ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 2 : เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2

บทที่ 2 : เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2

 

สุดท้ายแล้วเจ้าหน้าที่ก็เข้ามาหยุดและแยกพวกเขาออกจากกัน

“นี่ หยุดทะเลาะกันเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

จูฮอนปล่อยมือโดยไม่ลังเล พร้อมกับยืนขึ้น

“โอเค ก็ได้ แล้วไหนห้องขังล่ะ?”

“ว่าไงนะ?”

“พวกคุณจะไม่พาตัวผมเข้าห้องขังงั้นเหรอ? ผมรู้สึกง่วงมากเลย ผมจะเข้าไปข้างในและพักผ่อนสักหน่อย”

จากนั้น จูฮอนก็เดินไปที่ห้องขัง ราวกับว่าเขารู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

“ให้ตายสิ ดูไอ้เด็กบ้านั่นสิ!”

เจ้าหน้าที่ไล่ตามจูฮอนไปด้วยความสับสน แม่ลูกคู่นั้นก็ได้แต่จับมือกันตื่นตระหนกขณะจ้องมองตามมา

ดูเหมือนว่ามือของลูกชายเธอไม่ได้บาดเจ็บหนักอย่างที่พวกเขาบอก …

“โอ๊ย ไอ้เด็กนั่น! มันเป็นบ้างั้นเหรอ?”

“รีบจับมันขังไว้ในคุกไปเลย! เร็วเข้า!”

“ฉันจะฟ้องไอ้เด็กบ้านั่น!”

พวกเขาอารมณ์เสีย เหนื่อยหอบ แต่ก็ไม่ได้ตระหนักถึงสิ่งที่สำคัญที่สุด

พวกเขาไม่ได้สังเกตเลยว่ากระเป๋าสตางค์ของพวกเขานั้นหายไป

 

“เหอะ ไอ้พวกบ้านั่นดูจะรวยไม่น้อย”

จูฮอนหัวเราะเบา ๆ ขณะมองดูกระเป๋าที่ขโมยมา เขาใช้ความสามารถตัวเองในการฉกมา

เดิมทีจูฮอนทำงานกับคนที่เอาแต่เรียกเขาว่าไอ้เฮงซวยมาสิบปีแล้ว    ไม่ว่าจะเรื่องดึงดูดความสนใจและฉกฉวยสิ่งของ เขาล้วนทำได้หมด ความสามารถของเขาถึงขั้นระดับนักมายากลข้างถนน หรือจะกล่าวว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญก็ไม่เกินเลย

แน่นอนว่าเขามักจะใช้ความสามารถเฉพาะในเวลาทำงาน ตอนนี้ก็เหมือนรอบอุ่นเครื่องที่ได้กลับมาในอดีต และมันก็สำเร็จได้ด้วยดี

‘ไอ้สองแม่ลูกบ้านั่น เหมือนว่าจะมีของมีค่าอยู่ในนี้นะ ขอให้สนุกกับการหากระเป๋าไปละกัน’

ตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องการที่จะปลุกทักษะพื้นฐาน แต่ปัญหาคือเขาเองยังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

‘เราจะปลุกทักษะพวกนี้ยังไงดีล่ะ?’

มันคงจะดีถ้าอย่างน้อยเขารู้วิธี

ขณะนี้เองที่เกิดอะไรบางอย่างขึ้น

[ระดับความชำนาญในด้านการสอดแนมเพิ่มขึ้น]

[ฝีมือลับ ๆ ล่อ ๆ ที่แม้แต่ปีศาจยังต้องตกใจที่ได้เห็นช่วยให้คุณเรียนรู้เกี่ยวกับการมีอยู่ของทักษะพื้นฐาน ซึ่งนั่นคือความคล่องแคล่วว่องไว]

‘โอ๊ะ?’

จูฮอนเริ่มนึกอะไรออกหลังจากได้เห็นสิ่งนั้นก่อนที่จะเริ่มหัวเราะเบาๆ

นี่หมายความว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปลุกทักษะงั้นเหรอ?

จูฮอนกำลังตรวจดูระบบหน้าต่างอย่างละเอียด แต่ก็ไม่วายเก็บกระเป๋าที่ขโมยมาอย่างรวดเร็ว

เป็นเพราะว่ามีเจ้าหน้ากำลังมุ่งหน้าไปหาเขา

“นี่ นายน่ะ ฉันไม่ได้เห็นหน้าภรรยามาเป็นเดือนแล้วนะ ฉันต้องมาเจอนายที่นี่จริง ๆ เหรอ? “

จูฮอนเริ่มหัวเราะ

นั่นคือคิมควอนอู

เขาเป็นผู้ตรวจสอบในหน่วยอาชญากรรม ซึ่งเป็นเหมือนพี่ชายที่รับเลี้ยงจูฮอนตั้งแต่ตอนที่ยังเป็นเด็กกำพร้า

ควอนวูเป็นสมาชิกในครอบครัวเพียงคนเดียวของจูฮอน จนกระทั่งเขาพบกับญาติของตัวเอง

“ยังไงก็เถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันดูแลเรื่องนี้เอง  พวกแก๊งต้มตุ๋นบ้านั่นก็เป็นแค่พวกคนทำผิดเดิม ๆ ซ้ำซาก เราควรให้พวกนั่นอยู่ในคุกเพราะรายงานความผิดซ้ำ ๆ ซาก ๆ”

จูฮอนยิ้มขึ้นก่อนที่จะถามคำถามอย่างจริงจัง

“นี่พี่ ผมมีคำถาม”

“คำถามเหรอ?”

จูฮอนชี้ไปที่ทีวีแทนที่จะตอบกลับ มีข่าวสารมากมายพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำบนจอ

[ณ วันนี้ สุสานลึกลับได้ปรากฏขึ้นในเมียงดงเวลา 15.00 น. ซึ่งทำให้เกิดความโกลาหลวุ่นวาย มีรายงานว่าผู้คนหายไปกว่า 1,000 คนแล้ว……]

สารวัตรคิมมองดูข่าวพร้อมกับเดาะลิ้น

“แม้แต่ตำรวจเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมสุสานพวกนี้ถึงปรากฎขึ้นมา ช่วงเก้าเดือนที่ผ่านมาพวกเรายังไม่พบเบาะแสอะไรเลย”

ไม่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่สำคัญ จูฮอนรู้ดีเกี่ยวกับเหตุการณ์พวกนี้ แม้จะไม่มีใครบอกอะไรเลย

[การปรากฏตัวของสุสาน]

นี่คือหายนะของโลกซึ่งเกิดจากโบราณวัตถุที่กำลังมองหาเจ้านาย

ซุส โซโลมอน โซกราตีส เฟาสต์ นอสตราเดมัส ชือโหยวหรือเทพเจ้าแห่งสงครามของจีน และคนอื่น ๆ โบราณวัตถุที่มีความสามารถของเทพเจ้า วีรบุรุษและบุคคลที่มีชื่อเสียงที่ปรากฏบนโลก

โบราณวัตถุใช้วิธีการต่าง ๆ ในการเลือกเจ้านายของมันเอง ถึงกระนั้นสุสานเองก็ถูกสร้างในระหว่างนั้น ผู้คนเห็นว่าสุสานเป็นเหมือนสัญญาณและการรวมตัวที่อยู่เหนือพวกเขา

‘นรกจะถูกสร้างขึ้นครั้นเมื่อสุสานเริ่มปรากฏบ่อยขึ้น’

โบราณวัตถุต่าง ๆ ได้นำผลประโยชน์มาสู่ผู้คน กระนั้นเองหากเป้าหมายของพวกเขาคือการทำลายมนุษยชาติ มันก็อาจเรียกได้ว่านี่เป็นความสำเร็จอันยิ่งใหญ่

ผู้คนเริ่มฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงโบราณวัตถุ ผู้ถือครองได้เปลี่ยนโครงสร้างสังคม วิธีเดียวที่จะอยู่รอดได้คือการค้นหาโบราณวัตถุที่ยิ่งใหญ่และกลายเป็นผู้ใช้โบราณวัตถุเสียเอง

‘ประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยหากเราไม่ทำเช่นนั้น’

นี่เป็นส่วนสำคัญของคำถามของเขา

“นี่พี่ เคยเห็นพวกเหนือมนุษย์บ้างไหม?”

“อะไรนะ?……. อา! ฉันเคยเห็นเมื่อไม่นานมานี้เอง มันเป็นภาพยนตร์ที่มีคนดูมากกว่า 10 ล้านครั้งเลยนะ! นางเอกร้อนแรงมาก”

จูฮอนเริ่มยิ้มตอบ

จากคำตอบที่ได้ สุสานยังคงไม่ได้ถูกเคลียร์พื้นที่ และผู้ใช้โบราณวัตถุยังไม่ปรากฏขึ้นบนโลก

สุสานและสิ่งโบราณวัตถุต่าง ๆ โผล่ขึ้นมาที่นี่และที่นั่น แต่มันยังคงอยู่ในช่วงระยะแรก ๆ ฉะนั้นก็ยังไม่น่าจะมีคู่แข่งอยู่ ณ ตอนนี้

ยังไงก็เถอะ เขายังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่

ทำไมล่ะ?

ก็เพราะประธานควอนไง แม้ว่าเขาจะยังไม่รู้เวลาที่แน่นอน แต่ประธานควอนก็เป็นหนึ่งในคนแรก ๆ ที่ได้ครอบครองโบราณวัตถุระดับเทพเจ้า โบราณวัตถุระดับเทพรุ่นแรก

‘เราต้องเริ่มค้นหาก่อนไอ้แก่บ้านั่น’

แผนการที่ดีที่สุดคือการใช้โบราณวัตถุของประธานควอนก่อนที่เขาจะได้มาครอบครอง

จูฮอนกัดฟันตัวเองทันที เขารู้สึกถึงความเจ็บปวดตรงแขนขาที่ถูกตัดออกไป

‘ไม่ต้องไปคิดถึงเรื่องที่จะแก้แค้น เราต้องรีบแล้วเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปใช้ชีวิตแบบเดิมอีก‘

จูฮอนแก้ไขปัญหาของเขาอย่างดีก่อนจะกล่าวคำอำลาและออกจากสถานีตำรวจ

มีหลายสิ่งเกินกว่าที่เขาจะทำได้ในตอนนี้ทันทีที่กลับมาในอดีต

‘ที่แรกคือยุโรป สุสานที่เราจะกอบโกยได้ส่วนใหญ่ปรากฏขึ้นในยุโรปก่อน เพราะฉะนั้นเราต้องไปที่นั่น‘

และในตอนนั้นเอง

จู่ ๆ จูฮอนก็หยุดเดินทันทีที่ตระหนักถึงความจริงที่สำคัญบางอย่าง

มันเป็นเรื่องที่น่าตกใจมากจนเขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาลืมมันไป

‘เดี๋ยวนะ ตอนนี้เราคงไม่ได้ถังแตกอยู่ใช่ไหม?’

และมันก็เป็นอย่างนั้น

ในช่วงเวลานี้ เขาไม่มีเงินแม้แต่จะจ่ายค่าน้ำค่าไฟได้เลยด้วยซ้ำ

ลืมเรื่องขึ้นเครื่องบินไปได้เลย ตอนนี้เขาไม่มีเงินซื้อสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันเลยด้วยซ้ำ!

จูฮอนถอนหายใจทันทีที่นึกขึ้นได้

‘เราควรจะจ่ายค่าโทรศัพท์มือถือที่ค้างชำระอยู่ด้วยเงินขโมยมานี่แหละ‘

จากสถานการณ์  ยุคของโบราณวัตถุจะเริ่มอย่างเป็นทางการเมื่อราวสองเดือนก่อน อย่าได้กล่าวถึงการบุกสุสาน ตอนนี้แค่ไปยังประเทศปลายทางยังเป็นปัญหาเลย

‘บ้าเอ้ย ทำไมเราถึงจำพวกเลขล็อตเตอรี่ที่ถูกรางวัลใหญ่ไม่ได้กันนะ’

ความจำของเขาในตอนนี้ยังดีกว่าพวกผู้คนไร้ประโยชน์เสียอีก

ยังไงเสีย มันก็เป็นอย่างนั้น

“เฮ้ย! ซอจูฮอน”

กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งตะโกนเรียกจูฮอนหลังจากที่เขาออกมาจากสถานีตำรวจ จูฮอนเริ่มขมวดคิ้วขณะมองดูพวกเขา

‘คนพวกนี้มัน?’

พวกนั้นเป็นรุ่นพี่ในบริษัทที่ชอบเอาเปรียบจูฮอน

พวกเขาถ่มน้ำลายลงบนพื้นและส่งสัญญาณให้จูฮอนรีบไปหา

‘พวกนั้นกำลังพูดว่าจะฆ่าเราหากเราไม่ไปหางั้นเหรอ?’

เขาไม่รู้สิ่งที่พวกนั้นต้องการ แต่เขารู้ว่ามันไม่ใช่การชวนไปเที่ยวหรือเล่นสนุกแน่นอน

กระนั้น จูฮอนเริ่มยิ้มขึ้นมาราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออกในขณะที่มองไปที่พวกนั้น

‘อย่างน้อยก็ยังมีพวกกุ๊ยที่มีประโยชน์อยู่บ้างสินะ’