บทที่ 39: ไอ้บัดซบนั่นพูดว่าอะไรนะ? 2

 

“มุรามาสะ รวบรวมพลังทั้งหมดที่มีไว้ที่ดาบ”

 

มีรามาสะเริ่มกรีดร้องและสร้างออร่ารุนแรง

 

[@(#&&@*#]

 

มุรามาสะรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรงราวกับกำลังแหลกสลาย

 

มันเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัด

 

มันราวกับยามปกติโจมตีใครสักคนหนึ่งที่พลังระดับสิบ ทว่ายามนี้ถูกรีดเร้นให้ใช้พลังระดับหนึ่งร้อย

 

มันถูกบังคับให้ปล่อยพลังงานที่มากกว่าเดิมถึงสองเท่า และโบราณวัตถุจะถูกทำลายหากทำเช่นนั้น

 

มันเหมือนกับการระเบิดพลีชีพ

 

บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผล

 

โบราณวัตถุผู้พิชิตส่งสัญญาณให้กับประธานควอนราวกับรู้ว่าจะถูกโจมตีและได้รับบาดเจ็บ

 

หากประธานควอนถูกโจมตี โบราณวัตถุผู้พิชิตจะได้รับผลกระทบเช่นเดียวกัน

 

แต่ทว่า ประธานควอนไม่มีแผนที่จะใช้พลังแห่งผู้พิชิต

 

ทำไมกัน?

 

‘ไอ้หมอนั่นมีประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี’

 

การใช้พลังแห่งผู้พิชิตจะทำให้การโจมตีถูกสะท้อนกลับ

 

‘บ้าฉิบ!’

 

เขาสูญเสียโบราณวัตถุชิ้นอื่นที่พกติดตัวมาด้วยไปหมด และมันคงไม่ง่ายเลยที่จะหนีเด็กหนุ่มผู้นี้!

 

ทว่า ประธานควอนเผยยิ้มขึ้นมา

 

‘เหอะ ไม่เป็นไรหรอก’

 

ลูกน้องของประธานควอนจะตามหาเขาเจอในไม่ช้า จากนั้นเขาจะได้ใช้โบราณวัตถุชิ้นอื่นเพื่อที่จะชิงโบราณวัตถุของจูฮอน

 

‘ก็แค่ต้องรอจนกว่าจะถึงตอนนั้น’

 

เขาไม่อาจตายเพราะเกราะของอคิลิส ความเจ็บปวดก็ลดลง แผลยังสมานหายอย่างรวดเร็ว

 

‘ขอดูหน่อยเถอะ ว่าแกมีอะไรดี!’

 

ทว่า ประธานควอนที่รู้สึกมั่นใจก็กลายเป็นกังวล

 

ฟิ้ว!

 

ทันใดนั้น จูฮอนจึงฟาดฟันมุรามาสะไปที่ประธานควอนด้วยพลังทั้งหมด

 

“เฮือก!”

 

ประธานควอนเกือบหมดสติเพราะความเจ็บปวดที่เกินจะทานทน

 

มันเป็นความเจ็บปวดที่รุนแรง! ลืมเรื่องการฟื้นฟูบาดแผลไปได้เลย เขารู้สึกราวกับใกล้ตายจากความเจ็บปวดครั้งนี้

 

ประธานควอนรู้สึกกังวลทันที

 

‘ไม่น่าเชื่อ! ทำไมชุดเกราะถึงไม่ทำงาน…!’

 

ในไม่ช้า เขาก็รู้เหตุผล

 

เป็นเพราะคำสาปของมุรามาสะที่ทำให้เกราะของอคิลิสเป็นอัมพาตไปชั่วคราว

 

‘บัดซบ!’

 

เมื่อโบราณวัตถุผู้พิชิตสัมผัสถึงอันตราย มันกลับเรียกใช้งานตัวเองโดยอัตโนมัติ…

 

‘ตาต่อตา ฟันต่อฟัน!’

 

จูฮอนเรียกใช้งานประมวลกฎหมายของฮัมมูราบีประหนึ่งว่ากำลังรอคอยสิ่งนี้อยู่ จากนั้น แสงไฟก็ส่องสว่างวาบขึ้นมา

 

ตู้ม!

 

ทั้งสนามบินเกิดระเบิดทันทีพร้อมทั้งทำลายหลักฐานทั้งหมด

 

 

[ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย พวกมัมมี่ก็โผล่ขึ้นมาจากไหนไม่รู้ มีบางคนพูดว่ามันเป็นเทพเจ้าของอียิปต์ แล้วก็พูดเรื่องบททดสอบอะไรนี่แหละ]

 

[วัตถุเหล่านั้นต้องถูกผีสิงอยู่แน่!]

 

[ต้องมีโบราณวัตถุในสุสานเหล่านั้นแน่!]

 

[มีบางคนที่ใช้วัตถุเพื่อสร้างสิ่งมหัศจรรย์ได้]

 

ทั้งโลกกำลังตกอยู่ในความโกลาหล

 

แผ่นดินไหวขนาดใหญ่ฉับพลัน การปรากฎของสุสานขนาดยักษ์และโบราณวัตถุ ผู้คนเริ่มพูดถึงเรื่องราวที่พวกเขาประสบพบเจอมา

 

ทั้งโลกตกอยู่ในความโกลาหล

 

นอกจากนั้น ผู้คนบนโลกที่ติดอยู่ในสุสานเหล่านั้นเรียนรู้เรื่องสุสานและโบราณวัตถุ รายการโทรทัศน์กลับมาประกาศข่าวอีกครั้งหลังจากถูกปิดตัวลงเพราะภัยพิบัติทั่วโลก จูฮอนที่กำลังนั่งดูข่าวอยู่เผยยิ้มออกมา

 

“พวกเขาสมควรได้รับรู้ ความลับไม่มีในโลกหรอก”

 

จูฮอนอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองที่ไม่โดนถูกทำลายมากนัก เขาต้องการที่พักชั่วคราวเพราะสนามบินถูกทำลาย

 

ในตอนนั้นเอง โอซังอูที่กำลังดูข่าวถึงกับถามเขาด้วยความสงสัย

 

“คือว่า… เกิดอะไรขึ้นกับประธานควอนงั้นเหรอ? เขาไม่ได้อยู่กับลูกพี่หรอกใช่ไหม? พวกเราหมดสติกันหมดเลย…”

 

“ทำไม! แกเป็นห่วงตาเฒ่าบัดซบนั่นหรือไง?”

 

“ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกพี่”

 

“ไม่ต้องห่วง ตาเฒ่านั่นยังคงขยับไปไหนมาไหนไม่ได้อีกสักพัก”

 

จูฮอนคิดเรื่องประธานควอนพร้อมกับยิ้มเยาะ ประธานควอนหนีออกมาได้เพราะมีคนเข้าไปช่วยในสนามบิน แต่ประธานควอนคงจะต้องทนทุกข์ทรมานจากคำสาปของมุรามาสะไปอีกสักพัก

 

‘เขาอาจจะยังไม่ตาย แต่ก็หนีความเจ็บปวดไม่ได้’

 

ข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือ…

 

[โบราณวัตถุอคิลิสได้รับความเสียหายไปสามสิบเปอร์เซ็น]

 

[โบราณวัตถุผู้พิชิตได้รับความเสียหายอย่างรุนแรงและเก้าสิบเปอร์เซ็นของมันถูกทำลาย]

 

นั่นคือสิ่งที่หน้าต่างข้อความบอกเอาไว้

 

ประมวลกฎหมายของฮัมมูราบีเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก

 

‘ไอ้เลวนั่นคงทำอะไรไม่ได้ไปสักพัก’

 

ประธานควอนควรเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลเพราะได้รับความเสียหายจากมุรามาสะ และโบราณวัตถุที่เขารักก็ได้รับความเสียหายจากประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี เพราะฉะนั้น ตอนนี้เขาควรจะโกรธไม่น้อย

 

จูฮอนที่มอบของขวัญสุดพิเศษให้ประธานควอนไปเริ่มยิ้ม

 

ทันใดนั้น…

 

“เอ่อ… ลูกพี่ อยู่ไหม?”

 

โอซังอูรู้สึกกังวล ขณะมองไปยังโบราณวัตถุที่ได้รับความเสียหายซึ่งวางกระจัดกระจายอยู่

 

จูฮอนวางโบราณวัตถุทั้งหมดไว้บนเตียง และพวกมันดูพังยับเยินไม่น้อย

 

มันเป็นสิ่งที่เห็นได้ชัด รอบแรก โบราณวัตถุได้รับความเสียหายจากเทพแห่งการทำลายล้างที่ลาสเวกัส ต่อมาพวกมันได้รับความเสียหายจากโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าของอียิปต์อีก

 

นั่นถือเป็นฝันร้ายของโบราณวัตถุ และพวกมันอาจจะกำลังสาปแช่งจูฮอนอยู่ในตอนนี้

 

‘แม้แต่โบราณวัตถุใช้งานทั่วไปยังถูกทำลาย หลังจากใช้ไปแค่ครั้งสองครั้ง’

 

ไม่ใช่แค่นั้น

 

โบราณวัตถุของอียิปต์ที่ได้รับความเสียหายจากมุรามาสะก็ไม่ต่างอะไรกับเศษซาก ทั้งมุรามาสะเองก็แตกเป็นสองส่วน โอซังอูจ้องมองไปที่โบราณวัตถุที่กำลังจะกลายเป็นฝุ่นผงด้วยความสับสนพร้อมกับกล่าวคำพูด

 

“ของพวกนี้ที่ถูกเรียกว่าโบราณวัตถุ… สภาพพวกมันดูแย่มากเลย… มันซ่อมได้ไหม?”

 

“ซ่อมไม่ได้ พวกมันจะถูกทำลายถ้าค่าความทนทานเหลือศูนย์หรือได้รับความเสียหายร้ายแรง”

 

“แล้วเราจะปล่อยให้มันพังงั้นเหรอ? ช่างน่าเสียดาย…”

 

แต่ทว่า จูฮอนเผยเสียงหัวเราะออกมา

 

“คนอื่นคงทิ้งไปแล้ว แต่ฉันมีวิธี”

 

“วิธีงั้นเหรอ?”

 

จูฮอนหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาใครบางคนแทนที่จะตอบกลับ

 

[ว่าไงคะ?]

 

จูฮอนหัวเราะและหยอกล้อใส่คนที่อยู่ปลายสาย

 

“ไอรีน ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาเหมาะที่จะโทรมา ที่โทรมาเพราะฉันดีใจ ฉันรู้วิธีทำลายคำสาปให้เธอแล้ว”

 

[อะไรนะคะ? จริงเหรอ?]

 

“ใช่ ถ้าช่วยหาชายคนนึงได้ เธอก็จะถอนคำสาปได้”

 

จูฮอนรู้วิธีจัดการกับโบราณวัตถุที่ได้รับความเสียหายโดยไม่ต้องกังวลเรื่องความทนทานหรือจะถูกทำลาย

 

มีผู้เชี่ยวชาญทางด้านซ่อมแซมโบราณวัตถุอยู่ เขามีระดับความสามารถที่มีประโยชน์ในการซ่อมแซมโบราณวัตถุ เขาเป็นศิลปินที่เก่งกาจในการซ่อมแซมโบราณวัตถุที่ถูกทำลาย ทั้งยังฟื้นฟูความทนทานและทำให้โบราณวัตถุกลับมาเหมือนใหม่ได้

 

‘ชายคนนั้นคือคนที่เราต้องการ’

 

จูฮอนตัดสินใจหลอกใช้ไอรีนเพื่อตามหาผู้ช่วยพร้อมกับเผยยิ้มชั่วร้าย

 

‘ตอนนี้หมอนั่นคงกำลังหลอกลวงพวกคนรวยอยู่ <เทพแห่งการต้มตุ๋น> จะลากตัวมันออกมาเลยดีไหมนะ?’