ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1

บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 1

 

บางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น

ใบมีดเริ่มร้อนระอุ ร่างกายของผู้คนรอบตัวเริ่มกลายเป็นสีแดง นี่เป็นสิ่งที่แค่จูฮอน ผู้ที่ถือมีดเท่านั้นที่เห็น จูฮอนรู้ได้ทันทีว่ากำลังทำอะไรอยู่

‘มันช่วยให้เราเห็นอวัยวะภายในต่าง ๆ งั้นเหรอ?’

ทันทีที่เขาหันมีดไป ก็รู้สึกราวกับว่าได้เห็นกระดูก

มันเป็นเช่นนั้น เป็นเหมือนการเห็นภาพเอ็กซเรย์แบบเรียลไทม์

ปาร์คคยองเทคงคิดว่าจูฮอนกำลังควงมีดเล่นอยู่ กระนั้นเขาเริ่มตะโกน

“เฮ้ย ไอ้ลูกหมา! วางมีดลงเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นเขาหยิบก้อนอิฐขึ้นมาจากพื้นพร้อมพุ่งเข้าใส่จูฮอน

“ไอ้บัดซบ! ดูเหมือนว่าแกจะรู้ศิลปะการต่อสู้มาบ้างสินะ!”

แม้ว่าเขาจะใช้มีดเพื่อทำให้ดูเท่ ปาร์คคยองเทเองก็มีทักษะการต่อสู้ที่เป็นที่รู้จักเหมือนกัน เขาเป็นนักเลงมานาน หากต้องเปรียบเทียบ จูฮอนไม่ได้ดูเหมือนนักเลงตัวจริงเลยแม้แต่น้อย

แม้ว่ามือเขาจะถือมีดอยู่ แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรกับนักสู้ตัวจริงที่มีวิชา

“อย่าขี้อวดไปหน่อยเลย ไอ้ลูกหมาเอ้ย!”

แต่ถึงกระนั้น

“หือ?”

บางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

มือของจูฮอนที่กำลังควงมีดอยู่กลับหายไป ไม่ใช่หายไป จากนั้นปาร์คคยองเทจึงเริ่มรู้สึกเจ็บปวดที่ขนาบเข้าหาจนกรีดร้องออก

“อ๊าก! แก ไอ้สารเลว!”

“ลูกพี่!”

มันให้ความรู้สึกราวกับมีเหล็กร้อนผ่าวตัดผ่านขนาบข้าง ปาร์คคยองเทกลิ้งตัวลงบนพื้นพร้อมกับกุมเลือดเอาไว้

“โอ๊ย! อะไรวะเนี่ย!”

ถึงกระนั้นปาร์คคยองเทก็ยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ เมื่อครู่จูฮอนดูแปลกไป

การเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้แปลก ๆ ก็เป็นสิ่งหนึ่ง เป็นสิ่งที่ถ้าได้ฝึกฝนอย่างหนักในเวลาอันสั้น อีกฝ่ายก็ไม่สามารถรับรู้ได้

ถึงกระนั้น วิธีที่เขาใช้มีดในตอนนี้ก็ไม่ใช่ทักษะธรรมดาของคนทั่วไป ราวกับว่าเขาเป็นฆาตกรโรคจิต

‘…ไอ้บ้านี่มันเคยกลัวเลือดนี่ แล้วนี่มันอะไรกัน…?’

มันให้ความรู้สึกราวกับว่าจูฮอนกำลังพยายามหั่นร่างของปาร์คคยองเทเป็นเข้าไปเหมือนกับคนปกติ เขาเริ่มคิดแล้วว่านี่คงเป็นความรู้สึกของพวกหมูที่กำลังโดนเชือดขณะยังมีชีวิต

 

“ลูกพี่ เป็นอะไรรึเปล่า?! ลูกพี่!”

ขณะอีกฝ่ายร้องตะโกน จูฮอนควงมีดไปรอบพร้อมพุ่งเข้าหา กลุ่มคนสะดุ้งทันทีที่จูฮอนเข้ามาใกล้

“อย่าเข้ามาใกล้นะ! แกจะฆ่าลูกพี่งั้นเหรอ?!”

จูฮอนเริ่มหัวเราะ

“เลิกพล่ามกันได้แล้ว ฉันไม่ได้แทงลึกขนาดนั้นสักหน่อย”

“ฮ-เฮ้ย อย่าเข้ามานะ!”

สภาพอีกฝ่ายดูซีดเซียวขณะตะโกนพร้อมกับล้มลงกองไปกับพื้น พวกนั้นรู้สึกหวาดกลัวจนฉี่แทบราด

มันก็สมควรแล้วที่จะหวาดกลัว

ไม่ใช่เรื่องปกติเลยที่จะเห็นเด็กคนหนึ่ง ที่เมื่อก่อนเอาแต่ใช้สมอง กลับกลายมาเป็นคนที่ชำนาญในศิลปะการต่อสู้และ

พวกเขาสรุปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

“ช-ใช่แล้ว! มันต้องโดนครอบงำอยู่แน่ ๆ! มันต้องถูกผีสิงอยู่แน่ ๆ เลย!”

“ผีสิงงั้นเหรอ?”

“แล้วแกจะอธิบายนี่ได้ยังไง?!”

จูฮอนเผยเสียงหัวเราะเบา ไม่ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร แต่นี่ไม่มากเกินไปหรือที่กล่าวหาว่าเขาถูกผีสิง?

ศิลปะการต่อสู้ก็เป็นสิ่งหนึ่ง แต่มีดที่เขาถืออยู่ก็เป็นโบราณวัตถุ

และมันเป็นเช่นนั้น ไอ้คนพวกนี้อาจจะคิดแค่ว่ามีดที่พวกมันใช้เป็นเพียงแค่ของประดับ แต่นี่คือโบราณวัตถุ

นี่เป็นโบราณวัตถุแห่งการครอบงำ

จูฮอนได้ใช้กำลังภายในกับโบราณวัตถุนี้

‘ดูจากลำดับข้อความแล้ว (ข้อความของนักบวชชาวอียิปต์) จะต้องเป็นโบราณวัตถุของอียิปต์แน่’

แม้ว่าจะยังไม่ทราบแน่ชัด แต่ก็มีโอกาสสูงที่สิ่งนี้จะเกี่ยวพันกับนักบวชจากอียิปต์โบราณ

พวกนักบวชใช้มีดผ่าร่างของศพเพื่อกำจัดอวัยวะ นั่นอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเห็นอวัยวะภายในและตำแหน่งของกระดูกขณะใช้มีดเล่มนี้

นอกจากนี้ โบราณวัตถุแห่งการครอบงำทำให้ผู้ถือครองใช้ความสามารถจากเจ้าของเดิมได้ โดยสรุปก็คือ แม้แต่คนที่ไม่รู้วิธีใช้ดาบก็สามารถเชี่ยวชาญได้หากใช้โบราณวัตถุ

‘แต่นี่มันก็แค่โบราณวัตถุเกรด C (ระดับทั่วไป)’

โบราณวัตถุเกรด C อยู่ในระดับที่ทำให้คนธรรมดาถึงกับประหลาดใจได้ แต่โบราณวัตถุระดับนี้จะสลายไปเมื่อถูกใช้งานเพียงครั้งสองครั้ง

แน่นอนว่าโบราณวัตถุเกรด C เป็นโบราณวัตถุแรงค์ต่ำสำหรับจูฮอน

‘น่าจะมีค่าไม่น้อย’

จูฮอนที่กำลังหัวเราะอยู่เดินตรงไปที่ปาร์คคยองเท กระนั้นปาร์คคยองเทก็ล้มลงไปกองกับพื้นราวกับเป็นสัตว์ที่กำลังจะถูกฆ่า

“บ้าเอ้ย อ-ไอ้เด็กเวรนี่!”

อย่างไรแล้วอันธพาลก็มีแต่เกียรติของอันธพาล หาได้มีเกียรติแห่งชายชาตรีคงอยู่ไม่ กับเด็กน้อยตรงหน้าคนหนึ่ง พวกเขาพบว่าไม่อาจยอมรับที่อีกฝ่า           ยซึ่งไม่เคยต่อสู้จะถึงกับทำร้ายพวกตนจนถึงเพียงนี้ได้!

ทันใดนั้นเองปาร์คคยองเทก็เบิกตากว้างและตะโกนออกมา

“เฮ้ย! พวกแกจะเอาแต่จ้องมองอยู่แบบนั้นหรือไง? เร็วเข้า เอามีดหรืออาวุธอะไรก็ได้ที่มีไปฆ่ามันซะ! เร็ว!”

“ค-ครับ! ลูกพี่!”

จูฮอนเดาะลิ้นทันทีที่ได้ยิน

“เหมือนว่าพวกแกยังโดนลงโทษไม่มากพอสินะ”

และแล้ว…

จูฮอนชี้มีดที่คอของปาร์คคยองเทเพราะรู้สึกรำคาญ มันเป็นเพียงแค่การขู่ธรรมดา ปาร์คคยองเทลืมความทะนงตนในฐานะผู้ชายคนหนึ่งไปชั่วครู่ที่โดนใบมีดเย็นเยียบแนบกับผิวหนัง ให้ความรู้สึกราวกับว่าเขาจะตายจริง ๆ หากจูฮอนแทงเข้ามาใกล้อีก