ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 37: รู้จักความต้านทานไหมล่ะ? 2

บทที่ 37: รู้จักความต้านทานไหมล่ะ? 2

 

“ใครบอกว่าไม่มีทางกันล่ะ?”

 

จูฮอนบิดตัวทันทีที่มัมมี่พุ่งเข้ามา

 

“ต้องหาร่างจริงให้ได้”

 

ร่างจำแลงจะอยู่ไม่ไกลจากร่างจริงของโบราณวัตถุ

 

นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมโบราณวัตถุจอมโอหังทั้งสามจึงต้องซ่อนตัวอยู่แถวนี้

 

‘พวกมันคงซ่อนตัว แล้วก็คอยควบคุมมัมมี่อยู่แถวนี้แน่’

 

หากจูฮอนรู้ว่าร่างจริงอยู่ไหน สิ่งที่จะต้องทำต่อไปก็ไม่ยากเลย

 

“ฉันจะทำพวกมันให้เชื่อฟังเอง”

 

จูฮอนรู้วิธีที่จะทำเช่นนั้น อีกาหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับบอกกล่าวคำใบ้

 

[พวกลูกหมานั่นกำลังซ่อนตัวอยู่ในฝูงมัมมี่]

 

“หือ”

 

[แต่มนุษย์ที่ต่ำต้อยอย่างเจ้าจะหาโบราณวัตถุเจอได้อย่างไรกัน?]

 

จูฮอนหัวเราะให้กับคำพูดของอีกาที่พยายามจะล้อเลียน

 

“ฉันไม่ต้องการให้แกมาบอกหรอก แล้วจะบอกอะไรให้อย่างนะ…”

 

จูฮอนหยิบมีดของนักบวชชาวอียิปต์ออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับยิ้มเยาะ

 

“อย่ามาดูถูกมนุษย์ที่ใช้แกเป็นเครื่องมือ!”

 

อีกาหัวเราะด้วยความพอใจ จูฮอนมองเข้าไปในตัวมัมมี่ได้ด้วยโบราณวัตถุมีดที่ถูกเรียกใช้งาน

 

[เรื่องนี้ทำข้าสติแทบแตกแล้ว ทำไมเจ้าอีกานั่นถึงปรากฏตัวออกมา?]

 

[ใครจะไปสนกันล่ะ?! พวกเราต้องฟื้นฟูความแข็งแกร่งก่อน และต้องรีบไปบอกเรื่องนี้กับคนอื่น!]

 

ในทางกลับกัน โบราณวัตถุทั้งสามที่กำลังฟื้นตัวซ่อนอยู่ในมัมมี่กำลังโกรธเกรี้ยว

 

[ไอ้เจ้าอีกาหัวขโมยนั่นเลือกมนุษย์คนนี้อย่างนั้นหรือ

 

แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติสำหรับอีกานั่นที่เคยช่วงชิงพลังของโบราณวัตถุชิ้นอื่นเพื่อไปช่วยเหลือมนุษย์ครั้งอดีต

 

[ซอจูฮอน มนุษย์ผู้นั้นมีค่ามากขนาดนั้นเลยเหรอ?]

 

[เจ้ากำลังพูดอะไรอยู่น่ะ?! ถ้าลองคิดถึงเรื่องค่าการยึดครอง ไอ้ตาเฒ่าข้างมันยังมีค่ายึดครองสูงกว่าเลย]

 

[ทำไมมันถึงเลือกมนุษย์คนนั้น?]

 

ถึงกระนั้น พวกมันตัดสินใจที่จะเลิกคิดเรื่องนั้นไปสักครู่

 

ทั้งสามได้รับบาดเจ็บจากประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี ซ้ำยังโดนการโจมตีจากอีกาอีก เพราะฉะนั้น ทั้งสามต้องฟื้นฟูความแข็งแกร่งอย่างรวดเร็ว

 

‘ไม่มีทางที่มนุษย์จะหาพวกเราเจอหรอก’

 

ผู้ใดกันสามารถหาจุดที่ทั้งสามซ่อนตัวอยู่ ท่ามกลางฝูงมัมมี่ขนาดนี้ได้กัน?

 

อะนูบิสที่คิดเช่นนั้นได้เลือกมุมมืดในการพักผ่อน

 

ในตอนนั้นเอง…

 

[อ๊าก!]

 

เขาได้ยินเสียงเซตกรีดร้องดังมาแต่ไกล อะนูบิสจึงตื่นขึ้นด้วยความตระหนก

 

อะนูบิสสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากต้องตกใจทันทีที่มองที่ไปร่างของมัมมี่

 

โบราณวัตถุเซตที่อยู่ห่างออกไปในตอนนี้กลับอยู่ใกล้ เซตถูกแทงด้วยใบมีดญี่ปุ่นและกำลังถูกทำลายลง

 

ดาบญี่ปุ่นนั่นคือมุรามาสะ

 

โบราณวัตถุจะปล่อยคำสาปที่แข็งแกร่งออกมา ซึ่งขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งและพลังการทำลายล้างของศัตรู

 

มันไม่ใช่แค่นั้น

 

จูฮอนที่เพิ่งจะจัดการเซตไปพุ่งตรงมาที่โอไซริสพร้อมทั้งจ้องมองด้วยใบหน้าที่น่ากลัว เขาไม่ได้สนใจฝูงมัมมี่เลย ราวกับว่าจูฮอนรู้ว่าเซตและโอไซริสซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

 

โบราณวัตถุกรีดร้องด้วยความตกใจ

 

[ไอ้เจ้ามนุษย์นั่น!]

 

[มันรู้ได้อย่างไร?!]

 

ถึงกระนั้น ทั้งสามก็ตั้งคำถามได้ไม่นาน มันเป็นเพราะมีดอีกเล่มที่อยู่บนมือของจูฮอน

 

มันคือมีดคู่ที่มีตัวอักษรอียิปต์สลักอยู่ ทั้งยังมีสัญลักษณ์ของจิ้งจอกดำและอะนูบิสอยู่ที่ด้ามจับ

 

‘นั่นมัน…!’

 

อะนูบิสเกือบตกใจจนล้มลงทันทีที่เห็นมีดบนมือจูฮอน

 

‘มันคือ…! ใบมีดที่มีมีพรของเราอยู่’

 

นั่นคือมีดพิธีศพชาวอียิปต์และอะนูบิสเองก็เป็นเทพเจ้าของงานศพและมัมมี่

 

กล่าวคือมีดพิธีศพเล่มนี้แข็งแกร่งขึ้นเพราะพลังของอะนูบิสที่อยู่ใกล้เคียง

 

มีดพิธีศพที่แข็งแกร่งขึ้นเพราะมีพรของอะนูบิสอยู่ได้ฟาดฟันเหล่ามัมมี่ด้วยความตื่นเต้น

 

[#$*#^&#^&!]

 

พวกแก! ตาย! ตายซะ!

 

ความจริงแล้ว มัมมี่ก็คือมนุษย์ มันเป็นเรื่องปกติที่โบราณวัตถุจะตื่นเต้นที่ได้ฆ่ามนุษย์ แต่ปัญหาคือมนุษย์เหล่านี้ถูกอัญเชิญโดยโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าของอียิปต์

 

กล่าวคือมันตื่นเต้นที่ได้ทำลายมนุษย์ที่ถูกสร้างโดยโบราณวัตถุระดับเทพที่เหนือกว่า

 

ด้วยเหตุนี้จึงไม่น่าแปลกใจที่เซตกำลังสาปแช่ง

 

[บ้าน่า! เฮ้ย! นั่นมันหนึ่งในลูกน้องของเจ้านี่! ทำบ้าอะไรอยู่ล่ะ? หยุดมันซะ!

 

ถึงกระนั้น โบราณวัตถุอะนูบิสไม่รู้ตัวตนของโบราณวัตถุมีดชิ้นนั้น

 

จูฮอนซ่อนออร่าของโบราณวัตถุมีดอียิปต์เอาไว้ อีกฝ่ายจะไม่รับรู้ถึงการมีอยู่ของโบราณวัตถุนั่นเลย

 

ไม่นาน จูฮอนก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโอไซริสดังอยู่ข้างหลัง

 

[อ๊าก!]

 

โบราณวัตถุโอไซริสถูกทำลายโดยมุรามาสะ

 

แน่นอนว่า เซตและโอไซริสจะไม่ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ เพราะว่าทั้งคู่เป็นถึงโบราณวัตถุระดับเทพเจ้า

 

มันเป็นการดีกว่าที่จะบอกว่าทั้งคู่ถูกสาปและทำลายจนเกือบตาย

 

ทั้งสองกำลังบาดเจ็บสาหัส

 

[อะ-ไอ้เจ้ามนุษย์นั่น!]

 

เหลืออีกเพียงแค่ตัวเดียว

 

จูฮอนจัดการกับมัมมี่ที่พุ่งเข้ามาราวกับพวกมันเป็นปลาด็อกเตอร์ฟิชที่โผล่ออกมาจากหนังกำพร้าใต้เท้าของเขา จูฮอนพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่มีแม้แต่ความกลัว

 

เซตตะโกนอย่างสิ้นหวังจากระยะไกล

 

[หยุดมัน!]

 

ถึงกระนั้น อะนูบิสสูญเสียพละกำลังไปมากแล้ว

 

ลืมเรื่องที่จะจัดการกับมีดพิธีศพไปก่อน อะนูบิสแทบจะฟื้นฟูพลังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!

 

อะนูบิสไม่มีทางเลือกนอกจากจะก้มหัวให้กับสัตว์ป่าที่ดุร้ายอย่างจูฮอน

 

เฟี้ยว!

 

[เฮือก!]

 

สร้อยข้อมือทองคำอียิปต์กระเด็นขึ้นไปในอากาศทันทีที่จูฮอนเฉือนไปที่มัมมี่

 

จูฮอนไม่พลาดที่จะใช้มุรามาสะแทงเข้าไปที่อะนูบิส

 

ฉึก!

 

อะนูบิสรู้สึกเจ็บปวดอย่างสาหัสและเริ่มขาดความมั่นใจ

 

[อะ-ไอ้มนุษย์นี่มัน…!]

 

สร้อยข้อมือที่แตกออกเป็นสองส่วนตกลงบนพื้นทันที อะนูบิสนั้นเจ็บปวด แต่จูฮอนก็ไม่ใช่คนที่ใจเย็นกับเรื่องแบบนี้

 

ทันใดนั้นเอง…

 

ตุบ!

 

จูฮอนเหยียบลงบนสร้อยข้อมือทองคำที่แตกร้าวพร้อมกับพูดขึ้น

 

“แกเป็นถึงโบราณวัตถุระดับเทพเจ้า ฉันรู้ว่าแกไม่ถูกทำลายหรอก”

 

[?!]

 

“เอาล่ะ เรามาเริ่มบททดสอบกันใหม่ดีไหม?”

 

[อะไรนะ?]

 

จูฮอนเหล่ตาราวกับกำลังวางแผนที่จะชิงโบราณวัตถุอะนูบิสมาให้ได้

 

“ฉันบอกว่าให้สร้างบททดสอบใหม่ แล้วก็ถามคำถามมาอีกรอบ ฉันจะตอบ <ใช่> ทุกคำถามเลย”

 

ทันใดนั้นเอง…

 

จูฮอนที่กำลังถือมุรามาสะ ได้เผยยิ้มชั่วร้ายราวกับกำลังข่มขู่อะนูบิส

 

“แต่แกจะต้องเปลี่ยนคำถามตามที่ฉันบอก ไม่งั้นตาย เข้าใจใช่ไหม?”

 

หากเขาผ่านบททดสอบเดิมไม่ได้ เขาก็จะเปลี่ยนมัน