ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 29: แกคิดว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่? 2
บทที่ 29: แกคิดว่ากำลังต่อกรกับใครอยู่? 2
โบราณวัตถุคงจะตกใจตายหากมาได้ยินพวกโอซังอูเรียกมันว่าหินภูเขาไฟ
มันดูเหมือนบางสิ่งที่เอาไว้ขัดเท้า แต่มันก็คือโบราณวัตถุ และโบราณวัตถุนี้จะทำให้จูฮอนใส่ปลอกแขนไว้ที่ข้อมือของพวกโอซังอู
[ประมวลกฎหมายฮัมมูราบีของอาณาจักรบา (เกรด A: ระดับสมบัติล้ำค่า / สิ่งประดิษฐ์ครอบครอง)]
โบราณวัตถุถูกเปิดใช้งานและหินภูเขาไฟกลับกลายเป็นกระดานชนวนสีดำและหล่นมาอยู่ในมือของจูฮอน
จูฮอนเริ่มตะโกน
“ตาต่อตา ฟันต่อฟัน การทรยศจะได้เจอกับการทรยศ”
“อ๊าก!”
แสงสว่างวาบ!
ตัวอักษรขนาดเล็กเริ่มปรากฏบนกระดานชนวน ตัวอักษรเหมือนจะถูกเผาไหม้คล้ายกับแมกมา แสงไฟสว่างล้อมรอบร่างของพวกโอซังอู และเมื่อตัวอักษรถูกเขียนอย่างสมบูรณ์ มันก็ทำให้พวกเขาสับสน
“กะ-เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?”
จูฮอนตอบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอก มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นหากพวกแกไม่ได้หักหลังอะไรฉัน”
“อะ-อะไรนะ?”
“แต่ทว่า อย่าได้ลองเลยดีกว่า ไม่งั้นร่างของพวกแกจะต้องแตกเป็นเสี่ยง แล้วก็อย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ”
นี่คือโบราณวัตถุที่สร้างขึ้นจากวลีที่มีชื่อเสียง ‘ตาต่อตา ฟันต่อฟัน’ ที่มาจากประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี
กล่าวคือหากพวกโอซังอูคิดจะหักหลังจูฮอน จูฮอนก็จะทำแบบเดียวกัน โดยที่ร่างกายของทั้งสามคนจะถูกทำลาย
เป็นโบราณวัตถุแบบโต้กลับที่จะย้อนกลับสิ่งที่บุคคลหนึ่งกระทำกับอีกคนหนึ่ง
จูฮอนรู้สึกผ่อนคลายหลังจากได้ทดสอบประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี
‘ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาในการใช้เจ้านี่นะ’
เขาถามตัวเองว่าเขาจะยึดครองโบราณวัตถุเกรด A ได้หรือไม่
ทันใดนั้นเอง ปลอกแขนได้พุ่งเข้าไปสวมที่ข้อมือของพวกโฮซังอู ซ้ำยังทำให้สับสน
“เอ่อ… เราบอกว่าจะทำตามที่แกบอกทุกอย่าง อยากให้เราทำอะไรให้ก็บอกมาเลย?”
จูฮอนยิ้มให้กับคำถามนั้น
“อย่างแรกคือ…”
“นี่มันอะไรกัน? จูฮอน นี่มัน…”
พวกโอซังอูทำอะไรไม่ได้ พวกเขามองไปที่วัตถุตรงหน้า
พวกเขาอยู่ในห้องของโรงแรมที่ดีที่สุดของลาสเวกัส
จูฮอนบอกให้พวกเขามาหาตอนเก้าโมงเช้า พวกเขารู้สึกแปลกที่ได้ขึ้นลิฟต์ของโรงแรมหรูหราแห่งนี้ และการได้เห็นจูฮอนในชุดเสื้อคลุมชาวญี่ปุ่นทำให้พวกเขาอ้าปากค้างเช่นกัน
‘ทำไมถึงสกปรก…?’
แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นค่อนข้างแปลก พวกเขาไม่รู้ว่าจูฮอนไปซื้อหรือสั่งมาที่นี่กันแน่ มีทั้งปุ๋ย พลั่วดิน กระถางต้นไม้และอุปกรณ์ทำสวนทุกชนิด
พวกโอซังอูเลยตัดสินใจถามออกไป
“เฮ้ย จูฮอน ของพวกนี้มันอะไรกัน?”
“ของพวกนี้คืออะไรงั้นเหรอ? งานใหม่ของพวกแกไง”
จูฮอนดูเหมือนจะนอนไม่พอ เขาหาวขึ้นมาระหว่างที่ชงกาแฟอยู่
“พวกแกเห็นต้นผลอัลมอนด์ตรงนั้นไหม?”
“อ่า เห็น…”
พวกเขาเห็นต้นผลอัลมอนด์ ไม่สิ ต้นอายุวัฒนะกำลังเกลือกกลิ้งอยู่ในดิน
ต้นอายุวัฒนะกรีดร้องด้วยความโกรธ
[@(#@##*@!]
เจ้าบังอาจทำกับข้าแบบนี้ได้ยังไง ไอ้พวกมนุษย์หน้าโง่! นั่นอาจเป็นสิ่งที่มันพูดอยู่
เสียงนั้นคล้ายกับเสียงร้องของแมนดราโกราที่จูฮอนเคยได้ยินในหนัง
นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนปิดหูข้างหนึ่งและบอกให้พวกเขารีบไปจัดการ
“งานของพวกแกก็คือปลูกต้นอัลมอนด์นี่และขยายพันธุ์”
“อะไรนะ?!”
และมันก็เป็นเช่นนั้น
ต้นอายุวัฒนะของจิ๋นซีฮ่องเต้เป็นสิ่งที่ต้องใช้การเพาะปลูกเพื่อให้ได้ผลของมัน ผลเหล่านั้นเป็นโบราณวัตถุแห่งการรักษา ต้นกล้าจะเติบโตต่อไปตราบใดที่ไม่มีใครไปทำลายมัน
ถึงกระนั้น ต้นอายุวัฒนะของจิ๋นซีฮ่องเต้เป็นโบราณวัตถุที่ขี้กลัว ร้องไห้บ่อย และอารมณ์อ่อนไหวง่าย
‘มันต้องใช้เวลา ต้องทำให้มันมีความสุข แล้วก็ต้องเฝ้าดูมันโตอยู่ตลอดเวลา’
แท้จริงแล้ว มันไม่ต้องใช้แรงงานคนด้วยซ้ำ
แต่จูฮอนไม่ได้มีเวลาว่างหรือความอดทนมากขนาดนั้น มันจะนำเงินมาให้จูฮอนอย่างมากมายในอนาคต แต่ทำไมเขาถึงต้องคลุกคลีกับโบราณวัตถุขนาดนี้ล่ะ?
“ดูแลมันให้ดี อย่าทำให้มันตายล่ะ แล้วก็ต้องถ่ายรูปส่งมาให้ฉันดูทุกวันด้วยว่าเป็นยังไงบ้าง”
แน่นอนว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ หากพวกโอซังอูจะขโมยต้นอายุวัฒนะของจิ๋นซีฮ่องเต้แล้วหนีไป อิทธิพลของประมวลกฎหมายของฮัมมูราบีก็เป็นสิ่งหนึ่ง แต่การเติบโตและการเก็บผลมีสองวิธีซึ่งแตกต่างกันมาก
“แค่นี้ก็ดีแล้ว เอาใส่กระถางแล้วก็จัดการได้เลย”
“แต่ว่า… งานปลูกพืชสวนมันไม่ใช่…!”
“ถ้าพวกแกดูแลต้นกล้านี้อย่างดี ฉันจะให้รางวัลพวกแกคนละห้าร้อยล้านวอน”
“งั้นบอกมาเลยว่าอยากได้อะไร ลูกพี่! เราจะทำให้ดีที่สุด!”
มนุษย์จะกลายเป็นคนซื่อสัตย์เมื่อมีเงินมีเกี่ยวข้อง
พวกโอซังอูมีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปในทันที แล้วพวกเขาก็เดินไปที่ต้นอายุวัฒนะของจิ๋นซีฮ่องเต้ด้วยทาทีที่จริงจังไม่น้อย
ใครจะไปสนปาร์คคยองแทและปาร์คคยองจูกันล่ะ? พวกนั้นก็เป็นแค่อาชญากรค้ายา
พวกโอซังอูที่ซึ่งกลายมาเป็นคนดูแลต้นไม้หยิบต้นอายุวัฒนะขึ้นมา จากนั้นมันก็หยุดร้องราวกับเป็นเด็กทารกแรกเกิด
ในที่สุด จูฮอนก็ถอนหายใจอย่างสบายใจ และมองไปที่ต้นอายุวัฒนะ
‘ค่าความเป็นมิตรที่สูงของพวกมันช่วยในเรื่องนี้ได้’
พวกโอซังอูที่กำลังจะเริ่มปลูกต้นไม้สังเกตเห็นบางอย่างและถามขึ้นมา
“เอ่อ…ทำไมนี่ดูไม่เหมือนตาไม้เลยล่ะ?”
พวกโอซังอูวิตกกังวลทันทีที่เห็นเครื่องหมายบนลำต้นที่ดูเหมือนจะมาจากดาบ พวกเขารู้สึกโกรธที่คิดว่าพนักงานของงานประมูลดูแลสินค้าประมูลไม่ดีพอ
“ไอ้พนักงานประมูลพวกนั้น! ทำไมมันถึง! พวกมันกล้าขายของแบบนี้ให้ลูกพี่เราได้ยังไง?”
“จะต้องไปร้องเรียนหน่อยแล้ว!”
จูฮอนหยุดพวกเขาไว้
“อ่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องทำแบบนั้นหรอก”
อักษรสุสานโบราณบนลำต้นคือรอยสักแห่งการยึดครอง เพราะนี่เป็นสิ่งที่จูฮอนถือครองอยู่
คนอื่นอาจจะเห็นว่ามันเป็นข้อความประหลาด จูฮอนเลยเขียนชื่อตัวเองติดไว้ ผลจากต้นอายุวัฒนะของจิ๋นซีฮ่องเต้เป็นโบราณวัตถุแห่งการรักษาแบบบริโภค แต่ตัวลำต้นเองเป็นโบราณวัตถุประเภทครอบครอง
กล่าวคือจูฮอนเขียนชื่อติดไว้เพื่อให้รู้ว่ามันเป็นของเขา
‘ประธานควอนรักและใส่ใจต้นไม้นี้อย่างมาก เขาถึงกับเอามันไว้ในสวนห้องนอน’
ในตอนนั้นเอง…
กริ๊ง
จูฮอนได้ยินเสียงโทรศัพท์
“?”
หมายเลขที่โผล่ขึ้นมาไม่ใช่หมายเลขที่อยู่ในรายชื่อ
“……”
พวกโอซังอูมองไปที่จูฮอนด้วยความสับสนเพราะเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์
“ใครโทรมากันนะ?”
“ถ้าไม่มีชื่อโผล่มาก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร?”
แต่ทว่า จูฮอนมองดูราวกับมันน่ารำคาญ
ทำไมกันล่ะ?
มันเป็นเพราะจูฮอนจำหมายเลขนั้นได้
ในตอนนั้นเอง…
หมายเลขนั้นคือเบอร์ของประธานควอน
YOU MAY ALSO LIKE
