ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 41: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 1

บทที่ 41: เหนือฟ้ายังมีฟ้า 1

 

แต่ทว่า ใบหน้าของไอรีนที่กำลังจ้องมองไปที่รูปของยูแจฮากลับแปลกไป

 

“เอ๊ะ ชายคนนี้…?”

 

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยิน ไอรีนเผยใบหน้าเคร่งเครียด

 

“ใช่ มีอะไร? รู้จักเขาเหรอ?”

 

ไอรีนตอบราวกับถ้าไม่รู้จักก็คงแปลก

 

“รู้จักค่ะ เขาโกงพี่ชายฉันไปเมื่อเดือนที่แล้ว!”

 

จูฮอนเกือบหัวเราะทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

 

‘ไอ้เจ้าบ้ายูแจฮา!’

 

จูฮอนคิดว่าเทพแห่งการต้มตุ๋นคงไม่หยุดเพียงเท่านี้ เขาถึงกับโกงตระกูลฮิลตัน!

 

‘หมอนี่เหลือรูปนี้ไว้ให้เรา

 

“โดนโกง? พี่ชายเธอโดนโกงอะไรไป?”

 

“คือว่า… พี่ซื้องานศิลปะมา แต่ปรากฎว่ามันเป็นของปลอมค่ะ”

 

ไอรีนก้มมองรูปทันทีที่กล่าวเช่นนั้น เธอเหมือนจะขายหน้าที่พูดออกไป เธอรู้สึกขายหน้ามากกว่าเดิมทันทีที่เห็นจูฮอนกำลังกลั้นขำ

 

“คุณต้องคิดว่าพี่ชายโง่ที่ถูกโกงแน่เลย”

 

แน่นอนว่ามันควรเป็นเช่นนั้น มันเป็นเรื่องน่าขัน ตระกูลที่ร่ำรวยราวกับราชวงศ์กลับถูกหลอกด้วยของปลอม

 

ทันใดนั้นเอง… จูฮอนเริ่มหัวเราะ

 

“แล้วเธอได้จ้างนักประเมินราคาให้มาตรวจดูไหมล่ะ?”

 

“จ้างค่ะ เขาเป็นนักประเมินราคาทรัพย์สินของตระกูลฮิลตัน และเขามั่นใจว่า…”

 

ถึงกระนั้น ทุกอย่างจบลงที่งานศิลปะนั้นเป็นของปลอม และพวกเขาถูกหลอก

 

“พี่ชายซื้อภาพวาดงานมา แต่ปรากฎว่าดันไปเหมือนกับภาพวาดที่คุณแม่ของครอบครัวเพื่อนซื้อมา…”

 

นั่นเป็นตอนที่พวกเขารู้ว่าเป็นของปลอม

 

ไม่มีทางที่ภาพวาดผลงานชิ้นเอกจะเหมือนกันได้แน่นอน ทุกคนโต้เถียงกันว่าภาพวาดตัวเองเป็นของจริง จนกระทั่งภาพที่สาม สี่ ห้า… ไปจนถึงยี่สิบกว่าภาพที่เหมือนกันโผล่มา นั่นทำให้ทุกคนแทบเป็นลม

 

พวกเขาทุกคนแทบเป็นบ้าเพราะเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นในเวลาเพียงสามสี่วันเท่านั้น

 

นอกจากนี้  พวกเขาถึงกับไล่ซื้อภาพวาดที่ถูกขโมยไปทั้งหมดกลับมา ทำให้ข่าวแพร่กระจายไปไม่มากนัก

 

เรียกได้ว่าความรอบคอบของตระกูลฮิลตันนำมาซึ่งปัญหา

 

จูฮอนหัวเราะทันทีที่ได้ยิน

 

“แล้วคนที่ขายภาพวาดให้พี่ชายเธอใช่ชายคนนี้ไหม?”

 

“ใช่ค่ะ ปกติจะมีแขกมาที่บ้าน และฉันก็กลับบ้านแค่เดือนละครั้ง คนที่เจอคือชายคนนี้แหละ ฉันจำหน้าเขาได้ดี”

 

ดูเหมือนว่าไอรีนจะอยู่ตัวคนเดียว เพราะเธออาจจะทำให้คนรอบข้างโชคร้ายได้

 

เธอเปลี่ยนโรงแรมทุกสัปดาห์ เพราะยิ่งอยู่นาน ยิ่งทำให้โรงแรมนั้นล้มละลาย

 

ทว่า ไอรีนถามกลับด้วยความระมัดระวัง

 

“เอ่อ… แล้วทำไมคุณถึงต้องตามหาชายคนนี้ล่ะ?”

 

เธอจ้องมองไปที่จูฮอนราวกับกำลังคิดว่าเขาคงโดนหลอกมาเหมือนกัน แต่จูฮอนกลับยิ้มอย่างสดใส

 

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันไม่ได้โดนหลอก”

 

ลืมเรื่องโดนหลอกไปได้เลย เขาวางแผนที่จะหลอกไอ้หมอนั่นกลับต่างหาก

 

“คนรู้จักฉันถูกโกงไปน่ะ ฉันเลยต้องการตามหาเขา”

 

ไอรีนรู้สึกอึดอัดใจพร้อมกับกล่าวคำพูด ใบหน้าของเธอดูกังวล

 

“เอ่อ… แต่ว่า คุณคงไม่เจอเขาแล้วแหละค่ะ”

 

“ว่าไงนะ?”

 

“ชายคนนี้ขับรถตกหน้าผาไปแล้ว”

 

“วะ-ว่าไงนะ?”

 

“เขาถูกจับได้ว่าพยายามโกงเพื่อนของพี่ชายฉันอยู่… ทั้งสองคนจึงขับรถไล่ตาม พวกเขาทั้งคู่เห็นกับตาเลยนะคะ ไม่ทราบเหมือนกันว่ามีปัญหาที่เบรกหรือขับเร็วเกินไป แต่เขาขับชนราวกั้นแล้วก็กระเด็นหลุดโค้งออกไปเลย ตำรวจยังบอกเลยว่าเขาตายแล้ว”

 

จูฮอนหัวเราะราวกับไม่เชื่อเช่นนั้น

 

“เธอกำลังจะบอกว่าไอ้หมอนี่ตายแล้วงั้นเหรอ?”

 

กริ๊ง!

 

ห้องทำงานสีขาวที่มีแสงแดดอบอุ่น นี่เป็นห้องลับชั้นสามของห้องแสดงผลงานศิลปะที่ลอสแองเจลิส ชายหนุ่มที่กำลังวาดภาพหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

 

“ไง เอ็ดเวิร์ด ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ”

 

[เหอะ ติดต่อได้สักที กว่าจะติดต่อได้ หายไปไหนมาล่ะ?]

 

ชายหนุ่มที่อยู่ปลายสายหัวเราะขึ้นมา

 

“ผมโดนจับได้ เลยต้องแกล้งตายน่ะสิ”

 

ชายชราที่อยู่ปลายสายหัวเราะขึ้นมาเช่นกัน

 

[ล่าสุด นายคงปลอมไปโรงเรียนมาสินะ แปะไฝบนหน้าเพื่อปลอมเป็นคนอื่น ไม่มีอะไรทำที่ดีกว่าแกล้งว่าเป็นศพแล้วงั้นเหรอ? ไม่คิดว่าจะนายทำถึงขนาดนี้]

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมไม่มีทางเลือกน่ะ ตอนที่ไปโกงพวกฮิลตัน ทำเอาผมเกือบตาย!”

 

[คงเป็นการแกล้งตายครั้งใหญ่เลยสิ ถ้าถูกจับขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?]

 

“ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้ขอพักสักเดือนก่อน แล้วค่อยกลับไปหลอกคนอื่นต่อ! พวกตำรวจหาตัวผมไม่เจอหรอก”

 

ยูแจฮา

 

ศิลปินหนุ่มอายุราวยี่สิบหกปีกำลังซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานลับพร้อมกับจิตวิญญาณแห่งศิลปิน ไม่สิ จิตวิญญาณแห่งนักต้มตุ๋นต่างหาก เขากำลังวาดภาพลงบนผ้าใบ

 

สิ่งที่แปลกคือเขามีกระดาษลายเซ็นขนาดเท่ากระดาษโอริงามิอยู่ในปากระหว่างที่กำลังวาดภาพอยู่

 

ภาพวาดที่เขากำลังวาดอยู่คือภาพผู้คนที่พยายามเอาชีวิตรอดจากทะเลที่ไหลเชี่ยวกราก

 

นี่คือภาพวาดพระเยซูผจญพายุในทะเลแกลิลีของแร็มบรันต์ ที่ถูกขโมยมาจากพิพิธภัณฑ์การ์ดเนอร์ของบอสตันในปี 1990 มันเป็นหนึ่งในผลงานชิ้นเอกที่ถูกขโมยไปจากเหตุการณ์ที่เรียกว่าการขโมยศิลปะครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์สหรัฐอเมริกา

 

ถึงกระนั้น นี่ก็เป็นของปลอม

 

แน่นอน เขาไม่เพียงแค่ดูรูปแล้ววาดตามลงไปเท่านั้น

 

[เครื่องหมายลับปลอมแปลงโลกตะลึงB: โบราณวัตถุหายาก / โบราณวัตถุครอบครอง)]

 

และนั่นก็เป็นเรื่องจริง

 

กระดาษลายเซ็นในปากของเขาเป็นโบราณวัตถุ ยูแจฮาใช้โบราณวัตถุเพื่อสร้างของปลอมนี้ขึ้นมาเพราะหวังจะหลอกผู้ประเมินราคาทรัพย์สินที่เก่งที่สุดในโลก

 

ภาพวาดที่เขาสร้างขึ้นโดยใช้โบราณวัตถุนี้เป็นแบบจำลองที่สมบูรณ์ เพื่อทำให้ผู้ประเมินราคาแยกไม่ออก นอกจากนั้น ภาพวาดไม่ใช่สิ่งเดียวที่เขาสร้างขึ้นมาได้

 

เอ็ดเวิร์ดเริ่มพูดอีกครั้ง

 

[ยังไงก็เถอะ ที่รับโทรศัพท์ฉันก็คงเป็นเพราะไม่มีเงินแล้วละสิ]

 

“ก็นะ ฉันใช้เงินไปเยอะกับการแกล้งตายน่ะ แถมรถยังมาพังอีก ฉันต้องจ่ายเงินให้ผู้ช่วยเพื่อให้เธอหุบปากด้วย ตอนนี้ยังออกจากห้องลับชั้นสามนี่ไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกเหมือนจะตาย ฉันคงแก่แล้วสินะ”

 

[เหอะ อยากให้ฉันแนะนำวิธีหาเงินให้ไหมล่ะ?]

 

“มีงานอะไรมาล่ะ?”

 

[ซ่อมแซมโบราณวัตถุ]

 

ยูแจฮาเดาะลิ้นราวกับรู้สึกไม่ชอบ เขาไม่ชอบการซ่อมแซมโบราณวัตถุเพราะมันเป็นงานที่ค่อนข้างเหนื่อย

 

‘ช่วยไม่ได้นะ เราไม่มีเงินเลยนี่’

 

“ลูกค้าคือใครล่ะ?”

 

[นายรู้จักประธานควอนแทจุนจากบริษัท TKBM ไหมล่ะ?]

 

ยูแจฮาหยุดวาดภาพทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น เขาขมวดคิ้วและถามกลับ

 

“อะไรนะ ประธานบริษัทยักษ์ใหญ่คนนั้นเหรอ? เขาเป็นลูกค้าจริงเหรอ?”

 

[นายสนใจไหมล่ะ? แต่เป็นเรื่องเร่งด่วนนะ]

 

“แน่นอน คุณเคยบอกว่าประธานคนนั้นมีโบราณวัตถุอยู่เยอะใช่ไหม? ฉันใช้โบราณวัตถุของตัวเองเพื่อเอาตัวรอดจากหน้าผา”

 

ยูแจฮาต้องการโบราณวัตถุ แต่เขาไม่กล้าพอที่จะเข้าไปในสุสาน แท้จริงแล้ว ข่าวเรื่องโบราณวัตถุที่ถูกแถลงออกไปทำให้เขารู้สึกมีความสุข

 

นั่นเป็นสาเหตุที่เขาเริ่มโทรหาใครสักคนอย่างรวดเร็ว