บทที่ 14: หากทำได้ จงทำให้สำเร็จ 2

 

“หรือจะมีวิธีอื่นที่ทำให้พวกเขาออกมาได้ คิดงั้นใช่ไหม?”

 

อาเบะอาปากค้างและหันหน้ามาทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย อาเบะเผยความตระหนกที่เห็นชายหนุ่มหน้าตาคุ้นเคยนั่งบนกองดาบ

 

คนนั้นคือจูฮอน

 

ดวงตาของอาเบะเบิกกว้างทันทีที่เห็นจูฮอน

 

“แก!”

 

จูฮอนยิ้มและโบกมือพร้อมกับโบราณวัตถุที่ขโมยมาจากอาเบะ

 

“ขอบคุณนะสำหรับของพวกนี้ ผู้พันอาเบะจากกองกำลังขุดค้นญี่ปุ่น”

 

ชิ้นหนึ่งเป็นเค้กข้าว อีกชิ้นเป็นเชือก อาเบะแทบจะน้ำลายฟูมปากทันทีที่เห็น แต่มันก็ไม่สำคัญเท่ากับการที่อีกฝ่ายรู้ชื่อเขา

 

‘ไอ้เวรนี่มันขโมยไปจริงด้วย!’

 

“เฮ้ย! วางลงเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

 

“แล้วทำไมฉันต้องทำล่ะ?”

 

อาเบะจ้องไปที่อาเบะทันทีที่ได้ยิน

 

‘ไอ้เด็กเวรเอ้ย’

 

หากเป็นเช่นนี้ ก็มีเพียงวิธีเดียวที่เหลืออยู่

 

“รอจนกว่าฉันจะเจอมุรามาสะก่อนเถอะ แกจะเป็นคนแรกเลยที่จะโดนผ่าครึ่ง”

 

นั่นคือการตามหามุรามาสะที่อยู่ที่ไหนสักแห่งในห้องนี้ เขายังไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน แต่ถ้าหากเขาพบมันล่ะก็!

 

ถึงกระนั้น จูฮอนเริ่มหัวเราะทันทีที่ได้ยินคำขู่ของอาเบะ จากนั้นอาเบะก็เริ่มเป็นกังวล

 

“ตลกอะไรนักหนา?!”

 

เสียงหัวเราะของจูฮอนดังก้องไปทั่วสุสาน

 

“อะไรกัน แกกำลังจะบอกว่ายังหาไม่เจอทั้งที่มีผู้ทำนายคอยช่วยเนี่ยนะ? ขนาดอยู่ตรงหน้า แกก็หาไม่เจองั้นเหรอ?”

 

“อะ-อะไรนะ?”

 

อาเบะทำอะไรไม่ได้นอกจากตกใจ มันเป็นเพราะว่าจูฮอนพูดราวกับว่าเจอมุรามาสะแล้ว

 

เขากำลังบอกว่ามันอยู่ตรงหน้างั้นเหรอ?

 

‘เป็นไปไม่ได้!’

 

“มุรามาสะไม่ได้อยู่ที่นี่!”

 

คำทำนายกล่าวว่ามุรามาสะเป็นดาบโคดาจิที่มีใบมีดไร้มลทิน ถึงกระนั้น เขาไม่เห็นดาบเล่มไหนเลยที่คล้ายแบบนั้น ทั้งหมดที่เห็นคือเศษซากใบมีดที่หักกระจาย อาวุธเพียงอย่างเดียวที่ยังคงมีอยู่คือหอก กริช และดาบสั้น

 

*ดาบโคดาจิ คือดาบที่ยาว 2 ซากุ (1 ซากุ = 0.3 เมตร)

 

จูฮอนยิ้มขึ้นมา เขาปฏิบัติกับอาเบะราวกับว่าเป็นคุณครูที่กำลังสอนนักเรียน

 

“ไอ้หน้าโง่ อยู่นี่ไง”

 

จากนั้น เขาก็คว้าดาบเก่าขึ้นมา มันไม่ได้ดูเหมือนจะอยู่ในสภาพที่ดีเลย ทั้งใบมีดที่เข้าด้วยซ้ำ

 

นั่นเป็นเหตุที่ทำให้อาเบะเผยแต่ความตกใจออกมา มุรามาสะแตกต่างจากดาบโคดาจิที่เขาคิดเอาไว้อย่างสิ้นเชิง

 

“หา แกจะบอกว่านั่นคือมุรามาสะงั้นเหรอ?”

 

“ใช่แล้ว ไอ้เบื้อก”

 

จากนั้น จูฮอนใช้การยึดครองกับดาบ ดาบโคดาจิที่เป็นเหมือนดาบเก่าในตอนแรกได้เปลี่ยนไปและเริ่มปล่อยออร่าที่ชั่วร้ายออกมา

 

[แกหาข้าเจอแล้ว ไอ้เจ้ามนุษย์หน้าโง่!]

 

ดาบเริ่มพูดออกมาราวกับพยายามดิ้นรนอยู่ตลอดเวลา

 

[มนุษย์ที่ต้องการพลัง ชโลมข้าด้วยเลือดของคนสิบคน หากแกหวังที่จะออกไป ข้าจำเป็นต้องอาบเลือดมนุษย์เพื่อกลับคืนสู่สภาพสมบูรณ์!]

 

ผู้คนเริ่มสั่นกลัวทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น พวกเขายังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ หรือสิ่งที่อาวุธพูดขึ้น

 

“มันพูดว่าอะไรน่ะ?!”

 

สิ่งเดียวที่พวกเขาแน่ใจคือสิบชีวิตต้องตาย ผู้คนจะไม่กลัวได้อย่างไรในเมื่อกำลังตกอยู่ในอันตราย แถมยังอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ

 

และมันเป็นเช่นนั้น

 

บททดสอบของโบราณวัตถุนี้คือการสังหารหมู่

 

งานอดิเรกอันน่ากลัวของโบราณวัตถุ คือ การกลับคืนสู่สภาพเดิม ไม่ใช่ มันเป็นการที่ต้องใช้เลือดมนุษย์เพื่อชโลมดาบต่างหาก นั่นคือสาเหตุที่มันลากผู้คนจำนวนมากเข้ามายังสุสานตั้งแต่แรก

 

แต่ทว่า นี่ไม่ได้เป็นแค่วิธีของมุรามาสะเท่านั้น ดาบญี่ปุ่นส่วนใหญ่มีการทดสอบที่คล้ายกันเพื่อให้ได้มา

 

มันต้องการให้ผู้ใช้ล้างสังหารหรือเผยจิตใจของความเป็นยอดฝีมือออกมา

 

อาวุธที่มีชื่อเสียงส่วนใหญ่มักได้รับชื่อเสียงผ่านทางสงคราม จนเป็นผลให้พลังงานภายในของมันถูกชโลมไปด้วยเลือด

 

‘นี่คือเหตุผลที่เราไม่ชอบโบราณวัตถุประเภทใบมีดเลยแม้แต่น้อย’

 

เขาวางแผนที่จะขายมุรามาสะทิ้งหลังจากการปรากฎของสุสานครั้งยิ่งใหญ่ เพราะว่ามีบางคนที่ยอมจ่ายเงินจำนวนมหาศาลเพื่อแลกกับความสามารถของมัน

 

มุรามาสะดูเหมือนจะหงุดหงิดกับจูฮอนไม่น้อย ที่ไม่ยอมฆ่าคนเพื่อกระตุ้นพลังของดาบ

 

[เฮ้ย ไอ้เจ้ามนุษย์ รีบฆ่าคนเร็วสิ! แกไม่ต้องการข้างั้นเหรอ? แกกำลังจะทำอะไรของ…!]

 

“จะหุบปากได้หรือยัง? ไอ้ดาบน่าสมเพช”

 

[อะ-อะไรนะ?]

 

จูฮอนไม่ได้มีแผนจะทำตามที่โบราณวัตถุนี้ร้องขอ คนส่วนใหญ่ที่นี่ล้วนเป็นผู้บริสุทธิ์ เขาต้องบ้าไปแล้วหากทำเช่นนั้น

 

แต่ทว่า เขารู้วิธีการคืนสภาพมุรามาสะโดยไม่ต้องฆ่าคน

 

ปัญหาคือการขัดขืนของมุรามาสะ

 

‘เหอะ เราจัดการกับโบราณวัตถุเกรด B (ระดับหายาก) ได้อยู่แล้ว’

 

จูฮอนกำด้ามจับของมุรามาสะไว้แน่น

 

จากนั้น…

 

“แกพูดมากไปแล้ว เพราะฉะนั้นหุบปากไปซะ!”

 

เขาใช้การยึดครองกับมุรามาสะ

 

ตู้ม!

 

สุสานสั่นสะเทือนรุนแรงทันทีที่จูฮอนใช้การยึดครอง ออร่าของมุรามาสะพุ่งเข้าปะทะ ผู้คนกรีดร้องนอนราบกับพื้น บ้างก็วิ่งหนีออกจากห้อง

 

ยามนี้มุรามาสะเริ่มหลุดการควบคุม

 

[อ๊าก! ไอ้มนุษย์จอมโอหัง! กล้าดียังไง!]

 

ตู้ม! ตู้ม!

 

ออร่าที่พุ่งออกมานั้นรุนแรงกว่ากริชมุรามาสะระดับต่ำก่อนหน้านี้เสียอีก

 

ถึงกระนั้น จูฮอนไม่ได้ขยับเขยื้อนเลย และยังคงกำราบมุรามาสะอยู่อย่างนั้น ไม่ช้า มุรามาสะก็คร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

 

[ไอ้เจ้ามนุษย์!]

 

การต่อสู้แห่งปณิธานของทั้งคู่อยู่ได้อีกไม่นานก่อนที่จูฮอนจะออกคำสั่งอย่างแรงกล้า

 

“มุรามาสะ จงดูดกลืนร่างอื่นของเจ้ามาให้หมด!”

 

แสงไฟสว่างวาบพร้อมกับเสียงกรีดร้อง ทันใดนั้น สิ่งที่น่าประหลาดใจพลันบังเกิด

 

ใบมีดที่กระจัดกระจายทั่วสุสาน ไม่เว้นแม้กระทั่งที่ปักตามกำแพง ยามนี้สลายกลายเป็นฝุ่นรวมกันที่มุรามาสะ

 

จากนั้นใบมีดจึงเริ่มปรากฏบนร่างมุรามาสะ มันขัดกับคำที่ว่าเรื่องนี้จะไม่อาจเกิดขึ้นหากปราศจากเลือดมนุษย์

 

ดาบโคดาจิที่ได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ปรากฏขึ้นทันทีที่แสงหายไป

 

จูฮอนตะโกนออกมาทันทีที่มันปรากฏอยู่บนมือ

 

“ปิดผนึก!”

 

สุสานเริ่มสั่นสะเทือนและมีแสงลอดผ่านเพดานหิน สุสานกำลังพังทลาย ทางเดินไปยังทางออกได้ปรากฏขึ้น

 

จูฮอนปลุกการใช้งานของโบราณวัตถุเชือกและตะโกนไปทางฝูงชน

 

“จับเชือกเอาไว้ มันจะพาพวกคุณออกไปจากที่นี่”

 

ผู้คนดูเหมือนจะหลุดพ้นจากความตกใจ พวกเขารีบวิ่งไปพร้อมกับคว้าเชือก เชือกที่ลอยอยู่รอบ ๆ ดูเหมือนกับงูเห่าที่กำลังชูหัวขึ้น

 

เมื่อเชือกลอยขึ้นไปข้างบนแล้ว จึงเหลือเพียงแค่จูฮอนและอาเบะที่ยังคงอยู่ในสุสาน

 

อาเบะมองไปที่จูฮอนก่อนที่จะพยายามคว้าเชือก

 

พัวะ!

 

จูฮอนเตะอาเบะจนล้มลง

 

“โอ๊ย!”

 

“คิดจะไปไหนไม่ทราบ?”

 

“แก! ไอ้บัดซบ!”

 

จูฮอนเริ่มหัวเราะ

 

“ว่าอะไร แกเองยังคิดใช้ชีวิตคนอื่นเลยไม่ใช่หรือไง?”

 

ได้ยินจูฮอนพูดถึงเรื่องนี้ อาเบะรู้สึกสำนึกเสียใจ เขาหันมองไปอย่างสิ้นหวัง

 

ตู้ม!

 

สุสานกำลังพังทลายจากด้านหลัง เพดานเป็นเพียงทางออกเดียว

 

เขารีบตะโกนเพราะทราบว่าทางออกมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น