ตอนที่ 21: ชายแปลกหน้าในเกาหลี (2)

 

ในตอนนั้นเอง…

 

“แกบอกว่ามีชื่อย่อ JK สามคนใช่ไหม?”

 

พวกโอซังอูสะดุ้งกับคำถามของจูฮอนและรีบยื่นเอกสารให้

 

“เอ่อ ใช่ คนพวกนี้แหละ”

 

พวกโอซังอูต้องมีความสัมพันธ์กับพนักงานโรงประมูลเพราะว่าพวกเขารวบรวมข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับ JK มาได้

 

จูฮอนมองไปที่เอกสารที่ถูกรวบรวมมาอย่างดีและยิ้มขึ้น

 

‘ไอ้พวกนี้มันมีประโยชน์เหมือนกันนี่’

 

จูฮอนในปัจจุบันมีข้อจำกัดในการเข้าถึงข้อมูลประเภทนี้จากการประมูลอยู่ เขาต้องการใช้สิทธิ์ของบริษัทปาร์คคยองจูในการเข้าร่วมประมูล นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมมันถึงเป็นประโยชน์ที่ยังต้องบงการพวกโอซังอูจนไว้กว่าจะไม่ต้องการแล้ว

 

แน่นอนว่า มันก็ยังมีวิธีที่จะเข้าถึงข้อมูลเหล่านี้หากเขาต้องการจริง ๆ แต่มันก็จะต้องใส่ใจกับเรื่องเล็กน้อยมากเกินไป

 

‘ดูเหมือนจะต้องสั่งสอนเจ้าพวกนี้สักหน่อย เผื่อพวกมันจะได้คิดอะไรออก’

 

โอซังอูที่ไม่รู้ว่าจูฮอนมีความคิดชั่วร้ายอะไรเริ่มเหงื่อแตกทันทีที่อธิบายสถานการณ์ให้จูฮอนฟัง

 

“มีการใช้ชื่อย่อ JK อยู่สามคนสินะ แต่ทุกคนมีสัญชาติและอาชีพที่ต่างกัน แล้วก็…”

 

“โอเค ฉันได้ยินมาว่าหนึ่งในนั้นคือผู้หญิง เป็นนักแสดงฮอลลีวูด อีกคนเป็นผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นศิลปินที่ร่ำรวย ส่วนคนที่สามเป็นนักเขียน ดูเหมือนว่าทั้งสามคนจะใช้ชื่อปลอม เพราะงั้นฉันเลยบอกไม่ได้ว่าในสามคนนั้นใช่คนที่แกกำลังมองหาหรือเปล่า?”

 

ในตอนนั้นเอง ทันทีที่พวกโอซังอูกระเกาะลิ้นเพราะคิดว่าที่พูดไปมันไร้ประโยชน์

พวกเขาเห็นว่าจูฮอนกำลังยิ้มทันทีที่มองดูเอกสาร

 

“ไม่ใช่ ไม่มีอยู่ในนี้”

 

พวกเขาตกใจ

 

“อะไร? ใครกัน? นะ-นักแสดงงั้นเหรอ?”

 

จูฮอนยิ้มขึ้นมาทันทีที่มองดูเอกสารของผู้เข้าร่วมที่พวกโอซังอูนำมาให้

 

‘นักแสดงบ้าบออะไรกันละ’

 

ดวงตาของจูฮอนจ้องมองไปที่หนึ่งในสามคนที่อยู่ในรายการ

 

‘ฉันรู้ว่าแกมาที่นี่แน่ ประธานควอน’

 

เขามั่นใจ

 

หากประธานควอนอยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่ามีโอกาสสูงที่โบราณวัตถุจะปรากฏในงานประมูล

 

บางทีจูฮอนอาจจะเกิดมาพร้อมกับความรู้สึกในการตรวจจับโบราณวัตถุตั้งแต่เกิด เพราะไม่ว่าจูฮอนจะไปที่ไหน ก็จะมีโบราณวัตถุโผล่ขึ้นมาอยู่เสมอ

 

นั่นเป็นสาเหตุที่มือของจูฮอนวุ่นอยู่กับการเปิดดูแคตตาล็อก

 

ทันใดนั้นเอง…

 

‘แต่มันก็ยังมีอยู่บ้าง’

 

มือของจูฮอนหยุดเคลื่อนไหว

 

จูฮอนพบโบราณวัตถุหลายรายการในแคตตาล็อก

 

ประมวลกฎหมายของฮัมมูราบี

 

ปากกาของเช็คสเปียร์

 

และมีของอย่างอื่นอีกเช่น สร้อยข้อมือ ของเล่นและบุหรี่ สิ่งของทั้งหมดอยู่รูปแบบที่แตกต่างกัน แต่ส่วนหลักที่หลงเหลือมานั้นสมบูรณ์จนทำให้จูฮอนกล้ากล่าวได้อย่างมั่นใจ

 

‘ไม่เห็นมีโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?’

 

คำทำนายกล่าวถึงโบราณวัตถุระดับเทพในการประมูล

 

‘นี่เราพลาดอะไรไป?’

 

โอซังอูเงยหัวขึ้นมาด้วยความสับสนทันทีที่มองจูฮอน ในแคตตาล็อกมีทั้งกระเป๋าหรูรุ่นพิเศษ ภาพวาดของแวนโก๊ะ และแม้แต่ไวน์ที่ขายในราคาหลายพันล้านดอลลาร์

 

มันเป็นเรื่องดีที่จะเลิกสนใจสิ่งของเหล่านั้นไป หากไม่มีปัญญาที่จะจ่าย แต่ทำไมจูฮอนถึงทำเครื่องหมายกับสิ่งของประหลาดพวกนี้กันล่ะ?

 

ถึงกระนั้น พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากจะตกใจทันทีที่เห็นจูฮอนเลือกรายการเหล่านั้น

 

‘เริ่มประมูลที่สองพันล้านดอลลาร์งั้นเหรอ?’

 

พวกเขาคิดว่ามันไม่ได้เยอะมาก แต่บางคนก็คิดว่ามันเป็นราคาที่สูงไม่น้อย

 

แต่ทว่า พวกโอซังอูต้องตกใจมากกว่าเดิมกับสิ่งที่จูฮอนจะพูดต่อไป

 

“มีของบางรายการที่เราต้องประมูลให้ชนะ”

 

โอซังอูอ้าปากค้างทันทีที่ได้ยิน

 

“เฮ้ย! กะ-แกบอกว่าจะต้องประมูลชนะรายการที่เลือกไปงั้นเหรอ?”

 

“มีปัญหาอะไรไหมล่ะ?”

 

“มันไม่มีเหตุผลเลยนะเว้ยที่บอกว่าอยากจะชนะการประมูลที่ไมดาส! ที่นั่นมีแต่ซีอีโอของบริษัทใหญ่ที่มาประมูลสินค้าเหล่านี้กัน!”

 

แม้แต่ปาร์คคยองจูก็มาที่งานประมูลไมดาสเพื่อสร้างความสัมพันธ์ ไม่ใช่เพื่อการประมูล

 

จูฮอนวางแผนที่จะทำอะไรในสนามรบขนาดยักษ์นี้กัน?

 

“เฮ้ย คือฉันจะบอกว่า ถึงแม้ว่ารายการที่แกเลือกจะไม่เป็นที่นิยม แต่ราคาเริ่มต้นสำหรับของพวกนั้นอย่างต่ำก็ร้อยล้านดอลลาร์เลยนะ!”

 

“แล้วแกจะไปหาเงินเยอะขนาดนั้นมาจากไหนกัน?!”

 

ถึงกระนั้น จูออนกลับยิ้มขึ้นมา

“เราก็แค่ต้องหาเงินเพิ่ม”

 

“อะ-ไรนะ?”

 

“นายลืมไปแล้วเหรอว่าเราอยู่ในเมืองแห่งการพนันน่ะ?”

 

พวกโอซังอูถึงกับตกใจทันทีที่เข้าใจในคำพูดของจูฮอน

 

“กะ-การพนัน นี่แกกำลังคิดถึงเงินรางวัลอย่างงั้นเหรอ? แกคิดว่ามันเป็นไปได้งั้นเหงอ?!”

 

“แล้วถ้าใช่ล่ะ?”

 

“อะไรนะ?”

 

จากนั้นจูฮอนหยิบมีดทองคำออกมาจากกระเป๋า มันคือขวานทองคำที่มาจากโบราณวัตถุขวานทองและขวานเงินรวมกัน

 

เขาอำพรางโบราณวัตถุให้เป็นมีดเพื่อที่จะพกพาได้ง่าย

 

“นายซื้อแผนที่ของลาสเวกัสมาใช่ไหม เอาออกมาหน่อยสิ”

 

“ไอบ้าจูฮอน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกคิดอะไรอยู่”

 

โอซังอูรู้สึกตกใจแต่ก็หยิบแผนที่ท่องเที่ยวของลาสเวกัสออกมาจากกระเป๋า

 

จูฮอนไม่ได้สนใจสิ่งที่พวกเขาคิด

 

เขาเพิ่มความร่ำรวยให้ตัวเองได้

 

เขาแค่ต้องการค้นหาจุดที่เหมาะที่สุดเพื่อเพิ่มความร่ำรวย

 

ขวานทองคำจะช่วยจูฮอนในเรื่องนั้น

 

[ขวานทองคำและขวานเงิน – ขวานทอง (เกรด B: โบราณวัตถุระดับหายาก/โบราณวัตถุจำกัดการใช้)]

 

 

เหมือนกับเรื่องราวที่ว่าขวานทองคำและขวานเงินนำมาซึ่งความมั่งคั่งให้กับคนตัดไม้ผู้ซื่อสัตย์ โบราณวัตถุนี้เป็นสิ่งหนึ่งที่จะช่วยนำความมั่งคั่งมาสู่ผู้ใช้

 

ความสามารถของขวานทองคำคือการระบุสถานที่ที่ส่งกลิ่นของเงิน ความร่ำรวยหรือสมบัติ

 

กล่าวคือมันใช้ค้นหาสถานที่ที่ทำให้ผู้ใช้รวยได้

 

“ขวานทองคำ ระบุสถานที่ที่จะเกิดรางวัลใหญ่”

จูฮอนเปิดใช้งานโบราณวัตถุและขว้างมีดขึ้นสู่อากาศ

 

ทันใดนั้นเอง…

 

ฟิ้ว!

 

มีดส่องแสงสว่างสีทองก่อนที่จะแทงเข้าไปในจุดบนแผนที่

 

จูฮอนเริ่มยิ้มทันทีที่มองดูแผนที่

 

‘เอาล่ะ ไปคว้ารางวัลใหญ่กันหน่อยเป็นไร?’