ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 43: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 1

นิยาย อ่านนิยาย

บทที่ 43: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 1

 

ประตูถูกทำลายได้อย่างง่ายดายจากการเตะของจูฮอน

 

“อ๊าก!”

 

ยูแจฮากรีดร้องทันทีที่เห็นผู้บุกรุก

 

ชายที่บุกเข้ามามีร่างกายสูงงาม เขาทั้งเท่ห์และหล่อเหลา แต่เขาดูไม่ใช่คนดี

 

เขากำมีดอยู่ในมือข้างหนึ่งพร้อมเผยรอยยิ้มราวกับฆาตกรหมู่!

 

จูฮอนถอนหายใจเพราะเขาดูมีความสุขที่ได้เห็นยูแจฮา ซ้ำยังรังเกียจในสิ่งที่เขาพยายามทำ

 

‘ได้ตัวแกแล้ว ไอ้บัดซบ’

 

เขาดูเด็กกว่าที่จูฮอนคิดไว้ แต่นี่ก็คือยูแจฮา จูฮอนรู้สึกมีความสุขที่ได้เจอยูแจฮาสักที มันให้ความรู้สึกราวกับการพบเจอกับลูกศิษย์หรือเพื่อนที่น่ารำคาญ

 

ยูแจฮาเข้ากันได้ดีกับจูฮอน ทั้งยังเป็นเพื่อนและผู้ใต้บัญชาที่มีพรสวรรค์ แต่เขาเป็นคนทำตัวน่ารำคาญกับจูฮอนบ่อยเกินไป เพราะอีกฝ่ายมักจะเผ่นหนีหางจุกก้นเมื่อใดก็ตามที่เห็นว่าสถานการณ์เลวร้าย

 

ถึงกระนั้น ยูแจฮาเป็นหนึ่งในคนสำคัญที่จูฮอนต้องการ ผู้ซ่อมแซมเป็นเหมือนคนที่ผู้ถือครองโบราณวัตถุขาดไม่ได้ และยูแจฮาก็เป็นถึงผู้ซ่อมแซมที่มีความสามารถซึ่งไม่มีใครอาจเทียบ

 

ในทันใดนั้นเอง… ยูแจฮาถึงกับต้องกระโดดหนีพร้อมกับขาที่อ่อนแรง ทว่า ต่างจากจูฮอนที่ดูมีความสุข

 

“เอ่อ…”

 

ทันใดนี้ จูฮอนจึงถามยูแจฮาราวกับเสือจากัวร์มองดูกวาง

 

“โบราณวัตถุอยู่ไหน?”

 

“ว่าไงนะ?”

 

“มันอยู่ที่ไหน?!”

 

ยูแจฮาถึงกับอ้าปากค้างและชี้ไปที่ตู้นิรภัยทันทีที่จูออนจ่อมีดใส่เขา

 

“ตะ-ตรงนั้น!”

 

ดูเหมือนว่ายูแจฮาจะกลัวมีด จูฮอนมองไปยังจุดที่ยูแจฮาชี้ไป เขาเห็นตู้นิรภัยเหล็กขนาดเล็ก ทว่า ในตอนนี้เขาอาจจะกำลังหาทางหนีทีไล่โดยรถยนต์

 

“รหัสผ่านอะไร?”

 

ยูแจฮากลอกตาทันทีที่ตอบกลับ

 

“… 7407”

 

จูฮอนมุ่งฮอน

 

‘ไอ้หน้าโง่บัดซบ คิดจริงเหรอว่ารหัสนั่นจะถูก?’

 

เรื่องพลันเกิดขึ้นทันทีที่ยูแจฮามองหาทางหนี

 

ปี๊บ!

 

[ตู้นิรภัยถูกปลดล็อคแล้ว]

 

ยูแจฮาถึงกับสะดุ้ง

 

‘อะ-อะไรกัน?! ตู้นิรภัยถูกปลดล็อคแล้วงั้นเหรอ?’

 

‘นี่มันบ้าอะไรกัน?!’

 

จูฮอนที่ปลดล็อคตู้เซฟได้เผยยิ้ม

 

‘7407 บ้าบออะไรกัน’

 

‘รหัสผ่านของมันคือ 1028 ต่างหาก’

 

เห็นได้ชัดว่ามันเป็นวันเกิดของนักแสดงเอวีที่เขาหลงใหลอย่างมากเมื่อยังเป็นเด็ก

 

‘ไอ้โง่เอ้ย’

 

จูฮอนสันนิษฐานว่าเขาจะต้องใช้รหัสเดียวกันกับเมื่อสิบห้าปีก่อน จูฮอนไม่เคยเชื่อคำพูดของยูแจฮาเลยสักครั้ง

 

โบราณวัตถุของจูฮอนอยู่ในตู้นิรภัย

 

โชคดีที่พวกมันดูจะเป็นของจริง

 

ไม่ว่าจะจริงหรือปลอม บุคคลที่ควรจะสติแตกในตอนนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากยูแจฮา

 

ทันใดนั้นเอง…

 

“บ้าฉิบ เฮ้ย! แกรู้รหัสผ่านได้ยังไงกัน?!”

 

ความตกใจที่เกินกว่าจะเชื่อของเขาดูน่าสนใจทีเดียว

 

ในทางกลับกัน จูฮอนเผยยิ้ม

 

“รู้ได้ไงงั้นเหรอ? แกเล่นพูดโพล่งออกมาทุกทีที่เมา ไอ้โง่เอ้ย”

 

ยูแจฮอารู้สึกโมโหไม่น้อย

 

“อะ-อะไรนะ? กะ-แกรู้จักฉันงั้นเหรอ? บ้าเอ้ย นี่เราพลาดอีกแล้วเหรอ?”

 

“ใครจะไปรู้ล่ะ?”

 

ยูแจฮาก้าวถอยหลังทันทีที่เห็นจูฮอนเดินเข้ามาพร้อมมีด

 

“เฮือก อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ!”

 

ยูแจฮาพยายามโทรหาตำรวจ ทว่า จูฮอนกลับเตะโทรศัพท์กระเด็นออกไป

 

“รออะไรอยู่ล่ะ?”

 

โบราณวัตถุเชือกโผล่ออกมาจากตู้นิรภัยทันทีที่ได้ยิน เชือกบินไปในอากาศอย่างรวดเร็วและผูกยูแจฮาเอาไว้

 

ยูแจฮาที่กำลังลอยอยู่บนอากาศทำได้แค่กรีดร้องเท่านั้น

 

“อะไรกันเนี่ย? บ้าฉิบ!”

 

โบราณวัตถุเชือกไม่เลือกเพศ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายที่หล่อเหลา หรือผู้หญิงที่เลิศเลอ และมันผูกยูแจฮาไว้แน่น

 

เล่นกับข้าสิ! เจ้ามนุษย์! เล่นกับข้า! เจ้ามนุษย์!

 

ถึงกระนั้น ยูแจฮากำลังหายใจไม่ออกจนเกือบตาย

 

“เฮ้ย! ปล่อยนะ! เฮือก!”

 

โบราณวัตถุเชือกได้พันปากยูแจฮาเอาไว้ราวกับมันกำลังบ่นว่าเขาเสียงดัง

 

“”

 

ทว่า จูฮอนถกเถียงกับตัวเองทันทีที่มองไปยังยูแจฮา เขารู้ว่านี่คงไม่พอที่จะทำให้ยูแจฮาตกเป็นทาสได้

 

ทำไมกัน?

 

เพราะยูแจฮาเป็นเหมือนสุนัขรับใช้เจ้าเล่ห์ เขามักจะกระดิกหางและไปหาผู้ถือครองคนใหม่ที่ให้เงินมากกว่าเสมอ เขาจะกำจัดจูฮอนราวกับเป็นคนทรยศหากตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตราย

 

ในอดีต เขาเชื่อฟังจูฮอนที่เป็นถึงมือขวาของประธานควอน เพราะประธานควอนรู้จุดอ่อนของยูแจฮา

 

‘เอาล่ะ เราแค่ต้องใช้ประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี’

 

ถึงกระนั้น มีบางสิ่งทำให้จูฮอนนึกถึงเรื่องราวระหว่างชิงโบราณวัตถุในอดีต

 

เงิน อำนาจ และจุดอ่อน เหล่านี้ไม่อาจซื้อใจคนมาได้โดยสมบูรณ์แบบ

 

มันไม่ใช่แค่นั้น ยูแจฮาเป็นถึงผู้ใช้โบราณวัตถุระดับเทพเจ้า แต่เขาก็ยังไม่ได้มาสักชิ้น ทว่า หากเขาได้ครอบครองโบราณวัตถุที่ดี เขาอาจจะหนีรอดออกมาได้

 

‘นั่นคือเหตุผลที่เราจะใช้กำลังเพื่อให้มันยอมจำนนไม่ได้’

 

เขาไม่ใช่คนที่จูฮอนวางแผนที่จะเขี่ยทิ้ง ความเชื่อใจเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งเพราะจูฮอนจะต้องทิ้งโบราณวัตถุอันมีค่าไว้กับไอ้เลวนี่

 

ถึงกระนั้น มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสอนคนประเภทนี้ให้รู้จักความจงรักภักดี

 

อาจเป็นเพราะยูแจฮาเคยถูกหักหลังจากคนที่เคยไว้ใจ เขาจึงกลายเป็นคนที่ไว้ใจคนอื่นได้ยากแทน

 

ฮอนจะทำให้ไอ้เลวนี่เชื่อฟังได้อย่างไร

 

‘เรายังไม่เคยลอง แต่เราต้องอ่อนโยนกับมันงั้นเหรอ?’

 

เรื่องราวพลันเกิดขึ้นทันทีที่จูฮอนคิดถึงตัวตนที่ตัวเองไม่เคยเป็น

 

“แก ปล่อยฉันนะ! ฉันทำอะไรผิด? มันผิดที่พวกแกถูกหลอกต่างหาก! ไอ้บัดซบ! ไอ้ปัญญาอ่อน! ไอ้โรคจิต!”

 

คำสบถดังออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน นั่นทำให้จูฮอนยิ้มอย่างสดใส

 

‘ใครจะไปทำเรื่องที่ไม่ถนัดได้กัน’

 

“ไอ้โง่ที่ชอบสร้างแต่ปัญหา ฉันจะทำตัวดีกับแกก็แล้วกัน แต่…”

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน…!”

 

จูฮอนชี้นิ้วขึ้น โบราณวัตถุเชือกมอบปากกาหมึกซึมให้กับจูฮอนราวกับเป็นเด็กที่เชื่อฟัง

 

มันเป็นปากกาหมึกซึมของเช็กสเปียร์

 

[ปากกาของเช็กสเปียร์ (ระดับ A): โบราณวัตถุล้ำค่า/โบราณวัตถุจำกัดการใช้]

 

ถึงกระนั้น ยูแจฮาที่ไม่รู้ว่าโบราณวัตถุนั่นคืออะไรจึงเริ่มตะโกน

 

“เฮ้ย อะไรกัน แกจะแทงตาฉันด้วยปากกาแท่งนั้นงั้นเหรอ?”

 

จูฮอนเริ่มเขียนบางอย่างลงไปบนผืนผ้าใบ ราวกับเขากำลังเขียนบทละครอยู่

 

และแล้ว…