บทที่ 30: คนที่หัวเราะ คนที่โกรธ คนที่เกือบจะเป็นบ้า 2

 

แน่นอนว่าประธานควอนจดจำโบราณวัตถุอย่างที่จูฮอนทำไม่ได้ และนั่นคือสัญชาตญาณ ในงานประมูล ไม่มีรายการใดเลยที่ทำให้เขาต้องการ

 

มันเหมือนกับการเดินไปตามถนนและค้นหาสิ่งของที่อยากได้ไปเรื่อย

 

นั่นคือวิธีที่ประธานควอนเลือกสิ่งของ และสิ่งของพวกนั้นก็คือโบราณวัตถุ

 

ต้องขอบคุณสัญชาตญาณที่ประธานควอนได้มาจากโบราณวัตถุที่ครอบครองอยู่

 

ต้นอัลมอนด์ที่เขาเสนอราคาแข่งกับจูฮอนเมื่อวานนี้เท่านั้นที่ประธานต้องการ

 

“บัดซบ!”

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ประธานควอนรู้สึกโกรธ เขาเสียต้นอายุวัฒนะที่จะมอบพลังที่แข็งแกร่งให้ตัวเองไปเมื่อวาน เขาเสียมันไปให้กับไอรีน

 

ยุนซิอูกัดริมฝีปากเพราะเขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องระวังอารมณ์ของประธานควอน

 

เขาเป็นคนที่ถูกครอบครัวไล่ออกจากบ้านเพราะทำตัวไร้ประโยชน์ แต่ประธานควอนก็คอยช่วยเหลือเขามาตลอด

 

‘เราต้องทำแต้มให้ได้’

 

ในตอนนั้นเอง…

 

‘มีดที่เขาประมูลชนะมาเมื่อวานนี้ตั้งสองร้อยล้านดอลลาร์ไม่ต่างอะไรกับของไร้ประโยชน์เลย’

 

แต่ยุนซิอูก็เป็นคนที่บอกให้เขาประมูลมีดของคนขายเนื้อนั้นมา

 

แต่ทว่า มันกลับเป็นเหมือนมีดต้องสาป

 

มันเหมือนกับเป็นจ่ายเงินสองร้อยล้านดอลลาร์เพื่อซื้อของไร้ประโยชน์!

 

การที่คิดเช่นนั้น ทำให้ยุนซิอูนึกถึงคู่แข่งคนเมื่อวาน

 

มีดของคนขายเนื้อเป็นรายการที่จูฮอนเสนอราคาประมูลจนวินาทีสุดท้าย

 

ยุนซิอูไม่มีทางรู้เลยว่าเงินสองร้อยล้านดอลลาร์เป็นขีดจำกัดของจูฮอนหรือไม่ หรือเขาเป็นเพียงแค่ไอ้หน้าโง่ที่เอาแต่ยกมือเพื่อตัดราคาไปเรื่อย

 

‘ซอจูฮอน ซอจูฮอน’

 

จูฮอนเป็นไอ้บัดซบที่นั่งอยู่ข้างไอรีนเมื่อวานนี้ พนักงานหญิงที่งานประมูลจำลักษณะท่าทางของจูฮอนได้ดี

 

เขาไม่รู้แน่ชัด รู้แค่จูฮอนก็เป็นเหมือนพวกหน้าหล่อที่ไม่มีอนาคต เขาเป็นคนที่ค่อนข้างโดดเด่น เพราะยุนซิอูมักจะได้ยินพนักงานพูดถึงจูฮอนอยู่บ่อยครั้ง

 

ยุนซิอูเริ่มขมวดคิ้วทันทีที่คิดถึงชายผู้นั้น

 

‘ไอ้หมอนี่เป็นผู้ใช้โบราณวัตถุงั้นเหรอ?’

 

มีโอกาสสูงที่จะเป็นเช่นนั้น เพราะจูฮอนได้ครอบครองต้นอัลมอนด์ที่ประธานควอนอยากได้เช่นกัน]

 

ยุนซิอูเริ่มส่ายหัว

 

‘ไม่หรอกน่า’

 

ไอรีนน่าจะเป็นผู้ใช้โบราณวัตถุ แต่ไอ้หมอนั่นไม่น่าใช่

 

‘แถมเขายังประมูลหินภูเขาไฟชนะอีก’

 

เขาอาจจะเป็นคนที่มีนิสัยแปลกประหลาด และประธานควอนก็ไม่ได้อยากได้ของสิ่งนั้น

 

ยุนซิอูที่ไม่รู้ว่าประมวลกฎหมายของฮัมมูราบีเป็นหนึ่งในสี่ประมวลกฎหมายหลักเริ่มพูดกับประธานควอน

 

‘ท่านประธานครับ ผมเข้าใจว่าท่านคงยังเสียใจเรื่องต้นอัลมอนด์เมื่อวานอยู่’

 

“ต้นไม้นั่นให้ความรู้สึกที่แข็งแกร่งราวกับมันเป็นโบราณวัตถุของฉัน”

 

“!”

 

ยุนซิอูตกใจทันทีที่ได้ยินคำตอบของประธานควอน

 

ประธานควอนครอบครองโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าแล้ว ทว่ายังมีเงื่อนไขหรืออะไรบางอย่างที่ทำให้เขาไม่อาจใช้งานมันได้ดี ทว่าประธานควอนก็เริ่มเคลื่อนไหว โดยการรวบรวมโบราณวัตถุเท่าที่เขาทราบว่ามีตัวตนอยู่คง

 

แต่มันก็แค่นั้น!

 

‘มันคือโบราณวัตถุที่เราปล่อยไปไม่ได้!’

 

และมันก็ไม่ใช่ตัวกระตุ้นประสิทธิภาพทางเพศอะไรด้วย!

 

ความจริงที่ว่าไอรีนยอมส่งมอบโบราณวัตถุชิ้นนี้ให้จูฮอนทำให้รู้ได้ว่า ถ้าเธอไม่โง่จริง เธอก็ไม่ใช่ผู้ใช้โบราณวัตถุ

 

‘ต่อหน้าผู้ใช้โบราณวัตถุ กระทั่งเป็นคนธรรมดายังต้องตระหนักรู้ได้’

 

แม้จะไม่มีสิ่งนั้น ยุนซิอูก็ได้เห็นพลังของโบราณวัตถุของประธานควอนแล้ว นั่นเป็นเหตุผลที่เขามั่นใจว่าไม่มีใครที่จะเอาชนะพ่อตาในอนาคตของเขาได้

 

นั่นคือสิ่งที่ทำให้มนุษย์เย่อหยิ่ง

 

สีหน้าของยุนซิอูเปลี่ยนไปราวกับกำลังตัดสินใจบางอย่าง

 

“ท่านประธานครับ ผมจะรับผิดชอบเรื่องนำต้นอ่อนมาให้ท่านเอง ผมจะใช้โบราณวัตถุด้วยหากต้องทำ”

 

สายตาของยุนซิอูเต็มไปด้วยความโกรธทันทีที่เดินออกจากห้อง

 

‘ไอ้บัดซบนั่น! เราจะสั่งสอนมันเอง!’

 

ยุนซิอูกำลังดื่มน้ำอยู่และหาข้อมูลของจูฮอนไปด้วย

 

‘ไอ้เวรนั่น!’

 

ยุนซิอูรู้สึกโกรธแค้นและเดินกลับไปในทางที่เพิ่งจะเดินออกมา

 

เขาใช้พรรคพวกในการตามหาตัวจูฮอน

 

บางทีมันอาจจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่จูฮอนก็ปรากฏตัวในสถานที่ที่เขาเคยไปมาแล้วทั้งนั้น

 

‘เวรเอ้ย ไม่มีเหตุผลที่มันจะปักหลักอยู่ที่เดียวแน่’

 

ด้วยเหตุนี้ ยุนซิอูรู้สึกทนทุกข์ทรมานมากกว่าที่เคย

 

และในที่สุด เขาก็เจอจูฮอน

 

เขาเห็นจูฮอนนั่งดื่มวิสกี้อยู่ที่บาร์!

 

“ขอโทษนะ นายใช่ซอจูฮอนรึเปล่า?”

 

บาร์นี้อยู่ห่างจากสถานที่ท่องเที่ยว ทั้งเงียบสงบและมีลูกค้าไม่มาก

 

จูฮอนดื่มวิสกี้อยู่หน้าบาร์เทนเดอร์อย่างสบายใจระหว่างที่อ่านบทความบนโทรศัพท์

 

ยุนซิอูเริ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวด

 

‘ไอ้บัดซบนี่กล้าตัดสายประธานควอน แต่ตอนนี้กลับมานั่งดื่ม? ไอ้เวรนี่ไม่รู้ความถึงขนาดไหนกัน?’

 

แต่ทว่า จูฮอนแค่เงยหน้าขึ้นมามองทันทีที่ได้ยินคำถาม ยุนซิอูเริ่มอารมณ์เสียเพราะถูกจูฮอนจ้องมองด้วยสายตาดูถูก

 

ในทางกลับกัน จูฮอนแอบหัวเราะอยู่ในใจ ไม่เหมือนกับที่แสดงออกมา

 

‘ดูเหมือนว่าจะไปหาเรามาหลายที่เลยสินะ’

 

จูฮอนรู้ว่ายุนซิอูกำลังอารมณ์เสียและโกรธ

 

‘ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม’

 

ยุนซิอูมักจะหงุดหงิดและโมโหตลอดเวลาเพราะจูฮอนปฏิบัติต่อเขาไม่ดีนัก แถมยังมองเขาเป็นคนไร้ประโยชน์

 

แน่นอนว่าจูฮอนทำทุกอย่างตามที่ตั้งใจไว้ เขาปฏิบัติต่อยุนซิอูราวกับเป็นสุนัขจรจัด

 

สิ่งสำคัญที่สุดคือมันมีเหตุผลที่จูฮอนต้องทำให้เขาโกรธ

 

ยุนซิอูจ้องมองไปที่จูฮอน

 

“เฮ้ย นี่แกไม่ได้ยินหรือไงวะ? ทำไมถึงไม่ตอบคนที่กำลังถามแกอยู่?”

 

จากนั้นยุนซิอูก็ตะโกนใส่บาร์เทนเดอร์

 

“ขอน้ำเปล่าหน่อย ไม่เอาแอลกอฮอล์นะ แค่น้ำเปล่าพอ!”

 

จากนั้น เขาก็ไปนั่งใกล้จูฮอน

 

“แก ไอ้หน้าโง่ เราต้องคุยกันหน่อยแล้ว!”

 

เขาไม่มีความตั้งใจที่จะพูดดีกับจูฮอนตั้งแต่ต้น เขาแค่อยากจะจัดการจูฮอนด้วยโบราณวัตถุที่ติดตัวมา

 

และในตอนนั้นเอง…

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จูฮอนถีบยุนซิอูกระเด็นออกจากเก้าอี้

 

“เฮือก!”

 

“คะ-คุณครับ!”

 

บาร์เทนเดอร์หยุดทำเครื่องดื่มด้วยความตกใจ ยุนซิอูที่ล้มลงเงยหน้าขึ้นมามองจูฮอนด้วยความตกใจเช่นกัน

 

“เฮ้ย แกบ้าไปแล้วงั้นเหรอวะ?!”

 

ถึงกระนั้น จูฮอนก็ยังทำท่าทีใจเย็น

 

“ใช่ เราคุยกันได้ แต่นี่เราเพิ่งจะเจอกันครั้งแรกไม่ใช่เหรอ?”

 

“อะ-อะไรนะ?”

 

จูฮอนพูดทันทีที่เผยยิ้มที่ชั่วร้าย

 

“ทำไมไม่เริ่มจากการพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีก่อนละ”

 

ใบหน้าของยุนซิอูในตอนนี้ดูเหมาะที่จะเอาลงปกของหนังสือพิมพ์เป็นที่สุด