ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 47: ทาสผู้ทำงานหนัก (1) 2

บทที่ 47: ทาสผู้ทำงานหนัก (1)

 

“เอ่อ…”

 

ทว่า จูฮอนหยุดเธอไว้ชั่วครู่

 

“?”

 

จูฮอนยกนิ้วขึ้นที่ปากบอกให้เธอเงียบ ทำให้ไอรีนมองยูแจฮาด้วยความสับสน จูฮอนรู้ว่าเธอกำลังจะพูดอะไร

 

‘เธอจะต้องพูดว่า เธอยกโทษให้เพราะเขาช่วยเธอกำจัดคำสาปได้’

 

ทว่า จูฮอนคิดว่านี่เป็นเหมือนบทเรียนของยูแจฮา แจฮาไม่ใช่คนที่จริงจังมากนัก ด้วยเหตุนี้ จูฮอนไม่มีทางรู้เลยว่าถ้าสั่งให้เขาทำงาน เขาจะมีประสิทธิภาพหรือไม่

 

แจฮาเป็นคนที่มักจะแอบอู้ในเวลาทำงาน ซึ่งอาจทำให้ต้องใช้เวลานานกว่าหนึ่งปีในการซ่อมแซมโบราณวัตถุเพียงชิ้นเดียวถึงแม้ว่าจูฮอนจะบังคับให้เขาทำงาน

 

ไอรีนเป็นบทเรียนที่ยอดเยี่ยม

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนกระซิบกับไอรีน และไอรีนก็พยักหน้าเห็นด้วยและเริ่มกล่าวคำพูดกับยูแจฮา

 

“เอ่อ… คุณยูแจฮาคะ ถ้าฉันบอกพี่ชายเรื่องนี้ คุณต้องไม่รอดแน่”

 

“ผมรู้ ผมรู้ดีเลย”

 

“คุณยูแจฮาคะ ฉันจะไม่บอกพี่ชายเรื่องที่คุณยังมีชีวิตอยู่ แต่ว่า…”

 

“แต่ว่า?”

 

“คุณต้องยอมรับคำร้องขอก่อน”

 

“คำร้องของั้นเหรอ?”

 

ไอรีนมองไปยังจูฮอนและเริ่มพูดต่อไป

 

“ท่านนี้เป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจที่สำคัญของฉัน มีบางอย่างที่ฉันมอบหมายให้เขาทำ และเขาต้องการให้โบราณวัตถุถูกซ่อมแซมโดยเร็วที่สุดเพื่อจัดการกับคำร้องขอ”

 

เธอกำลังบอกว่าอย่าอู้และรีบซ่อมแซมโบราณวัตถุให้เสร็จโดยเร็ว

 

“ฉันให้เวลาคุณสามวัน”

 

“วะ-ว่าไงนะ?!”

 

‘สามวันต่อโบราณวัตถุสิบชิ้นเนี่ยนะ?’

 

‘เธอบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?!’

 

นี่คือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน การซ่อมแซมโบราณวัตถุใช้เวลานานไม่น้อยเพราะมันมีความซับซ้อนมากมาย

 

อาคารอย่างเช่น ประตูซงรแยมุนยังต้องใช้เวลาเป็นปีในการซ่อมแซม แน่นอนว่าการซ่อมแซมโบราณวัตถุเทียบไม่ได้กับการซ่อมแซมตัวอาคาร และโบราณวัตถุแต่ละชิ้นก็แตกต่างกันไม่น้อย แม้ว่าเขาจะทุ่มสุดตัว โบราณวัตถุบางชิ้นยังต้องใช้เวลาในการซ่อมแซมอย่างน้อยที่สุดก็หนึ่งสัปดาห์

 

แต่เธอให้เขาสามวันสำหรับการซ่อมแซมโบราณวัตถุทั้งสิบชิ้น?

 

มันเหมือนกับให้เขาพัฒนาเกม MMORPG ภายในสามวัน!

 

ยูแจฮาน้ำตาคลอและหันมาขอร้องจูฮอน

 

“ขอร้องล่ะ สามวันมันเป็นไปไม่ได้หรอก ฉันต้องการอย่างน้อยสัปดาห์นึงต่อโบราณวัตถุหนึ่งชิ้น!”

 

เขากำลังขอเวลาประมาณสองเดือนเพื่อซ่อมแซมโบราณวัตถุสิบชิ้นงั้นเหรอ?

 

จูฮอนถึงกับหัวเราะเยาะ

 

“เอาล่ะ ฉันจะผ่อนปรน ฉันให้เวลาหนึ่งสัปดาห์ต่อโบราณวัตถุสิบชิ้น ให้มากกว่านั้นไม่ได้แล้ว”

 

ยูแจฮาถึงกับสะดุ้ง

 

‘บอกว่าขออย่างต่ำชิ้นละหนึ่งสัปดาห์ ไม่ใช่สิบชิ้นทำทั้งสัปดาห์!’

 

“บ้าฉิบ บอกไปแล้วไงว่าขอเวลาอาทิตย์ละชิ้น! แล้วก็…!  “

 

“ลองเรียกว่าหัวหน้าแทนซิ”

 

หัวหน้างั้นเหรอ?

 

ยูแจฮาไม่รู้ว่าทำไมจูฮอนต้องการให้เขาเรียกเช่นนั้น แต่ยูแจฮาจึงเริ่มกล่าวคำพูดอีกครั้ง

 

“ยังไงก็เถอะ โบราณวัตถุที่หัวหน้าเอามามันถูกทำลายไปหมดแล้วนะ! มันอาจใช้เวลาสองถึงสามสัปดาห์เพื่อซ่อมแซมต่อชิ้นด้วยซ้ำ!”

 

ยูแจฮาทุบหน้าอกราวกับกำลังจะตายจากความคับข้องใจ เขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจราวกับพูดเช่นนั้นไม่ได้ นี่เป็นสาเหตุที่คนที่มีทักษะเช่นเขาจะคุยกับคนธรรมดาอย่างจูฮอนและไอรีนไม่รู้เรื่อง

 

‘นี่คือเหตุผลว่าคนที่ไม่รู้อะไรเลยไม่ต่างอะไรกับตัวปัญหา’

 

“ฉันรู้ว่านายอาจจะยังไม่มีความรู้มากนักเรื่องงานซ่อมแซมโบราณวัตถุ แต่สิบชิ้นในหนึ่งสัปดาห์ มันเป็นไปไม่ได้!”

 

จูฮอนหัวเราะให้กับคำกล่าวนั้น

 

‘ใครกันที่ไม่รู้เรื่องการซ่อมแซม?’

 

จูฮอนรู้ว่าการซ่อมแซมโบราณวัตถุต้องอาศัยความรู้ด้านศิลปะโบราณ ฟิสิกส์และเคมี นั่นคือวิธีที่เขาใช้ความสามารถในการซ่อมแซมโดยใช้โบราณวัตถุของนักโบราณคดีในอดีต

“ฉันมีความรู้เรื่องการซ่อมแซมสูงกว่านายอีก หน้าโง่ สัปดาห์เดียวยังเหลือเฟือสำหรับโบราณวัตถุสิบชิ้น”

 

ยูแจฮาที่ถูกเหยียดยามจ้องมองไปยังจูฮอน

 

“ความรู้ในด้านการซ่อมแซมโบราณวัตถุของนายมากกว่าฉันงั้นเหรอ?”

 

น่าเสียดายที่นั่นเป็นความจริง

 

ยูแจฮาเป็นชายที่มีทักษะและฝีมือ แต่เขาก็ยังเด็กอยู่

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ชัดเจนว่าจูฮอน ผู้ที่มีความรู้มากมายเรื่องโบราณวัตถุอยู่ในระดับสูงกว่า

 

ยูแจฮาถึงกับรู้สึกจุกที่หน้าอก ราวกับเพิ่งกินเนื้อแห้งไปโดยไม่มีน้ำจนทำให้ติดในหลอดอาหาร

 

“แค่พูดใครก็ทำได้!”

 

ทันใดนี้ ยูแจฮาตะโกนด้วยความโกรธ

 

“โอเคได้! ถ้านายมั่นใจเช่นนั้น ก็บอกขั้นตอนการซ่อมแซมมาเลยดีกว่าว่าต้องทำยังไง อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่านายรู้อะไรบ้าง!”

 

จูฮอนเผยยิ้มตอบอย่างชั่วร้าย

 

“เหอะ ถ้าฉันทำให้นายเชื่อได้ว่าฉันมีความรู้เรื่องการซ่อมแซมโบราณวัตถุมากกว่า ฉันจะขอสั่งลดเวลาจากหนึ่งสัปดาห์เป็นหนึ่งวัน โอเคไหมล่ะ?”

ยูแจฮาถึงกับสะดุ้ง เพราะมีความเป็นไปได้ที่เขาจะแพ้ แต่เขาก็ตอบยอมรับเงื่อนไขอย่างมั่นใจ

 

ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะอธิบายเรื่องการซ่อมแซมให้ยูแจฮายอมรับได้

 

“ได้! อะไรก็มาเลย!”

 

จูฮอนยิ้มให้กับคำตอบ

 

‘ยูแจฮา ไอ้บ้าเอ้ย แกตายแน่’