“ให้มันได้อย่างนี้สิ่ อะไรจะซวยได้ขนาดนี้ ”

เธอบ่นและยัดมือถือเข้าไปในกระเป๋าตามเดิมตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา ทำให้เธอต้องกัดฟันและฝืนวิ่งต่อไป เช่อเฟยวิ่งมาเกือบ20นาที ก็ยังเจอแต่ป่าและหนทางอันมืดมิด ตอนนี้เธอกำลังสิ้นหวังและเริ่มจะหมดแรงเพราะเสียเลือด

ตอนนี้ตาของเธอเริ่มมัวจนมองอะไรไม่ชัด หญิงสาวกัดฟันและทนวิ่งต่อไป จู่ๆ หูของเธอก็ได้ยินเสียงของรถที่กำลังแล่นอยู่ไกลๆ ‘เสียงรถ ! ข้างหน้าต้องเป็นถนนแน่ๆ ! ‘ เธอเร่งฝีเท้าขึ้นอีก แม้จะเหนื่อยหอบจนแทบขาดใจก็ตาม ใกล้แล้ว ดวงตาของเธอเริ่มเห็นแสงไฟสลัวๆ และเสียงรถก็เริ่มใกล้เข้ามา รอดแล้ว ชั้นรอดแล้ว ! ดวงตาของเธอเป็นประกายขึ้นเมื่อในที่สุดเธอก็เจอถนนสะที ! เช่อเฟยวิ่งพรวดออกมาจากป่าไปขวางหน้ารถคันนั้นเอี๊ยดดดด ! หญิงสาวมองคนที่เปิดประตูรถออกมา

“พี่อวี้ ” เธอเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอันแหบแห้ง หญิงสาวน้ำตาคลอออกมาทันทีที่เห็นเขา

ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่เนื้อตัวสะบักสะบอมร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลเสื้อผ้า เปอะเปื้อนไปด้วยเลือด

ชายหนุ่มมองใบหน้าขาวซีดของเธอที่กำลังหลับไหล จากนั้นสายตาของเขาก็เลื่อนไปยังมือบางของเธอที่พันด้วยผ้าพันแผล ด้วยดวงตาแดงก่ำและหัวใจที่เจ็บปวด

‘ใครที่มันทำกับเธอแบบนี้ ชั้นสัญญาว่าจะลากตัวมันมาชดใช้ให้ได้’

ตอนนี้เขาอยากจะกระชากตัวพวกมันมาฉีกร่างออกให้เป็นชิ้นๆ

“พี่อวี้ เฟยเฟยเป็นยังไงบ้าง” เฉิงเซียวและเพื่อนๆของเขาเดินเข้ามา

“หมอบอกว่า บาดแผลของเธอไม่ลึกแต่ว่าเธอเสียเลือดมากจนหมดแรง นอนพักให้น้ำเกลือสักสองวันก็น่าจะดีขึ้น ”

เฉิงเซียวเห็นสภาพของเช่อเฟยก็รู้สึกสงสารจับใจ “โถ แม่คุณ เวรกรรมอะไร ทำไมถึงต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ ”

ปึง ! เสียงประตูเปิดออกอย่างดัง ทุกคนในห้องจึงหันไปมอง ฉินเค่อที่พรวดพราดเข้ามา “แก ! ” ฉินเค่อพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของเร่ออวี้ไว้ เพื่อนๆของเขาจึงรีบเข้ามาห้าม

” ที่เฟยเฟยต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ต้นเหตุก็มาจากแก เป็นเพราะแกที่ทำให้เฟยเฟยต้องเป็นแบบนี้ ! ”