บทที่ 18: พร้อมที่จะตายหรือยัง? 2

 

[~~~(TдT) พี่ชายหล่อจัง ตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น ★ หนูคือผู้ใช้บันทึกแห่งอนาคต (⋈◍＞◡＜◍)。✧♡ -> หนูอยากจะรู้จักพี่มากขึ้น ٩(♡ε♡ )۶ = พี่มีแฟนหรือยังคะ? (｡･ω･｡)ﾉ]

 

ข้อความพวกนั้นไม่มีตัวอักษรคันจิและเต็มไปด้วยอิโมจิ และประโยคที่ผู้หญิงวัยรุ่นชอบใช้ในการส่งข้อความ

 

จูฮอนครุ่นคิดอย่างหนัก และคิดว่าไม่มีใครจะโง่เขลาได้เช่นนี้แล้ว เขาเคยเจอกับคนญี่ปุ่นหลากหลายประเภทตลอดเวลาที่พิชิตสุสาน แต่ก็ไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน

 

‘เธอกำลังคิดบ้าอะไรอยู่น่ะ?’

 

แถมเธอยังเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงอีกด้วย

 

นี่เป็นการแสดงงั้นเหรอ?

 

มันจะเป็นไปได้ไหม? เธอกำลังแกล้งทำตัวเป็นมิตรกับจูฮอนแล้วค่อยแทงข้างหลังงั้นเหรอ?

 

‘หรือเธอเห็นอนาคตที่ต่างออกไปกัน?’

 

จูฮอนรู้ดีเกี่ยวกับบันทึกแห่งอนาคต สิ่งที่ถูกกล่าวไว้ควรคล้ายกับสิ่งที่เขาคาดคิด

 

ซาซากิเริ่มวิตกกังวลทันทีที่จูฮอนจ้องมอง

 

เธอดูเหมือนจะรู้อะไรบางอย่างเพราะเธอเริ่มพิมพ์ข้อความบนโทรศัพท์อีกครั้ง จากนั้นจึงยื่นให้จูฮอนดู

 

[หนูตกหลุมรัก หนูเห็นอนาคต (´；ω；`) พี่ชายและหนู เพื่อนกัน โอเคไหม? แล้วก็… แฟน? ?｡( ；∀ ；)]

 

“………”

 

ดูเหมือนเธอจะคิดว่าควรใช้ภาษาอังกฤษเพราะจูฮอนเป็นชาวต่างชาติ

 

แต่นั่นทำให้จูฮอนรู้สึกปวดหัว

 

จูฮอนต้องแยกข้อความออกจากกัน และเรียงข้อความใหม่ แต่มันก็พอเข้าใจได้

 

จูฮอนเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการ

 

นั่นคือเหตุผลที่จูฮอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและพิมพ์อะไรบางอย่างก่อนที่จะส่งให้ซาซากิ

 

ใบหน้าของซาซากิดูเจิดจ้าทันทีที่เห็น

 

แคร๊ง! ปั้ง!

 

“อ๊าย! ทำไมโต๊ะมันถึง… ?!”

 

มีเสียงดังออกมาจนทำให้ทหารอยู่รออยู่ข้างนอกเสียสมาธิ พวกเขาหันไปมองทางลูกค้าที่กำลังตกใจเพราะจู่ ๆ เก้าอี้ก็พลิกคว่ำ

 

ในทันใดนั้นเอง…

 

“เฮ้ย! ซาซากิ!”

 

อีกฝ่ายเห็นจูฮอนและซาซากิ ทั้งคู่หนีออกจากร้านอาหารระหว่างความวุ่นวาย

 

นั่นทำให้ทหารอ้าปากค้างด้วยความตกใจ

 

“ไอ้เด็กพวกนั้น!”

 

“ไล่ตามไปเร็ว!”

 

“ส่วนไอ้ผู้ชาย ฆ่ามันได้เลย!”

 

“รับทราบครับ!”

 

แต่ทว่า ในตอนนั้นเอง…

 

จูฮอนที่ดูเหมือนจะส่งยิ้มให้กับพวกทหารเริ่มบ่นพึมพำขึ้นมา ทันใดนั้น ทหารก็กรีดร้องทันทีที่ล้มลง

 

ตู้ม!

 

มีบางอย่างทำให้ทหารสะดุดก่อนที่จะมัดตัวเอาไว้

 

“เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?!”

 

นั่นคือเชือกที่จูฮอนปล่อยออกมาจากร้านอาหาร เชือกพันไปมารอบร้านอาหารราวกับงูที่พลิกโต๊ะคว่ำไปก่อนหน้านี้ ก่อนที่มันจะเลื้อยและมัดตัวทหารเอาไว้  มันเป็นเชือกเคลื่อนไหวเร็วไม่น้อย

 

พวกทหารเริ่มกรีดร้อง ซ้ำยังถูกมัดรอบหน้าอกและขาราวกับว่ากำลังเล่นสนุกกับสายรัดเชือก

 

“นี่มันอะไรเนี่ย?!”

 

“บ้าฉิบ ปล่อยนะเว้ย! บอกให้ปล่อยไง!”

 

“ไล่ตามพวกมันไป! เราจะตายกันหมดถ้า”

 

“แต่ ไอ้เชือกบ้านี่!”

 

“บ้าเอ้ย ซาซากิ!”

 

“หาพวกมันก่อน! เรามีเครื่องติดตามที่ตัวเธออยู่!”

 

“แต่ผมโดนมัดอยู่นะครับ ผมขยับไม่ได้เลย… !”

 

“แบบนี้ไม่ดีแน่! ถึงจะใช้มีดหั่นซาชิมิก็ตัดมันไม่ขาดเลย!”

 

“งั้นก็ติดต่อไปที่สำนักงานใหญ่ก่อน! บอกข้อมูลของไอ้ผู้ชายไป!”

 

“ขะ-เข้าใจแล้วครับ…!”

 

“บ้าเอ้ย ไอ้เชือกบ้านี่ปิดปากหมอนี่”

 

แต่ทว่า เชือกที่ได้รับคำสั่งจากจูฮอนผูกรัดพวกทหารแน่กว่าเดิมทันทีที่จะหนี

 

ข้าจับปลาได้ ข้าจับปลาตัวใหญ่ได้!

 

สิ่งเดียวที่ทหารทำได้คือส่งเสียงกรีดร้องหลังจากถูกมัดด้วยเชือกโบราณวัตถุพระอาทิตย์และพระจันทร์ที่เลื้อยไปมา

 

พวกทหารกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับผู้คนที่เดินผ่านไปมาพร้อมกับแวะถ่ายรูป

 

ไม่นานนัก ภาพเหล่านั้นก็จะถูกเผยแพร่ไปทั่วอินเทอร์เน็ต

 

ซาซากิรู้สึกมีความสุขไม่น้อย

 

[เธออยากจะหนีไปกับพี่ชายคนนี้ในนามของความรักสักหน่อยไหมล่ะ?]

 

เธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้

 

ซาซากิหน้าแดงทันทีที่เห็นจูฮอนพาเธอเข้าไปในซอยที่มีคนไม่มากนัก

 

พวกเขาคงไม่ได้หนีออกมาเพียงเพื่อจะมาที่มุมมืดแต่แรกหรอกมั้ง?

 

‘ฮ่า ฮ่า ไม่รู้เหมือนกันสินะ เราก็แค่ออกมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อย จนกว่าพวกทหารบ้านั่นจะเจอตัว แล้วก็ค่อยกลับบ้านละกัน’

 

เธอจะได้รับโอกาสแบบนี้อีกครั้งเมื่อไหร่กัน?

 

จากนั้น…

 

‘ยังไงเราได้เปรียบกว่า เพราะทำเครื่องหมายเอาไว้แล้ว’

 

เธอยิ้มอย่างชั่วร้าย

 

จูฮอนก็ดูเหมือนจะมีโบราณวัตถุอยู่กับตัว แต่มันจะไม่ส่งผลอะไรต่อบันทึกแห่งอนาคตเลย

 

หากทุกอย่างผิดพลาด เธอก็ใช้บันทึกแห่งอนาคตในการต่อรองหรือหนีได้ พี่ชายคนนี้อาจจะยอมให้ทุกสิ่งอย่างที่เธอต้องการ เหมือนกับโชสุเกะและสิ่งที่รัฐบาลญี่ปุ่นทำ

ถึงกระนั้น เธอจำเป็นต้องนึกบางอย่างให้ออกก่อน เธอรู้ดีว่าคนที่อยู่ต่อหน้าไม่ใช่เหยื่อที่จะตกมาได้ง่าย

“นี่ พี่ชายคะ พี่ชื่ออะไรเหรอ? อายุเท่าไหร่แล้ว? พี่รู้จักนากามูระ โชสุเกะไหม? แล้วพี่ชอบกินอะไร… ว๊าย!”

 

ซาซากิกรีดร้อง

 

แครก!

 

มันเป็นเพราะโทรศัพท์มือถือของเธอที่อยู่ในมือของจูฮอนแตกพัง

 

“มือถือ!”

 

จูฮอนพังโทรศัพท์ของซาซากิอย่างไร้ความปรานี นั่นเป็นเพราะเขาต้องการทำลายเครื่องติดตามและจีพีเอสบนโทรศัพท์

 

ถึงกระนั้น ซาซากิเริ่มร้องไห้ เพราะเธอไม่มีทางรู้เลยว่านั่นคือเหตุผลของจูฮอน

 

“ฮือ ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ! โทรศัพท์นั้นมีข้อความเสียงจากโชสุเกะที่บันทึกไว้อยู่นะ! มาคุยกันก่อนเลยนะ! พวกทหารจะแห่กันมาที่นี่และจัดการพี่ชาย!”

 

เธอร้องไห้และเริ่มบ่น เธออดไม่ได้ที่จะหุบปาก

 

“เฮ้อ!”

 

แต่ทว่า กลับมีปลายมีดอันแหลมคมแตะที่คอของเธออยู่

 

มันคือมุรามาสะ

 

ซาซากินั่งลงกับพื้นทันทีที่จูฮอนยิ้มและเริ่มพูด

 

“เธอหมายถึงค่าชดเชยหรือเปล่า ไม่น่าจะใช่แค่จะพูดคุยหรอกมั้ง เด็กงี่เง่าเอ้ย”

 

ซาซากิสะดุ้งตกใจก่อนที่จะเงียบไป วิธีที่จูฮอนยิ้มทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าจะต้องตายหากเธอพูดว่าค่าชดเชย

 

“นะ-นี่คือเดทของเรางั้นเหรอคะ?”

 

จูฮอนยิ้มอย่างสดใสสำหรับคำถามนั้น

 

“เราเดทกันอยู่ไง”

 

“เอ๋?”

 

‘นี่เรียกว่าเดทงั้นเหรอ?’

 

จูฮอนยิ้มขึ้นมาโดยไม่ได้สนใจความจริงที่ว่าความคิดของซาซากินั้นกำลังสับสนวุ่นวาย

 

“เอาล่ะ ตอนนี้พี่ชายคนนี้ก็กำลังออกเดทกับเธออยู่ ทำไมไม่มาคุยเรื่องของเราแทนล่ะ?”

 

เขายิ้มขึ้น แต่สัญชาตญาณของซาซากิกำลังบอกอะไรบางอย่าง

 

เธออาจจะยังเด็กและดูงี่เง่า แต่เธอก็รู้สึกได้

 

‘มะ-แม่คะ เขาเหมือนเจ้าชายเลย’

 

คนที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาว แต่กลับเป็นราชาปีศาจร้าย

 

แต่ทว่า มันก็สายเกินไปแล้วที่จะคิดเช่นนั้น

 

นี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของช่วงเวลาแห่งความกลัวสำหรับเธอ