ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 45: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (5) 1
บทที่ 45: เหนือฟ้ายังมีฟ้า(5)
ข้อความนั้นไม่ซับซ้อนอะไร
[ไปตายซะ หาคนอื่นไป]
นั่นคือข้อความที่ยูแจฮาเป็นคนพิมพ์ตอบกลับ
ถึงกระนั้น หัวใจของยูแจฮากำลังเต้นเร็วมากกว่าเดิม
การเปิดเผยความจริง และการทวงชื่อเสียงคืน ซ้ำยังได้กลับมาวาดภาพในฐานะศิลปินงั้นหรือ?
ยูแจฮาคิดถึงอนาคตอยู่ชั่วครู่ การคิดถึงอนาคตนั้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย เขาได้เห็นอนาคตที่เต็มไปด้วยความสุข และเขาจะได้ตายโดยไม่ต้องมีเรื่องให้ค้างคาใจ
มันถือเป็นตัวเลือกที่ดี แม้แต่คนที่ไม่มีศาสนาอย่างยูแจฮายังเต็มใจที่จะเลือกคนโง่อย่างจูฮอน
ในตอนนั้นเอง…
‘หือ…’
เขารีบลบข้อความทิ้งอย่างรวดเร็ว
[โปรดแจ้งให้เราทราบเวลาและสถานที่ มีบางอย่างที่ฉันต้องเสนอก่อน]
นั่นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง
‘ดี มันบอกว่าตัวเองชื่อซอจูฮอน? อย่าเพิ่งไปเชื่อใจไอ้หมอนั่น’
ยูแจฮาแทบจะไม่มีเหตุผล
นอกจากนี้ ความเป็นไปได้นั้นมีเสมอ หากว่าจูฮอนทำให้เขากลับมาวาดภาพได้อีกครั้ง ประธานควอนก็ต้องทำได้เช่นกัน
‘งั้นเรายังไม่บอกไอ้บ้านั่นละกัน แล้วก็…’
ทว่า จูออนยิ้มเยาะ
“คุยกับประธานควอนเสร็จแล้วงั้นเหรอ?”
“เฮือก!”
หัวใจของยูแจฮาแทบหลุดออกมา เขาซ่อนมือถือไว้ข้างหลัง
“ตะ-ตอบประธานควอน? หมายความว่ายังไงกัน? ฉันคุยกับพี่ชายต่างหากล่ะ!”
ในตอนนั้นเอง…
‘ไร้สาระสิ้นดี’
มือของจูฮอนเคลื่อนที่ด้วยความเร็วแสง และเขาก็เริ่มหัวเราะต่อหน้ายูแจฮา
“เห็นไหม แกเพิ่งส่งข้อความให้ประธานควอนไป”
จูฮอนสะดุ้ง มันเป็นเพราะจูฮอนกำลังดูโทรศัพท์ไปพร้อมกับหัวเราะ
“บ้าน่า เมื่อไหร่กัน!”
“เฮ้ย เอาคืนมา”
ยูแจฮาคิดว่าแผนการต้องล้มแน่ หากดูจากทัศนคติของจูฮอนแล้ว ยูแจฮาอาจจะถูกแทงด้วยมีดทันทีที่จูฮอนเห็นข้อความ
ถึงกระนั้น จูฮอนที่เพิ่งเห็นข้อความกลับหัวเราะอย่างใจเย็น
“ข้อเสนอจากประธานควอนงั้นเหรอ? แกจะให้ขอให้ประธานควอนช่วยจัดการฌอง ริชาร์ดและเปิดเผยความจริงงั้นเหรอ?”
“เฮือก!”
จูฮอนหัวเราะใส่ยูแจฮาที่กำลังกังวล
“อยากทำอะไรก็ทำ”
“……!”
‘ไอ้หมอนี่มันวางแผนอะไรอยู่กัน?’
จากนั้นจูฮอนขว้างบางสิ่งใส่ยูแจฮา
[สร้อยคอของมารี อ็องตัวแน็ต (ระดับ B: เกรดหายาก/โบราณวัตถุจำกัดการใช้งาน)]
“หือ?”
มันดูเหมือนสร้อยคอเงินธรรมดา ทว่า นี่คือโบราณวัตถุ นั่นเป็นสาเหตุที่ยูแจฮามองไปที่จูฮอนพร้อมเกิดคำถามในหัว
จูฮอนโบกมือให้เขา
“ยังไงก็เถอะ นี่เป็นของขวัญเล็กน้อย ถ้าประธานควอนทำให้แกโกรธ ก็ใช้มันซะ”
‘บ้าฉิบ’
ไม่มีทางที่เขาจะชอบไอ้หมอนี่ที่ทำท่าทีเหมือนรู้ทุกอย่าง แต่ยูแจฮาก็คว้าสร้อยคอประหลาดมาและหันกลับไป
“บอกไว้ก่อน อย่าเสียใจไปล่ะ!”
ถึงกระนั้น จูออนก็ไม่ได้รั้งเขาเอาไว้
ทำไมกัน?
มันเป็นเพราะว่าจูฮอนรู้จักยูแจฮาและประธานควอนเป็นอย่างดี
เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
* * *
“ยินดีต้อนรับครับ ท่านประธานกำลังรอคุณอยู่เลย “
ห้องประชุมแห่งหนึ่งกลางลอสแอนเจลิส
ประธานควอนที่เช่าห้องประชุมทั้งห้องกำลังรอยูแจฮาอยู่ ยูแจฮากำโบราณวัตถุที่จูฮอนให้มาก่อนที่จะเข้าห้องประชุมเอาไว้แน่น
‘ไม่รู้หรอกว่าโบราณวัตถุนี้คืออะไร แต่เราอาจจะไม่ต้องใช้มันก็ได้’
ทันใดนี้ เขาก็เดินเข้าไปในห้องประชุมเพื่อไปพบกับประธานควอนและทักทาย
“ยินดีต้อนรับนะ กำลังรออยู่เลย”
ยูแจฮาลังเลก่อนที่จะเริ่มพูด
“ผมจะขอเข้าประเด็นเลยนะ”
“ฮ่าฮ่า สิ่งที่นายจะขอจะหนักหนาสักแค่ไหนกัน? เอาสิ ฉันจะให้ในสิ่งที่นายต้องการ”
ยูแจฮาสบถอยู่ภายในใจ
‘เราต้องบ้าไปแล้วแน่ โคตรบ้าเลย’
ความจริงคือเขาไม่รู้ว่าที่กำลังทำอยู่นี้ถูกหรือเปล่า
ถึงกระนั้น เขาก็เห็นแสงแห่งความหวัง
แม้ว่ามันจะเป็นแค่เรื่องโกหกที่เอาไว้โน้มน้าวใจตัวเอง ตอนนี้ เขากำลังตื่นกลัวพร้อมกับหัวใจที่กำลังเต้นเร็ว
นั่นคือท่าทางของยูแจฮา เขาไม่ได้อยู่ในจุดที่จะละทิ้งความฝันไป
“ท่านครับ รู้จักฌอง ริชาร์ดไหม?”
“ฌอง ริชาร์ด? อาจารย์ในมหาวิทยาลัยเยลงั้นเหรอ? ศิลปินอัจฉริยะคนนั้นเหรอ?”
ยูแจฮาถึงกับกัดฟัน ทว่า ประธานควอนเริ่มหัวเราะโดยไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในใจ
“รู้จักดีเลยแหละ เขาเป็นจิตรกรที่มีชื่อเสียงระดับโลก สไตล์การวาดภาพที่เป็นเอกลักษณ์เมื่อไม่นานมานี้ทำให้เขาได้รับฉายาของจิตรกรอัจฉริยะ ผู้คนบอกกันว่าเขาเป็นเหมือนปีกัสโซรุ่นที่สอง”
‘ปีกัสโซรุ่นที่สองบ้าบอ’
“ฮ่าฮ่า ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นผู้ให้คำปรึกษาที่มีเกียรติเพื่อช่วยนักเรียนศิลปะทุกคน ลองมาคิดดูแล้ว นายเข้าไปเรียนศิลปะที่เยลมางั้นเหรอ? หรือเขาเป็นอาจารย์ของนาย?”
ยูแจฮาเริ่มขมวดคิ้วและเข้าประเด็น
“อย่าพูดอะไรแบบนั้นเลยครับ ขอร้องล่ะ ไอ้หมอนั่นมันขโมยสไตล์การวาดภาพของผมไป”
“ว่าไงนะ?”
“เขาเป็นหัวขโมยที่ช่วงชิงงานศิลปะของผมไป”
ห้องประชุมเงียบสงัดทันทีที่ยูแจฮาพูดจบ ประธานควอนเผยท่าทีที่น่ากลัวและกำลังคิดว่าไอ้เด็กนี่พูดอะไรของมัน
“ลองมาคิดดูแล้ว สไตล์การวาดของริชาร์ดนั้นเปลี่ยนแปลงเร็วเกินไป เขาเหมือนจะบอกเอาไว้ด้วยว่าจะต้องไปทดสอบโบราณวัตถุ…”
YOU MAY ALSO LIKE
