7.30 น. ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปลุกเช่อเฟยที่กำลังนอนหลับสบายอยู่ในอ้อมกอดของเร่ออวี้ให้สะดุ้งตื่น เธอลุกจากเตียงเดินสะลึมสะลือไปเปิดประตู เฉิงเซียวที่ยืนรออยู่หน้าห้อง เมื่อเห็นเช่อเฟยเป็นคนเปิดประตูออกมาเธอก็เบิกตากว้างเพราะคิดว่าตัวเองเคาะผิดห้อง “นี่เธอ ! เอ๊ะ ! หรือว่าชั้นเคาะผิดห้อง ไม่ ก็ถูกห้องแล้วนี่ แล้วเธอมาอยู่ที่นี่ได้ไงห๊ะ ” เฉิงเซียวมองห้องของทั้งสองสลับกันไปมา จนแน่ใจว่าไม่ได้เคาะห้องผิด เธอจึงมีท่าทีเกี้ยวกราดขึ้นมา

“อรุณสวัสดิ์พี่เซียว” เช่อเฟยกล่าวทักทาย เฉิงเซียวจึงรีบดึงมือเธอมา ก่อนจะบ่นใส่เป็นชุด

“ยัยตัวดี มานี่เลยนะ ถ้าประธานเฉินรู้เข้าล่ะก็ชั้นได้หัวขาดแน่ ดูซิเนี่ย เป็นสาวเป็นนางไปนอนค้างอ้างแรมกับผู้ชายได้ยังไง ตายๆ เด็กสมัยนี้ แล้วนี่กี่โมงกี่ยามแล้ว รีบไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว ไปๆ ” เฉิงเซียวบ่นยาวราวกับคนแก่ เช่อเฟยไม่เถียงแถมยังยิ้มออกมา “ยิ้มอะไรห๊ะ นี่ชั้นกำลังว่าเธออยู่นะ ! ” เฉิงเซียวกำลังจะดุเธอต่อ แต่ เช่อเฟยกลับเดินเข้ามากอดเธอ พร้อมกับพูดคำๆนี้กับเธอ “ชั้นดีใจที่ได้รู้จักพี่ พี่เป็นทุกอย่างสำหรับชั้นจริงๆ ขอบคุณนะ ”

เมื่อเห็นแบบนี้ผู้จัดการสาวก็ใจอ่อนดุเธอไม่ลง สายตาเกี้ยวกราดเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นเอ็นดูแทน

“เธอก็เปรียบเหมือนน้องสาวของคนหนึ่ง ชั้นก็ต้องดูแลเธอให้ดีที่สุดเท่าที่ชั้นจะทำได้นั่นแหละ รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวจะไปสาย” เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

เช่อเฟยพยักหน้าและเดินไปที่ห้องตัวเอง