บทที่ 40: โลกแห่งอันธพาล และความเกรี้ยวโกรธของประธานควอน 1

 

จูฮอนแอบยิ้ม

 

‘เทพแห่งการต้มตุ๋น เราต้องหาตัวหมอนั่นให้เจอ’

 

โบราณวัตถุไม่ใช่สิ่งที่จะอยู่คงทน เห็นได้ชัดจากโบราณวัตถุประเภทใช้งานมีจำนวนการใช้งานที่จำกัด แต่ทว่า โบราณวัตถุประเภทครอบครองที่ไม่ได้จำกัดการใช้ก็ถูกทำลายได้เช่นกัน หากบุคคลนั้นสะเพร่าหรือทำให้มันได้รับความเสียหายรุนแรง

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่จะต้องมีผู้ซ่อมแซมโบราณวัตถุที่คล้ายกับผู้ซ่อมแซมงานศิลปะอยู่บนโลก พวกเขาใช้โบราณวัตถุของตนซ่อมแซมโบราณวัตถุชิ้นอื่น

 

‘แต่ผู้ซ่อมแซมโบราณวัตถุนั้นหายาก เพราะมันเป็นเรื่องยากที่จะได้ครอบครองโบราณวัตถุแห่งการซ่อมแซม’

 

แน่นอน ไม่ใช่ว่าผู้ซ่อมแซมโบราณวัตถุทุกคนจะอยู่ในระดับเดียวกันหมด

 

แม้แต่ผู้ซ่อมแซมที่เก่งกาจบางคนก็ไม่อาจฟื้นฟูความทนทานหรือซ่อมแซมโบราณวัตถุที่ถูกทำลายไปแล้วได้

 

‘แม้แต่ผู้ซ่อมแซมระดับสูงยังได้แต่ต้องหืดขึ้นคอเลย’

 

แต่ทว่า โลกยังมีผู้ซ่อมแซมที่เก่งระดับสร้างปาฏิหาริย์ได้ราวกับเป็นผู้นำทางศาสนา และบุคคลนั้นซ่อมแซมโบราณวัตถุให้กลับมาใหม่เหมือนเดิมได้ เป็นคนที่มีความสามารถเก่งกว่าผู้ซ่อมแซมที่เป็นผู้ถือครองเสียอีก

 

จูฮอนเองก็มีความสามารถในซ่อมแซมที่ได้รับมาจากโบราณวัตถุของนักโบราณคดีเช่นกัน แต่ทว่า มันเป็นแค่การซ่อมแซมฉุกเฉินเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น ความสามารถในการซ่อมแซมนั้นยังคงไม่ถูกปลุกในตอนนี้

 

นอกจากนี้…

 

‘เราเกลียดโบราณวัตถุประเภทศิลปะที่ใช้ในการซ่อมแซมเสียจริง’

 

ทำไมกัน?

 

โบราณวัตถุประเภทศิลปะที่ถูกใช้เพื่อการซ่อมแซมโบราณวัตถุต้องใช้ค่าความเป็นมิตรที่สูง ไม่มีใครสามารถใช้มันได้ เพราะใครก็ตามที่ใช้การยึดครองกับโบราณวัตถุจะไม่เข้าใจความคิดทางศิลปะ

 

มันเป็นเรื่องไร้สาระ เพราะจูฮอนเข้ากับโบราณวัตถุประเภทศิลปะไม่ค่อยได้

 

นอกจากนี้ การซ่อมแซมโบราณวัตถุยังต้องใช้ความรู้ด้านศิลปะและเคมีอีกด้วย

 

‘ถ้าต้องมาเป็นมิตรกับโบราณวัตถุแห่งการซ่อมแซมหรือต้องเรียนหนังสือ เราขอออกไปตามหาโบราณวัตถุชิ้นอื่นดีกว่า’

 

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนต้องการพบยูเจฮา

 

ในช่วงเวลานี้ เขาควรจะอายุประมาณยี่สิบหกปี

 

ชายคนนั้นฮอน เขาเคยเป็นหนึ่งในผู้ถือครองจนกระทั่งถูกดึงเข้าทีมของประธานควอน

 

อีกฝ่ายเป็นผู้รับผิดชอบต่อโบราณวัตถุทั้งหมดของประธานควอน และความสามารถในการซ่อมแซมที่เหมือนกับการหลอกลวงของเขาช่วยยกระดับประธานควอนไปถึงจุดสูงสุดได้

 

‘เราต้องการโบราณวัตถุแห่งการซ่อมแซม ไม่ก็ตัวหมอนั่น’

 

ยูเจฮา

 

‘ถ้าเราเจอมันละก็… มาดูกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น’

 

จูฮอนเผยยิ้มชั่วร้ายพร้อมกับหาจุดที่จะนัดพบไอรีน

 

[ทุกคน โปรดอย่าตกใจ มีรายงานว่าโบราณวัตถุที่มีพลังวิเศษปรากฎขึ้นบนโลก!]

 

[โบราณวัตถุเหล่านี้มหัศจรรย์มากเสียจนไม่น่าเชื่อว่ามีอยู่จริง!]

 

[มีรายงานว่าปรากฏการณ์นี้เกิดขึ้นทั่วโลก บางสิ่งที่คล้ายกับสุสานประหลาดโผล่ขึ้นมาแบบสุ่มทั่วทุกมุมโลก!]

 

[สิ่งนี้จะช่วยไขความลี้ลับของสุสานได้หรือไม่?]

 

[นักวิชาการเริ่มค้นคว้าปรากฏการณ์นี้อย่างจริงจัง…]

 

“บ้าฉิบ!”

 

ประธานควอนกัดฟันทันทีที่ฟังข้อมูลจากทีวี

 

ชายที่กำลังนอนพักตัวอยู่ที่โรงพยาบาล และถูกพันราวกับมัมมี่กำลังรู้สึกเดือดดาลอยู่ภายในใจ

 

มันยังไม่ชัดเจนพอเหรอ ทำไมกัน?

 

ข้อมูลเรื่องโบราณวัตถุที่เขาพยายามอย่างหนักเพื่อเก็บความลับถูกเปิดเผยต่อโลกแล้ว นี่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับการตลาดและอาจทำให้ใครบางคนในหนังสือบันทึกสถิติโลกกินเนสส์ไม่พอใจ

 

ถัดจากเขาคือชายชราอีกคนที่กำลังหัวเราะเยาะเย้ยใส่ประธานควอน

 

“เกิดอะไรขึ้นกัน?”

 

ชายชราคนนั้นชื่อเอ็ดเวิร์ด เขามาเยี่ยมประธานควอนที่กำลังรักษาตัวอยู่

 

“สภาพดูไม่ได้เลยนะ ประธานควอน”

 

ชายชราชาวอังกฤษผู้นี้อายุราวหกถึงเจ็ดสิบปี เขาเป็นผู้ค้าอาวุธและพ่อค้าข้อมูลที่มีชื่อเสียงระดับโลก

 

เขาเคยเป็นสายลับนอกกฎหมายมีชื่อเสียงในแง่ลบมาก่อน ทว่า เขาคือพ่อค้าคนกลางของประธานควอน

 

เขาเป็นคนรับผิดชอบในการขายโบราณวัตถุที่ประธานควอนรวบรวมมาให้กับรัฐบาลของต่างประเทศหรือผู้มีอำนาจเพื่อผลรวมที่แข็งแกร่ง

 

ถึงกระนั้น ประธานควอนไม่ได้สนใจว่าเอ็ดเวิร์ดจะเป็นผู้มีอำนาจนอกกฎหมายหรือไม่ ประธานควอนยังคงกัดฟันทันทีที่มองเอ็ดเวิร์ด

 

“นายหัวเราะได้ก็เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของนายไง”

 

เอ็ดเวิร์ดเริ่มหัวเราะช้าลงราวกับจะสื่อว่าไม่ใช่แบบนั้น

 

“ยินดีด้วย ลูกค้าทุกคนรู้สึกโกรธมากหลังจากรู้ว่านายเป็นทำให้สุสานยักษ์อุบัติขึ้น พวกเขารู้ว่านายเป็นพวกแกว่งเท้าหาเสี้ยน สร้างแต่ปัญหา”

 

ประธานควอนรู้สึกราวกับความดันโลหิตกำลังเพิ่มขึ้นและเกือบเป็นบ้าไปแล้ว

 

‘ไอ้นี่มันบ้าไปแล้วงั้นเหรอ?!’

 

แน่นอน ประธานควอนได้อธิบายสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้กับชายชราผู้นี้ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาเมื่อวาน

 

เป็นเพราะประธานควอนคิดว่าเอ็ดเวิร์ดอาจจะรู้เรื่องบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับโบราณวัตถุอีกาที่เขาเห็น

 

“แล้วทำไมนายถึงต้องไล่บอกคนอื่นไปทั่วเรื่องการปรากฏของสุสานครั้งใหญ่ด้วย?!”

 

‘บ้าฉิบ ความน่าเชื่อถือเรา!’

 

ถึงกระนั้น เอ็ดเวิร์ดยังคงหัวเราะต่อไปราวกับว่าพยายามเพิ่มความเจ็บปวดให้ประธานควอน เขารู้สึกโกรธแค้นกับปัญหาที่ประธานควอนเป็นคนก่อ

 

คนที่อารมณ์เสียมากที่สุดกับความผิดพลาดของประธานควอนที่นำไปสู่การปรากฏของสุสานครั้งใหญ่และทั้งโลกต้องล่วงรู้ถึงการดำรงอยู่ของโบราณวัตถุนั้นเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเอ็ดเวิร์ด

 

‘มหาสมุทรสีฟ้าที่เราตามหามาแสนนาน ได้กลายเป็นแอ่งโคลนไปเสียแล้ว’

 

มันไม่สำคัญกับเขาเท่าไหร่ เพราะเขาสร้างฐานลูกค้าเอาไว้แล้ว

 

ทว่า…