ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 48: ทาสผู้ทำงานหนัก (3) 2

บทที่ 48: ทาสผู้ทำงานหนัก (3)

 

ความจริงคือ เขาใช้การยึดครองกับแปรงระหว่างเรียกใช้งาน แต่มันกลับปฏิเสธ จนจูฮอนทำให้ความต้านทานของมันลดลง กล่าวคือโบราณวัตถุแห่งการซ่อมแซมไม่เหมาะสมกับเขา

 

แต่ที่สำคัญที่สุด …

 

‘ทักษะของเราอยู่ในระดับของการซ่อมแซมปกติเท่านั้น’

 

เขาเป็นเพียงคนที่คอยแก้ปัญหา

 

นั่นคือวิธีการซ่อมแซม

 

การซ่อมแซมโบราณวัตถุนั้นคล้ายคลึงกับการเก็บกู้วัตถุทางวัฒนธรรมโบราณ ที่นักเก็บกู้จะต้องทำให้ทุกอย่างดูปกติ เพราะว่า ไม่มีทางที่จะซ่อมแซมสิ่งที่เสียหายไปแล้วให้กลับมาสมบูรณ์เหมือนใหม่ได้

แน่นอน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อมแซมสิ่งที่เสียหายไปแล้วให้กลับมาเหมือนใหม่ หรือทำให้ค่าความต้านทานกลับมาปกติ

 

ทว่า ยูแจฮานั้นแตกแตกต่าง

 

‘ไม่ต้องมองกันเลย นายมีระดับความเหมาะสมที่สูงกว่าฉันด้วยซ้ำ’

 

นั่นเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

 

<ความเหมาะสม> เป็นสิ่งที่แยกออกมาจากการยึดครองและความเป็นมิตร

 

โดยทั่วไป ความพอดีเป็นเหมือนตัวแทนของความสามารถตามธรรมชาติในการจัดการกับโบราณวัตถุเฉพาะที่ตกทอดจากมรดกหรือความสามารถพิเศษ

 

ตัวอย่างเช่น นักคณิตศาสตร์ที่มีความสามารถ จะมีโอกาสสูงในการจัดการกับโบราณวัตถุที่เกี่ยวข้องกับคณิตศาสตร์ได้เป็นอย่างดี นักดนตรีที่มีโบราณวัตถุแห่งดนตรี และชาวยิวที่มีโบราณวัตถุแห่งประวัติศาสตร์ชาวยิว

 

‘ในตอนนี้ มีเพียงแค่ยูแจฮาเท่านั้นที่มีระดับความพอดีที่น่ากลัวต่อโบราณวัตถุประเภทศิลปะ’

 

โดยปกติแล้ว บุคคลนั้นจะดึงพลังของโบราณวัตถุออกมาได้ใกล้เคียงกับความสามารถในการยึดครองหรือความเป็นมิตร ซึ่งไม่มีทางที่ใครก็ตามจะทำเช่นนั้นได้

ทว่า ผู้ที่มีระดับความพอดีสูงจะดึงพลังที่ซ่อนเร้นของโบราณวัตถุที่เกินกว่าหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ออกมาได้

 

มันหายากมาก แต่ยูแจฮาทำสิ่งนั้นกับโบราณวัตถุประเภทศิลปะได้

 

เขาซ่อมแซมโบราณวัตถุได้อย่างสมบูรณ์ด้วยทักษะการฟื้นคืนและการถดถอยของโบราณวัตถุ

 

เขาฟื้นคืนโบราณวัตถุที่ถูกทำลายจนแหลกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยให้กลับมาปกติได้ และใช้การถดถอยกับโบราณวัตถุที่สูญเสียความต้านทานให้กลับคืนสู่ค่าปกติได้

 

เรียกได้ว่าเป็นทักษะการซ่อมแซมที่ได้รับการอัพเกรด

 

‘นั่นคือเหตุผลที่ว่านายจะต้องกลายเป็นผู้ซ่อมแซมที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตซึ่งไม่มีใครเทียบชั้นได้’

 

จูฮอนเผยเสียงหัวเราะอย่างชั่วร้าย เพราะมีเพียงแค่เขาเท่านั้นที่รู้ความจริงนี้

 

“นายบอกไว้ใช่ไหมว่าจะยกเงินเดือนให้ฉัน?”

 

“บ้าฉิบ!”

 

จูฮอนเผยยิ้มโดยไม่สนใจว่ายูแจฮาจะบ่นอะไร เขามีผู้ซ่อมแซมชั้นยอดคอยทำงานให้แล้ว

“เอาล่ะ อุตส่าห์สาธิตให้ดู นายก็เริ่มทำเลยสิ ฉันให้เวลานายหนึ่งวันเต็ม ซ่อมโบราณวัตถุทั้งสิบชิ้นให้เสร็จ”

 

ยูแจฮาแทบอยากจะกระโดดหายหนี

 

‘ทำไมหมอนี่ซ่อมแซมโบราณวัตถุได้เก่งขนาดนี้กัน?’

 

ทำไมกัน?

 

เป็นเพราะจูฮอนเคยปล้นโบราณวัตถุจำนวนมากมาให้ประธานควอน แถมยังต้องพัฒนาความสามารถด้านอื่นเพิ่มเติม หากต้องการที่จะอยู่รอด

 

ทักษะการซ่อมแซมที่จูฮอนใช้ในสถานการณ์ฉุกเฉินภายในสุสานช่วยเพิ่มอัตราการรอดชีวิตให้เขา

 

“หุบปาก แล้วก็รีบจัดการซะ เอ้อ… ถ้าไม่รีบทำ ฉันจะลดเวลาให้เหลือสิบชั่วโมง ไม่มีเวลาพักหรือเวลาว่าง จนกว่างานจะเสร็จ”

 

“เฮ้ย! ไอ้บ้าเอ้ย!”

 

จูฮอนแอบหัวเราะ

 

‘ถ้านายไม่ชอบ ก็รีบทำเสียสิ ยูแจฮา’

 

มันอาจฟังดูเหมือนเป็นงานที่เป็นไปไม่ได้ แต่จูฮอนรู้ดีถึงนิสัยชอบแข่งขันของยูแจฮา เขาเป็นคนประเภทที่มักจะโกรธเมื่อเห็นใครก็ตามที่เก่งกว่า

 

ทันใดนั้นเอง… ยูแจฮาที่เห็นความสามารถในการซ่อมแซมของจูฮอนกำลังเดือดดาล และคิดที่จะไล่ตามจูฮอนให้ได้โดยเร็ว

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[ทักษะความคล่องแคล่วเพิ่มขึ้นเป็นแรงค์ C!]

 

 

 

 

 

[คุณได้รับฉายา <ผู้เชี่ยวชาญด้านซ่อมแซมที่เหนือมนุษย์> และได้เรียนรู้ถึงการมีอยู่ของทักษะใหม่] ]

 

[<ทักษะการซ่อมแซมสุสาน (แรงค์ F)> ถูกปลุกขึ้น]

 

จูฮอนรู้สึกตกใจทันทีที่เห็นข้อความที่โผล่ขึ้นมา

 

‘หือ?’

 

แต่เขารู้สึกโอเคกับข้อความเหล่านั้นทันทีที่อ่านจบ เจ้าอีกาดูเหมือนจะปลุกทักษะแปลกประหลาดบางอย่างขึ้นมา

 

ในตอนนั้นเอง…

 

‘ไม่ใช่การซ่อมแซมธรรมดา แต่เป็นถึงการซ่อมแซมสุสานเลยงั้นเหรอ? นี่มันทักษะบ้าอะไรกัน?’

 

จูฮอนมีเพียงแค่ทักษะในการซ่อมแซมโบราณวัตถุเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเขาจะได้รับทักษะการซ่อมแซมพิเศษที่แตกต่างจากทักษะการซ่อมแซมโบราณวัตถุที่เคยใช้ในอดีต

 

จูฮอนจึงตัดสินใจทดสอบทักษะนั้น

 

แต่ทว่า…

 

[ทักษะนี้ไม่สามารถใช้ได้เว้นแต่คุณจะอยู่ในสุสานหรือบริเวณใกล้สุสาน]

 

จูฮอนตัดสินใจที่จะไม่ใช้มันในตอนนี้ เพราะสุดท้ายแล้ว ก็ต้องเรียนรู้วิธีใช้ทักษะนี้อยู่ดี

 

ถึงตอนนี้เขากำลังสั่งสอนยูแจฮาอยู่ แต่เขาก็ต้องไปจัดการกับไอรีน

ทันใดนั้นเอง สายตาที่ไอรีนมองจูฮอนนั้นเต็มไปด้วยความคาดหวังทันทีที่จูฮอนเดินกลับเข้าไปในร้านกาแฟ และจูฮอนก็ยิ้มให้เธอทันทีที่จ้องมอง

 

“ถึงเวลากำจัดคำสาปแล้วล่ะ”

 

ใบหน้าของไอรีนสดใสขึ้นทันทีที่ได้ยิน

 

‘ในที่สุด!’

 

“คุณคิดว่ามันจะเป็นไปได้ไหม?”

 

“เป็นไปได้บ้าบออะไรล่ะ”

 

“!”

 

คนที่ตอบกลับไม่ใช้จูฮอน แต่เป็นยูแจฮาที่ยืนอยู่ด้านข้าง เขานั่งลงพร้อมส่งเสียงฮึดฮัด

 

“พอกันที! ให้โลกนี้มันระเบิดพรุ่งนี้ไปเลยเป็นไร!”

 

จูฮอนหัวเราะทันทีที่มองดูยูแจฮา เขาอาจจะคิดว่าตนกำลังเจอกับความหายนะ เพราะเขาต้องทำงานไปตลอดชีวิตโดยไม่ได้เงิน

 

‘ไม่ต้องกังวลไป เดี๋ยวฉันเพิ่มโบนัสเงินเดือนให้ด้วยเลย’

 

แน่นอนว่าจูฮอนจะยังไม่บอกเขาในตอนนี้

 

ทำไมกัน?

 

ยูแจฮารู้สึกโกรธเพราะเขาจะไม่ได้เงินเดือน

 

‘บ้าฉิบ ขืนเป็นแบบนี้เราได้ทำงานหนัก ต้องซ่อมแซมโบราณวัตถุไปโดยไม่ได้เงินโบนัสอะไรเลย!’

 

ผู้ซ่อมแซมจอมหลอกลวงกลับรู้สึกได้รับแรงกระตุ้น

 

จูฮอนที่จัดการกับลูกน้องของตนได้อย่างง่ายดายเริ่มกล่าวคำพูด

 

“ไม่ต้องกังวลเรื่องไอ้หมอนี่หรอก ตอนนี้เราต้องคุยกันหน่อยแล้ว”

 

“โอเค! คุณจะทำยังไงล่ะ?”

 

ทุกอย่างดูราบรื่นจนมาถึงจุดนี้ ไอรีนกำลังรู้สึกดีใจไม่น้อย

 

ในตอนนั้นเอง…

 

“วิธีการนั้นง่ายมาก แต่…”

 

“แต่?”

 

“เธอต้องยกทั้งเวลาและร่างกายของเธอให้กับฉัน”

 

จูฮอนกล่าวคำพูดชวนให้ผู้อื่นเข้าใจผิดราวไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร