บทที่ 45: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (5)

 

เรื่องราวนั้นเกิดขึ้นจริง

 

ประธานควอนและฌอง ริชาร์ดรู้จักกันมาเป็นเวลานาน

 

ไม่ใช่แค่นั้น

 

ริชาร์ดเป็นหนึ่งในหุ้นส่วนทางธุรกิจที่สำคัญของประธานควอน เขาเป็นหนึ่งในบุคคลหลักของธุรกิจที่ประธานควอนได้พัฒนาอย่างลับ ๆ

 

เขาเป็นหนึ่งในสมาชิกหลักของ ‘แพนโดรา’

 

ไม่ผิดที่จะบอกว่ารากฐานของธุรกิจนั้นจะล้มลง หากไม่มีริชาร์ด นั่นเป็นเหตุผลที่ประธานควอนให้ความสนใจเป็นพิเศษในการกำจัดข่าวลือที่เกี่ยวข้องกับริชาร์ด

 

ถึงกระนั้น ยูแจฮาที่ไม่รู้เรื่องเริ่มพูดต่อไป

 

“ขอร้องล่ะ เปิดโปงความจริงของชายคนนี้ที ถ้าทำเช่นนั้น ผมจะยอมเซ็นสัญญาพิเศษกับคุณ”

 

ประธานควอนเริ่มหัวเราะราวกับมันไม่น่าเชื่อ

‘เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะ?’

 

‘เปิดโปงความจริงของริชาร์ดงั้นเหรอ?’

 

‘นี่มันกำลังบอกให้เราทำลายธุรกิจตัวเองงั้นเหรอ?’

 

นั่นคือเหตุผลที่ความจริงเปิดเผยออกมา

 

“บ้าไปแล้วงั้นเหรอ?”

 

ประธานควอนคงต้องพูดความจริงออกไป เพราะเขาเพิ่งจะได้ยินเรื่องราวที่น่าตกใจ

 

“นายจะบอกว่าริชาร์ดเป็นนักลอกเลียนแบบงั้นเหรอ?”

 

“ผมไม่ได้กำลังจะยืนยันอะไรทั้งนั้น นี่คือความจริง เขาคือนักลอกเลียนแบบ เขาขโมยสไตล์การวาดภาพของผมไป!”

 

“โห”

 

‘ไอ้บ้านี่’

 

ประธานควอนพูดอะไรอีกไม่ได้แล้ว

 

มันยากที่จะหาผู้ซ่อมแซมใหม่ แต่ยังไงเขาก็ยังต้องการยูแจฮาอยู่

 

ทว่า ประธานควอนเริ่มหัวเราะกับคำตอบของเขา

 

“ฉันเข้าใจ ก็ไม่รู้สถานการณ์เท่าไหร่หรอกนะ แต่จะตรวจดูให้ละกัน ยังไงซะ ช่วยซ่อมโบราณวัตถุก่อนเถอะ…”

 

“ไม่ เงื่อนไขก็คือ ผมจะซ่อมแซมให้ถ้าริชาร์ดถูกเปิดโปงความจริงแล้ว”

 

ยูแจฮาไม่ใช่คนโง่ เขาต้องสร้างเงื่อนไขที่ชัดเจนเพราะเขากลัวที่จะถูกหลอกใช้ ประธานควอนถอนหายใจและส่งเลขานุการออกไป ก่อนที่จะเรียกใครอีกคน

 

‘เขากำลังเรียกใครกัน?’

 

ถึงกระนั้น ยูแจฮาทำอะไรไม่ได้นอกจากตกใจทันทีที่ได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากประธานควอน

“เอ่อ… ริชาร์ด? รู้จักคนที่ชื่อยูแจฮาไหม? ฉันมีเรื่องอยากจะถามหน่อย”

 

“!”

 

เรื่องราวจึงเป็นเช่นนั้น ประธานควอนกำลังพูดกับริชาร์ดอยู่

 

‘ไอ้บัดซบ!’

 

เขากำลังพูดคุยกับริชาร์ดด้วยภาษาฝรั่งเศสก่อนที่จะเปิดลำโพงในโทรศัพท์ ยูแจฮาได้ยินเสียงหยอกล้อเป็นภาษาอังกฤษ

 

[ว่าไง ไอ้เด็กโง่ยูแจฮา ถ้าไม่เหลืออะไรแล้ว ก็ควรจะทำตัวให้ฉลาดหน่อยสิ]

 

“!”

 

[ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าไม่อยากตายก็อยู่เงียบ ๆ]

 

“……”

 

[บอกไปแล้วนี่ว่า ถ้าไม่อยากตาย ก็ใช้ชีวิตให้เหมือนกับหนูข้างถนนไป นี่แกโง่หรือเปล่า? การถูกประนามในโลกของงานศิลปะยังคงไม่พอสินะ?]

 

กำปั้นของยูแจฮาเริ่มสั่นทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

‘ไอ้เวรนรก’

 

ทันใดนี้ ประธานควอนจึงวางหูโทรศัพท์และเริ่มพูดราวกับกำลังตัดสินใจบางสิ่ง

 

“ฉันพยายามช่วยแล้ว แต่ดูเหมืนจะไม่ได้ผล นายเอาแต่พูดเรื่องไร้สาระไปเรื่อย”

 

ไม่ว่าขโมยแนวคิดเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ริชาร์จอาจถูกประณามหากข้อมูลรั่วไหล และสื่ออาจทำลายธุรกิจของประธานควอนได้

 

‘เราจะปล่อยให้เรื่องแบบนี้ถึงหูคนอื่นไม่ได้’

 

หากปล่อยยูแจฮาไป ประธานควอนคงไม่มีทางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เป็นการดีกว่าที่จะกำจัดตัวอันตราย

ยิ่งกว่านั้น ถ้าต้องเลือกระหว่าง ยูแจฮาที่เป็นผู้ซ่อมแซมโบราณวัตถุและริชาร์ด เพื่อนสนิทของเขา เห็นได้ชัดว่าเขาจะเลือกใคร

 

‘มันจะแย่เอาถ้าริชาร์ดรู้ว่าเราหักหลังเขา’

 

นั่นเป็นสาเหตุที่แผนของประธานควอนเป็นเรื่องที่ไม่ซับซ้อน

 

มันคือความนอบน้อม

 

เขาพบว่าทัศนคติของยูแจฮาเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ ยิ่งกว่านั้นอีกคนที่เขารู้สึกรำคาญมาก่อนคือซอจูฮอน

 

“ฉันคิดว่าถ้าให้ตัวเลือกกับนายคงเป็นปัญหา วัยรุ่นมักจะทำเช่นนี้เสมอเมื่อมีใครบางคนทำดีด้วย พวกเขาพยายามที่จะทำตัวเก่งและใช้ประโยชน์จากทุกสถานการณ์ นั่นเป็นเรื่องที่เลวร้ายเสียจริง”

 

ยูแจฮามองไปที่ประธานควอนราวกับไม่เชื่อสายตา

 

ทว่า ประธานควอนที่เปลี่ยนทัศนคติได้อย่างรวดเร็วเริ่มกล่าวคำพูดอย่างเยือกเย็นและต่อเนื่อง

 

“เอาล่ะ ถ้าจะให้เลือก ฉันขอให้นายหุบปากแล้วก็มาซ่อมโบราณวัตถุให้ฉันซะ… หรือจะโดนฟ้องโดยศิลปินที่มีชื่อเสียงระดับโลกและกลายเป็นผู้ถูกประนามอย่างเต็มตัว”

 

“!”

 

ยูแจฮามองไปยังประธานควอนราวกับทุกอย่างพังทลาย แต่ทว่า ยูแจฮาก็ไม่ได้กังวลมากนัก

 

ทำไมกัน?

 

ตั้งแต่ย่างกายเข้ามาหาประธานควอน ยูแจฮาแอบบันทึกเสียงไว้ในโทรศัพท์มือถือเอาไว้แล้ว

 

‘ถ้าเสียงบันทึกนี้รั่วไหล บริษัท TKBM จบเห่แน่’

 

ถึงกระนั้น ประธานควอนเริ่มหัวเราะทันทีที่เห็นยูแจฮาเงียบไป

 

“คิดว่าเป็นแค่ผู้ใช้โบราณวัตถุแล้วพิเศษมากงั้นเหรอ?”

 

“!”

 

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่เลขาเรียกโผล่เข้ามาในห้องประชุม เจ้าหน้าที่กดดันยูแจฮาให้ออกไปพร้อมทั้งยึดโทรศัพท์ที่ใช้บันทึกเสียง

 

“เฮ้ย! ปล่อยนะ!”

 

“เป็นแค่ศิลปินที่โง่เขลา แต่กล้ามาต่อกรกับฉันงั้นเหรอ?”

 

ยูแจฮารู้สึกเสียใจ

 

“เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ? ไอ้คนขายโทรศัพท์บัดซบ!”

 

“ฮ่าฮ่า เหมือนจะเคยได้ยินคำนี้มาก่อนเลยนะ จับตัวมันไว้ แล้วก็เอาไปสั่งสอน ไม่ก็ทำให้มันหุบปาก”

 

ยูแจฮากรีดร้องทันทีที่เห็นประธานควอนหยิบโบราณวัตถุออกมา

 

เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันดูอันตรายไม่น้อย

 

“บ้าฉิบ!”

 

‘เราจะต้องมาตายแบบนี้จริงเหรอ?’

 

ยูแจฮาถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยกดตัวและล้มลง เขาเอาชนะพนักงานเหล่านี้ไม่ได้

 

ในตอนนั้นเอง…

 

‘ยังไงก็เถอะ นี่เป็นของขวัญเล็กน้อย ถ้าประธานควอนทำให้แกโกรธ ก็ใช้มันซะ’

 

เขาหวนนึกถึงคำกล่าวของจูฮอน ทันใดนี้ ยูแจฮาจึงใช้โบราณวัตถุที่จูฮอนมอบให้

 

ในตอนนั้นเอง…

 

‘บ้าฉิบ ทำไมไม่เกิดอะไรขึ้นเลย?!’

 

จูฮอนหลอกเขางั้นเหรอ?

 

‘ไอ้เวรนั่น มันให้ของไร้ประโยชน์มางั้นเหรอ?!’

 

ยูแจฮากัดฟันทันทีที่ถูกจับตัว

 

‘บ้าฉิบ ไอ้เวรบัดซบ! ความฝันของฉัน!’

 

เขาคิด ว่าตัวเองน่าจะมีประโยชน์อะไรกับอีกฝ่ายบ้าง

 

เขาควรจะยอมก้มหัวและคิดว่ามันก็เหมือนวิธีทำเงินเช่นอดีตที่ผ่านมา

 

มันไม่ใช่ว่าเขาไม่ทราบว่าใครแตะต้องได้ และใครที่ไม่ควรแตะต้อง ยูแจฮากรีดร้องออกด้วยความหวาดกลัว

 

“โห! คนเรานี่ไม่รู้จักคิดเลยจริง ๆ นะว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควร!”

 

ในช่วงเวลานี้เอง

 

“แต่เรื่องราวก็เปลี่ยนแปลงกันได้ถ้ากลับตัวทัน”

 

ตู้ม!

 

ประตูของห้องประชุมกระเด็นออก ทั้งยูแจฮาและประธานควอนต่างตกใจทันทีที่เห็นประตูกระเด็นออกไป

 

คนที่ดูเหมือนจะเป็นผู้กอบกู้คือจูฮอน

 

ประธานควอนรู้สึกตกใจทันทีที่เห็นใบหน้าของจูฮอน

 

‘ไอ้บัดซบนี่มาได้ยังไง?!’

 

ทว่า ควรมีพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอกเพื่อป้องกันไม่ให้ยูแจฮาวิ่งหนีไป!

 

แต่จูฮอนได้จัดการพนักงานรักษาความปลอดภัยจนหมดแล้ว ขณะนี้จึงจ้องมองที่ประธานควอน ยูแจฮาส่งเสียงร้องทันทีที่เห็นจูฮอน

 

“แก!”

 

จูฮอนที่กำลังมองดูทั้งคู่เริ่มหัวเราะราวกับรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นเช่นนี้ จากนั้นจูฮอนจึงถามยูแจฮาอย่างใจเย็น

 

“เอาล่ะ ตัดสินใจซะเดี๋ยวนี้เลย แกจะตกไปเป็นทาสตลอดชีวิตหรือจะมาเป็นลูกน้องที่คอยช่วยซ่อมโบราณวัตถุและทวงชื่อเสียงกลับคืนมา?”

‘บ้าเอ้ย’

 

ยูแจฮาหลับตาราวกับรู้สึกโล่งใจและโกรธในเวลาเดียวกัน

 

ไอ้หมอนี่มันปีศาจ

 

‘คำตอบก็ชัดเจนอยู่แล้ว’

 

เขาไม่รู้ว่าจูฮอนกำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่เขาก็จะไม่มาเสียเวลากับเรื่องเหล่านั้น

 

เขาเป็นคนเดียวที่ตั้งใจจะช่วยทวงคืนชื่อเสียงตั้งแต่แรกเริ่ม

 

การอยู่คนเดียวก็ทำให้ยูแจฮามีความสุขดี นอกจากนั้น เขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะเชื่อใจจูฮอนในสถานการณ์เช่นนี้

 

“ก็ได้ แก ฉันเลือกแก ฉันจะยอมเป็นลูกน้องแกเอง! เอาไต เอาถุงน้ำดี เอาทุกอย่างไปให้หมดเลย ไอ้บ้าเอ้ย!”

 

จูฮอนยิ้มตอบรับอย่างชั่วร้าย

 

‘เหอะ ถ้าบอกแต่แรกก็จบไปนานแล้ว ปล่อยให้รอตั้งนาน’

 

นั่นทำให้ยูแจฮากลายเป็นทาสผู้ช่วยซ่อมแซม ไม่ใช่สิ สมาชิกในทีมปล้นสุสานของจูฮอนต่างหาก

 

ในเวลาเดียวกัน จูฮอนจึงเรียกใช้โบราณวัตถุ