“ถ้าแกไม่มาขัดจังหวะนะ ชั้นพนันได้เลยว่า

นอกจากมันจะไม่โกธร แล้วมันยังจะขอบคุณแกที่ให้มันกินยาด้วยซ้ำ

อยากซื่อบื้อเข้ามาซุ่มสี่ซุ่มห้าแกเลยต้องมานั่งเบ้าตาเขียวอยู่นี่ไง เข้าใจยัง ” เสี่ยวจางตบไหล่มู่หยางเบาๆ ไม่อธิบายเยอะแต่ก็เข้าใจแจ่มแจ้ง ตอนแรกอยากให้เพื่อนมีความสุขแต่กลายเป็นว่าตอนนี้ตนมาทำลายมันไปซะงั้น

เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใส แต่บรรยากาศภายในบ้านตอนนี้ช่างอึมคึม พระเอกหนุ่มนั่งไขว่ห้างกอดอกมอง เพื่อน ที่นั่งทำหน้าสำนึก “เพื่อน เรื่องเมื่อคืนชั้นรู้ตัวว่าทำผิดไปแล้ว แต่ไหนแต่ไรชั้นไม่เคยเห็นนายสนใจใครมาก่อน ใครจะไปรู้ว่านายจะชอบ..”

“อึ้ม !” เสี่ยวจางส่งเสียงขึ้นเพื่อขัดไม่ให้เพื่อนพูดคำต่อไปออกมา

“เอ่อ ก็นั่นแหละแต่คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดเปล่าวะ หรือว่านายอยากให้ชั้นจัดสถานการณ์แบบเมื่อคืนให้นายใหม่เป็นการแก้ตัว ”

“อยากตาเขียวอีกข้างหรือไง” พระเอกหนุ่มพูดขึ้น

“ไม่อยาก ๆ ” มู่หยางรีบปฏิเสธทันที

เร่ออวี้ละสายตาจากเพื่อนไปมองหญิงสาวที่พึ่งเดินลงมา หญิงสาวรีบหลบสายตาและเดินไปทางอื่น

“ตกลงนายให้อภัยชั้นหรือยังห๊ะ เพื่อน ” มู่หยางตะโกนถามแต่ก็ไม่มีคำตอบกลับมา

“ตกลงว่าได้ไหม” เขาเอ่ยถามอีกครั้ง ซึ่งเธอก็อยากจะตอบตกลง แต่ก็กลัวเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม จนตอนนี้เธอรู้สึกกลัวไปหมด นี่เป็นเรื่องที่ยากมากๆสำหรับเธอ

“เฟยเฟย ” เสียงเรียกของเฉิงเซียวทำให้เช่อเฟยรีบดันตัวออกห่างจากชายหนุ่ม

“มาอยู่นี่เอง หาตั้งนาน อ้าวพี่อวี้ ทั้งสองคนมาทำอะไรกันตรงนี้คะ” เฉิงเซียวเดินเข้าหยุดตรงหน้าทั้งคู่

“พอดี ชั้นมาเดินเล่นแล้วบังเอิญเจอพี่อวี้อยู่ตรงนี้พอดีน่ะค่ะ ”

“อ๋อออ”

“ว่าแต่พี่เซียวตามหาชั้นทำไมเหรอคะ”

“นั่นสิ่ เกือบลืมแน่ะ ชั้นจะมาบอกเธอว่า ให้เตรียมเก็บกระเป๋า เราจะกลับเซี่ยงไฮ้กันแล้ว”

“ค่ะ ชั้นจะรีบไปเก็บเดี๋ยวนี้”

“อืม ไปเถอะ” เฉิงเซียวพยักหน้าเช่อเฟยจึงรีบเดินจากไป

เฉิงเซียวมองสายตาของพระเอกหนุ่มที่มองตามหลังเช่อเฟยไป ตั้งแต่เธอเป็นผู้จัดการของเขามา เธอไม่เคยเห็นแววตาแบบนี้ของชายหนุ่มมาก่อนตัวเธอเองก็เคยมีประสบการณ์ในเรื่องรักๆมาบ้าง ก็พอจะมองออกว่าเร่ออวี้รู้สึกกับเช่อเฟยอย่างไร

ไม่น่าเชื่อว่า เวลาเพียงไม่กี่เดือนเด็กคนนี้จะสามารถทำลายกำแพงสูงของคนๆนี้ได้