ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 44: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (4) 1
นิยาย อ่านนิยาย
ตอนที่ 44: เหนือฟ้ายังมีฟ้า (4)
ยูแจฮาแทบล้มทั้งยืน
จูฮอนกำลังจ้องมองไปที่ยูแจฮาด้วยสายตาที่ว่า ‘หานี่อยู่งั้นเหรอ?’ ทันใดนั้น ยูแจฮาเริ่มหน้าซีด
‘บ้าน่า! เมื่อไหร่กัน…!’
ถึงกระนั้น จูฮอนไม่ได้สนใจว่ายูแจฮาจะตกใจหรือไม่ เขารีบกล่าวคำพูดกับคนในโทรศัพท์
“โอ้ นี่ใครกันล่ะ? ประธานโทรมาขอให้ซ่อมโบราณวัตถุงั้นเหรอ?”
ดูเหมือนประธานควอนจะรู้แล้วว่าเมื่อครู่ยูแจฮาพูดถึงใคร
มันไม่ยากที่จะรู้ได้ ประธานควอนเป็นเพียงคนเดียวที่ยูแจฮาจะเรียกหาเป็น ‘ท่านประธาน’ และบอกว่าจะซ่อมโบราณวัตถุให้
มันเป็นเพราะเขาเคยได้ยินเสียงอันเหยียดหยามของจูฮอนมาก่อน ขณะนี้ประธานควอนถึงกับพูดไม่ออกด้วยความตกใจ
‘เสียงนี่มัน…’
ประธานควอนรู้สึกราวกับถูกตีที่ศีรษะทันทีที่ตระหนักถึงเสียงที่คุ้นเคย
‘ทำไมไอ้ตัวบัดซบถึงไปอยู่ที่นั่น?’
ถึงกระนั้น จูฮอนเผยหัวเราะที่ชั่วร้ายและพูดต่อไปโดยไม่สนใจว่าประธานควอนจะพูดออกหรือไม่
“เหอะ ซวยหน่อยนะ ตอนนี้ยูแจฮากลายเป็นนักซ่อมแซมโบราณวัตถุส่วนตัวของฉันแล้ว”
[?!]
ทั้งคู่ตกใจไม่น้อย ยูแจฮาถึงกับน้ำลายฟูมปาก
“ใครเป็นนักซ่อมแซมโบราณวัตถุยอดฝีมือของแกกัน… เฮือก!”
จูฮอนเอามืออุดปากเขาไว้
“ฉันขอพูดแทนยูแจฮาละกัน เขาบอกว่าไปหาคนใหม่เถอะ ตาเฒ่าหน้าโง่”
คลิ๊ก
ยูแจฮาดูพร้อมที่จะร้องไห้ทันทีที่ถูกจูฮอนเอามืออุดปาก ไม่นานนัก จูฮอนกดวางสาย
“เฮ้ย! ไอ้บัดซบ! ฉันพูดอะไรแบบนั้นออกไปตอนไหนกัน?”
“ตอนนี้ไงล่ะ”
“ว่าไงนะ?! บ้าเอ้ย!”
ยูแจฮาพยายามโทรหาประธานควอนเพื่ออธิบายเรื่องทั้งหมด ทว่า จูฮอนกลับวางสายและลบเบอร์ของประธานควอนออกไปแล้ว
จูฮอนมองดูยูแจฮาที่กำลังจะร้องไห้พร้อมกล่าวคำพูด
“ไม่ว่ายังไง อย่าเลือกเชือกผิดเส้น”
“อะไรนะ?”
“ฉันพยายามจะสื่อว่าประธานควอนเป็นเชือกที่นายไม่ควรจะยุ่ง ส่วนฉันก็เป็นเชือกที่นายควรจะคว้าเอาไว้”
ยูแจฮาตกตะลึงทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น
‘ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกัน ถึงมาบอกว่าไม่ควรจะไปยุ่งกับประธานควอน?’
ทว่า จูฮอนกลับจริงจัง
เขาวางแผนที่จะเปลี่ยนประธานควอนเป็นให้เป็นเชือกเน่า เริ่มจากตรงนี้
‘นายเป็นแผนแรกเลย ยูแจฮา’
จูฮอนที่กำลังเตรียมการเผยยิ้มออกมา
ทว่า ยูแจฮาไม่ใช่คนเดียวที่ต้องเสียสติในตอนนี้
ทางด้านประธานควอนก็เป็นเช่นเดียวกัน ทั้งที่ผู้ซ่อมแซมอยู่ใกล้แค่เอื้อมแล้ว
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
ประธานควอนถึงกับอ้าปากค้างระหว่างมองไปยังโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย
‘มันได้ตัวยูแจฮาไปงั้นเหรอ?’
ประธานควอนรู้สึกปวดหัวทันทีที่คิดเช่นนั้น
‘แต่ตอนนี้เราต้องซ่อมแซมโบราณวัตถุ!’
ยิ่งไปกว่านั้น เอ็ดเวิร์ดบอกเขาว่าสุสานที่มีประโยชน์เหมือนจะปรากฎขึ้นที่ประเทศจีน โดยประเทศจีนที่ล่วงรู้เรื่องการมีอยู่ของโบราณวัตถุได้ประกาศสรรหาทีมขุดค้นสุสานพร้อมตบรางวัลให้อย่างงาม
‘ดูจากรางวัล ผู้ใช้โบราณวัตถุห้าคนที่เอ็ดเวิร์ดเคยเตือนไว้คงเคลื่อนไหวกันแล้ว’
นั่นคือเหตุผลที่เขาต้องการซ่อมแซมโบราณวัตถุผู้พิชิตโดยทันทีเพื่อจะได้เข้าไปยังสุสาน!
แต่ไอ้บัดซบอย่างซอจูฮอนกลับมาขัดขวางแผนการ!
‘ตายยากตายเย็นเสียจริง!’
ทว่า เขาก็ไม่มีเวลาพอที่จะไปหาผู้ซ่อมแซมคนอื่น เขาจะยอมแพ้เรื่องยูแจฮาเช่นนี้ไม่ได้
แม้ว่าจะถูกจูฮอนขัดขวาง…
‘ไม่เห็นจะยาก ที่จะจ้างศิลปินที่ไม่มีผู้ช่วยเช่นนั้น’
‘จ้างศิลปินที่ไม่มีคนหนุนหลังไม่เห็นจะยาก’
เขาไม่รู้ว่าจูฮอนเสนออะไรไป แต่ไม่มีทางที่ข้อเสนอของจูฮอนจะดีไปกว่าประธานบริษัทใหญ่ได้
นั่นเป็นสาเหตุที่ประธานควอนให้เลขานุการส่งข้อความไปถึงยูแจฮา
“รวมเงินให้ได้มากที่สุด แล้วส่งให้ยูแจฮา”
ทันใดนั้น ประธานควอนจึงหัวเราะขึ้น เพราะเงินคือพระเจ้าของโลกใบนี้
* * *
‘มันคิดว่าตัวเองคาบช้อนเงินช้อนทางมาแต่เกิดหรือยังไง?’
‘เป็นดังที่ประธานควอนคิด ยูแจฮากำลังเผยสายตาเย้ยหยันจูฮอน
‘ไม่ว่าแกจะเสนออะไรมา ประธานควอนก็คือคำตอบสุดท้าย’
เขาวาดภาพไม่ได้อีกต่อไป เขาถูกกลบฝังด้วยชื่อเสียงเท็จในฐานะของนักเลียนแบบ สิ่งที่เหลืออยู่สำหรับยูแจฮาคือการทำของปลอมและการซ่อมแซมโบราณวัตถุ ซึ่งอาจทำให้เขาหาเงินได้ในอนาคต
ถ้าเขาทำงานให้กับประธานควอน เขาจะได้รับการสนับสนุนและเงินในระดับหนึ่ง แม้จะไม่ได้วาดภาพแล้วก็ตาม
แต่ยูแจฮาตัดสินใจฟังสิ่งที่จูฮอนกำลังจะกล่าวก่อน
“ถ้าต้องทำงานกับแก ฉันต้องทำยังไงบ้าง?”
“ก่อนอื่น เลิกวาดภาพปลอมซะ แล้วก็มาซ่อมแซมโบราณวัตถุให้ฉัน”
ยูแจฮาเริ่มขมวดคิ้ว
‘ไอ้หมอนี่กำลังจะพูดอะไรกัน’
“ยิ่งฟัง ยิ่งเหมือนเรื่องเหลวไหลว่ะ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบซ่อมแซมโบราณวัตถุนะ แต่แกเป็นใครมาสั่งให้ฉันหยุดวาดภาพ?”
“ภาพวาดของปลอมนั่นน่ะเหรอ?”
ยูแจฮาโกรธขึ้นมาทันที
“เฮ้ย! ระวังปากหน่อยนะแก! ของปลอมงั้นเหรอ? ถึงยังไง ของปลอมก็ยังคงเป็นงานศิลปะ! มันเป็นผลพวงของการทำงานอย่างหนัก!”
จูฮอนยิ้มพร้อมคิดว่าคำตอบของยูแจฮาฟังดูโง่เง่า
“แกยังคงจะยังมีศักดิ์ศรีในการเป็นศิลปินอยู่สินะ ถึงแม้ว่าจะหลอกผู้คนด้วยภาพวาดเลียนนที่เอามาจากคนอื่น”
“ว่าไงนะ?!”
“ไม่ใช่ว่าแกไม่มีความสามารถนะ แต่ทำไมแกไม่ลองหยุดลอกเลียนแบบภาพวาดของคนอื่น แล้วไปทำลายน้ำที่เป็นของตัวเองแทนกันล่ะ”
‘ไอ้เวรนี่’
ยูแจฮากำหมัดแน่น ถึงกระนั้น ยูแจฮาก็ยังคงยืนนิ่งและไม่พูดอะไรออกมา
“……”
จูฮอนแอบยิ้ม
‘เหมือนที่คิดไว้’
จูฮอนดูเหมือนจะนึกบางสิ่งออก เขาถือสมุดร่างภาพเล่มเล็กขนาดเท่าฝ่ามืออยู่
‘!’
ดวงตาของยูแจฮาเบิกกว้างทันทีที่เห็น นั่นคือสมุดวาดเขียนของเขาที่ไม่เคยมีใครเคยเปิดดูมาก่อน
“ใครอนุญาตให้แก…!”
“ขอโทษละกัน แต่ขอดูหน่อย ดูเหมือนว่าลายเส้นของนายจะเหมือนกับฌอง ริชาร์ดที่โด่งดังเลยนะ”
“”
YOU MAY ALSO LIKE
