ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 33: ความผิดพลาดของประธานควอน (2) 2

บทที่ 33: ความผิดพลาดของประธานควอน (2)

 

ฉับ! ฉับ! ฉับ!

 

ลีจินอากรีดร้อง

 

“กรี๊ด?”

 

จะเป็นอะไรไปได้อีก? มันคือพลังของขวานเงิน

 

และมันก็เป็นเช่นนั้น

 

พลังของขวานเงินคือการฟาดฟันทุกสิ่งอย่างที่ต้องการจะแย่งชิงสมบัติของเจ้านาย ในฐานะโบราณวัตถุประเภทความมั่งคั่ง มันจึงทำลายข้าวของของศัตรูได้

 

และเสื้อผ้าก็เป็นสิ่งของที่มนุษย์ใช้เงินซื้อ!

 

นั่นคือสาเหตุที่แม้แต่ผ้าคลุมบนหลังเธอก็ถูกขวานเงินทำลาย

 

ยิ่งสิ่งของแพง ผลของโบราณวัตถุยิ่งแข็งแกร่งขึ้น!

 

‘กล่าวคือมันเป็นเหมือนกับการสร้างอาหารตา ไม่ใช่สิ มันเป็นการปลดอาวุธของคู่ต่อสู้’

 

จูฮอนเริ่มยิ้ม

 

ลีจินอาใช้มือปกปิดหน้าอกขนาดใหญ่ได้อย่างไม่อาจหมด ร่างกายขาวนวลนั้นกำลังสะอื้นร้องไห้ เธอนึกถึงชะตาที่ต้องจบด้วยการโป๊เปลือยแบบยุนซิอู

 

ถึงกระนั้น จูฮอนก็ถึงกับยกนิ้วให้ภายในใจโดยไม่มีความอาฆาตพยาบาทอะไรเลย

 

‘หุ่นดีนี่’

 

หน้าต่างข้อความโผล่ขึ้นมาตรงหน้าจูฮอนพร้อมกัน

 

[การยึดครองของอีกฝ่ายกำลังลดลงอย่างฮวบฮาบหลังจากประสบความอัปยศอย่างรุนแรง]

 

[การยึดครองของอีกฝ่ายลดลงชั่วคราวจากเกรด A ไป D]

 

จูฮอนโบกไม้โบกมือราวกับรอคอยสิ่งนี้อยู่ ผงซอมบี้ปกคลุมไปทั่วร่างกายของเธอ

“ว๊าย!”

 

ผงซอมบี้ทำงานได้อย่างดีเพราะตอนนี้การยึดครองของเธอลดลง ลีจินอากลายเป็นทาสซอมบี้คล้ายกับยุนซีอูและเริ่มเคลื่อนไหวอย่างไร้จุดหมายราวกับคนติดยาเสพติด

 

จูฮอนหัวเราะเยาะทันทีที่มองดู

 

‘ขอให้โชคดีกับการตามหาโบราณวัตถุที่จะเปลี่ยนคนบ้าพวกนี้ให้กับมาเป็นคนปกตินะ ควอนแทจูน’

 

จากนั้น จูฮอนจึงหยิบโบราณวัตถุท่ามกลางสิ่งของที่ลีจินอาทำหล่นขึ้นมา มันดูเหมือนขวดหมึกที่ใช้กับปากกาหมึกซึม

 

[หมึกของศิลปินย่านมงต์มาตร์จากปารีส / เกรด B (ระดับหายาก) (โบราณวัตถุกำจัดการใช้งาน)]

 

 

ความทนทานดูเหมือนจะลดลงเพราะถูกขวานเงินทำลาย

 

‘ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย’

 

จูฮอนไม่ได้ต้องการสิ่งประดิษฐ์ประเภทศิลปะ

 

เขาเอามันใส่กระเป๋าพร้อมกับคิดว่าอาจจะมีประโยชน์ระหว่างทาง

 

ในตอนนั้นเอง…

 

“ฉันได้ยินมาว่าสิ่งของที่ถูกครอบครองนั้นออกมาจากสุสาน แล้วมันก็ร่อนเร่ไปมา ข่าวลือพวกนั้นเป็นเรื่องจริงสินะ!”

 

พวกโอซังอูพูดขึ้นมาราวกับตกตะลึง

 

จูฮอนแอบหัวเราะ

 

“เริ่มรู้เรื่องกันแล้วนี่ เตรียมเขียนสิ่งที่ตาเห็นลงโซเชียลมีเดียได้เลย”

 

“อะ-อะไรนะ? มันจะดีเหรอ?”

 

จูฮอนยิ้มและมองไปที่พวกโอซังอู เพราะดูเหมือนว่าเขาจะไม่กังวลเรื่องสถานการณ์นี้แต่อย่างใด

 

จูฮอนทำสิ่งผิดกฎหมายมากมายบนโลกครั้นตอนที่ยังเป็นหัวหน้าทีมขุดสุสาน

 

พวกเขาบุกเข้าไปและกวาดล้างช่วงชิงทุกสิ่งและหนีออกไปราวกับปลาไหล จูฮอนเป็นคนแบบนั้น

 

มันจึงมีเหตุผลที่ผู้คนเรียกว่าจูฮอนว่าผี ผู้นำของทีมปล้นสุสานที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกได้ปรากฏตัวขึ้นและหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย สำหรับเขาแล้ว นี่ยังเป็นแค่น้ำจิ้ม

 

“มันจะดีเหรอ?”

 

“มันไม่สำคัญหรอก คนที่จะอารมณ์เสียกับเรื่องพวกนี้ที่จะเป็นข่าวก็มีแต่ไอ้แก่นั่นเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ฉัน”

 

“แต่ระดับของความเสียหายมัน…! แล้วงี้ลูกพี่จะไม่โดนจับเหรอ?”

 

จูฮอนยิ้มราวกับสุนัขจิ้งจอก

 

“แกคิดว่าฉันจะโดนจับง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

‘ไม่อยู่แล้ว’

 

พวกโอซังอูถึงกับกลืนน้ำลายโดยสัญชาตญาณ อาจฟังดูเหมือนว่าเขากำลังพูดโดยไม่คิดอะไร แต่จูฮอนก็รู้เรื่องที่พวกเขาไม่รู้ พวกโอซังอูรู้ว่าตำรวจเองก็มาจับจูฮอนไปไม่ได้

 

ทำไมล่ะ?

 

‘ประธานควอนจะพยายามปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้’

 

ประธานควอนจะเป็นคนที่ตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายหากจูฮอนถูกจับกุม ประธานควอนควรรู้แล้วว่านี่คือคำเตือน

 

‘ตอนนี้ตาเฒ่านั่นคงรู้แล้ว ว่าเราไม่ต้องการเก็บเรื่องโบราณวัตถุไว้เป็นความลับ’

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ประธานควอนต้องการให้เกิดปัญหากับจูฮอนน้อยที่สุด เพราะจูฮอนอาจเปิดเผยเรื่องโบราณวัตถุต่อตำรวจหากถูกสอบสวน

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ประธานควอน ผู้ที่ต้องการเก็บความลับของโบราณวัตถุจะคอยจัดการเก็บกวาดทุกอย่างที่จูฮอนทำไว้ และจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องจูฮอน แม้ว่าจะเกลียดชังที่ต้องทำเช่นนั้นก็ตาม

 

จูฮอนรู้จักนิสัยของประธานควอนดี ประธานควอนต้องทำเช่นนั้นอย่างแน่นอน

 

‘แต่มันก็สายไปแล้ว’

 

ข่าวเรื่องโบราณวัตถุจะกระจายออกไปทั่วโลกจากคำพูดปากต่อปาก

 

จูฮอนไม่ชอบใครก็ตามที่คอยเก็บเรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับโบราณวัตถุเป็นความลับ จูฮอนไม่ได้สนใจว่าผู้คนจะได้ประโยชน์จากโบราณวัตถุหรือไม่ หรือผู้คนจะเอาโบราณวัตถุมาล่อลวงคนอื่น

 

เขาแค่รู้สึกว่ามันสิ่งที่น่ารังเกียจเพียงเพื่อที่จะปกปิดข้อมูลและครอบครองโบราณวัตถุแต่เพียงผู้เดียว

 

ความเชื่อของจูฮอนคือ แม้ว่าจะหลอกคนอื่นเพื่อชิงโบราณวัตถุมาหรืออะไรก็ตาม ก็ควรจะทำในที่ซึ่งทุกคนรู้จักกฎของเกมอย่างยุติธรรม

 

วิธีการของประธานควอนเป็นวิธีของผู้ที่ไร้ความปรานีเพราะจะต้องมีคนตายเพราะโบราณวัตถุ ผู้คนจำนวนมากจะต้องตายเพียงเพราะโบราณวัตถุจะได้รู้สึกสนุก

 

จูฮอนไม่ต้องการเห็นประธานควอนมาคอยนั่งหัวเราะหรือไอ้โบราณวัตถุที่เพลิดเพลินกับการเข่นฆ่า

 

นั่นคือทั้งหมดที่จูฮอนต้องการ

 

‘ไปตายซะ ไอ้แก่หน้าโง่’

 

‘ต่อไป เราต้องไปที่์ธของลาสเวกัส ผู้หญิงคนนี้และประธานควอนแทจูนจะต้องเป็นคนจัดการกับความเสียหายที่เกิดขึ้นที่นี่’

 

“หือ? ควอนแทจูน? มันอยู่แถวนี้งั้นเหรอ?”

 

“แกรู้ได้ยังไงกัน?”

 

‘รู้ได้ยังไงงั้นเหรอ?’ แม้ว่าจูฮอนจะไม่รู้จักตัวตนของโบราณวัตถุของประธานควอน แต่เขาจำได้แม่นและรู้สึกได้ว่าออร่าของโบราณวัตถุนั้นอยู่ใกล้ บางทีเขาอาจจะยังซ่อนออร่าไม่ได้เพราะกำลังสับสน แต่จูฮอนก็รู้สึกถึงออร่าของโบราณวัตถุที่ชั่วร้ายไกลออกไป

 

“เอาล่ะ ไปกันก่อนที่จะมีคนมาเห็นเถอะ”

 

เรื่องพลันเกิดขึ้นทันทีที่จูฮอนพยายาม

 

[เจ้าอยู่ที่นี่ มนุษย์ที่มีคุณสมบัติที่จะครอบครองข้า]

 

จูฮอนส่ายหัวทันทีที่ได้ยินเหมือนเสียงสะท้อนผ่านสนามบิน

 

ออร่าที่เขาสัมผัสได้คือโบราณวัตถุระดับเทพเจ้า

 

แต่ทว่า มันเป็นออร่าที่ชั่วร้ายและน่ากลัวกว่าต้นอายุวัฒนะเสียอีก

 

ในทางกลับกัน พวกโอซังอูรู้สึกว่าท่าทางของจูฮอนแปลกไป

 

“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

 

“ไม่มีอะไร…”

 

‘เราเป็นคนเดียวที่ได้ยินงั้นเหรอ?’

 

ถึงกระนั้น จูฮอนเป็นกังวลด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

เสียงนี้เป็นเสียงของอีกาที่เขาเคยได้ยินมาก่อน