ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 41: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 2
บทที่ 41: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 2
ยุนมินฮี
ยุนมินฮีเป็นทั้งรุ่นน้องและผู้ช่วยของยูแจฮา เธอจบการศึกษาจากวิทยาลัยศิลปะและเป็นผู้ก่อตั้งห้องแสดงผลงานศิลปะ แต่เธอไม่มีวันไหนที่ได้อยู่อย่างสงบเลย เพราะว่าหัวหน้าของเธอเอาแต่หลอกลวงผู้คน
‘อะไรกัน? แกล้งตายหลังจากไปยุ่งกับตระกูลฮิลตันเนี่ยนะ?’
เธอคงไม่ได้เป็นผู้ช่วยของเขา หากยูแจฮาไม่ใช่ศิลปินที่มีความสามารถและไม่มีความสามารถในการซ่อมแซม
ยูแจฮาถูกขนานนามว่าเป็นศิลปินหน้าใหม่อัจฉริยะที่มีมาตรฐานสูง และไม่นานนัก เขาเริ่มที่จะหลอกลวงผู้คนไปทั่ว
เขามักจะขายของปลอม ทั้งยังไม่พอใจที่จะขายภาพวาดหรือรูปปั้นในฐานะผลงานใหม่ให้อาจารย์ เขาถึงกับเอากระดาษชำระใช้แล้วของอาจารย์ไปขายเป็นผลงานศิลปะชิ้นใหม่!
เขามักจะบอกกับตัวเองเช่นนั้นเสมอ
‘ศิลปะเป็นการหลอกลวง’
ยิ่งไปกว่านั้น เขาเริ่มใช้ความสามารถในการหลอกลวงหลังจากได้รับโบราณวัตถุมาเมื่อไม่กี่เดือนก่อน
‘นี่เขาได้เงินอีกแล้วงั้นเหรอ?’
แน่นอนว่าเธอไม่ได้บ่นอะไร เพราะว่าเธอได้รับเงินตั้งร้อยล้านดอลลาร์เพื่อเก็บเรื่องที่ยูแกล้งตายเป็นความลับ
‘เราจะไม่ปล่อยเขาไปเด็ดขาด เพราะดูเหมือนว่าเขาจะได้งานกับบริษัท TKBM แล้ว’
นี่เป็นโอกาส
มันเป็นบริษัทใหญ่! มีศิลปินนิรนามที่ไหนจะได้ทำงานกับบริษัทใหญ่เช่นนี้กัน? เส้นสายที่ดีจะทำให้เธอมีงานทำและมีเงินมากมาย
‘อีกอย่าง ประธานควอนก็มีโบราณวัตถุเยอะซะด้วย ถ้าเราขโมยมาสักชิ้นสองชิ้น…’
มันจะต้องสร้างเงินได้มากมาย
ในตอนนั้นเอง…
“ที่นี่มีใครอยู่ไหม?”
ประตูของห้องแสดงภาพเปิดออกพร้อมกับผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่หน้าตาไม่คุ้นเคยเดินเข้ามา และมีผู้ชายอยู่สองคน
คนหนึ่งเป็นเหมือนคนเอเชีย อีกคนค่อนข้างหล่อไม่เบา เขาดูเป็นวัยรุ่นที่น่าจะอายุสักยี่สิบต้น ๆ
“มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”
“ฉันมาเพราะได้ยินว่ายูแจฮาอยู่ที่นี่”
จูฮอนเป็นคนพูดเช่นนั้น
ยุนมินฮีรู้สึกขมขื่นทันทีที่ได้ยินชื่อของยูแจฮา
‘หือ ไอหมอนี่เป็นคนที่โดนรุ่นพี่โกงมางั้นเหรอ?’
ไอรีนเป็นคนบอกให้พวกเขามาที่ห้องแสดงภาพแห่งนี้
แน่นอนว่า ยูแจฮากำลังซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานลับบนชั้นสาม ทันใดนี้ ยุนมินฮีเริ่มกล่าวคำพูดอย่างใจเย็นราวกับกลัวหลุดปาก
“ขอโทษนะคะ น่าเสียดาย แต่ซีอีโอไม่ได้อยู่ที่นี่…”
นอกจากนี้ เธอไม่อยากจะเสียเวลากับพวกจูฮอนแล้ว เธอต้องไปเข้าพบบริษัท TKBM พรุ่งนี้
“ขอโทษนะคะ แต่ห้องแสดงภาพปิดแล้วค่ะ”
ในตอนนั้นเอง…
ตู้ม!
“ว๊าย!”
“แน่ใจเหรอว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่? หือ? แน่ใจเหรอว่าเขาไม่ได้แกล้งตาย?”
โอซังอูเป็นคนที่ตะโกนเช่นนั้นออกมา เขาเก่งในเรื่องการทำตัวอันธพาลเช่นนี้เพราะมันเป็นนิสัยเก่า
ถึงกระนั้น ยุนมินฮีที่ได้รับค่าจ้างมาก็ไม่พูดอะไรออกมาเช่นกัน
“เอ่อ… ซีอีโอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ไปแล้วค่ะ! ขอร้องล่ะ อย่าทำให้อะไรมันซับซ้อน…”
ทันใดนั้นเอง….
ตู้ม!
“ว๊าย!”
จูฮอนยกกระเป๋าใบใหญ่มาวางไว้บนโต้ะ เขายิ้มอย่างใจเย็นทันทีที่ได้ยินว่ายูแจฮาตายไปแล้ว ในไม่ช้า เขาจึงกล่าวคำพูดขึ้น
“ถ้ายูแจฮาไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากจะจ้างเขาให้ทำอะไรซักอย่าง”
“จะ-จ้างเหรอ?”
“ก่อนอื่น เธอรู้จักของที่อยู่ในกระเป๋าใบนี้ไหม?”
“ว่าไงนะคะ? คุณเอาอะไรมาถึงได้เสียงดังขนาดนั้น…?”
ทว่า ยุนมินฮีถึงกับต้องมองดูอีกรอบทันทีที่เปิดกระเป๋า
“หือ?
“โอ้ โบราณวัตถุ…!”
มีโบราณวัตถุประมาณสิบชิ้นอยู่ในกระเป๋า จูฮอนเผยยิ้มทันทีที่ได้ยินเธอพูดว่าโบราณวัตถุราวกับกำลังรอคำพูดนี้อยู่
“เธอรู้จักสินะ เธอเป็นผู้ช่วยของยูแจฮาใช่ไหม? งั้นเธอรู้ไหมว่าจะซ่อมมันได้ยังไง? จะใครจะช่าง ขอแค่รู้วิธีซ่อมมันก็พอ”
ยุนมินฮีตอบรับอย่างรวดเร็ว
“ฉะ-ฉันรู้วิธีซ่อมมันคะ”
ความจริงก็คือเธอไม่รู้ ทว่า ยุนมินฮีรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ… ขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นะคะ”
เธอวิ่งไปที่ห้องน้ำและเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเบา
“ซีอีโอคะ! เรื่องใหญ่ค่ะ! โบราณวัตถุ! โบราณวัตถุเต็มไปหมดเลย!”
[แน่ใจเหรอว่าเป็นโบราณวัตถุ?]
“ไม่เชื่องั้นหรือไง? นายเป็นคนที่สอนฉันเองเรื่องโบราณวัตถุนะ!”
ยุนมินฮีตะโกนใส่ยูแจฮาผ่านทางโทรศัพท์
“แจ็คพ็อตเลยนะ! มันต้องขายได้ในราคาที่สูงมากแน่! แต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ เพราะโบราณวัตถุทุกชิ้นเสียหายหมด แต่ไม่ใช่แค่นั้น เหมือนจะมีโบราณวัตถุอียิปต์ด้วย มันน่าจะเป็นโบราณวัตถุเกรดสูงด้วย”
ยุนมินฮีเป็นผู้ช่วยที่ฉลาด การที่ได้เห็นเธอแทบคลั่งเช่นนี้ทำให้จูฮอนเดาะลิ้น
[แล้วปัญหาคืออะไรล่ะ? คำตอบยังไม่ชัดเจนงั้นเหรอ?]
“เอ่อ…!”
ยูจินฮาถึงกับเดาะลิ้น
[ถ้าเข้าใจที่พูด ก็ทำตามที่บอกไปซะ]
“คุณจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?”
[เอาโบราณวัตถุไปไว้ที่ห้องซ่อม บอกพวกมันไปว่าเธอจะซ่อมให้เอง แล้วฉันจะแอบย่องไปหา อย่าให้พวกมันรู้ตัวล่ะ]
“แล้วไงต่อล่ะคะ?”
[ฉันทำของปลอมได้ภายในไม่ถึงสิบนาที แล้วค่อยสลับกับของจริง แล้วจะขายโบราณวัตถุของจริงให้ประธานควอน ฉันต้องไปพบเขาพรุ่งนี้]
“แต่ซีอีโอคะ แบบนั้นจะไม่ถูกจับเหรอ?”
[ล้อกันเล่นงั้นเหรอ? ใครก็ตามที่ไม่ใช่ประธานควอนก็คือพวกโง่ทั้งนั้น เราจะสลับของจริงกับของปลอม แล้วขายให้ประธานควอน ไม่เราก็จะเอาไปใช้เอง]
“แล้วถ้าถูกจับได้ล่ะ?!”
[บ้าเอ้ย เธอคิดว่าใครจะเป็นคนทำของปลอมพวกนี้กันละ?! เราไม่โดนจับหรอก!]
ยูแจฮาไม่ทราบเรื่องราวใดมากนัก ทว่าเขาคือศิลปินอัจฉริยะ โบราณวัตถุของปลอมจะสามารถใช้ได้ยิ่งว่าปกติด้วยซ้ำหากอยู่ในมือเขา
ของปลอมไม่เพียงแต่จะเหมือนกับของจริงเท่านั้น แต่มันยังมีความสามารถที่เหมือนกันอีกด้วย
ทว่า โบราณวัตถุปลอมเหล่านั้นจะหายไปและความแข็งแกร่งก็จะต่างจากของจริง แต่…
[ยังไงก็เถอะ ถ้าเข้าใจแล้วก็รีบจัดการเลย]
“รับทราบค่ะ!”
คนเดียวที่สับสนว่าเธอก็หายตัวไปไหนทันทีที่เข้าไปไหนห้องน้ำก็คือพวกโอซังอู
คนเดียวที่สับสนเรื่องเธอหายตัวเข้าห้องน้ำอย่างกะทันหัน ก็คือโอซังอู
‘ทำไมเธอถึงมีท่าทางแบบนั้นล่ะ?’
ถึงกระนั้น จูฮอนที่เข้ามาห้องแสดงภาพแห่งนี้พร้อมกับโบราณวัตถุกลับเผยยิ้ม
“เขาจะออกมายังล่ะ?”
“ว่าไงนะคะ?”
“ไอ้คนหลอกลวงบัดซบนั่นไง”
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] เจ้าหญิงแวม Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2024/10/นิยายแปล-เจ้าหญิงแวม-Kyuuketsu-hime-wa-barairo-no-yume-o-miru-75x106.jpg)
