บทที่ 13: หากทำได้ จงทำให้สำเร็จ 2

 

จูฮอนได้ยินเสียงที่ไม่คาดคิดระหว่างที่กำลังจะถึงที่ตั้งของมุรามาสะ

 

“อ๊าก!”

 

เขาได้ยินเสียงกรีดร้องที่คุ้นเคยที่มาแต่ไกล มันดังมาจากเส้นทางที่เต็มไปด้วยกับดักที่จูฮอนหลีกเลี่ยง

 

เขาเห็นภาพที่น่ากลัวทันทีที่เดินไปที่จุดเกิดเสียง

 

“อ๊าก ช่วยด้วย!”

 

“ช่วยด้วย!”

 

เสียงกรีดร้องดังมาจากพื้นดินในทางเดินแคบ

 

มีหลุมยุบขนาดใหญ่อยู่กลางทาง

 

ดูเหมือนว่าหลุมจะสูงประมาณ 7 เมตร และมีคนประมาณ 50 คนกรีดร้องอยู่ในหลุมที่มีมีดปักอยู่รอบด้าน

 

พวกเขาเป็นกลุ่มคนที่ถูกสุสานกลืนเข้ามา

 

‘นี่เป็นกับดักของโบราณวัตถุ’

 

โชคดีที่ยังไม่มีใครตาย

 

จูฮอนเห็นสะพานออร่าสีแดงเหนือหลุม เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทันทีที่เห็น

 

‘กับดักสังเวย’

 

มันเป็นเช่นนั้น นี่เป็นหนึ่งในกับดักของมุรามาสะ หรือสะพานแห่งการเสียสละ

 

เงื่อนไขคือต้องส่งคนอื่นเข้ามาในหลุมเพื่อเป็นการเสียสละในการสร้างสะพาน จากนั้นถึงจะสามารถใช้สะพานเพื่อไปข้ามไปอีกฝั่งได้

 

ทันใดนั้นเอง เหมือนว่าจะมีคนเดินข้ามสะพานไปแล้ว

 

ผู้คนที่สังเกตเห็นจูฮอนเริ่มตะโกนอย่างรีบเร่ง

 

“ได้โปรด ช่วยด้วย! ได้โปรด!”

 

มีอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้พวกเขาตะโกนอย่างสิ้นหวัง หนึ่งในห้าสิบคนที่อยู่ในหลุมกลายเป็นคนฆาตกรโรคจิต

 

นักเรียนหญิงคนหนึ่งมีกริชอยู่ในมือและกำลังพยายามฆ่าคนอื่น

 

มีบางคนโดนแทงไปแล้ว

 

นี่อาจเป็นหนึ่งในการเล่นพิเรนทร์ที่น่ากลัวของมุรามาสะ

 

สะพานที่อยู่เหนือหลุมก็จะถูกสร้างใหม่หากทุกคนในหลุมตายหมด

 

คนที่ถูกแทงด้วยกริชนั่นจะกลายเป็นฆาตกรโรคจิต

 

นั่นเป็นวิธีการทำงานของกับดักนี้

 

เมื่อใดก็ตามที่คนในหลุมตะเกียกตะกายที่จะขึ้นมา พวกเขาก็จะพบกับคมดาบ

 

จูฮอนกระเดาะลิ้นทันทีที่มองเข้าไปในหลุม

 

“ใครทำให้พวกคุณไปอยู่ในหลุมกัน? ชายญี่ปุ่นคนนั้นเหรอ?”

 

ผู้คนเริ่มร้องไห้

 

“ใช่ เขาบอกให้ตามมาเพราะรู้ทางออก! แต่เรื่องก็กลายเป็นแบบนี้!”

 

“ซ้ำยังบอกอีกว่าพวกเราต้องตายเพื่อรักษาความลับ… !”

 

เห็นได้ชัดว่าเกิดอะไรขึ้น

 

อาเบะ ซาเบะ ไม่ว่าจะชื่ออะไรก็ตาม ไอ้ญี่ปุ่นคนนั้นพยายามที่จะฆ่าผู้คน เพื่อไม่ให้พวกเขาออกไปพูดเรื่องสุสาน

 

‘นึกว่าจะทำอะไรไม่ได้แล้วเสียอีก อาวุธก็ไม่มี โบราณวัตถุก็ชิงมาแล้ว’

 

แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น นอกจากนี้เขายังรู้วิธีที่จะผ่านกับดักอีกด้วย

 

‘ดูเหมือนจะได้ผู้ทำนายนั่นช่วยไว้อีกแล้ว’

 

เท่าที่จำได้ ผู้ใช้โบราณวัตถุของเจ้าชายโชโตกุควรจะเป็นแค่คนโง่ที่ไม่รู้วิธีใช้ด้วยซ้ำ

 

แต่จากการที่อาเบะมีโบราณวัตถุพระอาทิตย์และพระจันทร์ เธอก็ดูเหมือนว่าจะเก่งกว่าที่จูฮอนคาดไว้

 

จูฮอนเริ่มที่จะเหยียดหยามผู้ทำนายคนนั้น

 

แน่นอนว่าอาเบะเป็นคนหลอกทุกคนลงไปในกับดัก แต่คนที่สั่งให้เขาปิดปากคนพวกนี้คงจะไม่พ้นผู้บังคับบัญชา

 

อีกฝ่ายคิดหรือว่ามีบันทึกแห่งอนาคตของเจ้าชายโชโตกุแล้วจะสำคัญยิ่งใหญ่?

 

‘ตอนแรกก็ว่าจะไปปล่อยไป แต่ตอนนี้…’

 

ดูเหมือนว่าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้

 

เขาได้ยินผู้คนเริ่มกรีดร้องอีกครั้ง ผู้หญิงที่ถูกกริชควบคุมเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

 

ผู้คนต่างดิ้นรน กระทั่งเหวี่ยงเสื้อผ้าไล่นักเรียนหญิงคนนั้นให้ออกห่าง

 

การเคลื่อนไหวของเธอดูมีทักษะไม่น้อย แม้แต่ชายหนุ่มร่างโตก็หยุดไว้ไม่ได้

 

“อ๊าก! อย่ามาทางนี้นะ!”

 

“ไปให้พ้น! บ้าเอ้ย!”

 

ขณะที่จูฮอนมองเข้าไปในหลุมและได้ยินเสียงกรีดร้องนั้น…

 

เขากระโดดลงไปในหลุม โดยไถลไปตามขอบหลุม

 

ผู้คนเริ่มตะโกนด้วยความตกใจ

 

“อะ-อันตรายนะ! มันมีใบมีดปักอยู่ด้านข้าง!”

 

ถึงกระนั้น จูฮอนหยิบมีดออกมาทันทีที่ไถลลงไป มันเป็นมีดของนักบวชชาวอียิปต์ ใบมีดทั้งหมดแตกกระจายออกเพราะการปัดเป่า

 

“อ่า…”

 

ผู้คนต่างตกตะลึงด้วยหลายเหตุผล

 

ในตอนนั้นเอง นักเรียนหญิงที่ถูกกริชควบคุมพุ่งเข้าหาจูฮอน เธอดูเหมือนจะเลือกให้จูฮอนเป็นเหยื่อรายต่อไป

 

“เฮ้ย! ระวัง!”

 

จูฮอนพลิกมือ แน่นอนว่าเขาไม่ได้จะทำให้เด็กสาวผู้ไร้เดียงสานี้ให้กระเด็นไปด้วยศิลปะการป้องกันเจี๋ยฉวนเต้า

 

สิ่งที่จูฮอนทำคือเอากำไลข้อมือเชือกออกมา มัน

[เชือกสวรรค์ (เกรด C) (ระดับทั่วไป / โบราณวัตถุแบบจำกัดการใช้)]

 

จูฮอนใช้การยึดครองกับกำไลพร้อมกับออกคำสั่ง

 

“ผูกรัด”

 

โบราณวัตถุเปล่งประกายและเริ่มยาวขึ้นทันที จากนั้นมันเคลื่อนไหวราวกับว่าเป็นเชือกที่มีชีวิตและพุ่งตรงเข้าไปหานักเรียนหญิง

 

“อ๊าก!”

 

นักเรียนหญิงคนนั้นกรีดร้องและล้มลงเมื่อเชือกผูกมัดเธอไว้ ดูเหมือนว่าเชือกจะยืดได้โดยไม่มีขีดจำกัดเพราะมันหุ้มเด็กหญิงคนนั้นไว้รอบตัวราวกับมัมมี่

 

สิ่งเดียวที่ยังคงมองเห็นอยู่ คือมือที่ถือกริชและใบหน้าของเธอ

 

คนที่อยู่ในหลุมอ้าปากค้างทันทีที่เห็น

 

จูฮอนเดินไปหานักเรียนหญิงที่กำลังอ่อนแรง เด็กหญิงที่ถูกกริชควบคุมจ้องมองและขู่ใส่จูฮอน

 

“ชู่ นั่งนิ่ง ๆ สิ”

 

จูฮอนพยายามสงบสติอารมณ์เด็กสาว และกำจัดกริชทิ้งทันที มันแตกต่างกับการต่อกรกับคนปกติ มือของจูฮอนนั้นแข็งแกร่งไม่น้อยเมื่อต้องต่อกรกับโบราณวัตถุุ

 

ขณะจูฮอนคิดโยนมันทิ้ง กริชชั่วร้ายคิดขัดขืน

 

หลังต่อต้านการยึดครองที่แข็งแกร่งของจูฮอนไม่ไหว มันเผยความโกรธเกรี้ยว

 

[ฆ่าเลยสิ ฆ่ามนุษย์]

 

เขาได้ยินความคิดของโบราณวัตถุ

 

อย่างไรก็ตาม จูฮอนคิดว่ามันไร้สาระ

 

“เป็นแค่โบราณวัตถุ กล้าดียังไงมาสั่งฉัน”

 

จากนั้น จูฮอนจึงใช้การยึดครองกับกริชนั่น