ราชันย์จอมโจรปล้นสุสาน - บทที่ 15: รางวัลที่ไม่คาดคิด 2

‘ทางออกอยู่ไหนกัน?’

 

ในไม่ช้าจูฮอนก็เห็นโถ่

 

“ครั้งนี้ทางออกอยู่ในห้องน้ำสินะ”

 

ครั้งแรกก็ท่อระบายน้ำ และตอนนี้ก็เป็นห้องน้ำ จูฮอนถอนหายใจพร้อมกับคิดว่าเขาได้กินเหม็นอยู่ตลอดเวลาทันทีที่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน

 

ช่วงเวลาเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกเกลียดชังโบราณวัตถุทุกครั้งหากต้องเข้าไปในสุสาน

 

‘มันคงจะดีกว่าหากทางออกเชื่อมต่อกับอ่างอาบน้ำของผู้หญิง’

 

แน่นอนว่าเขาถึงกับน้ำตาไหล เพราะสิ่งที่เห็นก็มีแค่ผู้สูงอายุเท่านั้น

 

และในตอนนั้นเอง…

 

“ขอล่ะ ให้พวกเราเข้าไปเถอะ! เราต้องการที่จะรู้ว่ามันใช่ทางออกที่เชื่อมกับสุสานจริงไหม!”

 

“ไม่ได้! นี่เป็นเขตหวงห้าม!”

 

“ขอล่ะ! ขอเข้าไปหน่อยเถอะ!”

 

ทันทีที่จูฮอนกำลังจะออกจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก

 

“พวกเรามาจาก KBN!”

 

“ส่วนพวกเรามาจาก YTM!”

 

จูฮอนถอนหายใจทันทีที่ได้ยิน

 

‘เฮ้อ มากันแล้วสินะ อย่างที่คิดไว้เลย’

 

มีนักข่าวหลายคนอยู่นอกห้องน้ำ และคงจะเป็นเรื่องแปลกไม่น้อยหากนักข่าวไม่มารวมตัวกัน ณ ที่เกิดเหตุ

 

‘แต่ถึงยังไง พวกนั้นไม่มีทางเข้าไปได้หรอก เพราะสุสานถูกปิดผนึกไปแล้ว’

 

จูฮอนถกเถียงกับตัวเองว่าควรจะใช้การสื่อสารมวลชนเพื่อเปิดเผยการมีอยู่ของสุสานและโบราณวัตถุหรือไม่ ก่อนที่จะตัดสินใจได้ว่าเงียบไว้ก่อนดีกว่า

 

เป็นการดีที่จะเผยแพร่ข้อมูล แต่ต้องไม่แลกมาด้วยการเปิดเผยหน้าของตน

 

‘แต่เราไม่มีทางเลือก’

 

เขากำลังย่องเบาออกไปทางหน้าต่าง

 

ในตอนนั้นเอง…

 

ตึก ตึก ตึก

 

“!”

 

มุรามาสะที่อยู่ในกระเป๋าเป้ก็เริ่มบ้าคลั่งขึ้นมา

 

มุรามาสะเริ่มกรีดร้องราวกับว่าเป็นหญิงสาวที่ถูกคนร้ายลักพาตัว

 

จูฮอนรู้สึกสับสนเล็กน้อย

 

‘ไอ้เจ้าบ้านี่!’

 

มุรามาสะต้องคิดว่านี่เป็นเรื่องที่น่าละอายไม่น้อยที่ต้องยอมจำนนต่อผู้ที่ไม่ผ่านการทดสอบ

 

ตึก ตึก ตึก

 

มันดิ้นจนกระทบกับสิ่งของในกระเป๋า ทำให้นักข่าวที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียง

 

“ได้ยินเสียงอะไรออกมาจากห้องน้ำไหม?”

 

‘เฮ้ย ไอ้ดาบเวรเอ้ย!’

 

จูฮอนกัดฟันทันทีที่มองไปที่กระเป๋าเป้ ถึงกระนั้น มุรามาสะดูเหมือนจะดิ้นแรงขึ้นจนทำให้คนข้างนอกได้ยินเสียง ราวกับมันพยายามที่จะเล่นตลกกับจูฮอนอยู่

 

ตึก ตึก!

 

“เข้าไปข้างในกันเถอะ!”

 

“ใครอยู่ในนั้นกัน?!”

 

‘เฮ้อ’

 

ในไม่ช้าประตูก็เปิดออก จูฮอนปิดบังใบหน้าตัวเองด้วยหมวก จากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องน้ำ

 

“นี่ นายน่ะ!”

 

“รอก่อนสิ! เฮ้ย!”

 

จูฮอนไม่แม้แต่หันกลับไปมอง

 

“ไอ้ตัวสร้างปัญหาเอ้ย”

 

จูฮอนเดาะลิ้นทันทีที่เข้าไปหลบซ่อนตัวในห้องน้ำที่ว่าง

 

มุรามาสะบ่นเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวภายในกระเป๋าเป้

 

จูฮอนไม่เข้าใจเลยสักนิด แต่มันคงอาจจะบ่นว่าทำไมจูฮอนถึงเอามันมาใส่ไว้ในกระเป๋าเป้

 

จูฮอนปิดหูข้างหนึ่งด้วยความรำคาญเสียงบ่น แน่นอนว่าไม่มีใครได้ยินเสียงของโบราณวัตถุนี้ได้

 

ความจริงก็คือมีเพียงโอกาสเดียวเท่านั้นที่คนธรรมดาจะได้ยินเสียงของโบราณวัตถุ

 

นั่นคือตอนที่โบราณวัตถุมอบแบบทดสอบ

 

เช่นเดียวกับปีศาจงูเมื่อครั้งก่อน หรือครั้งนี้ ที่ผู้คนพูดคุยกับมุรามาสะได้ระหว่างบททดสอบ

 

ถึงกระนั้น

 

“น่ารำคาญเสียจริง ที่ต้องมาได้ยินเสียงของโบราณวัตถุ”

 

ไม่ว่าจะเป็นเพราะความสามารถทางโบราณคดีของจูฮอนจากอดีตหรือทักษะของโจรปล้นสุสานในปัจจุบัน เขาก็ยังคงได้ยินเสียงของโบราณวัตถุได้ทั้งสิ้น

 

‘เรามั่นใจว่าคงจะเข้าใจสิ่งที่โบราณวัตถุพูดมากขึ้น หากทักษะทางภาษาศาสตร์อยู่ในระดับที่สูงกว่านี้’

 

‘ถึงยังไง เราไม่ได้ต้องการความสามารถที่ไร้ประโยชน์แบบนี้สักหน่อย ขอแค่โบราณวัตถุทุกชิ้นเงียบปากก็พอ’

 

นั่นคือความคิดของจูฮอนต่อความสามารถนี้

 

จูฮอนดูเหมือนจะหงุดหงิดที่มุรามาสะเอาแต่บ่นไม่หยุด จากนั้นเขาจึงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเป้ พร้อมกับโยนเข้าไปในชักโครกแล้วกดน้ำใส่

 

มุรามาสะเริ่มกรีดร้อง แม้ว่าจะไม่ได้ถูกกดจนลงไปในชักโครก แต่กลิ่นของห้องน้ำก็สยองขวัญไม่น้อย

 

จูฮอนถอนหายใจเพราะรู้สึกเหนื่อย แต่ท้ายที่สุดแล้ว มุรามาสะก็เริ่มเงียบได้สักที

 

นี่ขนาดเป็นแค่โบราณวัตถุเกรด B (ระดับหายาก) ยังขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นโบราณวัตถุเกรด A หรือสูงกว่านั้นล่ะ มันจะคงจะไม่ฟังจูฮอนเลยด้วยซ้ำ

 

แน่นอนว่ามันได้จะได้ผล หากเขาเพิ่มการยึดครองให้กล้าแกร่งขึ้น

 

แต่ปัญหาคือ…

 

“ไอ้ดาบโสโครกนี่คือเหตุผลที่ทำให้ร่างกายเรามีแต่แผลเต็มไปหมด

 

จูฮอนดึงแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนที่ได้รับบาดเจ็บคล้ายกับแผลไฟไหม้

 

‘ผลข้างเคียงจากการฝืนยึดครองโบราณวัตถุค่อนข้างเจ็บปวด’

 

และมันเป็นเช่นนั้น

 

การทดสอบจะต้องผ่านเพื่อให้ได้รับโบราณวัตถุ

 

ถึงกระนั้น จูฮอนก็เพิกเฉยต่อบททดสอบได้อย่างสมบูรณ์ และบังคับให้โบราณวัตถุยอมจำนนด้วยการยึดครอง มันเป็นเพราะเขารู้ว่าตัวเองจะตายอย่างผิดเป็นธรรมชาติหากเป็นมิตรกับโบราณวัตถุ

 

น่าเศร้าที่สิ่งที่ต้องแลกมากับการกระทำเช่นนี้คือการบาดเจ็บ

 

จูฮอนเริ่มขมวดคิ้ว

 

การฝืนยึดครองโบราณวัตถุได้ก็เพราะเขารู้อนาคต ทว่าหากยังเป็นเช่นนี้ ในภายหน้ามันย่อมต้องมีปัญหาตามมาแน่

 

‘เราจะต่อสู้กับความเจ็บปวดและใช้การยึดครองกับโบราณวัตถุได้อีกนานแค่ไหนกันนะ?’

 

นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ตอนนี้เขาก็เจ็บตัวมากพออยู่แล้ว

 

‘มันคงจะดีหากเราสามารถใช้โบราณวัตถุแห่งการรักษาได้ แต่ก็ยังเร็วเกินไปที่โบราณวัตถุแห่งการรักษาจะปรากฏขึ้นมา’

 

มันเป็นเพราะความจริงที่ว่าโบราณวัตถุทั้งหมดเป็นสิ่งชั่วร้าย จึงทำให้โบราณวัตถุแห่งการรักษาปรากฏตัวขึ้นในภายหลัง ทว่ากว่าจะปรากฏตัวผู้คนก็ล้มป่วยกันแล้ว

 

ถึงกระนั้น จูฮอนเองก็ยังคงไม่มั่นใจว่าเขาจะใช้การยึดครองกับโบราณวัตถุได้อีกนานแค่ไหน

 

หากยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงต้องป่วยตายด้วยอาการอื่นแทนแน่

 

‘เฮ้อ ถึงยังไง เราก็ไม่อยากที่จะต้องยอมแพ้ต่อโบราณวัตถุหรอกนะ’

 

ทันใดนั้นเอง…

 

ข้อความที่ไม่คาดคิดปรากฏขึ้นต่อหน้าจูฮอน

 

[คุณออกมากจากสุสานสำเร็จ]

 

[กำลังแจกจ่ายรางวัลตอบแทนสำหรับการสำเร็จภารกิจพื้นฐาน (สกิลโจรปล้นสุสานขั้นพื้นฐานได้ตื่นขึ้นแล้ว)]

 

มันราวกับว่ามีบางคนคาดการณ์สถานการณ์ ณ ตอนนี้เอาไว้แล้ว