ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 19: ถ้าไม่อยากตายก็ส่งมันมา 2

บทที่ 19: ถ้าไม่อยากตายก็ส่งมันมา 2

 

“กะ-เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ฉันจะคลายเชือกที่มือให้ แล้วก็เงียบด้วย เขียนทุกอย่างที่ปรากฎในบันทึกแห่งอนาคตนั่นลงไป ขาดไปสักคำเธอตายแน่

 

“อะ-อือ!”

 

ท้ายที่สุด กิก็ลงเอยด้วยการเป็นนักโทษของจูฮอน และต้องเขียนข้อมูลทั้งหมดที่โผล่ขึ้นมาในบันทึกแห่งอนาคตลงไป

 

‘ยังมีเวลาอีกเยอะก่อนที่เราจะได้กลับบ้าน’

 

เขาจัดการกับบันทึกแห่งอนาคตด้วยมุรามาสะได้ แต่ทว่า มันจะไม่เป็นการเสียเปล่างั้นเหรอที่จะทำลายบันทึกแห่งอนาคตแล้วก็กลับบ้าน ทั้งที่ทุกอย่างเป็นเช่นนี้?

 

นี่เป็นเรื่องจริง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ตอนนี้จูฮอนรู้แล้วว่าที่ประธานควอนมีส่วนเกี่ยวข้องกับบันทึกแห่งนาคต

 

มันหมายความว่าอย่างไร?

 

จูฮอนเริ่มหัวเราะ

 

‘อนาคตของประธานควอนจะต้องอยู่ในนี้ด้วย’

 

และมันเป็นเช่นนั้น จูฮอนเลยตั้งเป้าเพื่อที่จะหาข้อมูลเกี่ยวกับประธานควอน

 

ประธานควอนคอยช่วยรัฐบาลญี่ปุ่นอยู่ เขาคงต้องให้ซาซากิดูอนาคตของตัวเองไว้อย่างแน่นอน

 

ในกรณีนั้น บันทึกแห่งอนาคตก็ควรจะแสดงอนาคตของไอ้เวรนั่นเช่นกัน

 

นี่เป็นโอกาส

 

‘แต่ก็ยังเป็นเรื่องที่น่ารำคาญที่ต้องมาจัดการโบราณวัตถุเกรด S (ระดับตำนาน) อยู่ดี’

 

แทนที่จะต้องเหนื่อยเพื่อที่จะครอบครองบันทึกแห่งอนาคตด้วยตัวเอง แต่มันจะเร็วกว่าหากสั่งให้ซาซากิอ่านข้อมูลทั้งหมดและทำลายมันทิ้งไปซะ

 

ในปัจจุบัน จูฮอนได้ยึดครองโบราณวัตถุระดับ B (หายาก) ได้อย่างง่ายดาย แต่โบราณวัตถุระดับ A (สมบัติล้ำค่า) และระดับที่สูงกว่านั้นจะต้องอาศัยการยึดครองที่แข็งแกร่งไม่น้อยเพื่อที่จะได้ครอบครองมา

 

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงแพ้ให้กับโบราณวัตถุระดับ S หรือระดับที่สูงกว่านั้น ที่จริงแล้ว จูฮอนต้องแก้ไขปัญหาเรื่องนี้ให้ได้ เพราะว่าโบราณวัตถุชิ้นใดก็ตามที่อยู่เหนือระดับ A นั่นถือว่าเป็นเหมือนโลกที่ต่างออกไป

 

‘โอเค เรามั่นใจแล้วว่าซาซากิเป็นหนึ่งในคนที่มีความสัมพันธ์ในด้านความเป็นมิตรมากกว่าการยึดครอง’

 

เธอเป็นผู้ที่ถูกโบราณวัตถุเลือก

 

ถึงกระนั้น มันก็ไม่ได้ดีเลยที่จะมีค่าความเป็นมิตรสูง

 

การมีค่าความเป็นมิตรที่สูงนั่นหมายความว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับบุคคลนั้นที่จะจัดการกับโบราณวัตถุ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าโบราณวัตถุจะไม่เกลียดชังบุคคลนั้น

 

‘คนพวกนั้นก็เป็นเหมือนเหยื่อที่ตกได้ง่าย’

 

ซาซากิจะถูกวางยาพิษโดยโบราณวัตถุและเสียชีวิตภายในหนึ่งหรือสองปีหากเธอยังคงใช้บันทึกแห่งอนาคตนี้ด้วยความใกล้ชิด

 

“ยังไงซะ ตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่ได้เขียนอะไรผิด ฉันจะฆ่าเธอถ้าเขียนอะไรไม่รู้เรื่อง”

 

ซาซากิสะดุ้งและรีบมองดูที่สมุดบันทึกทันทีที่เห็นจูฮอนหยิบมุรามาสะออกมาจากปลอก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาและน้ำมูก เธอเริ่มเขียนอย่างลนลานเพราะกลัวว่าจูฮอนจะฆ่าเธอหากเธอหยุดเขียนเพียงเพื่อเช็ดน้ำตา

 

ผ่านไปประมาณสี่ชั่วโมง…

 

ซาซากิเขียนข้อมูลจำนวนมากบนสมุดบันทึกหากเทียบกับที่เธอต้องเขียนตามปกติ เธอเขียนจนเต็มหน้าทุกแผ่น

 

แน่นอนว่าซาซากิไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำเช่นนั้น

 

เธอขอร้องจูฮอนว่าขอพักสักหน่อยได้ไหม แต่ได้คำตอบกลับมาว่า ‘เธอต้องการที่จะพักไปตลอดหรือเปล่า?’ เธอบอกต่อว่าเธอเจ็บมือ แต่ก็ได้คำตอบกลับมาว่า ‘ฉันแน่ใจว่ามันจะเจ็บมากกว่านี้ หากเธอไม่มีมือ’

 

แม้ว่าเธอจะขอเขาไปเข้าห้องน้ำ จูฮอนก็บอกเธอว่า ‘จัดการตรงนี้ให้เสร็จก่อน’ หากเป็นเช่นนี้ มันจะเป็นอย่างไรกันหากเธอหยุดเขียน?

 

ซาซากิส่งสมุดบันทึกให้จูฮอนขณะที่เธอสะอึกสะอื้น

 

“ฮือ หนูขอโทษ ที่หนูทำแบบนี้ก็เพราะหนูอยากที่จะคุยกับพี่ชาย ฮือ! โชสุเกะ ฉันขอโทษนะที่ไปสนใจชายอื่นมากกว่า ก็มีคนเคยบอกว่าคนเกาหลีมักจะเป็นสุภาพบุรุษ นิสัยดีแล้วก็มีน้ำใจนี่”

 

จูฮอนที่มองผ่านกระดาษจดพูดขึ้น

 

“ใครบอกเธอกัน?”

 

“พะ-เพื่อน!”

 

“แล้วมันวัดจากอะไรล่ะ?”

 

“ละครเกาหลี!”

 

ไอ้ละครน้ำเน่าพวกนั้น

 

ละครพวกนั้นมักจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เด็กวัยรุ่นมีจินตนาการที่แปลกประหลาด

 

จูฮอนกระเดาะลิ้นทันทีที่พลิกหน้ากระดาษ

 

ซาซากิไม่รู้ว่าเธอเขียนอะไรลงไป แต่มันง่ายมากสำหรับจูฮอน เพราะเขาอ่านอักษรโบราณจากข้อมูลของกองกำลังญี่ปุ่นออก โบราณวัตถุที่ญี่ปุ่นจะได้ครอบครองมานั่นมาจากสุสานในอนาคตที่ตั้งอยู่ในประเทศญี่ปุ่นเอง

 

น่าเสียดายที่ข้อมูลที่จูฮอนต้องการมากที่สุดไม่ได้อยู่ที่นั่น

 

‘ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับประธานควอนเลยงั้นเหรอ?’

 

ทันใดนั้นเอง…

 

“!”

 

คำทำนายที่ไม่คาดคิดถูกเขียนในหน้าถัดไป มันดูเหมือนเป็นรหัส แต่เป็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับประธานควอนอย่างแน่นอน

 

นั่นเป็นสาเหตุที่จูฮอนยิ้มขึ้นมา

 

‘เจอแล้ว’

 

เขาโชคดีเหลือเกิน

 

แต่ทว่า ความโชคดีมักจะมาพร้อมกับความโชคร้ายเสมอ

 

“ท่านครับ คำสั่งต่อไปคืออะไรครับ?”

 

“เรากำลังทำการสืบสวนสอบสวนอยู่ครับ!”

 

จูฮอนได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอกห้อง

 

ซาซากิหันไปมองทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

 

“พี่ชาย นั่นมันเสียงพันเอกโมรินี่!”

 

ทหารพวกนั้นดูเหมือนจะตามซาซากิมา แม้ว่าจูฮอนจะทำลายเครื่องติดตามไปหมดแล้วก็ตาม

 

แต่ก็ไม่แปลกที่อีกฝ่ายหาจนพบ มีวิธีการมากมายที่ใช้ในการค้นหา อย่างเช่น การตรวจสอบวิดีโอใน

 

จูฮอนคาดว่าอีกฝ่ายจะปรากฏขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

 

อันที่จริงมันค่อนข้างช้าที่อีกฝ่ายใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงกว่าจะมาถึงที่นี่

 

ห้องที่จูฮอนอยู่นั้นถูกล้อมไปด้วยกองกำลังญี่ปุ่น

 

“อย่าขยับ!”

 

ปัง! ประตูถูกกระแทกออกจนเปิด มีทหารราวสิบคนยืนอยู่ตรงนั้น

 

พักเอกโมริที่มียศสูงเกินไปที่จะมาอยู่ที่นี่เริ่มกัดฟันทันทีที่เห็นจูฮอน

 

“บันทึกแห่งอนาคตหายไปไหนแล้ว?!”

 

จูฮอนยิ้มขึ้นมาทันทีที่โบกหนังสือไปมา

 

“มองหานี่อยู่งั้นเหรอ?”

 

ใบหน้าของผู้พันโมริแดงด้วยความโกรธทันทีที่เห็นบันทึกในมือของจูฮอน

 

“แก ไอ้สารเลว แกนี่เองที่เป็นคนขโมยบันทึกแห่งอนาคตไป!”

 

ในทางกลับกัน ซาซากิมองไปที่จูฮอนด้วยใบหน้าซีดเซียว ดูเหมือนว่าจูฮอนกำลังจะตาย แต่ถึงกระนั้น เธอก็รู้สึกกลัวมากกว่าเดิมทันทีที่สังเกตเห็นว่าจูฮอนดูจะไม่ตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้าเลย

 

‘เขาคิดอะไรอยู่กันนะ?’

 

กองกำลังทหารตะโกนดังขึ้น

 

“เฮ้ย ไอ้เกาหลี! วางบันทึกแห่งอนาคตลงซะ!”

 

“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”

 

“เฮอะ แกดูเหมือนจะไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้สินะ แกคิดว่าจะหนีไปได้งั้นเหรอ?”

 

จูฮอนตะโกนใส่อีกฝ่าย

 

“พวกปัญญาอ่อนอย่างแกมากกว่าที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เลย”

 

‘กล้าดียังไงที่จะมาต่อกรกับผู้ใช้โบราณวัตถุ ทั้งที่ตัวเองไม่มีติดตัวสักชิ้น?’

 

จูฮอนที่ล้วงมืออีกข้างลงในกระเป๋าเสื้อได้เปิดการใช้งานโบราณวัตถุ

 

แสงไฟส่องสว่างวาบไปทั่วห้องห้อง

 

มันคือเค้กข้าวตะวันจันทราฮอนขโมยมาจากอาเบะพร้อมกับเชือก

 

[เค้กข้าวแสนอร่อยฝีมือคุณนาย (เกรด C) (ระดับทั่วไป) – โบราณวัตถุกำจัดการใช้]

 

ทันในนั้นเอง จูฮอนได้แทงบันทึกแห่งอนาคตด้วยมุรามาสะ

 

มีกรีดร้องอีกเสียงดังขึ้นก่อนที่แสงไฟจะส่องสว่างไปทั่วห้อง