพาะคนที่เป็นสมาชิกเหล่านั้น จีนเลือกที่จะสร้างทีมงานขุดค้นสุสานของตัวเองขึ้นมาเพื่อชิงโบราณวัตถุเนื่องจากพวกเขามีที่ดินจำนวนมากที่สุสานมักจะไปปรากฎ

 

นั่นคือสาเหตุที่เทพีแห่งสงครามใช้เอ็ดเวิร์ดไปที่นี่และที่นั่นเพื่อรวบรวมข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสุสานของประเทศจีน และจะจ่ายเงินอย่างงามให้หากชิงโบราณวัตถุมาได้

แต่นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เอ็ดเวิร์ดรู้

และไม่ใช่สิ่งที่จูฮอนควรรู้

 

ทำไมกัน?!

 

ด้วยเหตุนั้น เอ็ดเวิร์ดที่กำลังตกตะลึงถึงกับถามขึ้นมา เพราะสงสัยว่าข้อมูลของตนอาจจะรั่วไหล

 

[ใครบอกเรื่องนี้กับนายกัน?]

 

จูฮอนกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

 

“ไม่ได้สนใจที่พูดไปเลยหรือไง?”

 

[?!]

 

“นี่เอ็ดเวิร์ด ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าใครจะจ้างนายมา หรือพวกเขาจะจ่ายให้นายเท่าไหร่ แต่ถ้าอยากจะติดต่อกับฉันอีกในอนาคต จำเอาไว้อย่างหนึ่ง… “

 

[……?]

 

“ฉันไม่ใช่คนงานที่จะถูกล่อได้ด้วยเงิน ฉันเป็นหุ้นส่วนของนาย เข้าใจไหม? ถึงไม่ต้องมีนาย ฉันก็ชิงโบราณวัตถุ แล้วฉันก็มีความสามารถพอตัวเลยแหละที่จะเอามันไปต่อยอดธุรกิจ เข้าใจที่จะสื่อใช่ไหม?”

 

แน่นอนว่าเขาเข้าใจ

อย่าทำอะไรที่ทำให้เขาหงุดหงิด อย่าปิดบังอะไร และต้องแชร์ข้อมูลทั้งหมดด้วย

เอ็ดเวิร์ดเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง

 

เขาโทรมาเพราะสงสัยว่าไอ้บัดซบที่ไหนกำราบประธานควอนและเอาตัวยูแจฮาไป

 

‘ไม่ใช่แค่เพราะโชคช่วย ประธานควอนก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่จะต่อกรได้ง่าย’

 

เอ็ดเวิร์ดพูดได้ไม่เต็มปากเพราะเขาไม่ได้เห็นหน้าตาของจูฮอน แต่เขาก็เข้าใจว่าทำไมประธานควอนถึงต้องดิ้นรนขนาดนั้น

 

เขาอาจมีโบราณวัตถุที่เกี่ยวข้องกับการคำนายหรือความรู้สึกที่ทำให้ล่วงรู้ข้อมูลของผู้คน

 

‘เราใช้มันตามที่ใจต้องการไม่ได้แน่’

 

เขาพยายามจะหลอกใช้จูฮอน เพราะจูฮอนมีความสามารถที่คล้ายกับยูแจฮา

 

‘ยังไม่เคยเห็นหน้าตามันเลย แต่ไอ้หมอนี่จะต้องกลายเป็นคนที่ยิ่งใหญ่กว่าประธานควอนและผู้ใช้โบราณวัตถุคนอื่นเป็นแน่’

 

เอ็ดเวิร์ดที่รู้สึกเช่นนั้นเริ่มสนใจในตัวจูฮอนมากขึ้น นั่นเป็นสาเหตุที่เขากล่าวคำพูด

[ฉันเข้าใจ เดี๋ยวจะบอกข้อมูลทุกอย่างที่รู้ให้ฟัง สหรัฐอเมริกามีนายพลหญิงชื่อ ไคร่า คลาร์ก ผู้รวบรวมโบราณวัตถุประเภทแผนที่ ฉันเลยสงสัยว่าโบราณวัตถุในสุสานของจีนอาจจะเป็นโบราณวัตถุประเภทแผนที่]

 

‘โบราณวัตถุประเภทแผนที่?’

 

จูฮอนเผยยิ้มให้กับข้อมูลที่ไม่คาดคิด เขาไม่รู้รายละเอียดอะไรเลยเนื่องจากข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับสุสานจีนในช่วงเวลาที่ผ่านมาค่อนข้างจำกัด

 

แต่มันเป็นถึงโบราณวัตถุประเภทแผนที่…

 

‘ประจวบเหมาะพอดีเลย’

 

[ยังไงก็เถอะ สหรัฐฯต้องการโบราณวัตถุก็เพราะพวกเขากำลังระแวดระวังประเทศจีนอยู่ พวกเขาเลยจำเป็นต้องเก็บรวบรวมโบราณวัตถุประเภทแผนที่เอาไว้]

 

จูฮอนยิ้มเยาะ

 

“ก็ได้ ฉันจะเข้าร่วมทีมขุดค้นสุสานที่จีนและชิงโบราณวัตถุมา”

 

[งั้นเหรอ?]

 

“แต่ฉันจะขายให้คุณแปดสิบล้านดอลลาร์”

 

[วะ-ว่าไงนะ?]

“สุดท้ายนายก็จะเอามันไปขายในราคาร้อยล้านดอลลาร์อยู่แล้ว”

 

[จากยี่สิบเป็นแปดสิบล้านดอลลาร์เนี่ยนะ ฉันก็ไม่ได้กำไรอะไรเลยสิ! งั้นสามสิบล้าน

 

“คิดจะปล้นกันหรือยังไง เอาอย่างนี้ เจ็ดสิบล้านดอลลาร์!”

 

[บ้าฉิบ สี่สิบล้านดอลลาร์!]

 

“หกสิบล้านดอลลาร์ เพราะงานนี้มันต้องเสี่ยงอันตราย ไม่เอาก็ตามใจ

 

[หมายความว่ายังไง งานที่เสี่ยงอันตราย?!]

 

“ลองคิดดูสิ ฉันอาจจะโดนจีนจับเรื่องขโมยโบราณวัตถุ แล้วก็คงถูกส่งตัวไปประหารชีวิตเป็นแน่ ไม่คิดจะจ่ายให้ฉันเพิ่มหน่อยหรือไง? งานที่ให้ไปทำมันก็อันตรายอยู่นะ”

 

เอ็ดเวิร์ดคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนที่จะส่งเสียงพึมพำและยอมรับ เขาต้องการรักษาความไว้วางใจของสหรัฐและงานนี้ต้องสำเร็จ

 

[เข้าใจแล้ว! ขอให้สำเร็จละกัน!]

 

“ดีเลย เจอกันอาทิตย์หน้านะ”

 

สิ้นสุดการโทรทันทีที่จูฮอนตอบกลับ ไอรีนและยูแจฮาที่ฟังอยู่นั้นจ้องมองไปยังจูฮอนด้วยสายตาอันว่างเปล่า ทั้งคู่ได้ยินทุกอย่าง เพราะเสียงของเอ็ดเวิร์ดค่อนข้างดัง

 

นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาทั้งสองมองจูฮอนราวกับคิดว่าเขาเป็นบ้าไปแล้ว

 

“ไม่มีทางที่จีนจะอยู่เฉย ๆ แล้วปล่อยให้นายขโมยโบราณวัตถุไปหรอก…!”

 

“ใช่แล้วค่ะ ถ้าถูกจับได้ พวกเขาจะส่งกองทัพทหารไปฆ่าคุณ!”

 

จูฮอนเผยยิ้มแทนที่จะตอบกลับ

 

“เราต้องการโบราณวัตถุประเภทแผนที่จากสุสานเพื่อรักษาคำสาปของเธอ”

 

“!”

 

ยูแจฮาที่นึกบางสิ่งขึ้นได้ตะโกนด้วยความตกใจ

 

“หือ…? เดี๋ยวก่อน นายจะรักษาคำสาปของไอรีนด้วยโบราณวัตถุประเภทแผนที่งั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่านายตกลงจะขายให้กับเอ็ดเวิร์ดไปใช่ไหม? ฉันคิดว่าเอ็ดเวิร์ดจะขายมันต่อให้กับสหรัฐฯ”

 

“ก็อาจจะเป็นเช่นนั้น… แต่ว่า ไอ้ทาส… เอ้ย! ลูกน้องเบอร์หนึ่ง ฉันขอตรวจสอบบางอย่างก่อน”

 

“ว่าไงนะ?”

“เอ็ดเวิร์ดรู้ไหมว่านายปลอมแปลงโบราณวัตถุได้?”

 

“หือ… ไม่นะ เขารู้แค่เรื่องวัตถุปลอมแปลงทั่วไป ฉันว่ามันน่าจะเรื่องเยอะกว่าเดิมถ้าเขารู้ว่าฉันปลอมแปลงโบราณวัตถุได้…”

 

ยูแจฮาเก็บความลับเรื่องนี้ไว้เพื่อที่จะเอาไว้หลอกลวงเอ็ดเวิร์ดในอนาคต

 

ถึงกระนั้น ดวงตาของจูฮอนเป็นประกายทันทีที่ได้ยิน

 

“แน่ใจใช่ไหม? หมอนั่นไม่รู้แน่นะ?”

 

ยูแจฮาเริ่มเหงื่อแตก และรู้สึกว่านี่คือลางไม่ดีทันทีที่เห็นสายตาของจูฮอน

 

“นี่… จูฮอน… คงไม่ใช่…”

 

จูฮอนกำลังยิ้มอยู่

 

“ทำมือให้ว่างไว้ นายอาจจะต้องเหนื่อยกับของปลอมอีกหน่อย”

 

‘อะ-ไอ้บัดซบ!’