ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 43: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 2
บทที่ 43: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 2
[ยูแจฮา (อายุยี่สิบหกปี) ที่ห้อยอยู่กลางอากาศจะได้รับความเจ็บปวดอย่างรุนแรงจนเกือบตาย]
ตู้ม!
“?!”
ยูแจฮาเผยสีหน้าที่แปรเปลี่ยน
เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างมากที่ระหว่างขาราวกับคนใกล้ตาย
“อ๊าก!”
ยูแจฮาหายใจไม่ออกและรู้สึกเจ็บปวดที่ศีรษะ จนทำให้ร่างกายของเขาเป็นอัมพาตชั่วครู่
“บ้าฉิบ… อ๊าก!”
ทุกครั้งที่เขากรีดร้อง มันแสดงให้เห็นว่าเขากำลังเจ็บปวดอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าปากกาของเช็กสเปียร์กำลังส่งผลต่อยูแจฮา เขากลายเป็นตัวละครหลักของโศกนาฏกรรมที่ถูกสร้างด้วยปากกาของเช็กสเปียร์
ถึงกระนั้น จูฮอนจึงเริ่มกล่าวขึ้น
“เอาล่ะ มีอย่างอื่นอีกไหมนะ?”
‘ไอ้บัดซบ!’
สิ่งเดียวที่ยูแจฮารู้แน่นอนคือเขากำลังเสียเปรียบ เขาไม่รู้ว่าโบราณวัตถุที่จูฮอนใช้คืออะไร!
‘บ้าฉิบ เจ็บขนาดนี้ หนีไม่ได้แน่!’
ยูแจฮาที่กำลังเจ็บปวดทำได้เพียงแค่ร้องขอชีวิต
“บ้าเอ้ย! เดี๋ยวก่อนสิ ฉันยังไม่ได้เรียกเก็บเงินเลยด้วยซ้ำนะ ขอโทษละกันที่หลอกแก! แกสั่งให้ทำอะไรก็ยอม แต่อย่าฆ่าฉันเลย!”
เห็นได้ชัดว่าเขาเจ็บปวดมากพอที่จะร้องขอชีวิต ยูแจฮาที่ถูกพันตัวอยู่ถึงกับต้องยอมจำนน
“ข้อร้องล่ะ”
จูฮอนหัวเราะขึ้น
“มันแน่อยู่แล้วที่แกจะไม่เรียกเก็บเงิน มาทำสัญญากัน”
“วะ-ว่าไงนะ?”
“สัญญาผูกขาด”
แน่นอน ถึงมันจะถูกเรียกว่าสัญญาผูกขาด แต่มันคือสัญญาทาส
ยูแจฮาที่ยังคงถูกจับห้อยขาเริ่มสั่นกลัว เหตุผลนั้นไม่ซับซ้อนอะไร
เป็นเพราะสัญญาที่เขาเพิ่งเซ็นไป
แน่นอนว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะเซ็นสัญญา
เขาชอบทำเงิน นอกจากนี้ ความจริงที่ว่าผู้ชายคนนี้เอ่ยถึงสัญญาผูกขาดต้องหมายความว่าเขาไม่มีแผนจะทำอันตรายอะไรต่อยูแจฮา
เพราะฉะนั้น จึงเป็นเรื่องดีที่จะเซ็นสัญญาเพราะเขาจะได้ไม่ต้องรู้สึกเจ็บปวดอีก แต่…
“นี่มันสัญญาทาสแบบไหนกัน?!”
จูฮอนแอบหัวเราะพร้อมมองไปยังยูแจฮาที่กำลังสิ้นหวัง
“ว่าไง? เป็นอะไรไป?”
ยูแจฮากลั้นน้ำตาทันทีที่ตรวจดูสัญญา
มันเป็นสัญญาแปดหน้า
นั่นคือเนื้อหาของสัญญา
‘ต้องทำตามที่สั่งงั้นเหรอ? นี่มันอะไรกัน สัญญาทาสฉบับทันสมัยหรือยังไง?’
ยูแจฮาเริ่มตะโกนเพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป
“เฮ้ย! คิดว่าสัญญาบ้านี่มันปกติงั้นเหรอ?!”
จูฮอนเยาะเย้ยใส่เขา
“อะไรกัน? แกเป็นคนเซ็นเองนะ ลองอ่านดูหรือยังล่ะ?”
จูฮอนกำลังทำให้ยูแจฮาแทบจะเป็นบ้า เขาจะอ่านมันจบได้อย่างไรในเมื่อเขาต้องเจ็บปวดขนาดนี้?! เขาเซ็นชื่อเพราะเขาถูกบังคับถ้าอยากอยู่อย่างปลอดภัย
แต่เนื้อหาภายใน!
‘ไม่มีทาง ต้องแจ้งจับไอ้หมอนี่ซะ’
จูฮอนยิ้มขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าจูฮอนจะทำอะไร
“โทรเรียกตำรวจมาได้เลย แต่รู้ใช่ไหม ยังไงนายก็เสียเปรียบ?”
ยูแจฮาเริ่มกัดฟัน เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่จูฮอนมีสิ่งที่เรียกว่าประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี แม้ว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร แต่สัญญาก็บอกมาว่าเขาจะถูกลงโทษหากทำผิดสัญญา
ยูแจฮาได้แต่คิดต่อไปว่าจะทำอย่างไรต่อ
‘บ้าจริง ทำไมโบราณวัตถุที่โผล่มาจากพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ถึงอยู่ที่ไอ้หมอนี่?!’
จูฮอนเริ่มทันทีที่ยูแจฮากัดฟัน
“ลองคิดให้ดีละกัน ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะน่ากลัวอย่างที่เห็น”
ทว่า มีข้อหำหนดในสัญญาบางส่วนที่จะต้องดึงดูดยูแจฮาได้อย่างแน่นอน
ถึงกระนั้น ยูแจฮายังคงรู้สึกกังวล มันน่าดึงดูดก็จริง แต่ยูแจฮาไม่โง่พอที่จะเป็นเหยื่อให้กับคนที่เพิ่งประสบพบเจอครั้งแรก
นอกจากนี้…
‘บ้าฉิบ เราจะเชื่อมันได้ยังไง?! ประธานควอนดีกว่าล้านเท่า!’
จะเอาไอ้อันธพาลคนนี้มาเปรียบเทียบกับประธานควอนได้ยังไงกัน?!
เห็นได้ชัดว่าการยึดติดกับประธานควอนดูจะป็นตัวเลือกที่ดีกว่า ประธานควอนขยายเครือข่ายให้ยูแจฮาได้ ทั้งยังคงให้ทุกสิ่งอย่างที่เขาต้องการได้จนกว่างานจะสำเร็จ
แต่เขากลับต้องมาเจอกับไอ้คนบัดซบเช่นนี้!
‘บ้าฉิบ เราจะไปเป็นหุ้นส่วนกับประธานควอน!’
เขาพยายามอย่างหนักเพื่อเพิ่มคุณค่าของตัวเอง ทว่า ดวงตาของเขาเกิดส่องประกาย
‘ใช่ ประธานควอนแทจุนอาจจะจัดการไอ้หมอนี่ให้เราได้!’
ทันใดนี้ เรื่องราวพลันเกิดขึ้น
กริ๊ง
ยูแจฮาเปิดดูโทรศัพท์ เขาตกใจทันทีที่เห็นชื่อผู้โทร สายตาของเขาเปลี่ยนไประหว่างที่กำลังถามจูฮอน
“ขอรับโทรศัพท์หน่อยได้ไหม?”
“อยากทำอะไรก็ทำ”
จูฮอนที่ปล่อยเขาไปอย่างง่ายดายกำลังเอามือเคาะโต๊ะราวกับกำลังคิดอะไรอยู่
‘ถ้าเราต้องการที่จะเข้าถึงจิตใจของไอ้บ้านี่ได้…’
มันมีวิธีอยู่
แต่มันจะใช้ได้ไหม?
ถึงกระนั้น จูฮอนที่คิดวิธีขึ้นได้เผยยิ้มราวกับไม่มีเรื่องที่จะให้กังวลอีกต่อไปแล้ว
ต้องลองเท่านั้นถึงจะรู้
อีกทางหนึ่ง ยูแจฮาผู้ไม่รู้ว่าจูฮอนคิดอะไรจึงรับสายโทรศัพท์ เวลานี้ไม่มีใครอื่นนอกจากประธานควอนที่จะโทรหาเขาแล้ว ประธานควอนโทรหาเป็นการส่วนตัวก็เพราะเขาเป็นฝ่ายที่เล่นตัวได้
ทว่า…
ยูแจฮาเริ่มตะโกนทันทีที่รับสาย
“ประธานครับ! ผมจะซ่อมโบราณวัตถุให้เอง! ผมจะยอมทำทุกอย่าง”
ประธานควอนที่เป็นคนโทรไปกลับรู้สึกเป็นกังวล ทว่า เขาแปลกใจว่านี่เป็นคนเดียวกับคนที่เล่นตัวเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนงั้นหรือ ถึงกระนั้น ยูแจฮากำลังหมดหวัง เขารู้สึกว่าหากหนีจากจูฮอนไปได้ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย
[อะไรทำให้นายเปลี่ยนใจล่ะ?]
ยูแจฮาเริ่มวิ่งทันทีที่จูฮอนได้ยินเสียงเขากำลังขอความช่วยเหลือ
“ผมจะช่วยคุณเอง ผมจะทำตามที่ท่านประธานบอกทุกอย่างเลย ช่วยผมด้วย! ผมจะซ่อมแซมโบราณวัตถุให้ท่านเอง!”
[ให้ช่วยนาย? หมายความว่ายังไงกัน?]
“มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้โผล่มา!”
[ใครกันที่ทำให้นาย…]
เรื่องพลันเกิดขึ้นทันใด
“จะเป็นใครไปได้ล่ะ? ฉันเอง”
ยูแจฮาถึงกับอ้าปากค้าง
จูฮอนยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับโทรศัพท์และรอยยิ้มบนใบหน้า
YOU MAY ALSO LIKE
