ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 31: คนที่หัวเราะ คนที่โกรธ คนที่เกือบจะเป็นบ้า 2
บทที่ 31: คนที่หัวเราะ คนที่โกรธ คนที่เกือบจะเป็นบ้า 2
‘เธอยอมจ่ายเงินตั้งห้าร้อยล้านดอลลาร์ด้วยเหตุผลเพียงแค่นั้นเนี่ยนะ?’
มันอาจเป็นเรื่องที่น่าตกใจ
เป็นที่รู้กันว่าไอรีนชอบชายชาวเอเชีย ด้วยความที่จูฮอนก็เป็นคนหล่อและโดดเด่นไม่น้อย มันเลยทำให้สิ่งที่จูฮอนพูดออกมานั้นน่าเชื่อถือ ทำไมคนอย่างไอรีนถึงชอบผู้ชายแบบนี้กัน?
นั่นช่วยคลายความกระจ่างและความอยากรู้อยากเห็นของยุนซิอู
‘คงไม่ต้องสนใจเรื่องนั้นหรอก’
พวกเขาสั่งให้เลขานุการขุดค้นข้อมูลของจูฮอนเอาไว้แล้ว แต่ยุนซิอูก็ยังคิดอีกว่าจูฮอนอาจจะรู้จักคนร่ำรวยคนอื่นด้วยเพราะเขาสนิทกับไอรีน
ยุนซิอูถอนหายใจด้วยความโล่งอกทันทีที่พูดขึ้น
“งั้นนายจะยกต้นไม้ให้?”
“พูดบ้าอะไรออกมา?”
“ว่าไงนะ? แต่นายเพิ่งจะพูดออกมาเมื่อกี้เองนี่ว่าจะยกต้นไม้ให้…”
“ไอ้คนหน้าโง่ เชื่อที่ฉันพูดด้วย?”
ยุนซิอูเริ่มขมวดคิ้วทันที
[อารมณ์ของอีกฝ่ายตกลงอย่างฮวบฮาบ การยึดครองของศัตรูลดลงชั่วคราวจากเกรด A ไป D (ระดับโบราณ)]
[โบราณวัตถุที่ถูกควบคุมอยู่กำลังเริ่มอาละวาด]
ยุนซิอูไม่อาจทนไหวอีก ทันใดนี้จึงหยิบโบราณวัตถุออกมา
เขาไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว
“ไอ้เวรบัดซบ! ฉันน่าจะทำแบบนี้แต่แรก! ด้วยไอ้นี่ แกจะกลายเป็นทาสและมีชะตาต้องตายเหมือนอย่างหมาข้างถนน!”
จูฮอนที่กำลังกอดอกอยู่เอียงศีรษะฟังและหัวเราะ
“อย่าทำอะไรแบบนี้เลยดีกว่าน่า”
“ไอ้ชาติชั่ว!”
ยุนซิอูเปิดการใช้งานโบราณวัตถุในมือ
ในตอนนั้นเอง…
“หือ?”
ยุนซิอูเริ่มขมวดคิ้ว โบราณวัตถุที่เขาใช้ไม่แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมาเลย
“เฮ้ย?”
ยุนซิอูเริ่มกังวล
แม้ว่าเขาจะใช้การยึดครอง แต่โบราณวัตถุก็ยังไม่ถูกปลุก
“กะ-เกิดอะไรขึ้น?!”
ยุนซิอูหยิบขวดแก้วออกมา สิ่งที่อยู่ในขวดดูเหมือนจะแป้งฝุ่นของผู้หญิง
แต่ถึงกระนั้น นี่เป็นโบราณวัตถุต้องสาป
“ทำไมถึงใช้การไม่ได้ล่ะ?!”
และในตอนนั้นเอง…
จูฮอนจับหัวของยุนซิแล้วกระแทกไปกับโต๊ะอย่างแรง
ตู้ม!
ยุนซิอูทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะกรีดร้องทันทีที่หัวกระแทกกับโต๊ะ แล้วมือก็ถูกบิดไปด้านหลัง
“อ๊าก!”
จูฮอนจับหัวของเขาโขกเข้ากับโต๊ะราวกับตำรวจจับโจร
“เฮ้ย เจ็บนะเว้ย! อ๊าก! ปล่อย!”
ถึงกระนั้น จูฮอนกลับยิ้ม
“เพราะแบบนั้นฉันถึงบอกว่าแกบ้า หน้าโง่! ค่าการยึดครองต่ำเตี้ยแค่นั้นคิดเหรอว่าจะใช้งานโบราณวัตถุได้?”
ยุนซิอูถึงกับถามตัวเองอีกครั้ง
‘โบราณวัตถุ?’
‘หมอนี่พูดว่าโบราณวัตถุ?’
“ไอ้เด็กเวร! นี่แกถึงกับรู้เรื่องโบราณวัตถุ!”
ยุนซิอูพยายามที่จะใช้โบราณวัตถุ แต่มันก็ไม่เป็นผล
‘!’
จูฮอนใช้โอกาสนี้เพื่อหยิบขวดแก้วออกจากมือยุนซิอู
“เฮ้ย”
จากนั้น จูฮอนก็ใช้การยึดครองกับขวดแทน
“จงเชื่อฟังคำสั่งของฉัน”
ผงแป้งในขวดเริ่มขยับไปมา ยุนซิอูถึงกับหน้าซีดทันทีที่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น
“บ้าน่า! ทำไมมันถึงฟังไอ้ตัวบัดซบนี่กัน?!”
และมันก็เป็นเช่นนั้น
ขวดแก้วที่ยุนซิอูพกติดตัวมาคือโบราณวัตถุต้องสาปแบบผง มันเป็นโบราณวัตถุใช้งานทั่วไป แต่เป็นโบราณวัตถุที่ต้องทำสัญญากับผู้ใช้
[ผงซอมบี้ของหมอผีวูดู (เกรด A) (ระดับล้ำค่า) – โบราณวัตถุประเภทครอบครอง]
ความเชื่อของชนเผ่าผีวูดูเกิดขึ้นจากทาสผิวดำแห่งแอฟริกา
พวกเขาถูกบอกให้ใช้ผงซอมบี้เพื่อเปลี่ยนผู้ศรัทธาให้เป็นซอมบี้เพื่อลงโทษ
โบราณวัตถุนี้เกิดจากข่าวลือ และยังช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับจิตใจของผู้คน
กล่าวคือ ถ้าสัมผัสโดนผงแป้งหรือกลืนเข้าไป ก็จะถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิงร่างกาย จากนั้น
‘ต้องมีค่าการยึดครองที่มากพอที่จะใช้โบราณวัตถุนี้ได้’
ค่าการยึดครองนั้นสัมพันธ์กับความแข็งแกร่งทางจิตใจของผู้คน เพราะฉะนั้น คนอย่างยุนซิอูที่มักจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ก็จะมีค่าการยึดครองที่ต่ำ
นั่นเป็นสาเหตุที่โบราณวัตถุประเภทครอบครองสามารถทรยศเจ้านายตนเองได้
จูฮอนยิ้มอย่างสดใส
“ฉันว่าพร่ำบอกแกไปไม่น้อยแล้วนะ ว่าอย่าทำตัวไร้ประโยชน์ และอย่าตัดพ้อตัวเอง”
ยุนซิอูที่ถูกจูฮอนจับแขนอยู่ถึงกับต้องกัดฟัน เขาคิดว่าจูฮอนกำลังล้อเลียนเขาอยู่
“ไอ้บัดซบนี่ คิดว่าพล่ามอะไรอยู่กับใคร? ตายซะ!”
จูฮอนยิ้มทันทีที่เทผงในขวดแก้วออกมา
“เหมือนว่ายังได้บทเรียนไม่พอสินะ”
ผงแป้งพุ่งเข้าไปหาตัวยุนซิอูพร้อมกับคลุมทั้งตัว
เสียงกรีดร้องที่สิ้นหวังดังสะท้อนไปทั่วบาร์
“ไอ้บัดซบนั่น!”
มือของประธานควอนสั่นราวกับคุมความโกรธไม่ได้
ทำไมคนที่บอกว่าจะไปชิงเอาโบราณวัตถุกลับมาตั้งแต่เมื่อวานนี้ถึงได้ทำทุกอย่างยุ่งเหยิงไปหมด?!
ทันใดนั้นเอง
คนที่อยู่ตรงหน้าประธานควอนก็คือยุนซิอูที่เปลือยผ้าล่อนจ้อน เขาถูกขังอยู่ในคุก
“นี่ใช่คนของคุณไหมครับ?”
“………”
และมันก็เป็นเช่นนั้น
ประธานควอนปรากฏตัวขึ้นที่สถานีตำรวจทันทีที่ได้รับโทรศัพท์
ยุนซิอูที่ถูกจับข้อหาเดินไปทั่วลาสเวกัสด้วยสภาพที่ล่อนจ้อนและลวนลามผู้หญิงที่เดินผ่านไปมา
รูปภาพของยินซิอูถูกตีพิมพ์ลงในบทความข่าว! เขาคือผู้ที่เป็นอนาคตลูกเขยของประธานบริษัท TKBM
ทำไมถึงเละเทะแบบนี้?!
ถึงกระนั้น ดูเหมือนว่ายุนซิอูจะเห็นภาพลวงตาและไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขากำลังส่งเสียงบ่นพึมพำเหมือนซอมบี้แม้จะถูกขังเดี่ยว
ตำรวจปฏิบัติต่อเขาเหมือนเป็นพวกขี้ยา
เลขานุการมองไปที่ประธานควอนด้วยความตกใจทันทีที่เห็นสภาพของยุนซิอู
“เอ่อ… ท่านประธานคะ นี่ดูเหมือนว่า…”
ประธานควอนแตะหน้าผากราวกับปวดหัว
“ฉันแน่ใจแล้ว นี่เป็นผลจากโบราณวัตถุบ้านั่น”
‘ไอ้โง่นี่’
เขาปวดหัวเพราะลูกเขยคนนี้ชอบทำให้ลำบากใจอยู่ตลอดเวลา
ประธานควอนไม่มีผู้ช่วยที่เป็นเหมือนมือซ้ายหรือขวาแล้วในตอนนี้
หากยุนซิอูไม่มีระดับการยึดครองที่เป็นประโยชน์ ประธานควอนคงจะต้องตัดหางปล่อยวัดไปนานแล้ว
“ท่านประธานคะ เราจะทำยังไงกันดี?”
“ปล่อยไอ้หมอนี่ไว้ที่นี่แหละ แล้วก็ไปเอาโบราณวัตถุที่ตัวมันคืนมา”
เลขานุการรู้สึกกังวลทันทีที่ได้ยิน
“แต่… ท่านก็เห็นแล้วนี่ว่า…”
“อะไรอีก?!”
“แต่ว่ายุนซิอูไม่มีโบราณวัตถุติดตัวอยู่เลยนะคะ ทะ-ท่านประธาน โบราณวัตถุของท่านโดนชิงไปแล้ว!”
ประธานควอนขมวดคิ้วก่อนที่ตาของเขาจะเบิกกว้างด้วยความตกใจ
“อะไรนะ?!”
YOU MAY ALSO LIKE
