“นายน้อยผมมีตาหามีแววไม่ ไปทำให้นายน้อยขุนเคืองโปรอภัยด้วย!”

 

พี่จีคุกเข่าลงไปหมอบคลานด้วยความหวดกลัวเขาร้องขอความเมตตาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือในเวลานี้เขาทราบแล้วว่าคนเบื้องหน้าเขามีอำนาจขนาดไหน

 

“มีด!”

 

เจียงเป่ยเฉินกล่าว

 

หวังเต็งรีบส่งมีดให้เขาทันที

 

วู้บบ! เจียงเป่ยเฉินโยนมีดไปปังลงด้านหน้าของพี่จี พี่จีตกใจเป็นอย่างมากรีบวิ่งไปเกาะขาของจ้าวซือเฟิงแล้วบอกกับเขา “พี่สี่ช่วยผมด้วยผมยังไม่อยากตาย!”

 

“ผ่าสิ! แกไม่อยากตาย แต่แกจะทำให้ฉันตายไปด้วยหรือไง?”

 

“ใครใช้ให้แกไปหาเรื่องนายน้อยกันเล่า! “

 

จ้าวซือเฟิงเตะไปที่พี่จีอย่างรุนแรง

 

ตอนนี้ความเป็นพี่น้องหายไปหมด! เจียงเป่ยเฉินโบกมือและมองไปที่เขาแล้วกล่าว “ฉันจะให้โอกาสนาย!”

 

ในทันใดนั้นเขาก็ชี้ไปที่เล่ยเฟิงและเฉินจื่อเฉ่า และกล่าวว่า: “จัดการพวกเขาแล้วฉันจะไว้ชีวิตนาย!”

 

ทันทีที่สิ้นเสียงพี่จีรีบคว้ามีดแล้วเดินเข้าไปหาคนทั้งสองโดยไม่ลังเล

 

ในตอนนี้หลิวเฟิงรีบพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ: “นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ นายคิดว่านายจะใช้มือเดียวบังฟ้าได้ยังงั้นหรอ พ่อของฉันรู้จักกับคุณเหอ เขาเป็นเพื่อนเก่ากันถ้าแกกล้าทำอะไรฉันเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่!”

 

เมื่อได้ยินแบบนั้นหลายคนต่างตกตะลึง พวกไม่คาดว่าหลิวเฟิงจะรู้จักกับเหอฟู่เฉิง

 

“ใช่เจียงเป่ยเฉินอย่าให้มันมากเกินไปนัก!”

 

เฉินจื่อเฉ่าตะโกนทันทีแม้ว่าเขาจะรู้สึกหวาดกลัว “แกคิดว่าแกเป็นแรมาจารย์หรือไง แกคิดว่าแกจะทำอะไรก็ได้หรือยังไงห่ะ!”

 

“ ถ้านายน้อยไม่ใช่ปรมาจารย์ ในหยุนไห่ก็ไม่มีใครกล้าบอกว้าตัวเองเป็นปรมาจารย์แล้ว!”

 

ในเวลานี้ก็พลันมีอีกเสียงดังก้องขึ้นมา เป็นชายชราสวมชุดผ้าไหมสีฟ้าเดินเข้ามาพร้อมกับผู้ติดตามไม่ต่ำกว่าห้าร้อยคน

 

ตอนนี้ในโรงงานเต็มไปด้วยผู้คน

 

หลิวเฟิงและเฉินจื่อเฉ่าตะลึงเป็นอย่างมาก

 

“พี่เหอ… ”

 

“ไสหัวไป ใครพี่พี่แก ตั้งแต่ที่พ่อแกตายไปความสัมพันธ์ของตระกูลเราทั้งสองก็สิ้นสุดทันทีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน และนายยังทำให้นายน้อยขุ่นเคืองอีกมันเป็นปัญหาของนายไม่เกี่ยวกับฉัน!”

 

เหอฟู่เฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง

 

ร่างกายของหลิวเฟิงสั่นสะท้านไปทั้งร่างในหน้าเขาซีดขาวลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว! ตอนนี้แม้แต่เหอฟู่เฉิงยังเคารพเจียงเป่ยเฉินเป็นอย่างมาก!

 

ดวงตาของเฉินจื่อเฉาเบิกกว้างจนแทบจะถล่นออกมาจากเบ้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

 

เขาไม่ได้เป็นลูกเขยขยะของตระกูลหวังหรอกหรอ?

 

เฉินจื่อเฉ่ามึนงงเป็นอย่างมากโลกที่เขารู้จักเหมือนถูกพลิกกลับด้านขณะที่เขากำลังตกตะลึงอยู่นั้น เจียงเป่นเฉินก็เดินมาหาเขาแล้สค่อยๆโน้มตัวลงมาพูดเบาๆข้างหูเขา “นายไม่สงสัยเลยหรอทำไมถึงโดนถอนทุนจนทำให้นายล้มละลาย? จนทำให้ตอนนี้นายมีสภาพเป็นแบบนี้”

 

“ นายเป็นคนทำ… ” เฉินจื่อเฉ่าเบิกตาขึ้นด้วยความหวาดกลัว ตอนนี้เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว!

 

เจียงเป่ยเฉินยิ้มเยาะและกล่าวว่า “โดยปกติแล้วสิงโตนั้นมันคร้านที่จะสนใจมดอยู่แล้ว เสียแต่ว่าหากมดตัวนั้นไปยั่วยุสิงโตเข้าละก็ คาดว่ามันคงเบื่อชีวิตแล้วแหละ! “

 

ประโยคนี้ของเจียงเป่ยเฉินเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเฉินจื่อเฉ่าเป็นอย่างมาก เขาถึงกับทรุดลงไปบนพื้นอย่างหมดสภาพ

 

“ตัดไข่พวกมัน!”

 

เจียงเป่ยเฉินพูดพร้อมกับเดินตรงออกไปที่ด้านนอกของโรงงานโดยไม่หันมามองทั้งสองคนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น

 

เวลานี้พี่จีหยิบมีดขึ้นมาแล้วเดินไปหาคนทั้งสองอย่างช้าๆ

 

ในความมืดมิดก็ปรากฏเสียงร้องโหยหวนดังลั่นออกมาจากโรงงาน

 

“พี่หลิวทำไมคนมากมายถึงมารวมตัวกันที่นี่ในเวลานี้ พวกเขามาทำอะไรกันเราควรบุกเข้าไปจับกุมพวกเขาเลยไหม?”

 

ในเวลานี้รถตำรวจสองคันจอดอยู่ด้านนอกโรงงานและเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงในรถก็กล่าวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจชายอีกคน

 

ตำรวจหญิงในวัยยี่สิบต้น ๆ ใบหน้าของเธอน่างดงามน่าดึงดูอีกทั้งเธอมีรูปร่างที่ดีผอมเพียวเหมาะกับเธอเป็นอย่างมากบวกกับผมสั้นของเธอทำให้เธอนั้นดูดีเป็นพิเศษ

 

เมื่อเห็นกลุ่มคนเหล่านั้นเดินออกมาพวกเขาก็พลันรู้สึกเครียดขึ้นมาทันที

 

“คนพวกนี้เป็นใครกัน?”

 

“อย่าผลีผลาม! “

 

หลิวหมิงกล่าวเตือน

 

คนพวกนี้เป็นใครงั้นหรอ?

 

เล่ยหง! หวังเต็ง!จ้าวซือเฟิง! พวกเขาล้วนเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในโลกใต้ดิน พวกเขาแต่ละคนมีอำนาจมากโดยเฉพาะเล่ยหงแม้แต่หัวหน้าเขาก็ยังต้องเกรงใจเขาอยู่สามส่วน

 

ตัวเขาเป็นเพียงหัวหน้าทีมสืบสวนชุดเล็กๆ เขาจะไปทำอะไรได้?

 

ทันใดนั้น เมื่อชายชราในชุดสีฟ้าปรากฏตัวขึ้นหลิวหมิงก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายเอือกใหญ่

 

เหอฟู่เฉิงเขาเป็นคนใหญ่คนโตของหยุนไห่! แม้จะเป็นนายกของเมืองเมื่ออยู่ต่อหน้าเขายังต้องเกรงใจเขา แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลานใจยิ่งกว่าคือชายหนุ่มที่กำลังเดินออกมาจากโรงงานอย่างช้าๆ

 

“เขาเป็นใคร? ชายชราคนนั้นดูเหมือนจะเคารพเขามากเลย! “

 

หลิวหมิงส่ายหัวกล่าว “ฉันไม่เคยเห็นคนๆนี้ แต่จำไว้ว่าคนๆนี้ จะต้องมีอิธิพลอย่างมากแน่ๆในอนาคต!”

 

ที่เขากล้ากล่าวเช่นนั้นเพราะแม้แต่เหอฟู่เฉิงเองก็ยังให้ความเคารพเขาเป็นอย่างมาก เพียงแค่นี้ก็สามารถคาดเดาสถานะของเขาได้แล้ว!

 

“หึ จะบอกว่านี่เป็นกลุ่มผู้มีอิธิพลอย่างนั้นหรอ ฉันจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้พวกนี้เป็นอันขาด!”

 

หลินเสี่ยวหรานกล่าว

 

“เสี่ยวหรานอย่าพูดไร้สาระ ชายชราผู้นั้นเป็นคนยิ่งใหญ่เขามีธุรกิจอยู่มากมายในจิงโจวเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก!”

 

หลิวหมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาคิดว่าเด็กสาวผู้นี้ยังเด็กและเธอนั้นจริงจังเกินไป

 

“ฉันไม่สนว่าเขามีอิธิพลอะไรยังไงบ้านเมืองก็อยู่ใต้กฏหมาย ถ้าหากฉันพบว่าพวกเขาทำอะไรที่ผิดกฏหมายละก็ฉันจะไม่มีวันยอมอ่อนข้อให้พวกเขาแน่นอน!”

 

หลินเสี่ยวหรานกล่าว

 

หลิวหมิงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเด็กสาวผู้นี้ดี

 

หลังจากที่คนอื่นๆจากไปหมดแล้ว หลิวหมิงก็สั่งให้ตำรวจเข้าไปตรวจสอบโรงงานทันที

 

หลินเสี่ยวหรานเป็นคนแรกที่เข้าไปภายในโรงงาน ทันใดนั้นเองเธอก็เห็นก้อนกลมยาวสองพวงจมกองเลือดอยู่บนพื้น

 

กรี๊ดดดดด! หลินเสี่ยวหรานกรีดร้องและรีบวิ่งออกมาพร้องกับเอามือปิดตาไว้

 

“บ้า! บ้าที่สุด! เจ้าพวกบ้านั้น!”

 

หลินเซียวหรานกำหมัดแน่น กับภาพที่น่าขยะแขยงที่เธอเห็นเกรงว่าชีวิตนี้เธอคงไม่ลืมภาพนี้เป็นแน่! “ไม่ว่าใครจะว่ายังไงฉันจะลากพวกนายมาเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมให้ได้!”

 

หลินเสี่ยวหรานกล่าวอย่างโกรธเคือง

 

… บ้านตระกูลหวัง.

 

“ เจียงเป่ยเฉินทำไมนายมาช้าจัง นายรู้ไหมว่าหวังเสี่ยวหวู่ดื่มมากเกินไป? “

 

“นายเป็นสามีประสาอะไร? “

 

“ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมานายจะรับผิดชอบยังไง? “

 

ทันทีที่เจียงเป่ยเฉินเปิดประตูเข้าไปเตวหยูหลานก็ตะโกนต่อว่าเขาเป็นชุดๆ

 

“คุณป้าผมขอโทษ!”

 

เจียงเป่ยเฉินกล่าว เขาขอโทษออกมาจากใจของเขา

 

เสียวหวู่เกือบที่จะพบกับเหตุการณ์ที่เลวร้ายเป็นอย่างมากในชีวิตเธอ เขากังวลและเป็นห่วงเธอเป็นอย่างมาก เตวหยูหลานตะลึงไปชั่วครู่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นว่าลูกเขยคนนี้เชื่อฟังและยอมรับผิด

 

“ เพิ่งรู้ว่าผิดหรอ!”

 

ทันใดนั้นเธอก็ชี้หน้าของเจียงเป่ยเฉินและต่อว่าเขาอีกรอบ “ถ้าไม่ใช่เพราะต้องมาแต่งงานกับนายลูกสาวของฉันจะต้องทำงานหนักขนาดนี้หรอ? ลองเทียบกับจื่อฉิงดู ตอนนี้เธอเป็นคุณนายของตระกูลเจียงแล้ว เธอเพิ่งให้กำเนิดลูกชายมาคนนึง สามีเธอก็ดูแลเอาใจใส่เธอเป็นอย่างดี ชีวิตของเธอดีมากเทียบกับเราแล้วนับเป็นอะไรได้? “

 

“ทำไมเสี่ยวหวู่ของเราทำไมต้องแต่งงานกับขยะแบบนายด้วยนะ! “

 

เตวหยูหลานพูดด้วยท่าทีที่เสียใจ เธอคาดหวังในตัวลูกคนโตของเธอมากกว่าลูกคนรอง อต่เธอไม่คาดว่าการแต่งงานของลูกคนโตของเธอจะลงเอยเช่นนี้

 

“ จื่อฉิงมีลูกแล้วหรอ?”

 

เมื่อเจียงเป่ยเฉินได้ยินดังนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อห้าปีที่ผ่านมาสำหรับเขาเหมือนมันเพิ่งผ่านมาไม่นาน เรื่องเกี่ยวกับหวังจื่อฉิงเขาไม่ได้ติดใจอะไรมากนักเนื่องจากสมัยนั้นเขายังคงเด็ก และอย่างไรก็ตามหวังจื่อฉิงเธอก็ยังเอาเงินสองแสนหยวนมามอบให้เขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถช่วยพ่อเขาได้ก็ตามแต่เจียงเป่ยเฉินก็ยังจดจำมันได้

 

ภายในห้องนอนหวังเสี่ยวหวู่ยังคงนอนหลับอยู่อาจจะเพราะฤิทธิ์ยาทำให้เธอดูอ่อนเพลียไปบ้างก็เท่านั้น

 

รุ่งขึ้นก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงที่หน้าบ้าน เมื่อเตวหยูหลานไปเปิดประตูก็พบตำรวจสองนายทั้งชายและหญิงยืนอยู่หน้าประตูบ้าน

 

“ขอโทษด้วย เจียงเป่ยเฉินอยู่บ้านหรือเปล่า?”

 

หลินเสี่ยวหรานกล่าวอย่างเย็นชา